Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1940, Qupperneq 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
407
bagaður. Hann hafði hrapað
austur í Hjörleifshöfða og fót-
brotnað illa og hlotið önnur
meiðsl. Hann varð aldrei heill
eftir það slys. Er vafasamt hvort
hann hefði þolað sjóvolkið og
því ekki ólíklegt, að sömu hamr-
arnir, sem höfðu leikið hann svo
grátt áður, hafi hjer orðið til
þess að bjarga lífi hans. En mað-
urinn, sem kom í stað Högna
druknaði.
■jír
Gömul kona, Sigríður Hall-
dórsdóttir að nafni, móðir Jóns
Brynjólfssonar, sem hjer drukn-
aði, átti um þessar mundir heima
í'Suður-Vík, hjá Halldóri Jóns-
syni, fóstra mínum. Gamla kon-
an lá í rúminu, var komin í kör,
og virtist nokkuð rugluð með
köflum. Þenna morgun var hún
altaf að spyrja heimafólkið,
hvort sjórinn væri ekki vondur;
hvort uppskipunin h jeldi áfram;
hvenær myndi verða hætt o. s.
frv. Það bar ekki mikið á sjón
um heiman frá Suður-Vík að sjá
og veðrið var ágætt þenna morg
un. Fólkið sagði gömlu konunni
að ekkert væri að sjónum. En
Sigríður ljet sjer þetta ekki
lynda. Hún var ekki í rónni. Hún
var við og við að rísa upp í rúm-
inu, horfa út á sjó og spyrja
hvort ekkert hefði orðið að. Fólk
ið sinti þessu engu. Hjelt að
þetta væri rugl hjá gömlu kon-
unni.
Það voru aðeins tveir frá Suð-
ur-Vík á Stóra-Farsæl í þetta
skifti, Jón Jónsson, sá er drukn-
aði, og jeg. Þegar jeg kom heim,
hafði enginn frjett um slysið.
Jeg kom inn í eldhús, illa til
reika, berhöfðaður, holdvotur
og allur söndugur og sagði stúlk
unum hvað skeð hafði. Lítil
telpa, Agnes Jakobsdóttir (nú
hjúkrunarkona í Ameríku), dótt
urdóttir Sigríðar gömlu, var
þarna viðstödd. Þegar hún
heyrði að Jón Brynjólfsson, móð
urbróðir hennar, hafði druknað,
hleypur hún grátandi upp á loft
til ömmu sínnar. Er hún kemur
upp í baðstofu segir Sigríður að
fyrra bragði: „Vertu ekki að
gráta, Agga mín. Jeg veit að
hann Jón minn er dáinn".
Enginn hafði þá sagt Sigríði
hvað skeð hafði. Heimafólkið
hjelt að þetta væri rugl hjá
gömlu konunni, er hún var um
morguninn að hjala um vondan
sjó og að eitthvað myndi verða
að. En hún vissi betur. Við vit-
um hinsvegar ekki hvernig hún
fjekk sína vitneskju.
Hollenskur togari lá inni á
Vík þenna dag og var skipstjór-
inn góðvinur Víkverja: hafði oft
látið þá fá fisk í soðið. Þegar
skipstjóri sá hvað skeð hafði við
sandinn, setur hann bát út og
sendir til lands upp í Básinn.
Bátsmenn höfðu með sjer stór-
an og fallegan hund. Það var
björgunarhundur. Hollending-
arnir komu með seppa á slys-
staðinn. En þá var alt fyrir löngu
um garð gengið. Hinsvegar voru
ófundin lík fjögurra manna, sem
druknuðu. Hollendingarnir gáfu
hundinum bendingu um, hvað
hann ætti að gera. Þaut þá seppi
út í brimgarðinn, synti og kaf-
aði í sjóina og þótti mönnum
mikið til um aðfarir hans. En
ekki kom hann með líkin, enda
munu þau þá hafa verið komin
langt austur með fjöru, því að
straumur var mjög mikill.
★
Stöðugt voru menn sendir
austur á fjöru, til þess að að-
gæta hvort líkin ekki ræki. Strax
þenna sama dag rak lík Jóns
Jónssonar, og var þá komið ca.
1/4 km. frá slysstaðnum. Jón
hafði lengi haldið sjer uppi á
ári eða stýrinu. Hann var hið
mesta hraustmenni. — Fjöldi
manns var í fjöru og horfði á
hvar hann rak austur með fjör-
unni, skamt frá landi, en engri
björgun varð við komið. Var á-
takanlegt að horfa upp á þetta.
Daginn eftir fundust rekin lík
Jakobs Björnssonar og Jóns
Brynjólfssonar. Lík Jakobs var
um einn km. frá slysstaðnum.
En lík Jóns var miklu austar,
eða um 2 km. frá þeim stað, sem
slysið varð. Lík Jakobs var lítils-
háttar skaddað á höfði. Hann
hefir sennilega rotast.
En lík Jóns var óskaddað með
öllu og það var alsnakið, er það
fanst rekið á fjörunni. Þetta er
merkilegt, ekki síst þegar þess
er minst hvernig menn voru bún
ir við sjóvinnuna. Fyrst voru
hin venjulegu föt. Jón var í
þetta sinn í þykkum ullarbol inst
klæða, en það er enginn hægð-
arleikur að komast úr þeirri flík,
þegar hún er orðin gegnvot. En
utan yfir fötunum voru skinn-
klæðin. Fyrst var skinnbrókin.
Hún náði upp undir hendur og
var girt um mittið. Sjóskór (úr
leðri) voru á fótunum, bundnir
upp með snæri, sem var marg-
vafið um mjóleggina. Að ofan
var skinnstakkurinn; bolurinn
heill, nema hvað op var á hon-
um, til þess að smeygja höfðinu
Frh. á bls. 410.