Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1961, Blaðsíða 6
634
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Ungar stúlkur færa fórnir í musteri.
eins og Konfusius bauð fyrir 2450
órum.
Þess verður líka að gæta að
gleðja búálfana, sem hafast við í
eldhúsinu. Rétt fyrir hátíðina
hverfa þeir allir til himna til
þess að gefa skýrslu um heimilis-
líf og viðurgerning. Það er því
um að gera að þeir beri heim-
ilinu gott orð, og þess vegna eru
bornar fram alls konar kræsingar
handa þeim áður en þeir fara.
Þennan sið hafa menn tekið úr
Tao-kenningunni, sem hingað er
komin frá Kína eins og Konfusi-
ustrú. Menn verða að minnast
þess að Kínverjar drottnuðu yfir
Viet Nam um þúsund ára skeið.
Heimilisaltari á bændabýlum
er með þremur stöllum. Á neðsta
stalli eru myndir af forfeðrum
og steyptar ljósastikur í líkingu
storks sem stendur á skjaldböku;
storkurinn er tákn langlífis,
skjaldbakan tákn þrautseigju og
iðjusemi. Á næsta stalli er reyk-
elsi brennt fyrir framan mynd af
kínverskri hetju, sem er tákn
skynsemi, hugrekki og skyldu-
rækni. Á efsta stallinum var
mynd af Búdda. Samskonar altari
sá eg í búðum, vinnustöðvum og
leikhúsum.
Að þessu sinni bar Tet upp á
15. febrúar. Kvöldið áður gekk eg
um Cho Lon, en það er Kína-
hverfið í Saigon. Nafnið þýðir
annars Stóri markaðurinn. Nú
virtust alhr hafa safnazt saman í
musterunum eða í því musteri,
sem eg gekk inn í. Aldrei hefi eg
fyr komið í önnur eins þrengsli.
Allir voru með logandi kerti og
reykelsi. Við dyrnar hafði verið
gerð krókaleið, svb að illir andar
kæmist ekki inn. Þeir geta aðeins
farið beina línu, en ekki í krók-
um. Þarna sá varla handaskil
fyrir reyk af reykelsi og bréfum.
Menn höfðu skrifað bænir fyrir
framliðnum á bréfin og brenndu
þau nú svo að reykurinn bæri
bænirnar til hæða. Bumbur voru
barðar og misjafnlega hátt eftir
því hve stórar voru þær fórnir er
menn færðu. Þegar stórar gjafir
komu ætlaði hávaðinn að æra
mann. Eg barst að konu 1 mestu
þrönginni og bauðst til að hjálpa
henni að komast úr þrengslunum.
Hún afþakkaði og kvaðst ætla að
standa þarna alla nóttina.
— Eg tek á móti gjöfum, sagði
hún, og þær eru til blessunar fyr-
ir allan heim.
Morguninn eftir fór eg í must-
eri Le Van Duyet marskálks.
Hann var frægur hershöfðingi og
var samtímamaður Napoleons
mikla. Þann dag komu þangað
100.000 borgarbúar til þess að leita
hjálpar hans. Menn og konur
fleygðu sér flötum og hneigðu sig
fyrir honum hvað eftir annað.
Allir voru með hylki í höndunum
og í þeim voru bambusstafir.
Þeir hristu þessi hylki svo að
mikill dynur varð af, þar til ein-
hver bambusstafurinn hrökk upp
úr því. Á stöfunum voru tölur og
samskonar tölur voru á mislitum
böndum, sem geymd voru í hlið-
arkapellu. Böndin spáðu fyrir
mönnum.
— Ef einhver hreppir tölu, sem
honum líkar ekki, stingur hann
stafnum aftur niður í hylkið og
byrjar á nýan leik, sagði túlkur-
inn við mig.
Eg spurði hvernig menn vissu
að talan væri ekki góð.
— Tókuð þér ekki eftir spá-
manninum fyrir utan dyrnar?
spurði hann.
Eg fekk mér nú hylki með
stöfum og hristi það. Eftir töl-
unni á stafnum sem úr fell, náði
eg mér í band með sömu tölu. Og
mér var sagt að eg ætti mikla
hamingju í vændum.
Á þriðja degi nýárshátíðarinn-
a.r eru framliðnir ættingjar
kvaddir. Kunningi minn fór þá
með mig til afa síns til þess að
sjá hvernig sú athöfn færi fram.
Gamli maðurinn baðst fyrir hjá
heimilisaltarinu, og síðan brenndi
hann visin lauf til þess að forfeð-
urnir hefði með sér peninga er
þeir færu. Síðan var slegið upp
matarveizlu.
«
!