Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1961, Blaðsíða 14

642
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
höfuð. Það gljáði á dökkt hörund
þeirra af pálmaolíu, sem þeir
höfðu smurt á sig.
Hægt og rólega gengu þeir fram
hjá gröfinni og horfðu í aðra átt,
því að þeim er stranglega bannað
að líta á gröfina fyr en þeir ganga
niður í hana. Handan við gröfina
stóð ofurlítill laufskáli undir
pálmatré. Inn í hann gengu allir
þeir, sem áttu að vaða eldinn, og
sá seinasti lokaði hurðinni á eftir
sér.
Presturinn, sem var aldraður
maður, kjálkamikill og með grá-
leitan hárlubba, fór nú að segja
fyrir um allan undirbúning. Fyrst
var að ná upp úr gröfinni öllum
þeim viðarbútum, sem voru ó-
brunnir. Til þess höfðu menn
langar stengur með slöngu á end-
anum og drógu með þeim viðar-
bútana til sín og var þetta líkast
leik, svo kátir voru þeir og fjörg-
ugir.
Næst var svo að færa til stein-
ana og raða þeim á gryfjubotn-
inum. Þeir byrjuðu á því að
leggja bjálka þvert yfir gröfina
og notuðu hann svo sem viðnám
fyrir stengur sínar, þannig að með
vogstangarafli færðu þeir steinana
til og röðuðu þeim sem jafnast.
Seinast var knippum af grænum
greinum raðað á gryfjubarmana.
Þessi undirbúningur hefir stað-
ið í svo sem tuttugu mínútur. En
þótt steinarnir hafi eflaust kólnað
lítillega á meðan, þá voru þeir
enn glóandi heitir. Hitinn var sem
tíbrá yfir. gröfinni, og hvað eftir
annað sló brennandi hitabylgjum
framan í okkur, og sátum við þó
um fimm fet frá gröfinni. Eg var
alveg sannfærður um að hver
maður mundi brennast hættulega
ef hann tæki á steinunum eða
stigi berbættur á þá.
Presturinn hafði staðið einn
álengdar. Nú sneri hann sér að
laufskálanum og kallaði með
skipandi rödd: „Avuthu“!
Svo varð þögn. Dyr laufskálans
opnuðust og mennirnir tíndust út
einn og einn og komu síðan
skokkandi í halarófu. Hiklaust
gekk foringi þeirra niður í gryfj-
una. Hann beygði höfuðið hægt og
leit niður fyrir fætur sér. á heita
steinana, og gekk svo einn hring
í gröfinni. Hinir fylgdu á eftir.
Ekki kveinkuðu þeir sér við að
ganga á hnullungunum. Þeir
gengu eins og þeir voru vanir og
fullur líkamsþungi hvíldi á hvor-
um fæti eftir því sem stigið var
niður. Það voru um tuttugu skref
að ganga hringinn í kring í gröf-
inni.
En þegar foringinn hafði geng-
ið hringinn, stóðu hinir í hring í
gröfinni. Þeir gripu þá greina-
knippin og fleygðu þeim út í
miðja gröfina. Síðan gengu þeir
allir út á greinarnar, stóðu í
hnapp og höfðu hendur hver um
annars háls. Greinarnar sviðnuðu
á steinunum og reykinn af þeim
lagði yfir þá, og nú hófu þeir upp
dreginn helgisöng.
Þá tóku aðrir til að moka mold
ofan í gröfina og mokuðu af
kappi. Þeir í gröfinni heldu áfram
söng sínum og tróðu moldina und-
ir fótum. Innan lítillar stundar
voru steinarnir horfnir. Mennirn-
ir fóru þá að tínast upp úr gröf-
inni, en upp úr moldinni lagði
reykmekki hingað og þangað.
Um leið o'g mennirnir komu
upp úr gröfinni, athugaði eg fæt-
ur þeirra. Þeir voru með sigg í
iljum, eins og títt er um þá menn,
sem ganga alltaf berfættir. Sigg
getur þó sviðnað, en það var
hvergi nein brunamerki að sjá á
fótum þeirra. Þeir voru þó siður
en svo ónæmir fyrir hita, því að
þeir kipptu snögglega að sér fót-
unum ef eg bar logandi sígarettu
að iljum þeirra.
Éinn af þeim sem gengu var að-
stoðarlæknirinn í þorpinu, lærður
maður, sem hafði fengið menntun
sfna í læknaskóla í Suva. Eg
spurði hann hvað þeir hefði gert
þann tíma sem þeir sátu í myrkri
inni í laufskálanum áður en gang-
an hófst. Eg. bjóst við að hann
mundi svara því, að þeir hefði
verið á bæn, eða komið sér í dá-
leiðsluástand með einhverjum
hætti. En hann sagði að þeir hefði
ekkert gert, þeir hefði aðeins tal-
að saman í hálfum hljóðum um
gönguna. En svo sagði hann, að
um leið og þeir hefði hlaupið út
í sólskinið, hefði sér fundist sem
magnstraumur færi um sig allan.
Sá, sem næstur honum var, orð-
aði þetta á aðra leið, því að hann
sagði að sér hefði fundist að ein-
hver guð færi inn í sig. Sá þriðji
sagði að þetta hefði allt verið
mjög undarlegt. En öllum bar
þeim saman um, að þeir hefði
lítt orðið varir við hita, er þeir
stigu út á steinana, og alls ekki
kennt neins sársauka.
Eg spurði aðstoðarlæknirinn
hvers vegna hann hefði tekið þátt
í þessu. Það var sem honum vefð-
ist tunga um tönn. Hann kvaðst
ekki hafa gert það til að sýna
hugrekki sitt, og ekki hefði hann
heldur trú á því að þetta væri
neinn hreinsunareldur. Líklega
hefði hann gert það vegna þess,
kvað hann með semingi, að eng-
inn væri sannur Mbengga-maður,
fyr en hann sýndi að guð hefði
gefið honum þennan sérstaka
hæfileika, og að sögnin um Tui
na Moliwai væri sönn.
Eg spurði hann hvort eg mundi
hafa getað gengið á steinunum án
þess að brennast. Hann sagði að
eg mundi hafa getað það, ef eg
hefði fylgt sér niður í gröfina, og