Morgunblaðið - 13.03.2002, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. MARS 2002 39
Elsku mamma mín,
nú ertu farin án þess
að ég gæti kvatt þig, þú
fórst svo snöggt en
hljótt, sofnaðir, hjarta
þitt var búið að fá nóg,
eftir sitjum við döpur
en eigum allar góðu minningarnar.
Ég hringdi í þig á föstudagskvöldinu
og við buðum hvor annarri góða nótt
eins og við gerðum allltaf og ætl-
uðum að hittast daginn eftir, en það
mun bíða betri tíma.
Minningarnar streyma fram, þú
sitjandi yfir þínum fína útsaum, því-
líkir dúkar sem urðu til. Oft var erf-
itt að greina réttuna frá röngunni,
slík voru vinnubrögðin. Þú á leið í
dagsferðir með eldri borgurum full
tilhlökkunar að sjá nýja staði. Minn-
ingin er ógleymanleg af þér inn í
stofu að fægja allt mitt silfur- og
messingdót, það var góð nafngift
sem tengdasonur þinn gaf þér „silf-
urdrottningin“.
Þú gladdist með okkur systkinun-
um og lést þig varða allt sem á okkar
daga dreif, barnabörnunum varst þú
góður félagi og vinur. Fjögur barna-
barnabörn hafðir þú eignast sem þú
naust að vera með og kölluðu þau
þig ávallt Unn-ömmu, ekki lang-
ömmu af því þú varst svo ung.
Síðastliðið sumar óskaðir þú eftir
því að fara heim á æskustöðvarnar á
Eskifirði, ég er svo fegin að af því
gat orðið. Við pökkuðum okkur í litla
jeppann minn um miðjan júlí og
héldum í hringferðina tvær einar,
spenntar eins og ungpíur með spari-
fötin okkar til að geta gengið um
götur bæjarins, forfeðrum okkar til
sóma. Erindið var að vitja grafreita
foreldra þinna og systkinanna
tveggja sem létust ung, oft höfum
við minnst þessarar ferðar með
gleði.
Ævi þín var ekki alltaf dans á rós-
um, þú varst svo ung þegar þú
misstir móður þína og þú hefur ef-
UNNUR
LÚTHERSDÓTTIR
✝ Unnur Lúthers-dóttir fæddist á
Eskifirði 4. apríl
1928. Hún lést laug-
ardaginn 23. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram í
kyrrþey að ósk hinn-
ar látnu.
laust aldrei komist yfir
þann missi. Þér og
pabba sem þekktust
frá barnæsku á Eski-
firði og giftust ung
auðnaðist ekki að eyða
ævinni saman en hann
átti alltaf stórt rúm í
hjarta þínu.
Heilsan var farin að
gefa sig síðustu árin,
verkirnir miklir og
meiri en þú vildir láta
uppi, þú barst þig ætíð
eins og hetja. Snyrti-
legra heimili og penni
konu var vart að finna,
þú vannst þér hlýju og vináttu allra í
kringum þig með einlægri fram-
komu, hjálpsemi og hógværð. Einni
manneskju langar mig sérstaklega
að þakka og ég veit að þú hefðir vilj-
að gera það líka, það er Sigríður
Sörensdóttir sem við köllum alltaf
Sirrý vinkonu hennar mömmu. Hún
var þér ætíð til hjálpar ef eitthvað
var, en fyrst og fremst trausta vin-
konan. Ég og mín fjölskylda kveðj-
um þig með virðingu og miklum
söknuði, þökkum þér hvað þú varst
okkur.
Þín dóttir,
Lára Ósk.
Nú er kær tengdamóðir mín búin
að kveðja þennan heim. Síðasta
hálfa árið hrakaði heilsu hennar, en
ávallt hélt hún virðingu og reisn.
Ég kynntist Unni fyrst fyrir 28
árum þegar ég og sonur hennar,
Víðir, fórum að vera saman.
Hún var einstaklega snyrtileg og
vandvirk, gekk að öllum hlutum vís-
um. Ekki var flanað að neinu og ró-
semi höfð í fyrirrúmi.
Börnin okkar tvö, Lúðvík og Lára,
nutu þess bæði að fá að vera hjá
ömmu og gista.
Ég minnist þess þegar við sátum
og saumuðum grímubúning fyrir
öskudaginn. Búningurinn var svo vel
saumaður og átti hún heiðurinn af
því. Ég var stolt af því að lána hann
seinna til annarra barna.
Við höfðum ekki samband dag-
lega, en við gátum talað lengi saman
þegar þannig lá á okkur og mér leið
alltaf betur á eftir.
Nú er komið að kveðjustund,
Unnur mín. Þakka þér fyrir allt.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með
þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(Halldór K. Laxness.)
Jóhanna.
Kæra amma. Við viljum fá að
þakka fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Eftir sitja
ómetanlegar minningar sem við
munum ávallt varðveita. Það var
alltaf jafn gott að koma til þín og fá
að gista hjá þér. Eftir freyðibaðið
sem var fastur liður varst þú búin að
leggja mat á borð. Ósjaldan var það
brauð úr ristavél eða örbylgjuofni
sem var alltaf best hjá þér.
Við vitum að þér líður vel núna og
þú getur farið allra þinna ferða.
Guð blessi þig, amma okkar.
Lúðvík og Lára Ósk Víðisbörn.
Nú þegar ég hef kvatt vinkonu
mína í síðasta sinn, þá streyma
minningarnar fram í hugann, allt frá
þeirri stundu er hún kom til starfa
hjá KRON á Grettisgötu árið 1946
og ég tók á móti þessari ungu og
fríðu stúlku, sem var nýkomin til
borgarinnar frá Eskifirði, en þar
unnum við saman og með okkur
tókst ævilöng vinátta. Minningar
þegar við vorum báðar orðnar giftar
konur og mæður þriggja barna hvor.
Við tókum okkur upp á góðviðris-
dögum og fórum með fjölskyldurnar
í Heiðmörkina, eða þegar fórum
austur í Grímsnes og tjölduðum í
sumarbústaðalandi og gátum lent í
rigningu og þrumuveðri, en alltaf
var jafn gaman að öllu saman. Árin
liðu, alltaf var vinátta okkar jafn ein-
læg, í gegnum lífsins ólgusjó. Síð-
ustu árin eftir að við vorum báðar
komnar í Kópavoginn, þá var svo
sjálfsagt og eðlilegt að koma við hjá
Unni, enda voru okkur báðum þess-
ar samverustundir mjög kærkomn-
ar. Þótt vinkona mín væri mjög þjáð
líkamlega síðustu árin, þá lét hún
ekki bugast, tókst á við sínar dag-
legu þarfir, af mikilli alúð, þannig að
mér fannst alltaf að við mundum
eiga mörg ár framundan, en Guð
ræður. Og hvíld er kærkomin þegar
við erum orðin þreytt.
Ég votta fjölskyldu og vinum
Unnar samúð mína.
Kveðja frá vinkonu.
Sigríður Sörensdóttir.
flest sumur. Síðustu árin var með
okkur lítill dóttursonur, sem aldrei
kallaði Stefán annað en nafna. Allar
þessar ferðir og samvistir voru fastir
liðir í tilveru okkar hjóna.
Allt þetta er nú að baki og komið
að kveðjustund. Eitt er samt alveg
víst að þegar kemur að okkur að
leggja yfir á hinn bakkann, þá mun
bíða þar rauður Patrol, sem ekur
okkur inn í land ljóssins.
Stefán Skaftason.
Kynni okkar Stefáns hófust á Aðal-
dalsflugvelli sumarið 1979 er ég ung-
ur lögreglumaður kom þar ásamt yf-
irmanni mínum til að forvitnast um
hvað „þristurinn“ væri að gera þarna
á flugvellinum. Brosandi maður tók á
móti okkur og upplýsti okkur um að
verið væri að dreifa áburði þeim sem
væri partur af þjóðargjöfinni frá 1974.
Þetta var Stefán og bauð hann okkur
að fara með í flug til að upplifa störf
þeirra Landgræðslumanna. Þetta
varð til þess að farin voru „eftirlits-
flug“ á hverju sumri eftir þetta og eft-
ir að ég fluttist suður endurnýjuðum
við Stefán kynni okkar og ég hélt
áfram að fljúga með strákunum hans.
Þeir eru margir kaffibollarnir sem
hafa verið drukknir og margar sög-
urnar sagðar yfir vetrartímann og
þegar sól fór að hækka á lofti fórst
þú að ókyrrast. Þá tóku við áætlanir
um komandi sumar og um leið
spurningar þínar um hvort maður
léti ekki sjá sig þegar farið yrði að
fljúga. En síðasta sumar brá svo við
að af þér var dregið og veikindi kom-
in upp. Þú lést alltaf lítið uppi um þau
og gerðir lítið úr þeim og er við hjón-
in heimsóttum ykkur Landgræðslu-
menn norður á Auðkúluheiði sl. sum-
ar varst þú ekki til staðar. En okkur
var ekki í kot vísað þar sem Sigrún
eiginkona þín tók á móti okkur í stað-
inn með sama hlýhugnum og hjá þér.
Þótt ég kynntist ekki fjölskyldu
þinni veit ég að þér var umhugað um
þau og sendi ég fjölskyldu þinni sam-
úðarkveðjur okkar hjónanna um leið
og ég þakka þér fyrir samfylgdina á
liðnum árum.
Karl Hjartarson.
Öldurótið sem varð í lok 7. áratug-
arins skolaði mörgu ungmenninu
upp í fjöru Maós formanns. Þaðan
fetuðu sumir sig lengra inn á landið
og þróuðu með sér lífsviðhorf og
hugmyndafræði sem staðist hefur
storma samtímans. Aðra tók útsogið
með sér aftur. Sumir eru enn á reki
en margir hafa villst af vegi og orðið
sérgæslumenn einkahagsmuna og
hagfræðikenninga sem fáa hefði ór-
að fyrir að ættu eftir að festa hér
rætur.
Ýmsir sem reyndu að fóta sig á
hálum stígum félagshyggjunnar
vissu af sér eldra fólki sem hafði bar-
ist fyrir réttlátara þjóðskipulagi og
hvikaði aldrei frá settu marki. Þeir
höfðu þekkt fólkið sem barðist fyrir
bættum kjörum í kreppunni og höfðu
fylgst af eldmóði með tilraunum sem
gerðar voru í austurvegi til þess að
skapa réttlát samfélög byggð á fé-
lagslegum gildum.
Stefán Sigfússon kom mér ætíð
fyrir sjónir sem sanngjarn sósíalisti
sem stóð föstum fótum í þróaðri hug-
myndafræði og kunni um leið glögg
skil á bellibrögðum nútímans sem
einatt er beitt í viðskiptum manna á
meðal. Þessi margþætta þekking
kom stundum á óvart í viðræðum og
leiddi til þess að Stefán kom oft fram
með rök andstæðinganna af ótrú-
legri skarpskyggni.
Stefán var einn af stofnendum
Kínversk-íslenska menningarfélags-
ins fyrir tæpum 50 árum. Hann
fylgdist grannt með þróun mála þar
eystra, hreifst stundum af því sem
þar gerðist en gagnrýndi einnig
margt sem honum þótti miður fara.
Þó taldi hann mikinn einfeldnings-
hátt þegar ungir eldhugar á Íslandi
vildu kenna fjölmennustu þjóð
heimsins að hegða sér eftir íslensk-
um viðmiðum. Ræddi hann oft um að
samskipti þjóða í millum þyrfti að
byggja á þekkingu í stað þess að eig-
in þekkingu væri þrengt inn á aðra.
Þessi skoðun staðfestist í huga hans
þegar þau hjónin, Sigrún Júlíusdótt-
ir og hann, fóru til Kína í sendinefnd
KÍM árið 1994, en Sigrún var ætíð
hans einlægasti bandamaður og vin-
ur.
Fyrir nokkrum árum var Stefán
kjörinn til setu í stjórn Kínversk-ís-
lenska menningarfélagsins. Innan
stjórnarinnar var hann tillögugóður
og ráð hans reyndust oftar en ekki
vel. Hann var mikill mannþekkjari
og gat því oft séð viðbrögð manna
fyrir. Ekki var hann ætíð sammála
því sem meirihluti stjórnar sam-
þykkti. Hann lét þá sjaldan sverfa til
stáls en byrgði innra með sér tilfinn-
ingar sínar. Stundum brutust þær
fram síðar í tveggja manna tali.
Þætti honum við einhvern innan
stjórnar gætti hann þess að geyma
það ekki lengi innra með sér heldur
hreinsaði andrúmsloftið. Þessi
hreinskilni hans leiddi til þess að
okkur stjórnarmönnum þótti meira
til hans koma eftir því sem við kynnt-
umst honum betur.
Stefán var einbeittur baráttumað-
ur. Hann átti fjölmörg áhugamál og
sinnti þeim af stakri alúð. Hann tók
miklu ástfóstri við starf sitt og óhætt
er að segja að flugvélin Páll Sveins-
son hafi verið hans einkavinur enda
ræddi hann stundum um sig og Pál
sem „okkur félagana“. Þegar
krabbameinið tók að herja á hann
fyrir alvöru fjallaði hann um það eins
og einhverja bilun og hvert annað
viðhald sem þeir Páll Sveinsson
þyrftu að þola.
Þegar minnst er góðs samverka-
manns og vinar missa orðin marks
og hugurinn fær ekki komið til skila
því sem helst skyldi. Stefán Sigfús-
son, mannvinur og heiðvirður sósíal-
isti, verður hverjum þeim sem
kynntist honum hugstæður. Þótt
þjáningin setti nokkurt mark á við-
mót hans síðustu vikurnar var áhug-
inn óbilandi og hann jafnan reiðubú-
inn til allra góðra verka.
Stjórn Kínversk-íslenska menn-
ingarfélagsins minnist góðs drengs
og samverkamanns er léði mörgum
lið og leysti hvert það mál vel sem
honum var falið. Blessuð sé minning
hans.
Arnþór Helgason.
Þegar ég var lítil komu alltaf þrír
menn upp í huga mér þegar talað var
um landnámsmenn. Það voru pabbi
minn, Hreinn Pálma og Stebbi.
Hreinn og Stebbi unnu með pabba á
Landnámi ríkisins og tengdust þeir
þrír þar órjúfanlegum böndum, sem
aldrei hafa slitnað. Þessir menn eru
mikilvægir föður mínum, hjartkærir
fjölskyldu minni og stór hluti æsku-
minninga minna. Hreinn Pálmason
féll frá í fyrra og nú hefur Stefán Sig-
fússon kvatt og haldið yfir til betri
heims. Laus úr viðjum eftir langa
baráttu.
Samferðamenn manns um lífið, til
lengri eða skemmri tíma, skilja eftir
sig misdjúp spor í sálu hans. Stefán
Sigfússon er einn þeirra sem steig
hvað dýpst í mína. Ekki annað hægt
enda held ég ekki að ég hafi kynnst
betri manni um ævina. Stebbi jós
hjartagæsku sinni yfir okkur öll. Til-
hugsunin um þennan geðprúða, góða
og gegnheila mann, óhagganlegan og
síbrosandi, færir mér ró í hjarta og
bros á vör og fyllir mig trú á hið góða
í mannverunni.
Hann reyndist fjölskyldu minni
bjargvættur á erfiðum tímum og
fáum við aldrei fullþakkað honum
það. Foreldrum mínum var hann
sannur og ómetanlegur vinur og fyr-
irmynd okkur öllum sem fengum að
kynnast honum. Ég er forsjóninni
þakklát fyrir nýliðnar samveru-
stundir mömmu, pabba, Sigrúnar og
Stebba, því ég veit hversu mikla
gleði sú samvera hefur veitt þeim.
Elsku Sigrún, Sigga, Steinunn og
fjölskyldur. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Stefáns Sig-
fússonar.
Ingveldur Lára Þórðardóttir.
Stefán H. Sigfússon sat lengi í
stjórn Íslenska flugsögufélagsins.
Störf hans einkenndust jafnan af
þekkingu og hógværð. Við þökkum
framlag hans til íslenskrar flugsögu.
Aðstandendum vottum við samúð.
F.h. stjórnar.
Sævar Þ. Jóhannesson
formaður.
Hann elsku afi okk-
ar er dáinn. Margar
góðar minningar fara
í gegnum hugann þeg-
ar við minnumst hans
og flestar tengjast þær barnæsk-
unni. Á hverjum sunnudegi fórum
við systurnar í heimsókn til afa og
ömmu í Miðtúnið og var alltaf tek-
ið vel á móti okkur með pönnukök-
um eða öðru góðgæti. Stundum
fengum við líka sælgæti en í eitt
skipti gaf afi okkur heilar 5.000
krónur, sem þótti nú ekki lítill
peningur. Við ljómuðum af ánægju
og var svipurinn á honum afa ekki
síðri, hann var svo glaður yfir við-
brögðum okkar við þessum óvænta
auði.
Á hverju vori fórum við til afa
að skoða lömbin sem voru í kinda-
kofanum „uppi á hól“. Já hann
hugsaði vel um kindurnar sínar
sem voru svo spakar að hægt var
að gefa þeim úr hendinni, svo
spakar, að þegar afi fór að ná í
ÞORSTEINN
BJARNASON
✝ ÞorsteinnBjarnason fædd-
ist á Hlemmiskeiði á
Skeiðum 15. október
1909. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 6. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Sel-
fosskirkju 16. febr-
úar.
þær á haustin þurfti
hann ekki annað en að
kalla í þær og þá
komu þær á harða-
spretti til hans. Eitt
er manni minnisstætt
í sambandi við kind-
urnar og afa, og það
var þegar hann fann
ekki eina rolluna í
haustsmöluninni. Fór
afi þá aftur stuttu síð-
ar upp að fjalli og
fann þá skjátuna þar
og viti menn; hann
setti hana bara í aft-
ursætið á rauða es-
cortinum sínum og keyrði með
hana eins og fína frú heim í Mið-
tún.
Á hverjum jólum var farið til
ömmu og afa og borðað hangikjöt
og ís. Þar þökkuðu allir fyrir gjaf-
irnar og átti öll fjölskyldan góðar
stundir saman við orgelspil og
söng og auðvitað var tekið í spil.
Okkur var það mikið tilhlökkunar-
efni að fara í heyskapinn með afa
„út á blett“ og fá að sitja aftan á
heyvagninum á leið út í hlöðu þar
sem við stukkum ofan úr hest-
húsgatinu niður í lausaheyið.
Minningarnar streyma fram þegar
maður sest niður og fer að rifja
upp, og þá skilur maður hvað
stundirnar með ástvinunum eru
dýrmætar. Afi var eins og klettur í
tilverunni sem við héldum að yrði
alltaf til staðar, alltaf svo vin-
gjarnlegur, þolinmóður og hjarta-
hlýr.
Að kveðjustund er nú komið
elsku afi og söknuðurinn er mikill,
en það er hughreysting að vita til
þess að nú ert þú kominn á góðan
og fallegan stað og líður vel. Guð
geymi þig.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, við samhryggj-
umst þér hjartanlega og megi guð
styrkja þig, pabba, Hjördísi og
Guðrúnu í sorginni.
Helena og Elfa Dögg.
Margar minningar eru tengdar
samverustundum með elskulegum
afa okkar sem hafa gefið okkur
dýrmætt veganesti út í lífið.
Við hlutum þau forréttindi að
alast upp í nánu sambýli við afa.
Hann bjó ásamt ömmu á jarðhæð-
inni að Miðtúni 15 á Selfossi en við
uppi á lofti með foreldum okkar.
Samgangur á milli hæðanna mikill
og ósjaldan var hlaupið niður til að
spjalla og spila á spil eða bara að
njóta nærveru afa og ömmu.
Afa okkar minnumst við með
hlýju í hjarta og þakklæti fyrir all-
ar þær stundir sem við höfum átt
saman.
Þín barnabörn,
Þorsteinn, Laufey Ása
og Arnar.