Morgunblaðið - 19.07.2001, Qupperneq 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 19. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnhildur ÓskGuðmundsdóttir
fæddist í miðbæ
Reykjavikur 3.
október 1930. Hún
lést á Landspítalan-
um 9. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Einar Þor-
kelsson matsveinn,
f. 20. október 1906,
d 4. október 1968,
og kona hans Ingi-
gerður Jónsdóttir,
f. 5. október 1912.
d. 20. apríl 1998.
Systir Gunnhildar er Sigríður f.
5. ágúst 1946, gift Einari Högna-
syni og eiga þau þrjá syni. Eig-
inmaður Gunnhildar er Jón
Gunnar Stefánsson bæjarstjóri,
f. 26. júní 1931, og sonur Stefáns
Jónssonar, f. 15.mars 1909, og
Ragnheiðar Huldu Þórðardóttur,
f. 30. mars 1910, sem búa í Hafn-
arfirði.
Gunnhildur og Jón Gunnar
gengu í hjónaband 25. júní 1955.
Börn þeirra eru: 1) Ingigerður
hjúkrunarfræðingur, f. 13. janú-
ar 1955, maki Jón Halldórsson
hrl., f. 17. maí 1946. Börn þeirra
eru Halldór Haukur, f. 27. nóv-
aldur til og til þess tíma að hún
átti sitt fyrsta barn 1955. Árið
1956 fluttist hún til Flateyrar við
Önundarfjörð með eiginmanni
sínum og bjó þar í 27 ár eða til
ársins 1983 en þá fluttu þau
hjónin til Grindavíkur og bjuggu
þar í 16 ár meðan Jón Gunnar
gegndi þar starfi bæjarstjóra.
Eftir það átti hún lögheimili í
Vesturbyggð en hafði jafnframt
meginaðsetur sitt að Sævangi 1,
Hafnarfirði. Á Flateyri og í
Grindavík starfaði hún mikið að
félagsmálum. Á Flateyri studdi
hún lengi leikfélagið og um
langt skeið var hún gjaldkeri
kvenfélagsins. Á vegum kven-
félagsins stóð hún meðal annars
fyrir byggingu og rekstri leik-
skóla. Í Grindavík gekk hún
fljótlega til liðs við kvenfélagið
og var formaður þess síðustu ár-
in þar í bæ. Gunnhildur starfaði
fyrir Körfuknattleiksdeild karla
í Grindavík af miklum áhuga. Til
þessa hefur hún gegnt starfi
gjaldkera í Kvenfélagasambandi
Gullbringu- og Kjósarsýslu og
beitt sér þar sérstaklega fyrir
stuðningi við byggingu Barna-
spítala Hringsins. Jafnframt hús-
móður- og félagsstörfum sinnti
hún ýmsum störfum eftir því
sem þörf var á og tíminn leyfði
meðal annars sem fréttaritari
Morgunblaðsins.
Útför Gunnhildar fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
ember 1979, og Jón
Gunnar, f. 5. apríl
1988. 2) Stefán við-
skiptafræðingur, f.
20. júlí 1957, maki
Guðrún G. Halldórs-
dóttir aðstoðar-
skólastjóri, f. 7. júlí
1958, börn þeirra,
Inga Dóra, f. 22.
október 1981, og
Jón Gunnar, f. 12.
júlí 1990. 3) Guð-
mundur Einar við-
skiptafræðingur, f.
18. febrúar 1960,
maki Sesselja Gunn-
arsdóttir kennari, f. 15. nóvem-
ber 1963, börn þeirra, Gunnar
Snorri, f. 11. apríl 1983, og
Gunnhildur Ósk, f 16. janúar
1991. 4) Hulda viðskiptafræðing-
ur, f. 8. desember 1962, maki
Birgir Örn Friðjónsson við-
skiptafræðingur, f. 19. febrúar
1964, börn þeirra, Anna María, f.
21. júní 1991, og Svana Björg, f.
15. mars 1999.
Gunnhildur ólst að mestu upp í
miðbæ Reykjavikur og hóf þar
að starfa við verslunarstörf hjá
Ingibjörgu Johnsen og síðar hjá
Klæðaverslun Andrésar Andrés-
sonar, svo fljótt sem hún hafði
Skelfileg frétt hljómaði í eyrum
okkar, þegar sú frétt barst að hún
Gunna hafði dáið um miðjan dag en
trúin hjálpar, þegar sorgin býr um
sig í brjóstum okkar.
Mér himneskt ljós í hjarta skín,
í hvert sinn er ég græt.
En drottinn telur tárin mín.
Ég trúi og huggast læt.
(Kr. Jónsson.)
Hugsum til hjartkærrar tengda-
dóttur og sendum henni hinstu
kveðju okkar með einlægu þakklæti
fyrir ástúð alla og samskipti í hálfa
öld.
Blessuð sé minning hennar.
Hulda og Stefán Jónsson.
Þegar ég hitti Gunnu fyrst fann ég
strax hve velkomin ég var inn í fjöl-
skylduna hennar. Alla tíð síðan hefur
mér liðið vel í návist hennar og sam-
band okkar verið mjög gott. Hennar
sterka hlið var að njóta samvista við
fólk, enda var hún hrókur alls fagn-
aðar þar sem hún kom, kraftmikil og
smitandi skemmtileg. Ég fékk oft að
heyra það hjá fjölskyldu minni og
vinum hve góða og skemmtilega
tengdamömmu ég ætti. Hún var í
mjög góðu sambandi við börnin sín
og alla sem þeim tengdust. Gunna
var ákaflega ánægð með sitt og sína.
Henni var umhugað um fólkið sitt og
reyndi að gæta þess að engan vantaði
neitt. Hún var ákaflega gjafmild og
örlát. Ég man þegar Inga Dóra mín
fæddist þá var það ekki margt sem
við þurftum að kaupa sjálf, amma
Gunna kom bara með þetta meira og
minna. Hún hafði mjög gaman af að
kaupa stelpuföt, sérstaklega fallega
kjóla, enda voru þeir til í röðum í
fataskápnum, kjólarnir frá ömmu
Gunnu, allt frá skírnarkjólnum til
stúdentskjólsins. Strákaföt var ekk-
ert gaman að kaupa. Það gátum við
gert sjálf!
Góðir tímar mínir með Gunnu hafa
liðið hratt og í október sl. þegar
Gunna varð sjötug buðu hún og Jón
börnum og tengdabörnum í
skemmtisiglingu á Karabíska hafinu.
Það er eftirminnileg ferð fyrir okkur
öll. Koma á alla þessa fallegu staði,
„dressa okkur upp“, borða góðan
mat og meira að segja spila bingó á
ensku!
Fyrir tæpum þremur árum fluttu
Gunna og Jón á Sævanginn í Hafn-
arfirði og eins hún sagði sjálf:
„Ábyggilega fallegasta húsið í Firð-
inum, með fallegasta garðinum“ og
ekki má gleyma útsýninu. Svona
ánægð var hún með nýja umhverfið
sitt. Mikið hefði verið gaman ef hún
hefði fengið að njóta þess lengur.
Hún Gunna mín var þannig að þar
sem hún átti heima þar leið henni vel.
Hún hafði einstakt lag á að gera not-
lagt í kringum sig og hafði gott auga
fyrir fallegum hlutum.
Árin mín með Gunnu hefði ég vilj-
að að væru fleiri. Ekki fæ ég við það
ráðið, en gleðst yfir því að minning-
arnar eru ljúfar og umfram allt
skemmtilegar, enda var ég löngu bú-
in að segja henni að ef ég hefði ein-
göngu getað valið mér tengdamóður
hefði ég valið hana. Minninguna um
góða tengdamóður mun ég geyma í
hjarta mér. Guð blessi Gunnu mína.
Guðrún.
Elsku Gunna, mikið eigum við eft-
ir að sakna þín. Ég kynntist Gunnu,
tengdamóður minni, um haustið
1987, stuttu eftir að ég kynntist
Huldu. Fyrir fyrstu jólin mín í
Grindavík voru mágar mínir búnir að
innprenta í mig að hrósa rjúpusós-
unni, því sósan var stolt hennar. Það
var óþarfi því sósan var hreinasta
meistaraverk. Eftir að við Hulda fór-
um að halda jól sjálf klúðraði ég sós-
unni. Gunna gerði eftir það alltaf
aukaskammt af sósu fyrir mig, sem
ég sótti til hennar rétt fyrir sex á að-
fangadag, því það var auðveldara en
að elda sósu í gegnum síma.
Það var sama hvað við Hulda tók-
um okkur fyrir hendur, þú studdir
okkur alltaf og varst alltaf svo já-
kvæð. Hvort sem við vorum að velta
fyrir okkur íbúðarkaupum eða að
flytja norður, þá var þetta aldrei
neitt mál í þínum huga. Þegar við
vorum búin að selja íbúðina okkar án
þess að vera búin að koma okkur upp
húsnæði á Akureyri var ekkert sjálf-
sagðara en að við flyttum inn til þín,
þrátt fyrir að til stæði að halda stór-
veislu til að fagna 70 ára afmæli Jóns
og að þú værir á leiðinni í erfiða að-
gerð. Ég er viss um að þú hefur notið
þess að hafa Önnu Maríu og Svönu
Björgu svona nálægt þér þessar síð-
ustu 3 vikur. Þegar við spyrjum
Svönu að því í dag hvar hún eigi
heima svarar hún: „Ömmu Gunnu og
afa Jóni,“ þótt amma hafi ekki verið
hjá henni þessa síðustu daga. Gunna
var kjarnorkukona í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur og gaf þeim mál-
um sem hún hafði áhuga á alla krafta
sína. Það var sama hvað hún gerði,
það var alltaf gert af jákvæðni og
aldrei verið að mikla hlutina fyrir
sér, hvort sem það var að skipuleggja
veislu, hreinsa garðinn, taka sum-
arbústaðinn í gegn, mála húsið eða
starfa fyrir körfuboltann eða Kven-
félagið í Grindavík. Gunna mín, það
er mikið tómarúm í lífi okkar eftir að
þú ert farin og þá sérstaklega Huldu,
þar sem samband ykkar var mjög
náið. Svana er það lítil ennþá að hún
skilur ekki hvað hefur gerst, en við
munum sjá til þess að hún fái að
kynnast þér í gegnum okkur. Þú
munt alltaf lifa í hjarta okkar.
Kveðja
Birgir.
Ég upplifði versta dag lífs míns
fyrir stuttu, þegar ég fékk þær frétt-
ir að hún elsku amma mín væir dáin.
Þvílíka sorg hafði ég aldrei komist í
kynni við áður. Eina stundina var í
lagi með ömmu, og ég var á leiðinni
að heimsækja hana, en næstu stund-
ina var hún dáin og ég var stigin inní
þann veruleika að fá aldrei að sjá
hana elsku ömmu Gunnu aftur. Mér
finnst ég vera föst í vondum draumi
og geti ekki vaknað.
Ég á svo margar góðar minningar
um ömmu Gunnu, sem gera mig
klökka núna, en munu síðar þegar
tíminn hefur læknað dýpstu sárin,
láta mig brosa.
Hún amma var mikil smekkkona
og var mikið inní tískunni. Hún gaf
mér fyrsta kjólinn minn, og þegar ég
fermdist kom hún heim til mín og
sagðist vera búin að kaupa ferming-
arkjólinn. Ég fékk auðvitað vægt
sjokk og var nú ekki alveg sátt við að
hún hefði bara keypt fermingarkjól
án þess að tala við mig. En þá sá ég
kjólinn og féll gjörsamlega í stafi, því
hann hefði ekki getað verið flottari
og smellpassaði þar að auki. Svo fatt-
aði ég auðvitað ég hefði nú ekkert
þurft að stressa mig yfir þessu því
amma vissi alveg hvað hún var að
gera þegar um föt og tísku var að
ræða.
Ég bjó hjá ömmu í tvö ár á
menntaskólaárunum. Vorum við oft-
ast tvær í kotinu og höfðum það voða
gott. Mér fannst nú matseldin henn-
ar ömmu mjög skondin, því hún fékk
bókstaflega æði fyrir ákveðnum teg-
undum af mat. T.d. einu sinni fékk
hún æði fyrir hrygg og saltkjöti og þá
var matseðillinn fyrir vikuna þannig
að á mánudögum, miðvikudögum og
föstudögum var saltkjöt. Á þriðju-
dögum, fimmtudögum og laugardög-
um var hryggur. Á sunnudögum
skrapp hún í bingó og þá gaf hún mér
1000 kall og sagði mér að kaupa
pizzu. Ég gat náttúrulega ekki verið
ósátt við þetta matarval, því ég
komst að því í dvölinni hjá ömmu að
ég var sami sælkerinn og hún. Amma
var sérstaklega örlát. Eitt sinn þegar
ég kom heim úr skólanum lágu föt og
gjafir á rúminu mínu. Amma hafði
skroppið í bæinn og litið í búðar-
glugga og séð föt sem henni fundust
passa mér svo vel, þannig að hún
bara rölti inn og keypti þau.
Ó, elsku amma mín, ég sakna þín
svo sárt. Ég vona að þér líði vel þar
sem þú ert stödd núna, en ég veit fyr-
ir víst að tilvera mín verður aldrei sú
sama án þín. Ég elska þig!
Þín
Inga Dóra.
Amma Gunna var besta amma í
öllum heiminum. Oft þegar hún vissi
af komu minni eldaði hún grjóna-
graut, því hún vissi að grjónagrautur
er uppáhaldsmaturinn minn.
Við amma vorum búnar að ákveða
að hafa það svo gott í sumar, þegar
ég myndi búa hjá henni. Við ætluðum
að fara í pottinn, fara saman í bæinn
og fara upp í sumarbústað. Við amma
höfðum líkan smekk, og því gekk
okkur alltaf vel þegar við fórum sam-
an í bæinn til að kaupa jólakjól.
Amma var líka ákveðin í því að kaupa
fermingarkjólinn handa mér og
Gunnhildi frænku, og þykir mér leið-
inlegt að hún skyldi ekki hafa náð
því. Elsku amma Gunna, ég skal
segja Svönu Björgu, sem er bara
tveggja ára, frá því hvað þú varst góð
amma.
Ástarkveðja,
Anna María.
„Hún Gunna dó klukkan fimm í
dag.“ Með þessum þungbæru orðum
tilkynnti Jón Gunnar, bróðir minn,
foreldrum okkar lát eiginkonu sinnar
hinn 9. júlí sl. þegar hann ásamt Ingi-
gerði dóttur sinni kom á heimili
þeirra á Hamarsbraut 8 í Hafnar-
firði. Gunnhildur Ósk Guðmunds-
dóttir hafði þá fimm dögum áður
kvatt okkur hress og glöð er hún
bjóst til að fara á sjúkrahús til að-
gerðar vegna meinsemdar, sem ekki
var talin mjög alvarleg. Nú höfðu
aðrir þættir komið til svo ekki varð
við neitt ráðið. Glæsileg og mæt kona
hafði yfirgefið okkur í blóma lífs síns.
Gunnhildur birtist okkur fjöl-
skyldunni á Hamarsbraut 8 á vor-
dögum árið 1953 sem vinkona bróður
míns, ung og glæsileg. Hjónaband
þeirra fylgdi þar á eftir og síðan
flutningur til Flateyrar við Önund-
arfjörð þar sem Jón Gunnar tók að
sér rekstur fiskvinnslu og útgerðar.
Á Flateyri bjuggu þau í 27 ár og ólu
þar upp sín fjögur myndarlegu börn.
Á Flateyri tóku þau mjög virkan þátt
í atvinnulífi staðarins og Gunnhildur
var mikilvirk í félagslífi með þátttöku
í kvenfélagi, leikstarfsemi, gerð leik-
vallar fyrir börn, rekstri kvikmynda-
húss og ýmsum öðrum þáttum, sem
stuðluðu að traustu samfélagi stað-
arins. Við í Hafnarfirði söknuðum
þeirra úr návist okkar og margar
ferðir voru farnar til þeirra af ýmsu
tilefni og við eignuðumst vegna
þeirra marga góða vini á Flateyri.
Frá Flateyri lá leiðin til Grinda-
víkur þar sem Jón Gunnar tók við
stöðu bæjarstjóra og þar bjuggu þau
í nær 16 ár. Einnig þar gerðist Gunn-
hildur öflugur þátttakandi í félagslífi
staðarins, í kvenfélagi, kirkjulegu
starfi og á vettvangi íþrótta.
Loks árið 1998 fannst okkur að
Jón og Gunna væru komin heim,
þegar þau keyptu sér hús í Hafnar-
firði og settu þar niður heimili sitt.
Gunnhildur vann ötullega að því að
fegra og snyrta þetta nýja heimili
þeirra og horfði með tilhlökkun til
framtíðarinnar á fögrum stað í návist
við börn sín, barnabörn, vini og
venslafólk. Jón Gunnar, ennþá fullur
starfsorku, tók að sér stöðu bæjar-
stjóra í Vesturbyggð og á Patreks-
firði varð þeirra annað heimili. Einn-
ig þar tók Gunnhildur til hendinni að
þar mætti verða sem vistlegast.
Gunnhildur var mjög glæsileg
kona og með afbrigðum smekkvís.
Hún var glaðvær og með hlýju við-
móti sínu og ósérhlífni eignaðist hún
fjölda vina. Hún var starfsglöð og
framtakssöm og bar heimili þeirra
Jóns þess glöggt vitni hvar svo sem
þau bjuggu. Gunnhildur naut sín vel í
fjölmenni og var höfðingleg þegar
þau hjónin stóðu fyrir veisluhöldum á
heimili sínu. Minnist ég margra
mannfagnaða á tyllidögum fjölskyld-
unnar svo og á ættarmótum okkar.
Tæpum tveim vikum fyrir andlát
Gunnhildar naut ég gestrisni þeirra
hjóna, fyrst á Patreksfirði og síðan í
Hafnarfirði, þegar þau tóku á móti
gestum í tilefni sjötugsafmælis Jóns
Gunnars. Þá var hún hrókur fagn-
aðar í hópi fjölda gesta. Gunnhildur
hafði gaman af ferðalögum og ferð-
aðist víða með manni sínum og með
kvenfélagskonum. Í tvennskonar
ferðum tók hún þó ógjarnan þátt.
Það voru fjalla- og skíðaferðir. Naut
ég góðs af þessu með því að vera
samferðamaður bróður míns. En
minnisstætt er hversu eindregið hún
hvatti til slíkra ferða svo við mættum
njóta þeirra.
Hjálpfýsi var Gunnhildi eðlileg og
það gladdi hana þegar hún hafði
spurnir af að öðrum vegnaði vel. Ég
minnist þess þegar hún fyrirvara-
laust kom á heimili aldraðra foreldra
okkar, tók til við að þvo og lagfæra
gluggatjöld eða að sauma ný. Eða þá
að hún kom með pokann sinn og sett-
ist við að fægja silfrið sem hafði verið
vanrækt. Hjálpandi hönd Gunnhild-
ar kom víða við en aldrei minnist ég
þess að hún orðaði það hvað hún
hafði gert eða lagt til góðra mála.
„Hún Gunna dó klukkan fimm í
dag.“ Þessi óvæntu og miskunnar-
lausu tíðindi kalla fram vissar tilfinn-
ingar. Fyrst er það sorgin, hún verð-
ur ekki umflúin, en lífið heldur samt
áfram. Þá er það þakklæti. Þakklæti
fyrir að hafa svo lengi fengið að njóta
návistar og vináttu góðrar konu,
barna hennar, tengdabarna og
barnabarna. Fyrir allt það þakka ég
vegna mín og annarra, sem mér
tengjast.
Minningin um Gunnhildi Ósk Guð-
mundsdóttur, þessa stórbrotnu og
gjafmildu konu, mun lengi lifa með
okkur.
Þórður Stefánsson.
Hann var yndislegur sólskinsdag-
urinn í garðinum hjá Jóni og Gunnu
mágkonu. Fullur af hamingjusömu
fólki sem var að samfagna 70 ára af-
mæli svila míns. Þetta var eins og
elskuleg mágkona mín óskaði sér,
sólskin þannig að garðurinn hennar
og afrakstur síðasta mánaðar geisl-
aði. Smáskugga bar þó á þar sem hún
kenndi sér meins og var á leið í að-
gerð fáum dögum seinna. Að lokinni
aðgerð sem virtist lofa góðu birtist
hverfulleikinn og á fáeinum augna-
blikum breyttist vonin í sorglegan
endi á stuttu stríði lífs og dauða.
Kynni mín af Gunnu og Jóni hóf-
ust fyrir 37 árum er við heimsóttum
þau á Flateyri þar sem Jón stundaði
útgerð. En þar hafði eiginkona mín
verið í vist hjá systur sinni og mági á
sumrin. Tveimur árum seinna flutt-
umst við til Ísafjarðar og næstu fjög-
ur árin var stutt á milli systranna, og
margs er að minnast. Ekki fór hjá því
að mágkona mín fengi að kynnast
frumburði okkar þar sem hann var
þar tíður gestur á Flateyri og fór
hamförum um nágrennið. Sextán ár
voru á milli þeirra systra og bar aldr-
ei skugga á þeirra vináttu, þótt ald-
ursmunurinn væri mikill enda Gunna
einstök manneskja að umgangast.
Það var ósjaldan sem við komum, að
það var fullt hús af gestum því vina-
mörg voru þau. Fyrir utan uppeldi
fjögurra barna rak Gunna mágkona
þar stórt heimili með glæsibrag,
gestaheimili sem var oft miðstöð
stjórnmála og menningar þar vestra.
Eftir dvöl þeirra fyrir vestan fluttu
þau til Grindavíkur þar sem Jón
gerðist bæjarstjóri. Gunna mágkona
undi sér vel í Grindavík þar sem hún
fékk útrás fyrir áhugamál sín, hvort
heldur í kvenfélaginu eða íþrótta-
salnum en hún var mikill unnandi
körfubolta og stóð dyggilega með
sínum mönnum. Þjónustulipurð og
dugnaður voru henni í blóð borin og
átti hún oft til að bregða sér bak við
búðarborðið hjá vinkonu sinni í
Grindavík því aðgerðalaus gat hún
ekki verið. Á Mýrum í Borgarfirði
eignuðust þau sumarbústað þar sem
hún undi sér vel. Það var ánægju-
legur dagur sem ég og fjölskylda mín
áttum með henni þar í vor, er verið
var að opna húsið eftir veturinn. Þeg-
ar Jón breytti um starf og gerðist
bæjarstjóri í Vesturbyggð keyptu
þau sér hús í Sævangi í Hafnarfirði,
draumahús. Hús með stórum falleg-
um garði í hrauninu, fullum af trjám
og allskyns gróðri. Þar gat hún setið
og dásamað útsýnið út um stofu-
gluggann, þar var svo mikil fegurð
og ró að hennar sögn.
Elsku Gunna mágkona. Ég, Sigga
og fjölskylda okkar þökkum þér
samfylgdina, megir þú eiga góða
GUNNHILDUR ÓSK
GUÐMUNDSDÓTTIR