Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 21

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
30T
Hið góða skaðar ekki“, en víst er um
það að við urðum fljótlega bestu kunn
ingjar Stenbergs-fjölskyldunnar.
í FYRSTU hafði verið ákveðið að
halda af stað heimleiðis þann 29., en
vegna þess hve allir undu vel hag sín-
um og flestir höfðu nægan tíma, varð
það úr að við ákváðum að fara ekki
úr skálanum fyrr en þann 1. jan.
Gamlaárskvöldið var haldið hátíðlegt,
eftir efnum og ástæðum. Við söknuð-
um að fá ekki að heyra áramótahug-
leiðingarnar og klukkuslá'tt nýja árs-
ins heima.
Að kvöldi hins fyrsta janúar ætlaði
ferðafjelagið á Rena að halda okkur
skilnaðarsamsæti. Við tókum því sam
an pjönkur okkar tímanlega, fengum
hestasleða að flytja þær á niðureftir,
stigum á skíðin og rendum af stað.
Á Rena var okkur vel fagnað af
norsku kunningjunum okkar. Var
kvöldið hið ánægjulegasta. Voru
þarna mættir um 60 Norðmenn. Gerðu
þeir alt til þess að síðasta kvöldið
mætti verða sem skemtilegast. Matur
var veittur af mestu rausn, síðan var
sungið og dansað fram eftir nóttu.
Við íslendingarnir reyndum að leggja
nokkuð af mörkum til skemtunarinn-
ar. Við sungum nokkra íslenska
söngva, öll saman og síðan söng
Sverrir okkar einsöng. Var söngnum
vel fagnað, sjerstaklega einsöngnum.
Daginn eftir notuðum við til þess
að skoða pappakassavefksmiðju sem
er á Rena. Er það ein sú stærsta í sinni
grein í Noregi. Fórum við í gegnum
alla verksmiðjuna, og fengum að sjá
hvernig pappakassarnir verða til, alt
frá því að trjen eru tekin úr viðar-
kösinni, þar til kassinn er fullgerður.
Er það töluvert meiri vinna en maður
gerir sjer almennt í hugarlund þegar
maður handfjallar tóma pappakassa.
Verksmiðjan er nýbyggð, því sú gamla
var eyðilögð í loftárás á stríðsárunum.
Um þrjú hundruð verkamanna hafa
vinnu þar.
Nokkrir fóru að skoða skíðastökk-
brautina, sem er rjett hjá bænum. Er
þar hægt að stökkva um 90 metra og
er hún ein af þeim stærstu í Noregi.
Leist sumum hún ekki árennileg, enda
varð einum að orði þegar hann sá
Holmenkollstökkbrautina: „Þetta,
er ekki mikið að sjá. Þú ættir að sjá
brautina á Rena.“ Er það síðan haft
að orðtaki meðal Renafaranna, þegar
talið berst að einhverju stóru eða mik-
ilfenglegu: „Þú ættir að koma að
Rena, maður“.
MEÐ söknuði og sumar, eða sumir
jafnvel með trega, yfirgáfum við
Rena seinnihluta annarsdags. Ýmis-
konar vináttubönd höfðu knýttst, og
var ekki laust við að klökkva gætti á
kveðjustundinni. Með árnaðaróskum
og von um endurkomu, kvöddu okkur
vinir okkar á járnbrautarstöðinni, en
við þökkuðum fyrir okkur og báðum
þá vel að lifa, með ferföldu húrra-
hrópi.
Oft hafði verið þröngt á þingi í
lestinni, en nú tók þó útyfir. Var það
með herkjubrögðum að okkur tókst að
fá rúm á ganginum, og urðum við að
standa þar álíka þjett og síld í tunnu.
Ragnar gat þó náð í gítarinn, enda
var nú hver síðastur, því að hann ætl-
aði að yfirgefa okkur á næstu stöð og
fara upp að Lillehammar og heim-
sækja móðursystur sína.
Fengum við eins og svo oft áður,
mikið af forvitnum áheyrendum, se.n
virtust skemta sjer hið besta.
í Oslo staðnæmdumst við í tvo daga.
Hafði íslendingafjelagið í Oslo ákveð
ið að hafa samkomu og óskaði eftir
að við yrðum þar með. Var einnig
von á stórum hóp fslendinga, sem
höfðu verið uppi í Hallingdal í jólafri-
inu. Veðrið var ekki ákjósanlegt til
að skoða bæinn. Þó sáum við Holmen
kollen. Vigelandsgarðinn og ráðhúsið,
sem er í smíðum. — Vigelandsgarð-
urinn, eða Frognerparken, eins og
hann heitir á norsku, er ekki fullgerð-
ur. Hinn frægi norski myndhöggvari,
Gustav Vigeland, (d. 1943) lagði fram
25 ár ævi sinnar til að skapa þennari
garð, sem á að vera aðalskemtigarður
Oslobúa. Það er einkennir garðinn er
hinn mikli fjöldi myndastytta og lág-
mynda. Fyrir garðinum miðjum ,er
geisihá súla öll greypt mannamynd-
um. Eiga þær að tákna sókn mann-
kynsins til ljóssins. Garðurinn fullgerð
ur mun hvergi eiga sinn h'ka í heim-
inum.
Nokkur okkar heimsóttu formann
íslendingafjelagsins í Oslo, Guðna
Benediktsson. Er hann búinn að vera
mörg ár í Noregi, en talar þó vel ís-
lensku. Kona hans er norsk. Vorum
við þar í góðu yfirlæti og sagði hann
okkur ýmislegt frá hernámsárunum.
Að kvöldi seinna Oslodagsins var
svo íslendingamótið. Voru þar saman
komnir milli 50 og 60 landar. Þótti
þeim eldri íslendingum, sem höfðu
lengi verið búsettir í Noregi, að þetta
væri myndarlegur hópur og sögðust
aldrei hafa sjeð svo marga landa sam
ankomna þar í borg. Minntust þeir
gamla landsins og báðu okkur fyrir
kveðjur heim og óskuðu þess að við
mættum losna við þá erfiðleika, sem
fylgja því að búsetja sig í framandi
landi.
NÆSTA morgun kvöddum við svo
Noreg með hlýjum hug og með marg-
ar góðar endurminningar. Við höfð-
um eignast marga góða vini, kynnst
frændþjóð okkar betur en hægt er í
bókum og aukið þekkingu okkar. Við
lögðum líka fram nokkurn skerf til
þess að kynna okkar land og okkar
þjóð. Virtist okkur áhugi Norðmanna
um að kynnast kjörum og h'fsháttum
okkar einlægari og sannari en við höfð
um átt að vcnjast annarsstaðar. Þeir
líta á okkur sem jafningja, en ekki
litla bróður, sem er að hreykja sjer
hátt til þess að vekja eftirtekt. Við
þurfum bara að gera meira til þess,
að tengja að nýju vináttu og menn-
ingarbönd milli Noregs og íslands.
Göteborg í janúar 1947.
Ólafur S. Ólafsson.