Morgunblaðið - 09.04.2002, Side 40

MINNINGAR
40 ÞRIÐJUDAGUR 9. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hildur Einarsdótt-ir fæddist á Akra-
nesi hinn 6. október
1927. Hún andaðist á
líknardeild Landspít-
alans hinn 25. mars
síðastliðinn. Foreldrar
hennar voru Lísbet
Guðbjörg, f. 12. janúar
1887, d. 1. september
1979, Kristjánsdóttir
bónda á Haukabrekku
í Fróðárhreppi, Snæ-
fellsnesi og móðir Sig-
urlín Þórðardóttir,
Þorsteinssonar – og Einar Jónsson,
f. 21. apríl 1885, d. 29. júlí 1969 –
Einarssonar prófasts Hjörleifsson-
ar í Vallanesi og móðir Guðlaug
Einarsdóttir bónda Halldórssonar,
Firði, Mjóafirði. Einar var kennari
á Hvanneyri og vegaverkstjóri á
Austurlandi. Systur Hildar eru:
Þóra, f. 10. febrúar 1913, d. 14. apr-
íl 2000, Hulda, f. 18. júní 1914, d.
25. ágúst 1982, Þórdís, f. 18. apríl
1916, d. 9. febrúar 1983, Guðlaug, f.
3. maí 1918, Sigurlín, f. 3. október
1919, d. 12. mars 2001, Anna, f. 4.
nóvember 1921, d. 11. nóvember
1998, Beta, f. 17. apríl 1923, og
Hjördís, f. 11. júní 1930.
Hinn 7. desember 1946 giftist
Hildur Magnúsi Björnssyni tré-
smiði, f. 3. maí 1923, d. 7. janúar
Jóhanna Seljan, f. 1978, hennar
sambýlismaður er Kjartan Vil-
bergsson, f. 1975. 5) Hjördís,
íþróttafræðingur, f. 29. mars 1960,
gift Benedikt Höskuldssyni hag-
fræðingi, f. 12. maí 1957. Börn
þeirra eru a) Einar Hjörvar, f.
1983, b) Ólöf Ruth, f. 1986, og c)
Magnús Otti, f. 1994. 6) Sverrir,
vélamaður í lyfjaframleiðslu, f. 10.
desember 1968, sambýliskona hans
er Hafrún Lilja Víðisdóttir hús-
móðir, f. 22. júní 1971.
Hildur ólst upp á Akranesi í for-
eldrahúsum, en dvaldi mörg sumur
með fjölskyldu sinni á Austurlandi.
Þar starfaði hún m.a. sem ráðskona
í vegagerð. Hún stundaði nám við
Húsmæðraskólann á Hallormsstað
og Verslunarskólann í Reykjavík.
Hildur og Magnús hófu búskap sinn
í Reykjavík en fluttu í Kópavog
1966. Þar starfaði hún sem bað-
vörður í íþróttahúsum Kópavogs-
bæjar og síðar sem bókavörður í
Menntaskólanum í Kópavogi. Hild-
ur tók þátt í margs konar fé-
lagsstörfum. Hún sat í stjórn BSRB
um árabil og gegndi trúnaðarstörf-
um fyrir Starfsmannafélag Kópa-
vogs og Kópavogsbæ. Eftir að hún
hætti störfum í Menntaskólanum
opnaði hún Saumagallerí Hildar á
heimili sínu og tók að hanna og
sauma föt fyrir konur á öllum aldri.
Hún hélt sína fyrstu tískusýningu
1997 og hélt því áfram meðan
heilsa hennar leyfði.
Útför Hildar fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
1990. Foreldrar hans
voru Björn Jóhannsson,
f. 9. september 1891, d.
28. júní 1968, og Anna
Magnúsdóttir, f. 19. des-
ember 1892, d. 17. októ-
ber 1967. Börn Hildar og
Magnúsar eru: 1) Björn
læknir, f. 17. júní 1947,
kvæntur Önnu Sigur-
veigu Ólafsdóttur hjúkr-
unarfræðingi, f. 24. sept-
ember 1952. Börn þeirra
eru a) Hildur, f. 1971,
gift Kristni Péturssyni, f.
1969, börn þeirra eru Anna Mínerva
og Arnar Reyr, b) Arnar, f. 1973, c)
Ólafur, f. 1979, og d) Erla, f. 1982. 2)
Einar lyfjafræðingur, f. 10. ágúst
1949, kvæntur Guðnýju Helgu Gunn-
arsdóttur kennara, f. 17. apríl 1952.
Dætur þeirra eru a) Þóra, f. 1971,
gift Birni Jónssyni, f. 1966, sonur
þeirra er Einar. b) Gunnhildur, f.
1977. 3) Anna, bókasafnsfræðingur,
f. 9. maí 1952, synir hennar eru a)
Magnús Þór Þorbergsson, f. 1971,
kvæntur Eirúnu Sigurðardóttur, f.
1971, dóttir þeirra er Anna, f. 2000.
b) Karl Ágúst Þorbergsson, f. 1982.
4) Hildur kennari, f. 29. mars 1960,
gift Þóroddi Helgasyni skólastjóra, f.
8. september 1956. Börn þeirra eru
a) Snær Seljan, f. 1983, og b) Hjördís
Helga, f. 1989. c) dóttir Þórodds er
Ég var ekki nema sautján ára göm-
ul þegar ég kynntist Hildi tengda-
móður minni. Mér leið strax vel í ná-
vist hennar og fann að hún tók ekki
bara mér opnum örmum, heldur líka
öllu mínu fólki. Móðir mín varð strax
góð vinkona Hildar og eins hafa syst-
ur mínar tengst henni náið. Ég vissi
þó að henni fannst sonur sinn, sem þá
var nýbyrjaður í læknanámi, eyða of
miklum tíma með mér í stað þess að
lesa námsbækurnar. Ég hreifst strax
af heimili hennar þar sem óvenju
mikið var af fallegum og framandi
hlutum, enda Hildur mikill fagurkeri.
Það vakti athygli mína hvað samband
tengdaforeldra minna var náið. Á
hverjum föstudegi færði Magnús
tengdafaðir minn henni blóm en ég
hafði ekki vanist slíkum gjöfum nema
af sérstöku tilefni. Þegar elstu börnin
voru uppkomin byrjuðu tengdafor-
eldrar mínir að ferðast til útlanda og
þá átti Magnús það til að bregða sér
frá og færa Hildi óvenjulega skart-
gripi. Ekkert var of gott eða of fínt
fyrir Hildi hans. Það var því mikill
missir þegar hann dó ekki nema 66
ára gamall eftir stutta en erfiða sjúk-
dómslegu.
Hildur tengdamóðir mín var að
mörgu leyti óvenjuleg kona. Hún fór
ekki troðnar slóðir á lífsferli sínum.
Þegar hún komst á ellilífeyrisaldur
settist hún ekki í helgan stein heldur
fylltist eldmóði og stofnaði sauma-
gallerí. Hún hafði alltaf saumað mikið
á sína stóru fjölskyldu en núna ákvað
hún að sauma það sem henni fannst
skemmtilegast, fallega og glæsilega
kjóla. Hún hélt margar tískusýningar
sem voru eiginlega hálfgerðar veislur
þar sem veitingar voru ekki skornar
við nögl. Ógleymanlegt er þegar hún
kom austur til mín með troðfullar
töskur af samkvæmiskjólum sem hún
sýndi hérna heima hjá okkur í Nes-
kaupstað. Keyptir voru nokkrir kass-
ar af freyðivíni og konfekti og húsið
síðan fyllt af kvenfólki á öllum aldri.
Hildur hafði sterkar taugar til Aust-
urlands, þar hafði hún dvalið, þar
hafði hún kynnst æskuástinni Magn-
úsi manninum sínum, og þar voru
hennar rætur. Hún sagði oft við mig
hvað hún væri ánægð að tvö af henn-
ar börnum skyldu búa á Austurlandi.
Þó hafði hún áhyggjur af því að mér
borgarbarninu myndi leiðast hérna í
fámenninu og hvatti mig að koma oft-
ar í heimsókn.
Hildur var mikil samkvæmisrófa
og naut þess að taka þátt í veislum og
undirbúa þær. Henni fannst klént ef
ekki var haldið upp á öll afmæli og
gerður dagamunur þegar tækifæri
gáfust. Hún lét heldur ekki veikindin
aftra sér frá því að koma austur til að
vera við útskrift sona minna tveggja.
Áhugamálin voru óþrjótandi og
fróðleiksþörfin mikil, enda var aldrei
komið að tómum kofunum hjá henni
Hildi. Hún hafði skoðanir á öllu og
var ófeimin að tjá hug sinn hvort sem
menn voru henni fylgjandi eða á önd-
verðum meiði. Hún var einnig djörf í
klæðaburði og var ekki hrædd við að
vera öðruvísi og áberandi.
Lífsviljinn var mikill, það var svo
margt sem hún vildi gera og átti eftir
að gera. Þrátt fyrir stóran uppskurð
og mikil veikindi dreif hún sig með
systradætrum sínum til Víetnam að
heimsækja Einar son sinn og Guð-
nýju. Hún talaði mikið um þessa ferð,
hún hreifst mjög af landinu og fólkinu
sem býr þar. Hún hvatti mig og
Bjössa að drífa okkur þangað og vildi
helst koma með okkur. Á sjúkrabeð-
inum var lífsorkan svo mikil að hún
bað mig að koma með nýjustu tísku-
blöðin svo hún gæti hjálpað mér að
velja föt til að láta sauma á mig í Víet-
nam. Á ferðalagi okkar þar skildi ég
hrifningu Hildar á þessu stórkost-
lega landi og ekki leið sá dagur að ég
hugsaði ekki til hennar.
Hildur kom úr stórum systrahópi,
næstyngst níu systra. Henni leið allt-
af best þegar hún hafði sem flest af
sínu fólki í kringum sig, það var því
gott að hún hafði mörg okkar hjá sér
þegar hún kvaddi þetta líf.
Elsku Hildur, ég kveð þig með
miklum söknuði en líka þakklæti fyr-
ir allt sem þú hefur verið mér. Minn-
ing þín mun lifa áfram í hjörtum okk-
ar allra.
Anna Sigurveig.
Mig langar að minnast þín, elsku-
lega tengdamamma, með nokkrum
orðum um leið og ég þakka fyrir allt
það hrós og alla þá hvatningu sem þú
veittir mér og mínum í svo ríkum
mæli.
Það var mikil hamingja fyrir mig
að fá að komast inn í fjölskyldu ykkar
Magnúsar á Hrauntungunni, fá að
sitja við eldhúsborðið og ræða stjórn-
málin við tengdamömmu, þig, þessa
skeleggu baráttukonu fyrir réttind-
um og bættum hag alþýðufólks eða
skella sér í heita pottinn með tengda-
pabba sem hann hafði gert sér úti á
svölum eða sitja í uppljómaðri blóma-
stofunni á kvöldin og ræða um spenn-
andi ferðalög og fjölskylduhagi. Það
var hið hlýja viðmót, lífsgleðin og
krafturinn sem gaf öllum sem ykkur
umgengust svo ótrúlega mikla hvatn-
ingu og vakti með manni svo mikla
bjartsýni á lífið og tilveruna.
Þær eru ófáar myndirnar sem leita
á hugann þegar mér verður hugsað
til þín, sólskinsdagurinn í Oddsskarði
þegar þú komst upp á skíðasvæðið í
háhæluðum skóm, í kápu og með hatt
og drakkst með okkur kaffi, aðfanga-
dagur þar sem þú, höfuð fjölskyld-
unnar, sast og last á jólapakkana,
kvöldstundirnar þegar gripið var í
spil við börn og barnabörn, hlegið og
barið í borðið og ekkert gefið eftir,
tískusýningarnar þar sem þú stjórn-
aðir dætrum, tengdadætrum og vin-
konum, sem sýndu allan glæsilega
fatnaðinn sem þú hafðir hannað og
saumað.
Þú lést þér ekkert fyrir brjósti
brenna, með þinn sterka vilja, dugn-
að og þor léstu þú drauma þína ræt-
ast um leið og þú hvattir aðra til dáða.
Við eigum eftir að sakna þín mikið,
elsku tengdamamma, þinna réttsýnu
skoðana, þinnar bjartsýni og lífsgleði,
þinnar umhyggju og alúðar. Hafðu
þökk fyrir allt.
Þinn tengdasonur,
Þóroddur Helgason.
Mig langar að minnast tengdamóð-
ur minnar, Hildar Einarsdóttur sem
lést á líknardeild Landspítalans þann
25. mars sl. Hildur var á margan hátt
mjög óvenjuleg kona, kona sem sam-
fylgdarmenn hennar tóku eftir. Mér
er það mjög í fersku minni þegar ég
fyrst kynntist Hildi og tengdaföður
mínum, Magnúsi Björnssyni, sem
lést fyrir réttum tólf árum. Minning
sú sem kemur fyrst upp í huga minn
um Hildi er um sterka konu sem hélt
þétt utan um fjölskylduna. Hildur var
ótvíræður foringi stórrar fjölskyldu
en börn þeirra Magnúsar urðu sex.
Alla tíð lét Hildur sig miklu varða
hvaða menntunar fólkið hennar aflaði
sér og alltaf var hún reiðubúin til að
liðsinna hverjum sem vildi leita til
hennar um hvað skyldi lært, við hvað
ætti að starfa eða aðrar ráðleggingar
varðandi framtíðina. Börnin, tengda-
börnin og barnabörnin hafa öll þann-
ig fengið notið góðra ráða hennar og
velvildar um framtíðina.
Hildur lét samtíðina sig miklu
varða og gerði þá kröfu til fólks að
það gerði slíkt hið sama. Hildi mislík-
aði ef fólk lét sig engu varða sitt nán-
asta umhverfi. Margar stundir sat
hún við eldhúsborðið, fyrst í Hraun-
tungu og síðar á Digranesvegi, þar
sem hún ræddi landsins gagn og
nauðsynjar og var alltaf tilbúin að
takast á við hvern þann sem treysti
sér að fara yfir mál líðandi stundar.
Oft var tekist og skipst á skoðunum
og margir bestu vina hennar voru á
öndverðum meiði í pólitík. Þannig var
hún Hildur og þannig lifir minningin
hjá mér um afar sterka og hlýja konu.
Í rúm tvö ár barðist Hildur við
skæðan sjúkdóm af mikilli einurð og
trú á að henni tækist að hafa hann
undir að lokum. Og þótt hún hafi
þurft að lokum að lúta undan honum
þá skilaði baráttan henni ágætis lífi
um tveggja ára skeið eftir að hún
greindist með sjúkdóminn.
Í lífi hvers manns eru einstakling-
ar sem varða þá meira en annað fólk.
Slík kona var Hildur í mínu lífi. Ég
bið Hildi Guðs blessunar. Megi hún
hvíla í friði.
Benedikt Höskuldsson.
Við fráfall Hildar Einarsdóttur
leitar hugur minn til upphafs kynna
okkar, er leiðir dóttur minnar, Önnu
Sigurveigar, og sonar Hildar, Björns,
þá læknanema, lágu saman. Síðan
eru liðnir rúmir þrír áratugir. Við
Hildur urðum fljótt hinar bestu vin-
konur, og á ég margar dýrmætar
minningar frá kynnum okkar, þ.á m.
um stuðning hennar og skilning þeg-
ar ég átti erfitt. Hversu vel hún
reyndist mér gleymi ég seint. Hildur
var mjög vel gefin og víðsýn. Listræn
var hún enda bar heimili hennar þess
ávallt merki. Við áttum ótal margar
gleðistundir á heimili hennar og
Magnúsar, eiginmanns hennar, er
hans naut við. Voru þau einstaklega
samhent í öllu. Eitt sumarið þegar ég
var að fara til útlanda kom ég til Hild-
ar og var eitthvað að tala um hvað ég
ætti að hafa með mér af fötum, þá brá
hún strax við með orðunum: „Komdu
og lítum í fataskápinn minn.“ Og ég
fór með fangið fullt af fötum, auðvitað
allt nýjustu tískuföt, sem hún hann-
aði og saumaði sjálf. Eftirminnilegar
eru tískusýningarnar sem Hildur
hélt á heimili sínu. Naut hún sín vel
við þær aðstæður og einstaklega
glæsileg sjálf þegar hún var komin í
slána og með flottan hatt. Hildur átti
gæfu að fagna í lífi sínu, eignaðist
Magnús sem sinn lífsförunaut og áttu
þau sex mannvænleg börn sem öll
eru til fyrirmyndar í lífi sínu og starfi
enda var hún stolt af börnum sínum
og barnabörnum og langömmubörn-
um.
Nú að leiðarlokum vil ég þakka
Hildi fyrir allt sem hún var mér og
mínum. Guð veri með þér.
Erla.
Kveðja frá Mennta-
skólanum í Kópavogi
Við fráfall Hildar Einarsdóttur fv.
bókavarðar við Menntaskólann í
Kópavogi langar okkur í MK að
heiðra minningu hennar með nokkr-
um fátæklegum orðum. Við erum enn
óþyrmilega minnt á hve lítils megnug
við erum andspænis dauðanum nú
þegar ævisól hennar hnígur til viðar.
Með Hildi er gengin merk kona sem
lét sér fátt óviðkomandi svo fjölhæf
og áhugasöm sem hún var um alla
hluti. Hildur starfaði á bókasafni
Menntaskólans í Kópavogi síðasta
áratug starfsævi sinnar. Það er
vandasamt verk að vera í þjónustu-
starfi í stórum skóla þar sem verk-
sviðið er vítt en Hildi tókst sem bóka-
verði að rata þann gullna meðalveg í
samskiptum sínum við nemendur og
kennara sem er svo mikilvægur í öllu
skólastarfi. Hún sýndi ótrúlega um-
hyggju og þjónustulund en jafnframt
fullt aðhald þegar kom að því að nem-
endur stæðu skil á eigum safnsins.
Hildur var afskaplega vel lesin og bar
virðingu fyrir starfi sínu og sam-
starfsfólki. En það var ekki aðeins að
hún sinnti starfi sínu af eldmóði held-
ur var hún mikill félagi okkar allra. Á
góðum stundum var Hildur hrókur
alls fagnaðar og létti okkur oft lífið
m.a. með ógleymanlegum þorrablót-
um starfsmanna sem haldin voru á
heimili hennar um áraskeið. Það var
einstaklega gaman að fylgjast með
Hildi eftir að hún lét af störfum í MK
fyrir aldurs sakir því þá blómstruðu
hennar listrænu hæfileikar í hönnun
og saumaskap svo eftir var tekið á
landsvísu. Hún kunni að njóta lífsins,
ferðaðist um heiminn en alltaf rækt-
aði hún tengslin við okkur í MK þó að
mikið væri að gera og víða farið.
Að leiðarlokum viljum við þakka
allt það sem Hildur var okkur. Í MK
ríkir söknuður eftir góðan samstarfs-
mann og vin en eftir lifa minningar og
þakklæti fyrir að hafa notið samvist-
anna við hana. Fyrir hönd allra í
Menntaskólanum í Kópavogi sendi
ég börnum hennar og aðstandendum
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja þá í sorg þeirra.
Margrét Friðriksdóttir
skólameistari.
Ég man þegar við Kiddi fengum að
gista nokkrar vikur hjá ömmu. Þá
vann ég sem flugfreyja og í hvert
skipti sem ég kom úr flugi þá kom
amma fagnandi á móti mér og sagði
hvað ég væri glæsileg. Skildi svo ekk-
ert í því af hverju maðurinn minn
skyldi ekki bíða með blóm í hendi í
hvert sinn sem ég kæmi heim úr
vinnunni, á hvaða tíma sem væri, því
það hefði hann afi gert, sem elskaði
hana og dáði.
Hún amma var nefnilega gæfurík
kona, alla tíð umvafin ást eiginmanns,
barna og barnabarna. Hún var fé-
lagsvera, átti líka marga vini og
þannig vildi hún hafa það. Vera um-
kringd fólkinu sínu sem safnaðist
saman við kringlótta eldhúsborðið
hennar og naut þessa að spjalla við
hana um allt milli himins og jarðar,
því amma hafði áhuga á öllu, tísku,
pólitík, fótbolta. Hún var sólgin í
fréttir og fylgdist vel með gangi mála
í þjóðfélaginu. „Farðu nú og segðu
við þingmann þeirra Austfirðinga að
Samfylkingin muni stórtapa fylgi ef
það verður ekki virkjað fyrir austan.“
Þessa kveðju bað hún mig fyrir þegar
ég byrjaði að vinna á Alþingi.
En það sem vakti mestan áhuga
hennar voru auðvitað börnin og
barnabörnin og hvað þau voru að
gera hverju sinni. Þau voru öll „stór-
glæsileg“ og „stórgáfuð“. Henni
ömmu vöknaði oft um augu og hún
fylltist miklum eldmóði þegar hún
talaði um afrek barna sinna og barna-
barna. „Að eiga barn er það yndisleg-
asta í heimi,“ sagði hún mér þegar ég
átti mín börn. Og það held ég að sé
það mikilvægasta sem hún kenndi
mér í lífinu. „Ég verð að kaupa stærri
dótakassa,“ sagði hún við mig á spít-
alanum, stuttu áður en hún dó, alltaf
með hugann hjá börnunum sínum.
Elsku amma mín, ég kveð þig með
þessum orðum og með kvæði sem þú
lést fylgja með í korti til okkar Kidda
á brúðkaupsdaginn:
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda sem unnast
fær aldregi
eilífð að skilið.
(Jónas Hallgr.)
Þín
Hildur.
Amma mín. Ég hef aldrei á ævi
minni hitt eins frjálslynda og róttæka
manneskju eins og þig. Þú varst bar-
áttukona, hugsjónakona og hafðir
skoðun á öllu milli himins og jarðar. Á
hverjum einasta degi labbaði ég yfir
til þín úr skólanum. Það leið aldrei á
löngu áður en við vorum komin í
hörku samræður. Umræðuefnin voru
fjölbreytt, allt frá pólitík og skólamál-
um til bókmennta og jafnvel íþrótta.
Þú hafðir svo brennandi áhuga á
skólamálum mínum að það var heilög
skylda mín að hlaupa yfir til þín strax
og ég fékk niðurstöður úr prófum. Þú
lagðir alltaf gríðarlega áherslu á að
við börnin næðum góðum árangri í
skólanum og svo gastu montað þig
rosalega af árangri barna þinna og
okkar barnabarnanna. Ég man sér-
staklega eftir einni setningu sem þú
varst vön að segja: „Þú færð allt þitt
vit úr bókum, Einar minn, líttu bara á
börnin mín.“ Það var ekkert verið að
skafa utan af hlutunum.
Ég hafði verulega gaman af að
heyra þig segja frá því hvernig lífið
var hérna áður fyrr. Skólinn, stríðið,
ástin, uppeldið, stjórnmálin. Mig
grunar að það hafi ekki verið neitt
grín að lenda í rifrildi við þig. Þar hef-
ur verið við ramman reip að draga.
Þú stóðst alltaf föst á þínu. En alltaf
varstu þó hress. Skemmtilegast þótti
mér að heyra af fyrstu kynnum þín-
um við Magga afa. Það var á sveita-
balli fyrir austan. Hann var að spila í
hljómsveitinni á ballinu og þú 17 ára
fylgdist agndofa með. Stuttu seinna
varstu trúlofuð honum og oft bent-
irðu mér á að það væri rétti tíminn til
að festa ráð sitt. Ég benti þér á að
tímarnir væru aðeins breyttir.
Amma mín, takk fyrir að vera eins
og þú varst. Ég veit að Maggi hefur
tekið vel á móti þér á himnum.
Einar Hjörvar.
HILDUR
EINARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Hildi
Einarsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.