Vísir - 15.06.1972, Blaðsíða 7

Vísir - 15.06.1972, Blaðsíða 7
Jón Benediktsson hjá verki sínu, Aðkoma. (Mynd: Bjarnleifur) sonar. Þargat hver sem var tekið völdin af nátturuöflunum og látið rigna yfir jörðina. En einhver hefur haft ástæðu til að óttast syndaflóð og þvi eyðilagt verkið. Sýningin á Skólavörðuholti mun standa eitthvað fram eftir sumri. Ekki er vitað hve lengi, þvi hug myndir eru uppi um að senda hana út á land. Elísabet Gunnarsdóttir skrifar um listahátíð: HVERSDAGSHÁTÍÐ undir nafni á hún ábyggilega eftir að þenjast út. Þau verk sem upp eru komin eru mjög sundur- leit, sum i hefðbundnum stil eins og verk Ragnars Kjartanssonar og Sigfúsar Thorarensen o.fl. „Slagsmál” Þorbjargar Páls- dóttur þykja mér heldur dauf- legri en þau verk sem hún hefur áður sýnt, t.d. „Dansleikur” i hittifyrra. Eins þætti manni mynd Magnúsar A. Arnasonar betri, ef maður vissi ekki að hún er af Kjarval. Þetta höfuð er vel gert, en svo snurfusað að helzt minnir á bankastjóra. Meistara Kjarval vantar. Ein nýliði er þarna sem ó- neitanlega vekur athyggli. Það er Sigurlinni Pétursson, sem sýnir þrjá hunda og einn sjómann i fullum skrúða, allt i steinsteipu. Myndir hans eru gerðar af barns- legri einlægni, og gaman er að fá loksins verk eftir mann sem vinnur á þennan hátt á opin- bera sýningu. A5 klæða landið Af öðrum verkum og ólíkum, mætti nefna steinaröð Sigurðar Guðmundssonar, sem ber nafnið „205 dagar til jóla”. Þetta er bein röö af steinhnull- ungum, og þar má sjá að ekki eru nema örfáir metrar eftir af sumrinu. Siðan er aftur kominn vetur og skammdegi. „Speglar” Hreins Friðfinnssonar fyrir himin og jörð fengu þvi miður ekki að vera óbrotnir nema i nokkrar klukkustundir, þrátt fyrir það að svo auðvelt væri að eyðileggja verkið, að varla var hægt að imynda sér að nokkur legði sig niður við slikt. Hin nafnlausa mynd Sævars Daniels- sonar er lika gjöreyðilögð, og er mikill skaði að. Magnús Tómas- son er greinilega búinn að fá nóg af gróðurverndarmálæðinu og vill láta verkin tala, klæða allt tsland safariku grasi og það strax Upp við Hnitbjörg hefur Snorri. Sveinn Friðriksson nýlega sett upp tvær „Smásögur”, hnött þakinn skóförum, Ekki nóg með það, skórnir sitja eftir , sumir slitnir, aðrir ekki lengur i tizku, en barnskór hafa hafið sig til flugs og hringsóla umhverfis jörðu i leit að nýjum gang- brautum. Þar skammt frá er „Rigning” Jóns Gunnars Arna sig” að stoppa. Þegar búið er að losa sig við bilinn gengur allt betur. Og i bliðviðrinu undan- farna daga hafa margir komizt að þvi( að ósköp notalegt er að sitja i grasinu við Hnitbjörg. Þá hætta listaverkin að vera fram- andi og fjarlæg, ekki er lengur nauðsynlegt að halda réttum list- sýningarsvip En svo hafa aðrir sýningar „gestir” verið þarna á ferð — vesalingar sem hafa ánægju af að eyðileggja verk þeirra manna, sem lagthafa á sig mikið erfiði til að koma þesari sýningu upp. Það þarf mikla þolinmæði og bjart- sýni til að halda þessari sýningar- starfsemi áfram, þegar óbætan- legt tjón er unnið á verkunum i hvert einasta skipti. Sýnið sjálf! Skólafélag Myndlistarskólans stendur fyrir sýningunni, sem nú er haldin i fjórða sinn. Þvi miður tókst ekki að koma henni upp i fyrra, og nú er hætta á aö i fram- tiðinni fylgi hún Listahátið og verði þvi aðeins annað hvert ár. Eðlilegra væri að hafa sýninguna árlega, og írekar ætti að fjölga útisýningum en fækka, bæði hér i bænum og úti á landi. Neskaupstaður fékk t.d. sýninguna á Skólavörðuholti fyrir nokkrum árum. Ekki er það rikasta bæjarfélag á landinu,svo ekki getur verið um peninga- vandamál að ræða, frekar sofandahátt bæjarstjórnanna. En ekki er nauðsynlegt að biða eftir þvi að bæjarstjórninnar vakni. Væri ekki ráð að fólk i bæjum úti á landi eða ibúar hverfanna hér komu upp leigu- sýningu? Bæði gætu þeir sjálfir lagt til verk, — eins og strákarnir sem komu með myndina sina á Skólavörðuholtið og báðu um að fá að vera með, sem þeir og fengu, eða þá fengið verk aðsend. Slikar sýningar gætu án efa verið til mikils gagns og ánægju Sýningin sem vex Svo vikið sé aftur að sýningunni á Skólavörðuholti, þá eru það um 30 myndir, þrjár eru ekki komnar upp, og ein er enn á byrjunarstigi, en á að vaxa meðan á sýning unni stendur. Það er ,Gjaldþrot’ Inga Hrafns. Ef sú mynd stendur Útisýningin á Skóla- vörðuholti er vafalaust skemmtilegasta sýn- ingin i bænum. Þá er ekki endilega átt við verkin sjálf. heldur hitt, að kynni fólks af þeim eru með öðrum hætti en gerist á sýningum. Þegar fólk fer á listsýningar seturþaðsig i ákveðnar andlegar stellingar sem það telur við- eigandi til að fá notið listarinnar. Listin verður þvi spariflik, viðs- fjarri hversdagslegu amst'ri og bannaöerað blanda pessu tvennu saman. Slikt telst virðingarleysi við listina og hégómi i vinnu timanum. Sýningu eins og þeirri á Holtinu tekst að nokkru leyti að brúa þetta bil. Fjöld; fólks býr i næsta nágrenni við hana, og margir eiga þarna leið um nær (Jtisýning á Skólavörðuholti: Þorbjörg Pálsdóttir hjó mynd sinni, Slagsmál. daglega og jafnvel oft á dag. Það er þvi ógjörningur að setja sig i listnautnarhugarfar i hvert skipti sem farið er um Holtið. Margir eru varkárir i fyrstu, keyra nokkrum sinnum rólega fram hjá til að athuga hvort það „borgi l.,.V.,.V.,.V.V.V.V.V.V.,.V.V.V.V,,.,.V.,.V.,.W.V.V.V.V.V.V.W//AV.V.,.V/A,/.V/.VAVA,.VAV^A’.V.,.V.,.V.V.W^.V.V.,.W.,.V.V.V.,.V.V. Gunnar Björnsson skrífar um listahátíð: Fiskistúlkan er flutt úr bœnum Þarna fengu áheyrendur á listahátið loksins efnisskrá, sem allir gátu notið. Fyrst þrjár enskar kansön- ettur eftir Haydn, hugljúf músik og auðveld áheyrnar. Hætt við Mussorgsky og i staðinn flutt sex lög úr Schwanengesang (nr. 8-13) eftir Schubert og umsvifalaust leiðir söngvarinn okkur á vit sársaukafullrar blámóðu þýzku róman- tikurinnar, þar sem ást- mögurinn stendur fyrir utan hús elskunnar sinnar alla nóttina og mænir upp i gluggann hennar. í þeim puknti rennur upp þetta fræga augnablik, sem bróður- parturinn af ljóðlist veraldarinnar fjallar um: fiskistúlkan er flutt úr bænum. John Shirley-Quirk er fallegur maöur og frábær söngvari. Hann er allur i söng sinum. „Der Atlas” var þrunginn Weítschmerz. Stundum fannst manni söngarinn eiga ögn bágt með hæðina, var enda ekki alveg hreinn á köflum, röddin hins vegar ægifögur og blæbrigðarik. Ashkenazy liður nokkuð fyrir það hve „sjálf- stæður” hann er. Bezt þótti mér hann gera, þar sem kraftar er þörf, eins og t.d. i „Der Atlas”, þar sem hann dró ekki af áer. Ashkenazy á að ýmsu leyti erfiðara með lag eins og „Ihr Bild”, þar sem mér virtist hann ekki fylgja söngvaranum nógu vel, já jafnvel hægja á i þeim töktum, þar sem pianóið er eitt saman án söngsins. t „Fischermadchen” fór hann mjög á kostum. Linurnar hljómuðu likast þvi, sem leikið væri á strengjahljóðfæri, fagur- lega bundnar, svo að ég hefi ekki heyrt það betur gert. Einhverjum, hygg ég, hafi þótt þetta lag nokkuð rólega flutt, þótt i raun og veru sé ekkert á móti þvi (NB: etwas geschwind). Ni- ólurnar i „Die Stadt” komu lfka frábærlega vel út hjá Ashkenazy, fárveikar, mjúkar og skýrar. „Am Meer” tókst prýðilega i meðferð beggja. „Der Doppel- Vlodimir Ashkenazy gánger” var griðarlega sorg- þrungið og dramatiskt, næstum frosið i hljóðlátri kvöl sinni. Við fengum ekki að heyra „Taubenpost”. Lögin sex áttu það sammerkt, að texti þeirra er eftir Heine. Englendingar eiga ef til vill ögn erfitt með framburð á þýzkunni: mér fanst á stundum gæta eilitið óeðlilegra hljóða i framburði söngvarans, hann var svolitið feiminn við bókstafinn -e, varð fullmikið að stafnum -i. Þá var ekki eins fanatisk áherzla hans á hinum frægu, tungu- brjótandi endingum þýzkunnar (- erz, -atz, -D, -T osfrv.) og menn hafa átt að venjast um hrið. Eftir hlé heyrðum við Liederkreis op. 24 eftir Schumann, einnig við texta Heines og aftur kærkomið efni hlustandanum i salnum. Ashkenazy var of sterkur i fyrsta laginu (Morgens steh’ ich auf und frage). Þetta er svo undúr viðkvæm músik og auðvitað þarf hvert einasta orð söngvarans að heyrast út i salinn. Falleg rödd Shirley-Quirks naut sin óhemju vel i 3. laginu (Ich wandelte unter den Baumen) og Ashkenazy brilleraði á hinu yndislega eftir- spili, sem er svo einkennandi John Shirley Quirk fyrir Schumann og keínur fyrir i flestum þessarra laga (ég bendi sérstaklega á nr.’l, 3, 5. og 7,) sbr. útvikkað form eftirspilsins i lok „Dichterliebe” eftir sama höfund. Það sem eftir lifði efnisskrár hlýddum við á Ravel, Deux Melodies Hebraiques og Don Quichotte a Dulcinee. Shirley- Quirk var ákaflega fagnað af tónleikagestum og söng tvö auka- lög eftir Vaughan Williams. Þarna komu sem sé fram tveir góðir og gerðu vel. LISTAHATIÐ I REYKJAVIK

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.