Morgunblaðið - 09.04.2002, Page 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. APRÍL 2002 45
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
við Nýbýlaveg, Kópavogi
✝ Ása Andersenfæddist 27. júní
1932 í Kaupmanna-
höfn. Hún lést 29.
mars síðastliðinn á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi.
Móðir hennar var
Jacobine Catharine
Nissen, f. 12. apríl
1909, d. 19. nóvem-
ber 1946. Faðir er
óþekktur. Haustið
1933 fluttist Ása til
Íslands til kjörfor-
eldra sinna sem voru
hjónin Axel Ander-
sen klæðskerameistari, f. 15. nóv-
ember 1886, d. 16. janúar 1975, og
Guðbjörg G. Andersen, f. 9. janúar
1893, d. 27. nóvember 1976.
Dætur Ásu eru: 1) Guðbjörg Ása
Andersen, f. 18. ágúst 1954, gift
Stefáni Magnússyni. Börn þeirra
eru: a) Vilborg, f. 9. júlí 1975, sam-
býlismaður hennar er Friðrik Ell-
ert Jónsson, sonur þeirra er Dan-
íel Már, f. 19. maí 1999. b) Jóhann
Axel Andersen, f. 25.
október 1979. 2)
Regína Vilhjálms-
dóttir, f. 25. nóvem-
ber 1965, sambýlis-
maður hennar er
Sigurbjörn Hlíðar
Jakobsson. Börn
Regínu eru: Bene-
dikt Axel Pétursson,
f. 10. janúar 1986 og
Rebekka Hafþórs-
dóttir, f. 21. janúar
1991.
Eftir skólagöngu
vann Ása ýmis skrif-
stofu- og verslunar-
störf. Um nokkurra ára skeið var
Ása flugfreyja hjá Flugfélagi Ís-
lands og vann síðar á skrifstofu fé-
lagsins. Einnig starfaði hún lengi
hjá Hagtryggingu hf. Ása hóf
störf hjá Flugmálastjórn árið 1982
og gegndi því starfi þar til hún lét
af störfum í september 1999
vegna veikinda.
Útför Ásu fer fram í dag frá
Neskirkju og hefst athöfnin kl. 15.
Elsku Ása mín, nú hefurðu fundið
friðinn. Þú varst hetja alla tíð og létt í
lund, kom það ekki hvað síst í ljós
þegar hin erfiðu veikindi höfðu næst-
um fullkomnað verk sitt.
Mér er það óskiljanlegt hvernig þú
gast gert að gamni þínu allt fram á
síðustu stund.
Á stundum sem þessum verður
manni oftast hugsað til baka, þá man
ég er við hittumst fyrst. Ég og Reg-
ína dóttir þín vorum í tilhugalífinu og
hún bauð mér í heimsókn til þín,
þarna varst þú í öllu þínu veldi að
syngja „What am I living for, if not
for you“ fullum hálsi, báðar línurnar.
Þessar tvær sönglínur urðu mér
gullnar og tengdust ævinlega þér.
Það varð hins vegar ekki fyrr en
fimmtán árum seinna að ég gaf þér
plötuna með öllu laginu og þú fórst að
syngja allt lagið með bros á vör.
Á þessum tíma áttir þú tvo afar
trygga, lata og feita vini en það voru
kettirnir Babus og Limbó. Þeir
kumpánar lifðu í vellystingum á Víði-
melnum, því þú varst eins og allir vita
einstakur dýravinur.
Eitt verð ég að segja, að þótt skíða-
sportið hafi heillað þig, þá kunni það
oftast ekki góðri lukku að stýra, hug-
takið „hrakfallabálkur“ fékk nýja og
dýpri merkingu þegar þú steigst á
skíðin.
Sundið átti betur við, þar varstu
svo sannarlega á heimavelli. Vestur-
bæjarlaugin var nánast þitt annað
heimili og var mikið af þér tekið þeg-
ar heilsan batt enda á þennan hluta í
lífi þínu.
Nú ertu sofnuð svefninum langa,
elsku Ása mín. Kveð ég þar með kær-
an vin og félaga. Allar stundirnar
sem við áttum saman við ýmist gam-
an eða alvörumál verða mér ævinlega
dýrmæt eign.
Nú rökkrið hefur fallið,
úr fjarska barst þér kallið,
friður gætir augna þinna,
frjáls þú ferð til drauma þinna,
þögnin ríkir, allt er hljótt,
ég kyssi þig á enni, góða nótt.
Góða nótt, elsku Ása mín, og sofðu
rótt.
Þinn
Hafþór.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu.
Æskuminningar mínar eru fullar af
minningarbrotum frá Víðimel 38. Ég
fór þar í bakgarðinn og í gegnum gat
á girðingunni hjá kartöflugarðinum
til að heimsækja vin á Hringbraut.
En oftar en ekki hitti ég þá Ásu eða
Regínu dóttur hennar. Alltaf mætti
ég þar einstakri hlýju og væntum-
þykju og oftar en ekki lá leið mín til
þeirra mæðgina til að kíkja á kettina
þeirra, en þeir voru þeir mýkstu og
pattaralegustu sem fyrir fundust. Al-
gerir hefðarkettir sem fóru þó ekki
lengra út en á svalirnar.
Mörgum finnst skondið hvernig
fólk talar um gæludýrin sín, eins og
þau séu manneskjur, þrátt fyrir fjóra
fætur, skott og loðinn feld.
Ása átti einstök tengsl við þau dýr
sem hún átti um ævina og það sá ég
oft sjálf. Hún hafði einstakt lag á
mönnum og dýrum.
Þegar einhver nýr flutti á Víðimel-
inn var Ása fyrst til að bjóða þá að-
fluttu velkomna og í gegnum Ásu hef-
ur maður orðið þess heiðurs að-
njótandi að kynnast mörgu góðu fólki
sem hefur búið á Víðimelnum.
Lífsgleði hennar var svo einkenn-
andi fyrir hana að ég man hana ekki
öðruvísi en káta og að segja að hún
hafi tilheyrt einhverri kynslóð frekar
en annari er erfitt að slá föstu. Allir
mínir vinir þekkja Ásu og flesta
þekkti hún líka.
Í september 1999 gekk ég í hjóna-
band, ekki gátum við hjónin hugsað
okkur veisluna án Ásu. Þegar ég
skoða myndirnar úr veislunni bregð-
ur Ásu oftar en ekki fyrir, þá bros-
andi út að eyrum, annaðhvort að
dansa við mömmu, vinkonur mínar
eða einhvern annan.
Á öllum stærri viðburðum lífs míns
var Ása ávallt nærri og mun ég sakna
þessarar góðu vinkonu minnar mikið.
Konunnar sem minnti á komu að-
ventunnar með stórri stjörnu, mislit-
um perum, sem logaði á í svefnher-
bergisglugganum frá 1. desember til
6. janúar ár hvert.
Konunnar sem flaggaði alla tylli-
daga lögbundna sem og ólögbundna,
líka þegar nágranni hennar varð
stúdent.
Konunnar sem kom svo oft í morg-
unkaffi um helgar og að loknum
vinnudegi.
Ása Andersen var einstök kona,
mikill mann- og dýravinur sem ég er
þakklát fyrir að hafa kynnst.
Elsku Ása og Regína, mína inni-
legustu samúð sendi ég ykkur og fjöl-
skyldum ykkar. Vilborg, Jóhann Ax-
el, Benedikt Axel og Rebekka, eitt
megið þið vita að þegar amma ykkar
talaði um einhvert ykkar þá lýstist
andlit hennar upp eins og sól á fal-
legum vetrarmorgni. Hún var alltaf
svo stolt af ykkur, hverju því sem þið
tókuð ykkur fyrir hendur.
Guð styrki ykkur einnig.
Þórhildur Ýr.
Á föstudaginn langa, 29. mars sl.,
lést vinkona okkar eftir langa og
harða baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Við kynntumst Ásu fyrst er hún hóf
starf hjá Flugmálastjórn árið 1982.
Ása var afar félagslynd og glaðlynd
og tók þátt í félags- og skemmtanalífi
starfsfólksins og var hrókur alls
fagnaðar.
Okkur eru ofarlega í huga ferðir er
nokkrir starfsmenn FMS fóru á vor-
in í nokkur ár og var Ása aðaldrif-
fjöðrin í þeim ferðum og minnumst
við þeirra með þakklæti.
Ása var mikið náttúrubarn og vildi
að öll dýr og allur gróður nyti virð-
ingar og umhyggju. Hún elskaði öll
dýr og það síðasta var köttur sem
heitir Tommi, samband hennar við
Tomma var einstakt og auðséð ástúð
á báða bóga. Ása kom oft með okkur í
sumarbústað okkar og kom þá oft
með einhverja afleggjara af blómum
eða öðrum gróðri og gróðursetti þar.
Þá ræktuðu við saman karföflur í
nokkur ár. Öll svona störf þótti Ásu
svo áhugaverð og skemmtileg og var
sérstaklega ánægjulegt að taka þátt í
þessu með henni.
Allar minningar okkar um Ásu eru
góðar minningar og þrátt fyrir erf-
iðan sjúkdóm var tæpast hægt að sjá
að hún missti nokkurn tímann kjark-
inn. Hún sagði stundum: „Ég nenni
ekki lengur þessum Pollýönnuleik“
en hún hélt honum samt áfram til
loka. Hún var hetja í baráttunni.
Dætrum Ásu og fjölskyldum
þeirra vottum við okkar innilegustu
samúð.
Þín lund var svo glöð og þín lífsskoðun góð,
þó leikurinn harnaði nokkuð á stundum,
Að öllum þú gafst af þeim alsnægta sjóð
með örlátum, stórtækum höfð-
ingjamundum.
Er dagsljósið hverfur, hið dýrasta á storð,
þá daprast oss hinum flugið með árum.
En þú mæltir aldrei eitt einasta orð
af æðru, í þjáningum löngum og sárum.
(P.H.)
Í guðs friði.
Guðrún og Magnús.
Í dag erum við sorgmædd og hníp-
in en um leið þakklát. Baráttu vin-
konu okkar Ásu Andersen er lokið.
Ég kynnist Ásu fyrst þegar hún
var táningur. Hún var vinkona og
skólasystir eldri systur minnar.
Fyrstu minningarnar um Ásu eru
þar hún sat við píanóið heima hjá
okkur og spilaði dægurlög þess tíma.
Klassísku verkin lék hún á sinn hátt
dálítið djössuð. Það varð nú að vera
meira líf og fjör í klassíkinni að henn-
ar mati. Hún Ása okkar var nú engin
hversdagsmanneskja og það var
aldrei nein lognmolla í kringum hana.
Ása sagði okkur að í raun væri hún
nú dálítið spes, hún væri nefnilega
dönsk. Ása var tveggja ára ættleidd
hingað til lands af hjónunum Guð-
björgu og Axel Andersen. Var hún
þeim mikill gleðigjafi og ríkti alla tíð
gagnkvæm ástúð og virðing milli
þeirra allra. Ása hafði mikla samúð
með móður sinni að þurfa að gefa
barnið sitt vegna erfiðra aðstæðna
eins og víða voru á þessum árum.
Ása fann til með þeim sem erfitt
áttu og gladdist með glöðum. Ása fór
ung til Danmerkur og vann þar á
barnaheimili í um eitt ár. Hafði hún
þá upp á móðurfólki sínu en móðir
hennar var þá látin. Ása hélt sam-
bandi við móðursystur sína meðan sú
síðastnefnda lifði.
Eftir heimkomuna frá Danmörku
gerðist Ása flugfreyja hjá Flugfélagi
Íslands. Hún naut starfsins, sérstak-
lega þegar leiðin lá til Tule í Græn-
landi. Þær ferðir áttu vel við nátt-
úrubarnið og ævintýrakonuna Ásu.
Árin liðu og sáum við lítið hvor til
annarrar. En árið nítján hundruð sjö-
tíu og sex endurnýjaðist vinátta okk-
ar er við urðum nágrannar á Víði-
melum. Ása var enn sama glaðværa
og hispurslausa konan sem ég þekkti
frá unglingsárunum. Guðbjörg Ása,
dóttir Ásu, var þá gift og búin að
stofna eigin heimili en Regína yngri
dóttir Ásu var táningur og bjó enn
heima. Mjög kært var með þeim
mæðgum. Ása var rík kona að eiga
þessar yndislegu dætur og fjögur
barnabörn.
Fyrir um tveim árum greindist
Ása með krabbamein. Hún tók því
sem að höndum bar með þvílíku hug-
rekki og jafnaðargeði að undrun
sætti. Þetta var hennar stíll í lífinu.
Að lifa lífinu meðan stætt var og glata
aldrei húmornum á hverju sem gekk.
Þegar Ásu var ljóst að hennar tími
var takmarkaður var hún ekki að tví-
nóna við hlutina. Hún undirbjó útför
sína með því að velja sér prest, sálma
og þá tónlist sem hún hafði dálæti á.
Ætlaði ekki öðrum það sem hún gat
gert sjálf. Ása gleymdi ekki sínum
nánustu né vinum sínum. Hún hófst
handa við að prjóna hlýja og fallega
trefla handa vinum og vandmönnum,
eins konar kveðjugjöf. Litina valdi
hún sérstaklega fyrir hvern og einn.
Mér gaf hún rauðan trefil sem ég
mun bera í dag.
Ása hafði ánægju af að gefa en
mest gaf hún af sjálfri sér. Hún hafði
orð á því við mig að henni þætti frem-
ur leitt að hafa ekki tíma til að skrifa
æviminningar sínar. Sú bók hefði
vafalaust orðið metsölubók, skrifuð
af hreinskilni, heiðarleika og húmor.
Húmornum glataði Ása aldrei, sama
hvað á gekk.
Það er sárt að sjá á bak góðrar vin-
konu, en minningarnar lifa.
Ég vil leyfa mér að þakka þeim
læknum og hjúkrunarfólki sem ann-
aðist Ásu af mannkærleika og virð-
inu. Ásu var tíðrætt um þá umhyggju
og alúð sem henni var sýnd. Ekki get
ég látið hjá líða að minnast á vinkonu
og frænku Ásu, Ernu Nilsen sem
stóð eins og klettur við hlið Ásu og
fylgdi henni í þær ótal læknismeð-
ferðir sem nauðsynlegar voru í bar-
áttunni við krabbameinið.
Dæturnar Guðbjörg og Regína
voru hjá móður sinni nótt og dag síð-
ustu vikurnar, allt þar til yfir lauk.
Elsku Guðbjörg Ása, Regína og föl-
skyldur. Missir ykkar er mikill og bið
ég guð að blessa ykkur og veita ykk-
ur styrk. Ég enda þetta minningar-
brot síðustu kveðjuorðum Ásu til mín
„I love you and have a nice day“.
Blessuð sé minning Ásu Andersen.
Ólöf Erla Kristinsdóttir.
Elsku Ása. Þá er þinni löngu
þrautagöngu lokið.
Við vinkonurnar þökkum þér fyrir
að fá að njóta þinnar vináttu sem gaf
okkur svo mikið, þú varst svo mikill
gleðigjafi, ráðagóð og frábær félagi,
þegar eitthvað var að, þá þurfti ekki
að segja þér það þú vissir það á und-
an okkur. Þú hafðir áhuga á öllu
sama hvað það var, fjölskyldan, dýr-
in, náttúran, fólkið, flugið og tónlist-
in.
Ef farið var í ferðalag hérlendis
eða erlendis þá vildir þú fá uppgefið
nákvæma tímaáætlun því þú ferðað-
ist með okkur í huganum.
Ekki má gleyma Pollýönnuleikn-
um sem þú notaðir svo mikið til að fá
það jákvæða fram í lífinu. Á svona
stundu kemur margt upp í hugann
t.d. sumarbústaðaferðir, „Mafíuferð-
ir“ og ýmsar skemmtanir hjá Flug-
málastjórn að ógleymdum heimsókn-
um til þín á Víðimelinn þar sem
hlustað var á KK, Mannakorn og
margt, margt fleira. Áhugi þinn á
tónlist var mikill, þú spilaðir á munn-
hörpu og gítar og ef þú sást píanó þá
var sest niður og spilað og sungið lag-
ið „What am I living for“.
Við munum aldrei gleyma þér því
þú átt stað í okkar hjarta.
Elsku Ása okkar, við vitum að þú
hefur nóg að gera þar sem þú ert
núna stödd og þar eigum við eftir að
hittast, megi guð geyma þig.
Regínu, Ásu og fjölskyldum send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hrönn og Jóhanna.
Við skrifum þetta til minningar um
kæra samstarfskonu og vin.
Ása okkar lést á föstudaginn langa
eftir hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Margt kemur upp í hugann eftir
náið samstarf til fjölda ára. Ása var
lífskúnstner og bóhem. Mjög auðvelt
var að þykja vænt um hana, hún var
hreinskiptin og glaðleg. Alls staðar
þar sem Ása kom þekkti hún ein-
hvern og var hrókur alls fagnaðar.
Hún var ekkert að spara hrós og
hlýju ef svo bar undir, hins vegar gat
hún verið óvægin ef henni mislíkaði.
Hún stóð á sinni meiningu. Ása var
hress í framkomu og vinsæl. Í nánari
samskiptum kom í ljós djúp viðkvæm
persóna gædd miklum mannkostum
og djúpum skilningi á lífinu. Mannleg
samskipti voru Ásu ofarlega í huga
og þótti henni þau mikilvæg. Eitt af
hennar verkefnum var að fara á milli
yfirmanna og fá uppáskrifaða reikn-
inga. Þegar hún kom til baka, sagði
hún gjarnan „ég var í mannlegum
samskiptum“ og hló.
Þeir höfðu ýmist fengið broskarl
eða fýlukarl fyrir frammistöðuna.
Unga fólkið sem kom til vinnu hjá
Flugmálastjórn laðaðist mjög að
henni og skipti aldursmunur þar
engu. Það má segja að frá henni
lægju rætur undir Reykjavíkurflug-
völl, þar sem hún þekkti svo marga,
bæði frá Flugfélagi Íslands og Flug-
málastjórn.
Hún var góður samstarfsfélagi og
hafði mikinn metnað í starfi.
Ása var hetja í þeirri baráttu sem
hún háði síðustu ár lífs síns. Dýravin-
urinn og náttúrubarnið Ása hugðist
hætta störfum og njóta þess sem
framundan var en margt fer öðru vísi
en ætlað er. Nú er næsta víst að hún
Ása okkar er að sinna „mannlegum
samskiptum“ af krafti og sinnir því
ábyggilega vel. Hver á nú skamma
okkur fyrir skítugt kaffiborðið, papp-
írinn út um allt, „okkur vantar nöldr-
ið okkar“ Við kveðjum með söknuði
elsku Ásu okkar og vottum dætrum
hennar og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Samstarfsfólk hjá
Flugmálastjórn Íslands.
ÁSA
ANDERSEN
 Fleiri minningargreinar um Ásu
Andersen bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.