Vísir - 12.08.1978, Blaðsíða 26

26
Laugardagur 12. ágúst 1978VT^¥"R.
En nú virtist ekki lengra
komist. „Hermannlegi
maðurinn” var viðs fjarri.
Hinn 14. mai var haldinn
fundur að Scotland Yard og þar
vaknaði sú spurning hvort tveir
menn hefðu staðið að morðinu.
Samkomulag túkst um verðið
og kaupmanninum til undrunar
tók kaupandinn koffortið á
bakið og bar það út.
„Ég þarf ekki að fara langt”,
sagði hann, „rétt upp götuna
þar sem skrifstofa min er”.
Það er til marks um dirfsku
morðingjans að hann skyldi
þora að minnast á skrifstofu —
og hún reyndist vera beint á
móti lögreglustöð. Það er annað
dæmi um dirfsku hans að skera
niður lik konunnar og vita af
stöðinni handan götunnar.
Rannsóknin byrjaði vel.
Þvottahúsmerkin voru rakin til
frú Minnie Bonati sem verið
hafði vinnustúlka hjá hjónum að
nafni Holt, en þau bjuggu I
Chelsea.
Hjónin lýstu Minnie svo að
hún hefði verið vingjarnleg og
lifsglöð kona og karlmönnum
hefði þótt hún aðlaðandi. Eftir
nokkurt þóf hafðist upp á eigin
manni hennar, itölskum þjóni
að nafni Bernard Bonati.
Hann bar kennsl á likiö sem
enn var á likstofunni. Reyndar
þekkti hann það ekki af öðru en
ÓSNORTINN.. italski þjónninn
scm Minnie var gift sýndi litla
geðshræringu er hún var myrt.
íögun tannanna og bognum visi-
fingri hægri handar.
Eins og vera ber i morðmál-
um af þessu tagi féll grunur
fyrst á.eiginmanninn, en Bonati
gat sýnt fram á að þau hjónin
hefðu verið skilin að borði og
sæng um nokkurt skeið.
„Hún var mjög gefin fyrir að
fara út að dansa og skemmta
sér”, sagði hann. „Hún fór með
öðrum mönnum og loks stakk
hiin af með leigjanda okkar.
Þegar hann fór frá henni kom
hún til min og bað um peninga
sem ég gaf henni þvi að ég vildi
ekki að hún væri á götunni.”
Það hafðist upp á heimilis-
fangi Minniear. Þar sást hún
siðast um fjögurleytið 4. mai.
John Robinson vann verk sitt af
hernaöarlegri nákvæmi Hann lim-
aði sundur fórnarlamb sitt af
mestu fimi.
Fyrst i stað veittu starfsmenn Charing Cross
brautarstöðvarinnar litla athygli sterkbyggð-
um, hörundsdökkum náunga sem komið hafði
með stórt, svart ferðakoffort til geymslu. Það
var heldur ekki að undra. Að jafnaði var dag-
lega komið með 2000 ferðatöskur og kistur til
geymslu á brautarstöðina og þeim sem þarna
unnu þótti hver ferðamaður öðrum likur. En
þessi maður gerði sér allt far um að láta taka
eftir sér.
,,Þið verðið að annast kistuna mina vel”,
sagði hann um leið og hann fékk kvittun. ,,Ég
fer i ferðalag siðar i dag, og kistan má ekki
verða fyrir hnjaski”.
Að gefnum fyrirmælum fór maðurinn, sem
gat verið hermaður — fattur i baki og með
stuttklippt yfirskegg. Hann hóaði i leigubil. Um
leið og billinn rann af stað gerði maðurinn
dálitið furðulegt.
Hann skrúfaði niður bilrúðuna og kastaði út
geymslukvittuninni. Skóburstari sá til hans og
afhenti umsjónarmanni farangursgeymslunn-
ar, að nafni Glass, miðann. Þeim datt i hug að
þetta væri einn þessara kærulausu ferðamanna
sem yrði að lýsa innihaldi koffortsins til að fá
það afhent.
Konuhöfuð
Buröarkarlarnir og starfs-
menn farangursgeymslunnar
héldu siðan áfram störfum sin-
um og leiddu ekki hugann frek-
ar að þessu atviki. En fimm
dögum siðar, 11. mai 1922, tók
að leggja sérkennilegan og
mjög óþægilegan óþef af
koffortinu.
Koffortið var nú tekið ofan úr
hillu og borið inn i næsta
herbergi. Reynt var að opna
koffortið með fjölda lykla, en
enginn gekk aö skránni, og loks
var ákveðið að sprengja hana
upp með hamri og meitli. 1
koffortinu voru nokkrir bögglar
vafðir inn i brúnan
umbúðapappir og bundnir sam-
an með snæri, hælaháir skór og
kventaska úr leðri.
Einum burðarkarlanna sem
viðstaddur var þessa athöfn var
skipað að opna einn böggulinn.
Hann dró upp kúlulaga pinkil á
stærð viö fótknött. Hann skar á
snæriö, vafði bréfinu utan af og
skyndilega hafði hann i hendi
afskorið konuhöfuð.
Lögreglan var kvödd til hjálp-
ar, og hún tók ferðakistuna til
rannsóknar. Bögglarnir reynd-
ust fimm og i þeim var sundur-
limaður likami ungrar konu.
Bolurinn lá undir blóðugum
fatnaði, lifstykki, treyju, nær-
buxum og silkisokkum. Ctlim-
irnir höfðu verið skornir af um
axla- og mjaðmaliði.
Likamsleifar konunnar skoð-
aði frægur réttarskurðlæknir,
Sir Bernard Spilsbury. Hann
skorti allt lyktarskyn og gat
starfað við skilyrði sem voru
ekki bjóðandi öðrum læknum.
Likið var tekið að rotna en Sir
Bernard átti ekki i vandræðum
með að lýsa dánarorsökinni:
„Köfnun meðan haldið var fyrir
vit konunnar sem þá var með-
vitundarlaus eftir höfuðhögg og
aðra áverka”.
Konan hafði verið látin um
það bil viku þegar lik hennar
fannst. Hún var um hálffertug
að aldri, lágvaxin og dálitið feit-
lagin og hár hennar var
stuttklippt og bylgjað sam-
kvæmt nýjustu tisku. „Aflimun-
in”, sagði réttarskurðlæknirinn,
„bendir til að morðinginn hafi
kunnað sitthvað fyrir sér i fag-
inu”.
Lögreglan reyndi að notfæra
sér þessa visbendingu, en þar
fór hún viilu vegar. Wensley
nokkrum, lögregluforingja hjá
Scotland Yard, var falin
rannsókn málsins, og þegar
hann hafði rætt við starfsmenn
farangursgeymslunnar, var
eftirfarandi lýsing gefin út:
„Hæð 170-172 sm, ber sig
hermannlega, sólbrenndur,
svart, stuttklippt yfirskegg.
Talar með Miðlandahreim. Var
klæddur bláum jakkafötum.
Friður sýnum og andlitsdrætt-
irnir skýrt afmarkaðir. Augu
svört og augnaráðið nistandi”.
En visbendingarnar voru
fleiri. A nærbuxum látnu
konunnar var merkimiði með
nafninu P. HOLT. Þvotta-
húsmerki voru á öðrum flikum.
1 koffortinu var þurrka eins og
þær sem notaöar eru til að
þurrka glös á veitingahúsum.
Skiljanlegt var að lögreglan
fylitist bjartsýni meö allar þess-
ar upplýsingar i höndum, og
ljósmyndir af koffortinu voru
sendar blöðunum til birtingar.
Brátt tóku að berast upplýsing-
ar og bjartsýnin óx.
A lögreglustööina kom forn-
munasali sem kvaðst hafa selt
koffortið 4. mai. Það keypti
„virðulegur, hermannlegur
maður” og haföi verð og stærö
kistunnar skipt meginmáli.
„Mig vantar stóra kistu sem
ég ætla að nota til einnar ferð-
ar”, átti sá hermannlegi að hafa
sagt.
„Þessi er góð”, sagði hann.
„Ég þarf að senda fatnað og
slikt til útlanda. Ég borga ekki
meira en eitt pund fyrir hana”.
Mjög aðlaðandi
Vitorðsmaður?