Lesbók Morgunblaðsins - 22.12.1970, Síða 17

Ingi Karl Jóhannsson
sem samtalið átti við
nunnurnar, er einn íárra
manna hér á landi, sem
tala hollenzku. Það gerði
honum kleift að ná fram
lífsviðhorfi nunnanna á
Ijósan hátt, en í grein-
um um þær, sem áður
hafa hirzt í blöðum,
hefur meira verið dvalið
við ytri kringumstæður.
BænaKjiiríi og: sönKur í kónnun.
og fremst á þessar grindur sem
tákn þess að hafa helgað líf
okkar guði, þá voru þær í aug
um umheimsins eins konar
merki eða sönnun um ófrjálsa
innilokun og einangrun. Ekk-
ert er þó fjær sanni, því allar
höfum við tekið á okkur
ábyrgðina og afleiðingarnar af
fúsum vilja eftir margra ára
reynslutíma. Og þótt grindurn-
ar séu horfnar, þá hefur það
engin áhrif á okkar eiginlega
hlutverk í lífinu: Að biðja
guði til dýrðar og mannkyninu
til heilla. Þess konar lif krefst
einangrunar, hlédrægni og
kyrrðar I ríkum mæli, ef nægi
leg einbeiting á að nást.“
Það er eftirtektarvert hve
áhugasamar systurnar eru um
að eyða ríkjandi misskilningi
um það hlutverk, sem þær hafa
valið sér, og brátt brennur
önnur eftirvæntingarfull spurn
ing á vörum spyrjandans, sem
hann beinir til hverrar systur
persónulega:
„Hvers vegna gerðist þú
nunna?“
_ Þeim bregður ekki hið
minnsta í brún við þessa árás,
brosa aðeins góðlátlega og
hefja svör sín hiklaust og sann
færandi. Rúmsins vegna er
ekki unnt að birta svör þeirra
allra i heild, heldur verður að
nægja að stikla á stóru og
reyna að gefa lesandanum
mynd af því, sem mestu máli
skiptir.
„Margir halda, að einhvers
konar skipbrot í lífinu, svo sem
ástarsorg eða annað, liggi að
baki þeirri ákvörðun að ganga
i klaustur. Ekkert er fjær raun
veruleikanum.“
„Við þessu er erfitt að gefa
tæmandi svar, því hér er um
að ræða reynslu, sem vart er
hægt að lýsa með orðum.
Hvers vegna elskar fólk hvert
annað? Og á þessu huglæga til
finningasviði verður einnig að
leita þess, sem menn nefna
„köllun.“ Við kristnir menn
trúum á persónulegan guð, sem
ætið er okkur nálægur, fyrst
og fremst í Jesú Kristi. Mér
virðist aðalsmerki hvers manns
vera það, að hann skuli geta
elskað og verið elskaður.
Á sama hátt er hægt að bera
Úr borðstofiumi. Ein systii-m les tir ritningimni nieðan liinar
borða
Príorinnan vökvar stofublóniin.
kærleika i brjósti til guðs, því
guð er kærleikur, og svo elskaði
guð heiminn. . . . Þennan full-
komna kærleika, sem ég hafði
persónulega reynslu af, vildi
ég endurgjalda eftir beztu getu
og taldi vænlegast að fylgja
þeiri’i hugsjón eftir innan
Karmelreglunnar. Sú var sann
færing mín fyrir sextán árum,
og sú er sannfæring mín í dag.
Þvi köllun er ekki reynsla, sem
kemur skyndilega og hverfur
siðan. Hún fylgir manni gegn-
um alla erfiðleika, krefst
tryggðar og fórna. Ég lit því
á það sem köllun mína að
elska guð af öllu hjarta og öll
um mætti minum, að sýna þenn
an kærleika i bænum mínum
fyrir öllum mönnum. Ég trúi
því, að sérhver maður eigi sér
einhvers konar köllun, þar sem
hann finnur það lífshlutverk,
sem honum er ætlað.“
„Kristur hefur sagt: Eigi haf
ið þér útvalið mig, heldur hef
ég útvalið yður. — í æsku,
þegar önnur böm léku
„mömmuleik", vildi ég heldur
fara i „nunnuleik", og hugur
minn hneigðist æ meir í þá átt.
Hvers vegna? Það skildi ég
ekki ennþá sem barn. Bæði i
skólanum og heima hjá mér
heyrði ég sagt frá Jesú, kær-
leik hans og þjáning okkar
vegna. Eftir því sem ég þrosk
aðist fann ég kærleikann til
hans vaxa í hjarta mínu, þvi
kærleikur krefst kærleiks á
móti. Ég sannfærðist um, að ég
gæti gefið mest með því að
gerast nunna og helga mig hon
um að öllu leyti. Ekki vegna
þess, að mér þætti ekki vænt
um fjölskyldu mína, vini og
vinkonur, en mér fannst ég
geta sannað kærleik minn til
hans með því að „segja skilið
við“ þetta allt. É g vildi til-
heyra honum einum. Þetta var
býsna erfitt í framkvæmd, þar
eð ég gat ekki talað um löng-
un mína heima vegna aðstæðna
þar. En ég bað og trúði á vilja
guðs i þessu efni, enda fór
svo að lokum að leiðin opnað
ist, og ég gat hafið lífsstarf
mitt innan vébanda Karmelregl
unnar.“
„Það tók mig nokkur ár að
ákveða hvort ég skyldi ganga
í klaustur. Hugsanir i þessa
átt ásóttu mig stöðugt, og í
fyrstu reyndi ég að bægja
þeim frá mér jafnharðan: Nei,
ekki í klaustur, það vil ég
ekki. — En þetta hélt áfram
að ágerast, og að lokum ákvað
ég að ræða máfið við góðan
trúnaðarvin. Smám saman sann
færðist ég um að það væri
guðs vilji að ég helgaði líf
mitt honum. Köllun mín beind
ist sterklega að hugleiðslu, og
þess vegna ákvað ég að ganga
í Karmelregluna, þar sem
bænahald er fyrir öllu.“
„Ég gerðist nunna af því að
tilhugsunin um þess konar líf
heillaði mig. Hvemig það átti
sér stað er erfitt að túlka í
orðum. Fyrst og fremst var það
guð en ekki klaustrið í sjálfu
sér, sem heillaði mig. Mér þótti
gott að fara í kirkju, þegar
enginn var viðstaddur og dvelj
ast þar í notalegri kyrrð og
þögn við bænir mínar og finna
nálægð guðs. Mér þótti líka
gaman að fara út og skemmta
mér og dansa, en hversu
ánægjuleg sem þessi kvöld
gátu verið, fann ég, að þetta
mundi ekki vera mér nóg.
Þannig þróaðist smám saman
löngunin til að ganga í klaust
ur, og ég var aðeins sextán
ára gömul þegar ég byrjaði að
hugsa alvarlega um að stiga
þetta skref. Ég hneigðist mjög
að hugleiðslu, og því var það,
að ég valdi Karmelregluna
frekar en líknarreglu eða aðra
starfsreglu.“
„Hvers vegna gerðist ég
nunna? Ég held, að mjög erf-
itt sé að finna svar, sem sé öðr
um fyllilega skiljanlegt. Þetta
er eins konar saga! Ég gæti til
dæmis spurt á móti: Hvers
vegna kvæntist þú? Og hvers
vegna kvæntist: þú einmitt
þeirri konu, sem Igú átt? Það
er um svo margar stúlkur að
ræða á hverjum stað og tíma.
Hvernig vissirðu, að þú vildir
einmitt þá stúlku, sem nú er
konan þín? — Þegar ég var
barn datt mér aldrei í hug að
verða nunna. Mér þótti þessi
22. desomber 1970
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 17