Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1953, Page 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
699
Vegard Sletten ritstjóri:
8TARF8Í ÞRÓTTIR
HÖFUNDURINN, Vegart Sletten ritstjóri, var einn í hópi norrænu
blaðamannanna, sem hingað komu í sumar. Eftir beiðni hefir hann skrif-
að þessa grein fyrir Lesbók.
ENGIN ævintýr gerast lengur á
þessari öld tækninnar. En sú vit-
leysa! Ég skal segja þér frá ævin-
týri sem tekur fram bæði ævin-
týrinu af Ali Baba og Öskubusku.
Það skeði í haust, að tveir ungir
norskir piltar fóru í langferð, alla
leið til Vínlands.. Þeir íerðuðust
á stóru Atlantshafsskipi og með
þeim fór jafnvel blaðamaður, til
þess að segja frá öllu sem skeði
í þessari ævintýraferð.
En hvaða ferðalag var þetta þá
hjá piltunum? Jú, þeir höfðu sýnt,
að þeir voru snillingar í að plægja.
Heima hjá feðrum sínum höfðu
þeir gengið á eftir plóghestunum
eða setið á traktornum og plægt
svo þráðbeint og hæfilega djúpt,
að engir komust til jafns við þá.
Þeir fengu að vísu ekki kóngsdótt-
urina og hálft konungsríkið fyrir
þessi afrek sín, eða haía að minnsta
kosti ekki fengið enn. En verðlaun
fengu þeir, og blöðin skrifuðu um
þá með stórum stöfum, og það var
ekki svo lítilsvert.
Alls staðar var talað um þessa
duglegu pilta. Og þegar það írétt-
ist svo, að langt úti í hinum stóra
heimi væri einhver, sem teldi
plægingu svo mikla list, að hann
vildi gefa 25.000 króna gullplóg að
verðlaunum handa þeim, sem skar-
aði fram úr í þeirri íþrótt — já,
þá geturðu reitt þig á að Hugur
kom í norsku piltana að freista
gæfunnar. Og svo lögðu þeir á
stað í þessa langferð.
Ekkert hefi ég heyrt um það
hvernig þeir voru útbúnir með
nesti og nýa skó. En föður annars
þeirra sýndist það vera of mikil
áhætta að láta drengina fara eina,
svo að hann slóst í för með þeim.
Við skulum vona að hann hafi
getað greitt fargjaldið sitt sjálfur
og hafi ekki þurft að fá lánað úr
sveitarsjóði. Hann er sem sé gjald-
keri sveitarsjóðsins á Kleppi á
Jaðri, bezta landbúnaðarhéraði
Noregs um 3000 ára skeið — eða
allt frá bronsiöld.
Heimurinn er stór, og hið nýa
Vínland er líklega enn stærra, eft-
ir því sem sagt er. Og það voru
mikil býsn og undur, sem biðu
norsku piltanna þar, og annan eins
hrærigraut af óteljandi tungumál-
um höfðu þeir aldrei heyrt.
En æskulýðurinn nú á dögum
er ekki síður hugrakkur en Ösku-
buska var. Og norsku piltarnir
gengu fyrir höfðingja landsins,
heilsuðu honum hæversklega,
sögðu hvað þeir hétu og hverra
erinda þeir væri þangað komnir.
Og þetta hefir fallið mönnum vel
í geð, því að blöðin birtu ótal
myndir af piltunum og skrifuðu
greinar með stórum fyrirsögnum
um þá og aðra, sem komnir voru