Lesbók Morgunblaðsins - 20.09.1964, Side 3

Þvottakona á valdi ástarinnar
Hún hét Guðríður, og var alltaf
kölluð Gudda; hún var skoliiíhærð,
rjóð og búlduleit, 1 meðallagi há og
gildvaxin, og frekar var hún talin
grunnhyggin, enda lítillar tilsagnar not-
ið í bernsku, eins og þá var títt um
munaðarlaus oinbogabörn þessa heims.
í uppvextinum hafði hún flækzt
margra á milli og var snemma látin
íara að vinna, og var henni oft lítil
vorkunnsemi sýnd, og misjafnir voru
húsbændur sveitarinnar sem hún þræl-
eði hjá, oft myrkranna á milli, eins og
titc var áður í sveitinni. En er hún var
komin nokkuð á aldur tók hún sig til
og fluttist til höfuðborgarinnar. Var
hún í ýmsum húsum í vist. Þá þekktust
ekki vinnukonuvandræðin, eins og nú
■til dags. En hin síðari ár gegndi hún
hlutverki þvottavélarinnar, sem ekki
þekktist þá, og gekk í húsin og þvoði
tau, og eftir það festist þvottakonu-
rafnið við hana, enda var hún mjög
eftirsótt í þann starfa, því trúmennskan
og skylduræknin voru henni í blóð
bornar.
Húsbændurnir ákváðu vinnutíma
hjúa sinna sjálfir í þá daga, og var ekki
farið eftir neinum lögbundnum vinnu-
tíma, eins og nú til dags; en hvað um
þaö. Gudda imdi sínum hag vel, þvi
liún þekkti ekkert annað skárra en
þrældóm vinnunnar, og þegar hér er
kcmið sögu var hún orðin sjálfrar sín,
eins og kallað er, það er að segja hún
vai farin að leigja sér herbergi. Það
var kjallarakofnpa sem hún fékk við
vægu verði, og þar hafði hún rúmið
sitt og prímusinn til að malla sér á,
þvl nú var hún farin að fæða sig sjálf,
og hafði alltaf með sér matarbita í
vinruna, sem hún stakk upp í sig yfir
þvottabölunum, og var það stundum
af skornum skammti, því hún einsetti
sér að reyna að spara eitthvað til elli-
áranna. Stundum vildu konur þær, er
húr. þvoði fyrir, víkja að henni matar-
bita. Það var ekki oft, en Gudda var
mjcg sérvizkufull og þáði það aldrei,
því að hún var hrædd um, að af kaupi
sínu yrði dregið ef hún þekktist það.
Hver dagurinn var öðrum líkur í
þessu þvottastriti, og oft stóð hún við
balarm langt fram á kvöld, og var slit-
uppgefin, er hún kom heim í kjallara-
kompuna sína. Samneyti hafið hún ekki
við annað fólk en húsmæðumar, sem
skipuðu henni fyrir verkum. En samt
var það nú svo skrítið, að Gudda virtist
ekki vera orðin dauð úr öllum æðum,
þó hún væri komin yfir fimmtugt.
Einhver ástarfiðringur fór að fara um
hana, er henni datt í hug leigjandinn,
sem var í öðru herbergi þarna í kjall-
aranum. Hún hafði stundum rekizt á
hann á morgnana og boðið honum góð-
an dag, en hann var eitthvað svo
drumbslegur, að hann tók aldrei undir
kveðju hennar. Guddu sámaði þetta
mikið, því hún var farin að bera hlýj-
an hug til mannsins. Þetta var maður
í meðallagi hár, dökkur á brún og brá,
og bar af sér góðan þokka. Hann var á
að gizka um sextugt.
C udda hafði aldrei gengið í augim
á karlmönnum, en þótt hún væri nú
komin á þennan aldur, þá bar hún
ailtaf einhverja óljósa þrá í brjósti
um að einhvern tíma kæmi nú sá rétti
til að biðja hennar, og er hún hugsaði
þetta fannst henni, að renna myndi upp
bjartur dagur, og þá ætlaði hún að
hætta þessu þvottastriti. • Já, Gudda var
hætt að halla sér á kvöldin, eins og
hún gerði áður, er hún kom úr vinn-
unni. Nú fór hún að þvo sér og greiða
og jafnvel líta í spegilinn öðm hverju,
ef ske kynni að Jobbi berði að dyrum.
Einnig var hún oft farin að fara fram
á ganginn, ef ske kynni að hún mætti
lionum. Nú var hún þó búin að komast
að því, að hann var kallaður Jobbi.
Meira vissi hún ekki. Hún fór að láta
sér detta í hug, að það yrðu nú kannski
hæg heimatökin að kynnast Jobba og
íá hann til að giftast sér. Hún eld-
Frcunhald á bls. 14
Eftir IngibjÖrgu Guöjónsdóttur
IN MEMORIAM
Eftir Dag Siguröarson
Þegar ég er orðinn gamall
og búinn að vinna
öll mín snilldarverk
og glapræði
ætla ég að setjast útí sólskinið
hlusta á suðið í flugunum
(ef ég held heyrn)
og minnast þess hve ilmurinn
af jörðinni var góður
þegar ég var úngur
og ástfánginn
Hve öllu hrakar
ætla ég að tuldra
og glotta tannlaust að því
hvað ég er orðinn gamall og vitlaus
II
Stundum verður rigníng
Þá ætla ég að hýrast inni
á kvennapalli þamba kaffi
og segja lygasögur
Ég verð orðinn skrambi
flínkur að ljúga sögum
Það léttir manni brjóstþýngslin
III
Ég ætla alltaf að luma
á kandismola og koníakslögg
og svo ætla ég að deyja
IV
Einhvei kellíng einhverstaðar
til dæmis á Elliheimilinu
eða uppi í sveit
eða þá í útlöndum
em af þessum seigu kellíngum
sem eru svo léttar á sér
alltframí andlátið
og lifna allar við
þegar kallmaður birtist í gættinni
ein af þessum gömlu skrukkum
sem hættu aldrei til fulls
að hreyfa sig einsog úngar stúlkur
þótt þær barmafylltust lífsreynslu
mun segja:
Svoað hann var að fara garmurinn
Það er kannski best
Hann var orðinn svoddan ræfill
svo lúinn og gatslitinn
og kalkaður var hann líka
en þið hefðuð átt að sjá
hvað hann var fallegur í gamladaga
29. tbl. 1964
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 3