Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1938, Side 6

398
andar í mjer og líf mitt og
skógarnis er eitt. Jeg vaki yfir
fjársjóðum og dýrmæti skógar-
ins. Fyrir mjer er ekkert líf
hulið, sem til er í skógi þessum,
ekkert lifandi blað, ekkert ilm-
andi blóm, enginn brumandi
greinarknappur, engin fræ í
foldu niðri, sem byrjar að vori
að drekka í sig lífsmagnið, eng-
inn maður nje lirfa, sem ham-
skifti þráir. Alt þetta líf er í
mjer og jeg í því. — Nú skaltu
sjá!“ — Sölva þótti sem hún
stryki með hendinni yfir augu
honum; höndin var svöl og
mjúk og lagði af henni ilm sem
mjaðurjurtar-angan. Þá fanst
honum að hann sæi skóginn í
nýrri mynd. Hann sá hið hulda
líf í starfsemi .sinni. Hann gat
ekki gert sjer grein fyrir því.
Það var alt svo margþætt; það
iðaði og titraði, alt á fleygi-
ferð, rann saman og greindist
að í sífellu. Það var sem geisla-
blik og gneistaflug í öllum lit-
um regnbogans. — Hann sá
hvernig lífssafarnir sitruðu upp
stofna og greinar og út í hvert
blaktandi blað. Honum fanst
eins og hann sjálfur fyndi í
sjer hina innri nautn lífsvaxt-
arins, og öll þessi hreyfing,
þ>etta innstreymi varð að ómum,
hver hreyfing átti sinn tón, svo
að alt loftið varð fult af hin-
um fegursta söng og hljóðfæra-
slætti, sem rann saman í einn
samræmdan Iofgiörðarklið til
Guðs, er gefur lífið. Heilagur,
heilagur, heilagur ertu, Drott-
inn herskaranna. Himnarnir og
jörðin eru full af hátign dýrð-
ar þinnar. Gloria in excelsis
deo!“
Þá vaknaði Sölvi. Honum
fanst hann heyra síðustu óm-
ana er hann vaknaði. Hörður
sat við hlið hans. ,,Hefi jeg
sofið lengi?“, spurði Sölvi. —
„Nei, aðeins Örlitla stund“,
sagði Hörður. Síðan gengu þeir
heim á leið. Á leiðinni var Sölvi
hljóður. Hörður fann á sjer að
Sölvi hefði um eitthvað að
hiigsa. og varð því hljóður líka.
Sölvi var að njóta draums síns.
#
Þegar heim var komið, sagði
Sölvi Herði drauminn.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Jeg tek þetta sem kveðju
minnar ástkæru móðurjarðar",
sagði hann. — Hörður fylgdi
Sölva til Brynjudalsár og síðan
hjelt Sölvi til Kaldársels.
I KALDÁRSELI.
Arnþór bóndi, æskuvinur
hans, fagnaði honum hið besta,
og Sölvi litli, sonur Arnþiórs,
guðsonur hans, varð mjög glað-
ur við komu nafna síns. En
nokkur dró það úr gleðinni, er
fólkið fekk að vita að nú væri
hann að kveðja fyrir fult og
alt.
Sölvi hafði fengið sjer far
með kaupskipi, er var að búa
sig til brottfarar úr Hólminum
og hafði hann því aðeins fjóra
daga að dvelja í Kaldárseli.
Sölvi sagði: „Kaldársel var
fyrsti áfanginn á gæfubraut
minni og því kveð jeg það síð-
ast“.
Þetta voru sæludagar Sölva
og vina hans. Hann sagði frá
ferðum sínum og dvöl sinni í
selinu í Alpafjöllunum í Kárn-
ten, þar sem hann að nýju
hafði mætt hamingju sinni. —
Mörgum stundum varði hann
til þess, að reika um minning-
arstaði sína, hvammana og
hraunin. Hann heimsótti hell-
inn sinn og gíginn í Búrfelli.
Alstaðar rifjuðust upp dýr-
mætar minningar. Stundum var
hann einn, stundum var yngri
Sölvi með eða þeir feðgar
báðir. Aldrei hafði Sölvi fund-
ið betur en nú, hve heitt hann
elskaði Island og íslenska nátt-
úru. Hann var í hálfgerðri
leiðslu þessa daga. Veðrið gerði
sitt til að veita honum ógleym-
anlega mynd af landinu.
Síðasta daginn gekk hann
einn upp á Helgafell. Hann
gekk suður fyrir fellið og unp
í gegnum steinbogann mikla.
Hann gekk upp á hátindinn
og settist niður við vörðuna.
Undursamlegt þótti honum út-
sýnið þaðan. Aldrei hafði hon-
oimst landið eins fagurt og
nú Hann fór að hngsa um sö<ru
landsins. Hann útmálaði fvrir
sjer þá tíð, er alt þetta mikla
land var auðn ein og óbygð.
Þá var það eins hrikalegt og
nú, og birti fegurð sína á hverju
vori; en þá var ekkert mann-
legt auga til þess að njóta þess-
arar mikilfenglegu dýrðar.Hon-
um fanst alt í einu að þá hefði
Snæfellsnesið og Reykjanes
verið sem útbreiddur faðmur
bíðandi brúðar í þrá eftir komu
verðugra manna, er verða ætti
sá lýður, sem taka ætti landið
til eignar, sem brúðgumi hinn-
ar tignu eldbornu eyjar. Hann
horfði út yfir flóann mikla, og
svo fór hann að sjá í huganum
eitthvað á reki inn flóann. —
Honum fanst fjöllin mæna á
þetta, sem rann inn eins og því
væri stýrt af ósýnilegri hendi,
barst óðfluga og forðaðist öll
annes, uns það beygði fyrir nes-
ið, sem nú kallast Seltjarnar-
nes, barst inn milli eyja og rak
upp að strönd lítillar víkur. —
Svo sá hann í anda menn koma
þangað sem rekinn lá. Hann
°á bá í huganum beygja sig sem
í tilbeiðslu fyrir þessum helgu
dómum, öndvegissúlum brúð-
gumans. Svo kom hann siálfur
austan yfir fjöllin og bygði sjer
þar ból við hina heilögu vík,
sem guðirnir höfðu útvalið fyrir
fyrsta bygt ból á landinu. Síð-
an sá Sölvi í anda skipin hvert
af öðru sigla inn í hinn víða
flóa, milli hinna útbreiddu
arma, og nema landið alt um
kring. Sölvi ljet hugann reika
eftir leiðarhnoða sögunnar og
sá fyrir sjer í huganum hinum
megin við suðaustur fjöllin
staðinn dýrðlega þar sem brúð-
kaupið milli lýðsins unga og
eyjarinnar fögru stóð á Þing-
völlum, þegar þar var haldin
hin fyrsta samkoma og völl-
urinn helgaður sögu og starfi
hinna komandi kynslóða. Hann
fann hversu hann elskaði þessa
þjóð og þessa sögu, sögu fulla
af glæsimyndum og sorgarsýn-
um. Hann fann sárt til þess að
brúðguminn glæsilegi var nú
orðinn ófrjáls vinnumaður í
þiónustu erlends húsbónda. —
Hsnn kraun riður við vörðuna
eins og við altari og bað um
blessun Guðs yfir landi og lýð.
Framh. á bls. 415.