Lesbók Morgunblaðsins - 20.05.1953, Blaðsíða 20

306
LESBÓK M0RGUNELAÐSIN5
það svo longi liuldi eg hér
og hafnaði að rita á kver,
hefur lundin bljúg og ..beis“ það
bannað mér. 18.
8. Fyrir guði á himnum há
harniandi eg játa má
það of lengi hulið hef,
hvers á náðir þó mig gef;
hjartagæzkan hans mér veitir hlif
án ef. 19.
9. Þó vil eg með þel ókátt
þollum hrings og bauga gátt
alleinasta inntakið
orðum segja faestum með,
hvað eg leit og hvernig þetta hafi
skeð. 20.
10. Dag 19. desembri
þá drógst að nótt, en hiinin ský
huldu þétt, en hrundi regn
himininn og loftið gegn,
bjarmi horfinn, buldi á foldu bylja-
"I megn. 21.
11. Eg var kominn af einni leið
i mitt hús um þetta skeið.
út úr bænum eg þá gekk
og undarlegan þanka fekk,
veðri gramdist, var sú reiðin varla
þekk. 22.
12. Vissulega veit eg að
vonzkufullur satan það
byrlað hefur i brjósti mér,
bragða þúsund smiður er,
hér um þá er hryggðarörin hjartað
sker. 23.
13. Ems og nú var áður téð
eg út úr bænum fara réð,
vestur fyrir hann gekk eg greitt,
geðið bráða meður heitt,
i minn huga ei réð hvarfla annað
neitt. 24.
14. l£it eg upp í loftið þá
í landsuður og fyrir mig brá
skærum ljóma skínandi
í skýum sem að leiftraði,
burtu langt á breiða jörð sló
birtunni. 25.
15. í þeim ljóma eg sá mann,
alskinandi sýndist hann,
miklu fegri birtu bar
en bjarminn, sem í kringum var,
af honum geislar út gengu sem
eldingar. 26.
16. Ofanvert við höfuð hans
huldi einhver fagur kranz
sem kórónu var kónga líkt,
af klárum ljóma dreifðist siíkt.
Þetta leit eg. þá var geð mitt
þankarikt. 27.
17. Sorglegt yfirbragð hann bar,
bæði hár og skeggið var
með hvitan lit að horfa upp á,
sem herrann gamall væri sá,
en þó geislum af sér gerði út aö
slá. 28.
Skikkju maðurinn skrýddur var
skósíðri, sem ijómann bar,
sitja ó stóli síðan réð,
sa var gulli renndur með,
uppi og niðri alljómandi, eg fekk
séð. 29.
Haigri bar hann hendi í
hárbeitt sverð, en farfa á því
bláan eg og svartan sá
síðan rauðan hinum hjá,
boga í vinstri bleikan, eg þess brátt
nanr gá. 30.
Ör á strengnum ein lá þar
æði bitur tilsýndar,
eins var lit sem annað blóð,
uppspanaður boginn stóð.
Þetta leit eg, þrauta haldinn þung-
um móð. 31.
Hans í íaðmi barn eitt bjó,
bert og nakið sýndist þó,
stóð á hnjánum lystilegt,
leizt mér þó fyrir utan sekt,
andlit þess eg ei gat séð né annars
þekkt. 32.
Hár var barnsins höfði á
harla mikið og frítt að sjá,
höndum skeyti halda réð,
hinni sverði greipti með,
þess af armi út rann blóð, það eg
fekk séð. 33.
Af báðum örmum blóðið rann
barnsins niður um líkamann,
sem það gerði að særast þar
af sverði og ör á hendurnar,
sem ljómandi myndin manns hins
mikla bar. 34.
Ekki heyrðu eyru mín
orð töluð við þessa sýn,
leit eg hana litla stund
ljóinandi á stjörnugrund,
hún svo hvarf úr hermdum stað,
en hrygg varð lund. 35.
Ekki lengur eg það sá
augum meður jofti á
heldur en eg í hjarta ótt
herrans bæn með geð órótt
þuldi hálfa, það svo hvarí, og þá
var nótt. 36.
Um þetta nær eg þenkja fór
þvingaði mig harmur stór,
þeir, mér voru þann tíð hjá
þar af ljósast kunna að tjá.
Guð mig náði og gefi himna gleði
að ná. 37.
Eítir að þetta allt var skeð
eg til sængur ganga réð,
aftur luktust augun mín,
aðra leit í draumi sýn,
hvar af allur mattur minn og
megnið dvin.
Að mér koma eg sá mann,
unglegur mér sýndist hann,
sorgariegan svip hann bar,
siðklæddur og skegglaus var,
á hans höfði eg leit búning
ólengdar.
Eins og húfa, eg það lcit,
er liann klæddist svarðar reit,
með bláum farfa búið var,
sem biskupsmítur tilsýndar,
stiilis hringa stór í hendi stokkur
var.
Þessi bleikur þótti mér,
þegninn belti girtur er.
tvær hann spanna töflur réð,
töluna á þeim eg fekk séð,
stóð við borðið, stóran reikning
stila réð.
Helt eg slíkt i huga mér
heimsins mundu tímarnir,
sem mér gerði sýna hann,
summuna nú vel eg kann,
samt éi greini. Síðan til mín segja
vann:
Rís þú upp sem sefur, sjó,
sjáðu nú hvað gengtir á,
á er liðið núna nær
nær því timinn enda íær,
fær, því heimur fer um koll og
frekt hann slær.
Veröld er í vanda stödd,
vist er nólæg herrans rödd,
fróma tekur hann sinn í sal,
setjast hinir kifs í dal,
drottinn ríkja utan enda einn þá
skal.
Fjárhirðarnir hvergi hér
halda svo sem skyldugt er
henans sauða hjörðunum
hjólpræðis að lindunum
eða lífs að lista góðu lækjunum.
Hollusta er hrakin frá,
hana varla finna mó.
ótrú komin er í stað,
óráðvanda gleður það,
hvergi frómur höfði kann að halla
að.
Engin stétt ber eðli sin,
ekki víða dyggðin skín,
fólska, leti, fláræðið
íjöllum hærra gengur með,
hcimsins synir halda forsmán
hreinlífið.
Þegar enda þetta fekk
þegninn burt með skyndi gekk.
samt réð tala svo við mig:
Sjáðu maður vel um þig,
aö þér reiðin ekki grandi ógnarleg.