Morgunblaðið - 11.09.2001, Blaðsíða 29

LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. SEPTEMBER 2001 29
GARÐBÆINGAR hafa mjög haft
sig í frammi um tónleikahald und-
anfarin ár og haldið marga eftirtekt-
arverða tónleika þar sem fram hefur
komið frábært listafólk, bæði ís-
lenskt og erlent. Á haustdögum og
fram til áramóta er, auk ljóðatón-
leikanna sl. laugardag, boðið upp á
tónleika með Vínardrengjakórnum
(11. og 12. október) og sérstaka tón-
leika með Sinfóníuhljómsveit Ís-
lands (1. desember).
Á ljóðatónleikunum sl. laugardag,
sem haldnir voru í tónleikasal
Kirkjuhvols í Garðabæ, kom fram
afburða listafólk, sópransöngkonan
Chrisiane Oelze og píanóleikarinn
Rudolf Jansen, og flutti ljóðasöng-
verk eftir Schubert, Mendelssohn og
Schumann.
Tónleikarnir hófust á söngvum
sem Schubert samdi við ljóð eftir Jo-
hann Gabriel Seidl, er var vinur
Schuberts, en þessi lög eru flest
samin á árunum 1826–28 og síðasta
lagið, Die Taubenpost, er ásamt Der
Hirt auf dem Felsen samið mánuði
áður en Schubert lést. Fyrsta lag
tónleikanna var Im Freien (D 880),
samið 1826, og frá sama ári eru tvö
næstu lög, Das Zügenglöcklein (D
871) og Der Wanderer an den Mond
(D 870), en síðasta Seidl-lagið var
Die Taubenpost, sem útgefandinn
Probst bætti við sem síðasta
lagi Schuberts í safn það
sem nefnt var Schwanen-
gesang. Önnur lög í þessum
flokki laga eru sjö við ljóð
eftir Rellstab og sex eftir
Heine. Schubert mun hafa
haft í hyggju að gefa Heine-
lögin út sem sjálfstæðan
lagaflokk, með hið stórkost-
lega lag Der Doppelgänger
sem lokalag, en andstætt
því er Die Taubenpost lítið og lát-
laust lag þar sem vitnað er í stef úr
Trock’ne Blumen. Öll lögin voru sér-
lega fallega flutt en þrjú þau fyrstu
eru frekar sjaldan flutt.
Eftir Mendelssohn voru flutt sex
lög, fyrst Andres Maienlied (Hex-
enlied), sérlega fjörugt og leikrænt
sönglag er var frábærlega vel flutt,
og ekki verður annað sagt um næstu
lög, er voru Lieblingsplätzchen, Der
Mond, Die Liebende schreibe, Neue
Liebe, við ljóð eftir Heine sem Jónas
Hallgrímsson endursagði í Stóð ég
úti í tunglsljósi, og að lokum það
fræga lag Auf Flügeln des Gesan-
ges. Öll þessi fallegu lög voru sér-
lega vel flutt og af miklu listfengi.
Það fyrsta með miklum tilþrifum og
þau seinni, þessi ljúfu lög sem ein-
kenna Mendelssohn öðrum þræði og
þarf að syngja af innileik og látleysi,
sem Oelze og Jansen gerðu svo
sannarlega.
Eftir hlé voru eingöngu söngvar
eftir Schumann, fyrst fjórir úr
söngvasafninu Myrthen; Lied der
Suleika (nr. 9), Die Lotusblume (nr.
7) og bæði Lied der Braut (nr. 11 og
12), er öll voru flutt af fádæma list-
fengi. Þó tók fyrst í hnúkana er
Oelze og Jansen fluttu lagaflokkinn
Frauenliebe und leben. Lag nr 2,
Er, der Herrlichste von allen, sem
er stórbrotin tónsmíð, var
glæsilega flutt og sömuleið-
is fjórða lagið, Du Ring an
meinem Finger, en sárs-
aukinn og einsemdin í loka-
laginu, Nun hast du mir den
ersten Schmerz getan, er
nokkuð sem ekki gleymist
og eftirspilið einstaklega
fallega leikið af Jansen, sem
auðvitað átti stóran þátt í
afburða flutningi þessa sér-
stæða listaverks.
Christiane Oelze er glæsileg söng-
kona, sem kann sitt, bæði er varðar
meðferð raddarinnar og framburð
textans, en auðgar kunnáttu sína
listfengi og tilfinningalegum inni-
leik, sem reis hvað hæst í laga-
flokknum eftir Schumann. Það er
svo með ljóðasöng að píanóið er ekki
aðeins til undirleiks og hljómfylling-
ar, heldur á sínu að gegna í túlkun,
og þar var að verki mikill listamaður
sem er Rudolf Jansen. Samleikur
hans var ofinn í eitt með söngkon-
unni og vart hægt að hugsa sér
áhrifameiri samruna söngs og leiks.
Það var aðal tónleikanna að hvergi
var ofgert í túlkun hjá söngkonu og
samleikara, sem þó var borin uppi af
sterkum tilfinningum og á móti af
mildum innileik.
Þetta voru glæsilegir tónleikar og
víst er að söngur Oelze í tveimur arí-
um úr Brúðkaupinu eftir Mozart,
tónlesi og aríu Súsönnu, Deh vieni,
non tardar, og aríettu Cherubini, Voi
che sapete, sem hún söng sem auka-
lög, staðfesti það sem stendur í efn-
isskránni að „það er eins og Mozart
hafi skrifað fyrir Oelze“, því svo
glæsilegur var söngur listakonunn-
ar, sérstaklega í fyrri aríunni.
Sterkar tilfinningar
TÓNLIST
K i r k j u h v o l l
Christiane Oelze og Rudolf Jansen
fluttu ljóðasöngverk eftir Schubert,
Mendelssohn og Schumann. Laug-
ardaginn 8. september.
LJÓÐATÓNLEIKAR
Jón Ásgeirsson
Christiane
Oelze
ÞAÐ var ekkert smástuð þegar
Jói þumall; þ.e.a.s. Jóhann Ás-
mundsson, einn helsti rafbassam-
eistari álfunnar, taldi fyrir í fyrsta
ópusi tónleikanna með fjölþjóðlegu
bræðingsdjassveit sinni. Innan-
borðs: einn Breti, tveir Svíar og þrír
Íslendingar. Verkið var eftir saxó-
fónvirtúósinn David O’Higgins, eins
og flestir ópusar kvöldsins og leiftr-
andi spilagleði hans smitaði frá sér,
ekki aðeins á hljómsveitarpallinum
heldur um salinn allan.
Jóhann hefur nýlega sent frá sér
skífu, So low, og titillagið af henni
var næst á dagskrá. David blés þar
frábærlega í sópransaxófóninn og
betur hefði verið að hljómsveitin sem
lék á tónleikunum á Kaffi Reykjavík
hefði túlkað lögin á skífu Jóhanns –
svo meistaralega breytti hún þeim
frá því sem þar má heyra.
Sweet enough eftir David var til-
einkað minningu saxófónjöfursins
Stanley Turrentines, sem lést fyrr á
þessu ári. Turrentine sameinaði Ben
Webster og Sonny Rollins betur en
nokkur annar í saxófónstíl sínum en
blés þó ávallt í hinum turrentíska
stíl. David hefur lært mikið af hon-
um, sem heyra mátti þetta kvöld, en
hann er þó fyrst og fremst þroskaður
listamaður sem fer sínar eigin leiðir.
Hann hefur glatt íslenska tónlistar-
unnendur frá því hann blés með
Mezzoforte á No Limits. Hver man
ekki E.G. blúsinn hafi hann haft
áhuga á íslenskum djassi? Og Higg-
ins – hann er enn betri núna. Það var
greinilega munur á spilamennsku
hans og Sigurðar Flosasonar þetta
kvöld. David var á heimavelli en Sig-
urður gestur í tónaveröld sem hann
heimsækir ekki daglega. Aftur á
móti var unun að heyra Sigurð á kon-
gótrommunum. Hryninn fær hann
beint í æð.
Þeir Sigurður og David léku
skemmtilega saman í útsetningu
sænska gítaristans Johan Oijen á
Herbie Hancock ópusnum: Tell me a
bedtime story. Aftur á móti sýndi
gítaristinn lítil tilþrif í einleiksköfl-
um sínum þetta kvöld. Hinn ungi
Davíð Þór, sem lék á hin aðskiljan-
legustu hljómborð, var stundum dá-
lítið skemmtilegur, sér í lagi á ham-
mondið og Jóhann hljómsveitarstjóri
tók örfáa sólóa sem allir voru gulls
ígildi – þó skipti hrynleikur hans
mestu máli, dyggilega studdur
trommaranum sænska Erik Qvik að
ógleymdum Jóhanni og Davíð,
Glæsilegir tónleikar fyrir alla unn-
endur ryþmískrar tónlistar og skipt-
ir þá ekki máli hverju nafni menn
nefna hana.
Fjölþjóðlegt
stuð
DJASS
K a f f i R e y k j a v í k
David O’Higgins sópran- og ten-
órsaxófón, Sigurður Flosason
altósaxófón, kongótrommur og
slagverk, Davíð Þór Jónsson raf-
píanó, orgel (hammond XB2) og
hljóðgervil, Johann Oijen gítar,
Jóhann Ásmundsson bassa og
Erik Qvik trommur. 7.9. ’01.
SEXTETT JÓHANNS
ÁSMUNDSSONAR
Vernharður Linnet