Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 16

396
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Þóra Sveinbjarnardóttir, Gróa Eyjólfs
dóttir og Stella Eyjólfsdóttir.
NÚ HEYRIST ys í fjarlægð. Mann-
fjöldin kemst á hreyfingu. Lestin er
að koma. Nú byrjar vandamálið. —
Ilvernig eigum við að ná í sscti. Nú
er ekki verið að hugsa um náungann.
Lestin rennur inn á stöðina og fólkið
þyrpist að dyrunum. Öll sæti fyllast á
augabragði og við ísler.dingarnir, ó-
vanir þessum aðgangi, nema þá þeir,
sem eru vanir að ferðast milli Reykja-
víkur og Hafnarf jarðar, stöndum eins
qg þorskar á þurru landi. Eitt og eitt
sæti er ennþá óupptekið, en við kjós-
um að standa sameinaðir. Allt í einu
er okkur gefið merki. Einn kleíi er
nærri auður. Þetta hlaut að vera yfir-
náttúrulegt. Allshugarfegin yfir að
þurfa ekki að standa í lestargcngin-
um 10—12 tíma, fáum við okkur sæti
og reynum að láta fara þægiiega um
okkur. Fólkið á ganginum gefur okk-
ur illt auga og skilur ekki hvernig
stendur á því að sætavandamálið
skuli leysast sjálfkrafa og það gerum
við ekki fyrr en við fáum skýringuna.
Og hún er sú, að norskur skólaíjelagi
eins okkar og sem hafði verið okkur
hjálplegur við undirbúnjng fararinn-
ar, hafði stokkið upp í lestina áður
en hún stansaði og varið k'efann af
mesta harðfengi, því hann bjóst viö
að við myndum verða slyppfengir,
eins og raunin varð. „Lokið dyrun-
um. Fáið ykkur sæti“, kveður við og
að andartaki liðnu taka hjólin að
snúast.
Liðið er kannað og allir virðast
vera með. Farangurinn er kannaður
og Sverrir gefur þá skýringu að hann
vanti ferðatöskuna. í henni var allur
nauðsynlegur útbúnaður til skíða-
íerða og að auki vænn biti af íslensku
hangikjöti. Sverri verður orðíátt og
virðist eldast um 10 ár. Ilarkar þó ai
sjer og hefur nýja rannsókn, en ár-
angurinn er neikvæður. Ný tíu ára
aldursaukning. Norðmaðurinn, okkar
hjálparhella, þolir ekki að unglingur
verði að gamalmenni löngu fyrir tím-
ann, stendur á fætur og með honum
vöskustu kappar. Að stundarkorni
liðnu kemur leiðangurinn með tösk-
una. Einhver góðsamur náungi hafði
kastað her.ni inn um glugga á síðustu
stundu mörgum vögnum aftar, í þeirri
von að eigandinn væri innanborðs.
Sverrir tekur aftur gleði sína og eðli-
legan aldur. Ragnar tekur gítarinn
og bráðlega kveour \ ið söngur og
trall. Hitt ferðafólkið fer að stinga
saman nefjum um hverskonar fólk
þetta sje, sem syngi og tralli um miðja
nótt, á óskiljanlegu tungumáli. Við
heyrum að það er getið upp á ýmsu:
Finnar, Estlendingar, kannski Rússar.
En engum dettur það rjetta í hug, og
það ekki að ástæðulausu, því fæstir
Svíar geta látið sjer hugkvæmast að
ír.lendingar sjeu að útliti og klæða-
burði svipaðir öðrum mcnnum.
N
LESTIN rennur áfram og við syngj-
um. Fyrsti viðkomustaður er Tröll-
hettan. Þar er stansað nokkrar mín-
útur. Við gægjumst út um gluggann
en það er ekkert að sjá. nema nátt-
myrkrið. Það er haldið áfram. Söng-
urinn og spilið smáfjarar út. Svefn-
inn sækir á hljóður og óbiíanlegur.
Þcð sígur á í áttina til landamær-
anna. Fólkið á ganginum situr á far-
angri sínum og hallar sjer upp að
vegnum og dottar. Allt í einu kemst
einhver ókyrrð á. „Tollskoðun, vega-
brjefaskoðun“. Tvær norskar stúlkur,
sem sitja í klefa okkar og eru að fara
hcim í jólaleyfinu, ókyrrast í sætum
sínum og verða sýnilega taugaóstyrk-
ar. Önr.ur tekur álnavörubút upp úr
tösku sinni og hneppir frá sjer peys-
unni og breiðir hann á brjóstið, hnepp
ir að sjer og fer í kápuna, þó að það
sje að minnsta kosti 20 gráða hiti inni.
Hin er sýnilega í meiri vandræðum.
Ilún er með nokkrar karlmannsskyrt-
ur, sem við bjóðumst til að geyma
íyrir hana yfir landamærin. Það má
ekki flytja neina nýja vöru yfir landa
mærin og alls enga vefnaðarvöru. —
Einstaka vörutegundir getur maður
þó sloppið með, með því að borga toll,
en vefnaðarvara er gerð upptæk,
sömuleiois skófatnaður og fleira.
Sænski tolleftirlitsmaðurinn kemur
og lítur lauslega á farangurinn, það
er ógerningur í þessum þrengslum að
gera það vandlega. Hann kemur þó
auga á nýja skíðaskó, sem einn okkar
á. „Eru þeir nýir?“ „Ekki alveg“.
„Það lítur út fyrir það. Betra að
passa þá yfir landamærir" — Svo cr
hann farinn, en við ráðleggjum eig-
andanum að setja skóna á fæturna
og það er gert. Jólahátíðin er í nánd
og tolleítirlitcmennirnir skilja vel að
mest af þessu, sem fer yfir landa-
mærin eru jólagjafir til þurfandi og
þeir láta því eftirtektina hvíla sig
venju fremur. Norski tolleftirlitsmað-
urinn er eins skilningsgóður, spyr
bara lauslega eftir tóbaki, útvarps-
tækjum og nýjum fatnaði, en enginn
hefur slíkt meðferðis, enda finnst
okkur að ekki sje gert ráð fyrir já-
kvæðum svörum. Þrátt fyrir að okkur
virðist að tollskoðunin gangi greið-
lega, tekur hún þó nokkuð langan
tíma. Lestin er stór og gífurlegur
fjöldi farþega. Það er sýnilegt á öllu
að við verðum langt á eftir áætlun.
Að öllu venjulegu á lestin að koma
til Oslo um kl. 11, en í jólaösinni er
altaf gert ráð fyrir að ekki sje hægt
að standast áætlun. Klukkan er að
verða þrjú þegar við loksins komum
á brautarstöðina í Oslo. Þar er tekið
á móti okkur af íslendingum, sem
dvelja við nám í Oslo. Okkur er fylgt
á gistihisin Hotell Norröna og Hotell
Ansgar. Við höfðum verið svo for-
sjál að panta þar gistingu mörgum
dögum áður, enda kom það sjer vel.
Það eru húsnæðisvandræði í Oslo,
eins og víðar. Eftir að hafa matast
vildu flestir ganga til hvílu.
NÆSTI dagur, sem var sunnudagur,
var notaður til þess að skoða bæinn.
Veðrið var heldur leiðinlegt, þoka og
éljagangur. Þetta átti sinn þátt í að