Morgunblaðið - 12.05.2002, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 12. MAÍ 2002 B 7
ÍS
LE
N
SK
A
A
U
G
LÝ
SI
N
G
A
ST
O
FA
N
/S
IA
.I
S
S
P
A
1
7
2
0
7

0
5
/2
0
0
2
Lífeyrissparna›ur er
fjölskyldumál
Ánægjuleg tí›indi fyr
ir vi›skiptavini
Sparisjó›sins á næstu
sí›u
Besta verðið til Barcelona
í beinu morgunflugi
Heimsferðir bjóða nú vikulegt flug til Barcelona 10 sumarið í röð til þessarar
heillandi borgar við Miðjarðarhafið. Borgin er vettvangur fyrir lífskúnstnera því
hér er að finna ótrúlegt úrval listasafna, veitingastaða, fagurra garða, iðandi
mannlífs jafnt að nóttu sem degi, frægustu veitingastaði og skemmtistaði
Spánar, tónlistarlíf í blóma og síðast en ekki síst, frábært veðurfar. Við
bjóðum þér vinsælustu gististaðina,
spennandi kynnisferðir í fríinu og
þjónustu reyndra fararstjóra
Heimsferða til að tryggja þér
ánægjulega dvöl í fríinu.
Skógarhlíð 18, sími 595 1000.
www.heimsferdir.is
Verð kr. 34.365
M.v. hjón með 2 börn, 21. maí, flugsæti,
skattar innifaldir.
Alm. verð kr. 36.085.
Verð kr. 59.950
Flug og gisting, vikuferð, 21. maí, Hotel
Paralell með morgunmat.
Alm. verð kr. 62.950.
Síðustu sætin í maí
10 ár til Barcelona
21. maí til
Barcelona
frá 34.365 kr.
Til skamms tíma skildi ég heldurekki hvaða þýðingu fótabað
hefði almennt.
En svo var það
að ég fór með konu
sem ég þekki í
Ikea. Segir ekki af
ferðum okkar fyrr
en konan stað-
næmist, mjög hrif-
in, við stórt,
kringlótt, emilerað
vaskafat, hvítt með
svartri rönd.
„Svona ætla ég að fá mér,“ sagði
hún.
„Til hvers?“ spurði ég.
„Til dæmis til þess að ég geti
fengið mér fótabað eins og almenni-
leg manneskja.“
„Ætlar þú að segja mér að þú
hafir ekki getað þvegið á þér fæt-
urna,“ sagði ég.
„Nei, ekki fæturna sérstaklega,
þeir hafa bara þvegist með hinu
þegar ég hef farið í bað,“ svaraði
hún og greip emileraða vaskafatið
tveim höndum.
„Fáðu þér svona líka,“ sagði hún
yfir öxlina á sér, þegar hún fór með
fatið sitt að afgreiðslukassa til að
verða löglegur eigandi þess.
Umrætt fat var ekki dýrt. Ég
horfði tvíátta á samskonar vaskafat
og minntist æskuáranna. Þar sem
ég var í sveit á sumrin voru til mörg
emileruð vaskaföt og þar með eitt
gulleitt sem notað var til fótabaða.
Full angurværðar yfir hverfulleik
heimsins og saknaðar eftir liðnum
sumardögum keypti ég vaskafatið
og hugsaði jafnframt með mér að
nú gæti ég setið í fótabaði meðan ég
horfði á fréttir og hlustaði á fram-
bjóðendur „leiða saman hesta sína“
í Silfri Egils og Kastljósi.
Glaðar í bragði ókum við burt frá
Ikea með vaskafötin, nú var betri
tíð í uppsiglingu og fæturnir á sam-
ferðakonu minni beinlínis iðuðu í
skónum af einskærri tilhlökkun eft-
ir fótabaðinu, að því er hún upp-
lýsti.
„Mundu að það er gott að setja
bæði olíu og salt í heita vatnið þegar
maður fær sér fótabað,“ sagði sam-
ferðakona mín í kveðjuskyni áður
en hún snaraðist út með vaskafatið
sitt í hendinni.
Ég fór heim og ákvað snemm-
indis að fá mér nú fótabað. Meðan
ég lét renna í vaskafatið rifjaði ég
upp heilræði sjúkraþjálfaranna: Þú
skalt ekki standa ef þú getur setið
og ekki sitja ef þú getur legið.
Ég yrði nú líklega að láta duga að
sitja í fótabaðinu – enginn fer liggj-
andi í fótabað í vaskafati.
Það tók á að bera vaskafatið fullt
af heitu vatni inn í stofu að sjón-
varpinu, en þetta hafðist án þess að
hella niður.
Síðan fór ég úr sokkunum og
hlassaði mér í sófann og setti fæt-
urna niður í heitt vatnið. Þarna sat
ég svo og lét þreytu dagsins líða úr
mér við notalegt loforða- og ásak-
anaspjall frambjóðenda í sjónvarp-
inu. Víst yrði lífið skemmtilegt ef
þeir efndu loforð sín og löguðu jafn-
framt allt óstandið sem andstæð-
ingarnir voru valdir að. En jafnvel
þótt sú gósentíð rynni upp yrði lífið
varla notalegra en þessi stund í
fótabaðinu.
Það rann upp fyrir mér að gamla
fólkið í sveitinni, amma og mamma
og aðrir aðdáendur fótabaða sem ég
hafði þekkt um ævina hefðu kunnað
að eiga með þessum hætti notalega
stund án annars tilkostnaðar en láta
heitt vatn renna í vaskafat.
Það er nefnilega þannig að maður
neyðist til að slappa af í fótabaði.
Maður stekkur ekkert af stað með
báða fætur í heitu vatni. Það er tals-
vert mál að ljúka þessari athöfn og
svo verður maður smám saman svo
rólegur þegar manni er heitt á fót-
unum.
Reyndar var leiðinlegasti hluti
þessarar athafnar sá að rogast með
hálfkalt vatnið í vaskafatinu fram á
bað og hella því í vaskinn, þrífa
vaskafatið og troða því inn í skáp
sem þegar hýsti alltof marga hluti.
En það er engin rós á þyrna – allt
hefur sínar skuggahliðar.
Ég segi ekki að ég sitji daglega í
fótabaði, raunar fjarri því, en það er
ágætt að eiga þennan möguleika á
notalegri stund þegar syrtir að í erli
hversdagsins.
Á tímum þegar mikil óvissa ríkir,
t.d. þegar ófriður geisar eða ham-
farir verða, er mikilvægt að grípa
hvert tækifæri sem gefst til að
slaka á strekktum taugum – það
getur beinlínis skipt sköpum hvað
úthaldið snertir.
Ég er kannski ekki að leggja slíkt
hörmungarástand að jöfnu við þá
léttu og fiðrandi spennu sem ríkir á
kosningatímabili – ég er þó á því að
það skaði ekki æstar taugar kjós-
enda og þreyttra frambjóðenda að
ljúka deginum með því að fá sér
heitt fótabað.
ÞJÓÐLÍFSÞANKAR / Hvað er svona merkilegt við fótabað?
Róar trekktar taugar
eftir Guðrúnu
Guðlaugsdóttur
MÉR hefur alltaf þótt merkileg sagan um fótabað Jesú Krists. Til dæmis það
að hann þvoði sér ekki sjálfur heldur þvoði María Magdalena honum um fæt-
urna. Eins hitt að Marta skyldi heldur vilja þvo fæturna á Jesú heldur en þvo
upp í eldhúsinu.