Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1947, Blaðsíða 18

398
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
tímanlega og vorum komin á stöðina
klukkutíma áður en lestin átti að
leggja af stað. Vegna þess að aðrir
voru rólyndari þennan morgun, gekk
vel að hreiðra um sig, en hinir, sem
komu á elleftu stundu, urðu að gera
sjer ganginn að góðu.
Það var spilað og sungið og áheyr-
endurnir virtust skemmta sjer hið
besta. Smám saman birti af degi og
við fórum að lita út um gluggana. En
útsýnið er ekki stórfenglegt á þessari
leið. Aðeins skógiklæddir ásar. Það
var fremur snjóljett og við fórum að
kvíða að við gætum ekki sýnt Norð-
mönnum skíðalistir okkar.
LEIÐIN upp að Rena liggur yfir
Raumariki, framhjá Eidsvoll, Hamar
og Elverum, allt sögustaðir, að fornu
og nýju. Lestin staðnærrist lítið eitt
í Eidsvoll. Nokkrir fóru út til að kom-
ast í betra samband við norska nátt-
úru. En viðdvölin varð skemmri en
búist var við. Við, sem inni sátum,
vissum að hinir hefðu orðið naumt
fyrir. Var þá liðið kannað og reyndist
þá að einn vantaði. Það var Ingólfur.
Var hafin leit, en án árangurs. Senr.i-
legast hafði hann orðið eftir af lest-
inni. Var ekki um slíkt að fást, enda
vissum við að hann myndi bjarga
sjer. Næsta stöð var Hamar. Nokkru
eftir að lestin hefur stöðvast eiu
klefadyrnar opnaðar og inn kemur
enginn annar en týndi sonurinn, Ing-
ólfur. Varð fagnaðarfundur og margs
getið um hvernig hann væri kominn
hingað á undan okkur. Sumir hjeldu
því fram að þeir hefðu sjeð hann
skjótast framhjá lestinni miðja vega
milli Eidsvoll og Hamar. Reyndar er
lestin fremur hægfara, ca. 60—70 km.
á klukkustund. Þó þótti eftir atvikum
vel af sjer vikið að ná meiri hraða á
göngu. Að síðustu kom svo skýringin.
Hann hafði komist upp í síðasta vagn-
inn, en ekki náð sambandi við okkur,
vegna þrengsla.
Á STÖÐINNI á Rena tók á móti
okkur formaður ferðafjelagsins, Osk-
ar Börresen. Stóð þar matur á borð-
um og var okkur veitt af mestu rausn.
Var það ferðaf jelagið, sem sýndi þessa
gestrisni. Við áttum svo að fá bíl nokk
uð áleiðis en urðum svo að fara fót-
gangandi um 7 síðustu kílómetrana
fram að skíðaskálanum. Þegar við
fórum að taka fram skíði okkar, höfðu
nokkrir Norðmenn orð á því að þetta
hlytu að vera miklir skíðakappar, ef
dæma mætti eftir útbúnaðinum. Var
ekki laust við að sumir kímdu um
leið. Við reyndum að draga úr skíða-
íærninni og sögðum, sem satt var, að
sumt væri oýkeypt í Svíþjóð en ann-
að smíðað heima. Nú kom bíllinn og
tveir fylgdarmenn. Bílferðin tók ekki
langan tíma, og nú var að taka til
fótanna. Var töluvert tekið að rökkva.
öllu dótinu var hlaðið á hestasleða,
að undanteknum skíðunum, sem sum-
ir kusu fremur að hafa á bakinu en
fótunum. Áttum við nú fyrir höndum
tveggja tíma ferð, því alt var uppí