Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 11

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
391
Grænlenskir kvenbúningar: Thulebúningur t. v., suður-grænlenskur til hægri.
í vestri þar sem sól var nýlega hnígin
til viðar, en borgarísjakarnir virtust
vera kolsvartir, ógnandi jötnar, þar
sem þá bar við eldrauðan himininn,
en hvítir máfar flögruðu sem dökkir
skuggar yfir höfðum okkar. I austri
runnu himinn og haf saraan í eitt og
voru samskeytin hulin himinbláma og
nú komu hisin í ljós, skuggamyndir á
himni í austri. Á milli skuggamynd-
anna sást Mars eins og rautt b!ys í
fjarska. Moldarkofar Eskimóanna
standa á lágum nöfum, sem teygja sig
langt út í fjörðinn, en að baki og um-
hverfis kofana standa hjallar og þurk-
grindur fyrir kjöt og skinn. Þetta
kveld voru allir Eskimóar’, sem heima
voru, á stjái til þess að taka á móti
okkur. Hundarnir hlupu fram með
ströndinni með miklum ys, en uppi á
bröttum hömrum nokkru innar stóðu
3 menn í kafloðnum hvítabjarnar-
skinnbuxum og skygndust eftir okk-
ur. Og deginum lauk, eins og hann
byrjaði, með gleðskap og gamni.
í. OKTÓBERMÁNUÐI varð annar
atburður til þess að minna okkur a
nálægð jólanna. Það var orðið of kalt
fyrir jólageltina okkar, Sófus og Her-
í refaskinnsbuxum og selskinsstígvjel..
mann, svo þeim var slátrað þann 28.
Þeir höfðu komið frá Danmörku um
sumarið með sama skipi og við og að
sjálfsögðu vakið mikla athygli í Thúle.
Heimskautaeskimóar hræðast hvorki
hvítabirni nje rostunga, en svona dul
arfull dýr eins og grísi vilja þeir
helst hafa í hæfilegri fjarlægð. Það
varð til þess, að Krulodenguakr litli,
vikadrengurinn okkar, gat sjer mikinn
orðstír fyrir hugprýði sína, þegar
hann — nauðsynjarinnar vegna —
hirti grísina um haustið. Dag nokkurn
kom verslunarstjórinn að honum, þeg
ar hann var að gefa grísunum rost-
ungakjöt. Jeg veit því miður ekki,
hvað Hermann og Sófus sögðu við
rostungnum. — Slátrunin var auðvitað
stórviðburður. Áhorfendurnir stóðu
allir í hæfilegri og öruggi fjarlægð
utan við timburskýlið, þar sem svín-
unum var slátrað, og skutust að glugg
unum við og við, til þess að gægjast
inn í skúrinn, þar sem Hermann sötr-
aði ósköp rólega blóð síns fallna bróð-
ur, áður en hann sjálfur var skotinn.
Næstu daga vorum við önnum kaf-
in við að búa tii slátur, lifrarkæfu o.
a. og við borðuðum eins og við þold-
um af nýrri svínalifur, og kótelettum
en mestur hluti grísanna var þó
geymdur til jólanna og þurfti ekkert
íshús.
Nóvembermánuður fór í það að búa
til jólagjafir. Það voru ekki allir sem
höfðu verið svo forsjálir að panta þær
meðan tími var til, og þess vegna urðu
þeir hinir sömu nú að beita öllu hug-
viti sínu, til þess fyrst að upphugsa
einhverjar gjafir og því næst að búa
þær til. Loks byrjaði jólamánuðurinn
og þar með hið eiginlega jólaannríki
við að baka, búa til jólaskraut og
skreyta með því, matartilbúningi o. fl.
Dag nokkurn, þegar við vorum hvað
mest önnum kafin, komu svo fyrstu
sleðarnir að sunnan, til þess að kaupa
inn til jólanna. Það hafði í langa hríð
verið ísskæningur á firðinum, sem
ekki hjelt sleða og hindraði þannig
allar samgöngur. Það mun því hæpið
að menn geti gert sjer í hugarlund,
hvílíkur viðburður þessi sleðakoma
var okkur. Þetta voru miklir veiði-
menn og þekktir menn, sem bar að
garði, vel til fara með 17 til 18 hunda
fyrir hverjum sleða. Tveir af þeim
höfðu verið með Knud Rasmussen í
5. Thúle-leiðangrinum, og höfðu verið
sæmdir ágætustu heiðursmerkjum.