Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 26

406
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
verndari þeirrar borgar. Þann 4. des.
var tilhlökkunin auðsæ á öllum barna
andlitum. — Leikfagnabúðirnar voru
uppljómaðar og fyrir framan glugg-
ana stóðu h 5par af börnum, sem
störðu á dýrðina og bentu á það, sem
^eim fanr't mest tii um. Allsstaðar
neyrðust sömu orðin: Voila, Saint
Nicolas!
Jeg gekk um borgina ásamt tveim-
ur nunnum af reglu hins heilaga
Frans frá Assisi og þær útskýrðu fyr-
ir mjer það sem fyrir augun bar. —
Sjálf þekkti jeg ekki Saint Nicolas
nema af afspurn og eiginlega ekki
nema af sagnfærðum frásögnum um
Sankti Claus og reykháfinn. En þann
6 des. kom hann sjálfur í heimsókn
í skólann, þar sem jeg bjó. Hann var
öðru vísi búinn en jeg átti að venjast.
Hann var í biskupsskrúða með mitur
og bagal og heilsaði okkur með kross-
marki. Síðan mælti hann fram ávarp
til hvers einstaks nemanda, útbýtti
gjafabögglum til allra viðstaddra og
kvaddi okkur siðan með krossmarki
og fór.
NU VAR heilagur N^kulás kominn til
borgar sinnar. Hann ætlaði að dvelja
hjerna eina nótt, en að kveldi hinS 7.
des. ætlaði hann að fara, og við urð-
um að kveðja hann vel, því hann kem
ur ekki aftur fyr en að ári.
Hinn 7. des. var laugardagur. Um
7 leytið um kveldið voru göturnar
orðnar fullar af fólki, sem beið eftir
Saint Nicolas. Allsstaðar voru börn.
Þau minnstu sátu á háhesti fullorðna
fólksins. Öðru hvoru hrópuðu þau
upp yfir sig af gleði og eftirvæntingu.
Allt í einu heyrðist trumbusláttur og
flautuspil. Saint Nicolas var að koma!
Hljómsveitin gekk í fararbroddi
klædd í litklæði og á eftir henni kom
Saint Nicolas í biskupsskrúða með
mítur á hvíthærðu höfðinu og bagal
í vinstri hendi; þeirri hægri lyfti hann
til kveðju og gerði krossmark yfir
hópinn. Fagnaðarópin gullu hvaðan-
æfa. Börnin ruddust fram í áttina til
hans, en þar var vörn fyrir. Háskóla-
stúdentar gengu sitt hvoru megin við
hann með kaðal strengdan á milli sín,
svo engin gæti komist of nærri. —
Rjett á eftir Saint Nicolas gengu þrír
drengir í litklæðum. Sá í miðið bar
heljarstóra körfu á bakinu og hinir
tveir tóku góðgæti upp úr körfunni og
köstuðu því til barnanna. Þá varð nú
heldur en ekki handagangur í öskj-
unni þegar börnin voru að reyna að
grípa góðgætið á lofti.
En aftast í skrúðgöngunni gekk
skuggalegur svartskeggjaður náungi
í dökkum munkakufli með stóreflis
húsvönd í hendinni. Hann barði frá
sjer á báða bóga svo allir hrukku
saman og reyndu að forða sjer frá
Uöggunum. Þetta var Faðir Fouettard.
Hann veit nefnilega að börn eru eng-
ir englar, þau eru oft óþekk. Og þó
að Saint Nicolas sje svo góður, að
hann vilji gefa öllum jafnt, þá hugsar
faðir Fouettard sjer nú samt að reyna
að sjá um að hver fái sitt: óþekku
börnin flerrgingu og góðu börnin gjaf-
ir!
Jeg hafði heyrt getið um faðir
Fouettard undir öðru nafni, svo jeg
kannaðist strax við hann. í Þýska-
landi heitir hann Knecht Ruprecht.
Þar kemur hann inn á jólakveldið og
yfirheyrir börnin, til þess að vita,
hvort þau hafi verið óþæg undanfarið
ár. Ef þau hafa verið óþæg og vilja
ekki biðja fyrirgefningar, þá stingur
Knecht Ruprecht þeim niður í pokann
sinn og fer með þau heim til sín. En
hafi þau verið þæg, fer hann muldr-
andi leiðar sinnar og Saint Nicolas
kemur á eftir með gjafirnar.
SKRÚÐGANGAN færðist hægt á-
fram í gegn um mjóar og brattar göt-
urnar í áttina til dómkirkjunnar, sem
helguð er heilögum Nikulás. Allsstað
ar voru opnir gluggar fullii' af fólki.
Öll borgin var uppljómuð og gleði á
hverju andliti. Góðgætinu rigndi yfir
hópinn og högg föður Fouettards
hvinu í loftinu. Trumburnar voru
barðar og spilað á flauturnar af mikl-
um móð. Loksins staðnæmdumst við
á torginu fyrir framan dómkirkjuna.
Saint Nicolas hvarf þar inn um hús-
dyr og kom von bráðar í Ijós'við op-
inn glugga. Hann heilsaði mannfjöld-
anum með krossmarki og hjelt ræðu
fyrir börnin. Hann áminnti þau um
að vera góð og hlýðin á komandi ári
svo hann gæti komið aftur næsta ár.
Svo hvarf hann úr glugganum, kom
aftur út um dyrnar og skrúðgangan
fór sömu leið til baka.
Við gengum síðan heim, því það
var orðið áliðið kvelds. Saint Nicolas
var líka farinn og kemur ekki aftur
fyrr en að ári. En næstu daga kinkaði
jeg kunnuglega kolli í hvert sinn sem
jeg sá mynd af honum í búðarglugga.
Mjer fannst jeg hafa eignast nýjan
vin. Og þó jeg sje fyrir löngu orðin
íullorðin, skil jeg samt vel gleði barn
anna yfir komu slíks vinar, sem gefur
örlátlega án manngreinarálits og
ber jafn hlýjan hug tii allra. Slíkur
maður er sannarlega heilagur.
Guðrún JónsdóUi'r
frá Prestsbakka.