Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
399
móti. Veðrið var milt, en dimt af
náttmyrkri og þoku.
Við gengum öll í halarófu eftir miðj
um skógarstígnum. Var ekki laust við
að sumum fyndust þessir 7 km. und-
arlega langir. Að lokum sáum við
bregða fyrir ljósi milli trjánna. Varð
það almennt gleðiefni. Alt í einu stóð-
um við á skálahlaðinu. Þar voru fyrir
norsk hjón og dætur þeirra tvær, 8
og 10 ára. Ætluðu þau að sjá okkur
fyrir fæði í skálanum. Skálinn reynd-
ist vera heldur lítill, lítið eldhús, svefn
herbergi fyrir tólf og setustofa. Auk
þess gátum við fengið afnot af öðr-
um skála, sem var þarna rjett hjá.
Það var búið að skreyta jólatrjeð og
borðið og alt inni var hreint og þokka-
legt. Þótti okkur gott að setjast niður
framan við arineldinn og hvíla lúin
bein. Bráðlega var komin á borðið
rjúkandi kjötsúpa og soðið kjöt og var
ekki laust við að rösklega væri tekið
til matar. Það sem eftir var kvölds-
ins leið fljótt og vandamálið, hverjir
skyldu sofa í hinum kofanum, var
leyst hljóðalaust.
Dagurinn eftir var aðfangadagur.
Veðrið var gott, lítið frost en þoka.
Eftir morgunverð var farið að athuga
um skíðabrekkur. Okkur hafði verið
sagt áður, að þarna væri ágætt skíða-
land. Þegar við komum út reyndist
nægur snjór og færi sæmilegt, en eng-
ar brekkur í nágrenninu. Urðu margir
fyrir vonbrigðum, og þótti upplýsing-
arnar ekki koma heim og saman við
raunveruleikann. Seinna skildum við
að Norðmenn þar um slóðir kalla það
besta skíðalandið, þar sem gott er til
skíðagöngu. Fara þeir þarna oft lang-
ar gönguferðir, en iðka ekki svig eins
og mest tíðkast heima. Eftir nokkra
leit í nágrenninu, fundum við smá-
brekkur, sem við undum við þangað
ti; líða tók á daginn og maginn fór að
láta vita um tilveru sína. Var síðan
haldið heim á leið, margir dálítið von-
sviknir yfir skíðalandinu. Þegar heim
kom beið okkar besti matur. Var nú
farið að ráðgast við Stenberg, gest-
gjafa okkar, hvar fjallanna væri að
leita og hvað væri langt þangað. Kom
umst við að raun um að íjöllin voru
svo sem á alla vegu og líklega um
klukkutíma gangur þangað. Þótti hin
um minni spámönnum það allískyggi-
legt og minntust göngunnar kvöldið
áður. Varð þó úr að Stenberg skyldi
fylgja okkur fram á fjallið næsta dag
sem var jóladagur.
#
NÚ LEIÐ AÐ kvöldi, aðfangadags-
kvöldi. Bjuggust menn betri fötum,
borð og veggir voru skreytt eftir föng
um. Nú uppgötvuðum við að við höfð
um ekki athugað að taka með okkur
neitt, sem við gætum gefið hjónunum
og telpunum í jólagjöf. Reyndar höfð
um við ekki vitað fyrirfram um telp-
urnar. Nú voru góð ráð dýr. Hafði
nokkur nokkuð, sem væri hugsanlegt
til gjafa. Eftir nokkra umhugsun hafð
ist upp á forláta ullarpeysu og siki-
sokkum handa frúnni og skyrtu handa
Stenberg. Litlu telpurnar urðu að láta
sjer nægja súkkulaði og annað góð-
gæti. Var nú kveikt á jólatrjenu„dans
að í kringum það, sungnir sálmar og
kvæði. Alt í einu kemur Stenberg inn
með fullan kassa af pökkum, vöfðum
inn í jólapappír. Mjer varð á að hugsa
að ekki væri minna um jólagjafirnar
hjer en heima, ef litlu telpurnar
ættu að fá öll þessi ósköp, því hvernig
átti mjer að geta hugkvæmst að við,
hvert og eitt okkar, ætti að fá sína
jólagjöf, en það var það sem í kass- t
anum var, jólagjafir til allra. Gjaf-
irnar voru bæði frá einstaklingum á
Rena og ferðafjelaginu. Þó gjafirnar
væru ekki stórar, flest bækur eða tima
rit, höfðu þær samt mikil áhrif á okk-
ur og var ekki langt frá að sumir vikn
uðu. Urðum við fegin að hafa getað
slegið saman í jólagjafir handa hjón-
unum, og sjerstaklega þar serri svo
vel hafði tekist til að það kom í góðar
þarfir, því bæði ullarvörur og skyrtur
er því sem næst ófáanlegt í Noregi.
Jólagjafirnar settu sinn svip á jóla-
gleðina og við hugsuðum hlýtt til
ferðafjelagsins á Rena fyrir þessa fá-
dæma hugulsemi. Okkur varð á að
spyrja hvert annað, hvort við heima
myndum hafa gert hið sama, ef eins
hefði staðið á.
Nú var sungið og spilað. Litlu telp-
urnar sungu fyrir okkur norskar jóla-
vísur. Þær skemtu sjer ágætlega með