Vísir - 12.07.1980, Blaðsíða 4

VISIR Laugardagur 12. júli 1980. 4
Sendibillinn bakkar ab anddyri Kennaraháskólans.
Starfsmaöur og námskeiöagestur gáfu sér tima til aö aöstoöa þjófana.
Mjög greiölega gekk aö fylla sendiferöabilinn, meö hjálp hinna vösku aöstoöarmanna.
„Ætíidi
ekki aó
taka
boróin
lika?”
Audvelt er ad
heimsækja stof nanir
í borginni og tæma
þær húsgögnum
án þess að
athugasemd sé
við það gerð
Þaö er vist engum vafa undir-
orpiö aö lslendingar eru einum of
andvaralausir gagnvart bi-
ræfnum þjófum, sem geta staöiö
fyrir hinum óliklegustu uppá
tækjum.
Visir vildi kanna, hversu langt
væri hægt aö ganga i þessum efn-
um án þess aö setja verömæti i
eiginlega hættu. Hugmynd fædd-
ist um aö ganga inn í einhverjar
stofnanir, nógu stórar til þess aö
hafa glataö persónulegum blæ, og
hreinsa út húsgögn án þess aö
vera meö teljandi skýringar á at-
ferlinu. Tveir vasklegir heiöurs-
menn buöust til starfans, Glugga-
smiöjan útvegaöi hæfilega slitna
starfsmannasloppa og Sigurbjörn
Pálsson frá Sendibflastööinni
Þresti var fenginn til þess aö aka
hinum Imynduöu þjófum milli
stofnana. Hann útvegaöi einnig
tommustokk sem átti eftir aö
skapa einlæga viröingu fyrir
„fagmönnunum” er hreinsuöu út
húsgögnin undan viöskiptavinum.
Látiö til skarar skríöa
Þaö er miövikudagur 9. júli og
klukkan er 13.10.
Bláum og hvitum sendiferöabil
er ekiö upp aö Kennaraháskóla
Islands og síöan bakkaö inn
þröngan veg aö aöaldyrum.
Tveir ungir menn stlga út úr
bllnum i dökkum vinnusloppum.
Þeir ganga öruggum skrefum inn
i anddyriö og inn i samkomusal
skólans. Þar situr starfsstúlka viö
borö, meö bókastafla umhverfis
sig, og fólk gengur hrööum skref-
um i gegnum salinn, þvi timi er
hafinn i námskeiöum sem kenn-
arar sækja, viösvegar aö af land-
ínu. Þá virtist vera þarna blaöa-
ljósmyndari á vappi.
Salurinn er þakinn bólstruöum
bekkjum. girnilegasti staöur til
fyrirhugaðra aögeröa.
„Fagmennirnir '" gengu hreint til
verka, án nokkurra oröa.
I þriöju feröinni meö sófa Ut I
bflinn komu loksins einhver and-
svör frá viðstöddum:
„Þaö er nú hálf slæmt aö missa
alla þessa stóla”.
— „Ja, viö áttum aö taka
þessa, sem eru þriggja sæta...
þaö er á hreinu. Væri ekki séns á
aö þiö gætuö aöstoöaö okkur,
þetta er svo ferlega þungt?”
Og ekki stóö á hjálpinni. Starfs-
stúlkan tók undir einn endann og
sá er geröi athugasemdina undir
annan sófa, og slöan hjálpuöust
allir aö viö aö hreinsa út úr stofn-
uninni.
Þegar sendiblllinn var orðinn
vel mettur af „þýfinu” og „fag-
mennirnir” yfir sig þreyttir eftir
buröinn, þótti ekki ástæöa til aö
vera aö þessu öllu lengur og þýf-
inu var skilaö. Ljóst var aö Kenn-
araháskólinn gat veriö búinn aö
missa sinn helsta búnaö, heföi
þetta veriö annaö en grin og „aö-
stoöarmenn” fagmannanna
brostu af skilningi og hlýju, þegar
sendibillinn renndi tómur úr
hlaöi. Varla var við þau aö sak
ast, þau höföu ekkert vald til aö
stööva þessa flutninga, eöa hvaö?
//Takiði ekki borin?"
Ekki þótti „fagmönnunum”
þessi húsgögn Kennaraháskólans
nógu vönduö, né heldur voru þeir
nógu sannfærðir um afskipaleysi
fyrir athöfnum manna á stofnun-
um, til þess aö láta hér viö sitja.
Sendiferöabíllinn brunaöi þvi út
á innanlandsafgreiöslu Flugleiöa.
meö hina reyndu stólaþjófa inn-
anborös.
Afgreiöslusalurinn moraöi af
fólki, af ýmsu þjóöerni.
Sem fyrr, stigu „fagmennirnir”
út úr bílnum gengu rakieiöis inn i
afgreiðslusalinn og hófu aö kanna
girnilega stóla og bekki.
Þegar þeir voru i þann veginn
aö taka upp fyrsta sófann, var
ljóst aö fylgst var meö þeim.
Hreingerningakona stóö álengdar
og haföi sýnilega ýmsar spur:.
ingar á reiöu um verknaöinn.
Annar fagmannanna brá þvi upp
tommustokknum góöa. spennti
hann út og sló máli á bekkinn: