Lesbók Morgunblaðsins - 21.12.1987, Side 47

Fegursta
jólasagan mín
ann 12. júlí 1986 ók Heinz bróðir minn mér
á Benzinum sínum til Seedorf, sem stendur
við Schaalvatnið skammt frá Ratzeburg. Með-
fram landamærunum gat að líta ógnandi
varðturna hinna þýzku bræðra okkar í austri.
Ég varð gripinn þrúgandi tilfínningu og var
feginn, að Heinz áræddi ekki að beygja af
þjóðveginum inn á sýsluveg, sem lá að
landamæratumunum. Ég er löngu orðinn
þreyttur á að hafa samskipti við fólk, sem
álítur okkur andstæðinga sína.
Við heimsóttum þorpin, sem ég hafði
fyrrum starfað í sem dýralæknir, og ókum
einnig framhjá bæ Hillebrands í þorpinu
Klein-Zecher. Þá kom mér aftur í hug sag-
an,_sem ég ætla nú að segja ykkur.
Árið 1944 fylgdi blessunin hún móðir
mín, Jóhanna, mér á brautarstöðina í Plau-
en. Ég var á förum til Rússlands ásamt
síðustu viðbótarherfylkjunum, sem þangað
voru send, og ég vildi ekki, að mamma gréti
á skilnaðarstundinni. En þar eð okkur voru
ljós hin hræðilegu endalok þessa viti firrta
stríðs gátum við ekki haldið aftur af tárun-
um, hvað sem leið yfirmannabúningi mínum.
Tregi gerði vart við sig. Hvaða örlög biðu
okkar? Myndum við eiga eftir að sjást?
Manni fannst maður vera glataður.
Ég var ekki nema 9 ára að aldri þegar
ég missti föður minn. Mamma varð að sjá
fyrir okkur 3 strákunum alein. Við vorum
alræmdir pörupiltar, en gæðakonan hún
mamma var okkur kærari en allt annaðr
Árið 1945 lauk seinni heimsstyijöldinni.
Hinir sigursælu bandamenn höfðu skipt
Þýskalandi upp í 4 svæði og hindrað sam-
göngur milli svæða, einkum til austurs. Á
eftirstríðsárunum höfðu Þjóðveijar ekkert
að bíta og engu að brenna; aðeins þeir klók-
ustu komust af. Á
Dugnaðarforkurinn hann Heinz okkar
kom brátt til Treuen í Vogtland, þar sem
móðir okkar bjó hjá Páli frænda, þar eð
heimili okkar í Plauen hafði orðið fyrir
sprengju. Mig vissi mamma öruggan í Flens-
burg. Við höfðum aðeins áhyggjur af Hans
bróður mínum. Hans-Jochen hafði ekki snú-
ið til baka úr lokaorustunni um Austur-
Prússland.
Ég hafði skrifað mömmu, að ég væri
ástfanginn af franskri stúlku, Carmen að
nafni, sem gengi með bam mitt undir belti.
Handa elsku Carmen minni og frumburðin-
um, Hans, hafði ég innréttað notalegt
heimili í aflagða bökunarhúsinu í Hollen-
bek-sveit í héraðinu, sem kennt er við
Lauenburg-hertogadæmið, því vegna
Þessi hrífandi fagra
jólasaga segir frá ungum
manni, sem síðar átti
eftirað setjast að á
íslandi, en var þá
kominn með konu og
barn og byrjaður að búa.
Þetta var árið eftir
stríðslokin. Móðir hans
bjó aftur á móti á öðru
hernámssvæði, en þráði
svo ákaft að sjá son sinn
og vera með fjölskyldu
hans á jólunum, að hún
tók gífurlega áhættu og
laumaðistí skjóli
myrkurs framhjá
rússnesku vörðunum.
\
Mynd: Sigrún Eldjárn

Eftir
KARL KORTSSON
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 21. DESEMBER 1987 47