Morgunblaðið - 11.07.2002, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2002 37
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
www.solsteinar.is sími 564 4566
Legsteinar
í Lundi
við Nýbýlaveg, Kópavogi
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
✝ Margrét Ólafs-dóttir Håkans-
son var fædd á
Krossum á Árskógs-
strönd 26. maí 1917.
Hún andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Eir 29. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Magnús Þorsteins-
son, kennari og
bóndi á Krossum, f.
29. jan. 1884, d. 19.
sept. 1937 og Ásta
Sigurlaug Þorvalds-
dóttir, f. 27. sept.
1876, d. 11. apríl 1963. Systkini
hennar voru: Sigurlaug, f. 1909, d.
helms og Margrétar eru: 1) Ólafur
Magnús læknir, f. 20. júlí 1949,
kvæntur Kristínu Aðalsteinsdótt-
ur líffræðingi, f. 29. mars 1945 þau
eiga þrjá syni, Þránd Sigurjón, f.
1978, Vilhelm Grétar, f. 1980, og
Aðalstein Má, f. 1984, 2) Friðrik, f.
15. júní 1951, d. 30. október 1987,
og 3) Sigríður Ísafold skrifstofu-
stjóri, f. 16. september 1954, gift
Sveini Valdimar Ólafssyni, verk-
fræðingi f. 8. apríl 1962. Sigríður á
dótturina Katrínu Ástu, f. 1981, úr
fyrri sambúð.
Margrét ólst upp hjá foreldrum
sínum á Krossum. Flutti hún til
Akureyrar rétt fyrir 1940 og síðan
til Reykjavíkur 1943. Margrét lauk
sveinsprófi í fatasaum, og starfaði
hún alla ævi við saumaskap, lengst
á saumastofunni Skinfaxa, síðar
Líbra, eða frá 1963 til 1987. Mar-
grét var ásamt fleirum ein af
stofnfélögum Styrktarfélags van-
gefinna og sinnti þeim félagsskap
af alúð meðan heilsan leyfði.
Útför Margrét var gerð í kyrr-
þey 12. apríl.
1979, Jóhann Tryggvi,
f. 1911, d. 1974, Sig-
urjón, f. 1913, d. 1972
og Þórgunnur, f. 1919,
d. á fyrsta ári. Eftirlif-
andi maki Margrétar
er Vilhelm Håkans-
son, málarameistari, f.
23. mars 1913. Þau
gengu í hjónaband 27.
desember 1947. For-
eldrar hans voru
Frantz Adolph Håk-
ansson bakarameist-
ari, f. 13. feb. 1880, d.
22. maí 1946, og Sig-
ríður Ísafold Hall-
dórsdóttir húsfreyja, f. 29. apríl
1880, d. 31. ágúst 1936. Börn Vil-
Nú er frænka mín horfin okkur, en
minningarnar um hana eru enn
ferskar í huga mér. Það er nærri því
ótrúlegt, að 10 ár skuli vera liðin síð-
an við sáumst síðast; ég kom þá í
heimsókn á 75 ára afmælinu hennar.
Sjálfri finnst mér ekki svo langt síð-
an, þökk sé sambandi okkar alla tíð í
gegnum síma og bréf.
Margrét, eða Gréta eins og hún
var kölluð af öllum sínum nánustu
ættingjum og vinum, var fædd á
Krossum á Árskógsströnd 26. maí
1917, hefði hún því orðið 85 ára í maí.
Hún var dóttir Ólafs Magnúsar Þor-
steinssonar og Ástu Sigurlaugar
Þorvaldsdóttur á Krossum. Hún var
næst yngst af 5 systkinum, en yngsta
systirin, Þórgunnur, dó á fyrsta ári.
Var því alltaf talað um Grétu sem
yngst systkinanna, en hin voru Sig-
urlaug móðir mín, Jóhann Tryggvi
og Sigurjón, öll látin fyrir allmörgum
árum.
Árið 1925 missti Ólafur faðir
Grétu heilsuna og þurfti að taka af
honum annan fótinn. Gréta var þá
aðeins 8 ára. Margt mun hafa breyst
við það að afi gat ekki lengur gegnt
bústörfunum á Krossum, en hann
gætti símstöðvarinnar þar. Ásta,
amma mín, rak búið með aðstoð ým-
issa. Sérstaklega held ég þó að Snjó-
laug, systir ömmu, hafi hjálpað henni
meira en flestir aðrir. Það var góð og
elskuleg kona og mjög lagin við allar
hannyrðir og saumaskap, saumaði
megnið af fatnaði heimilisfólksins.
Gréta mun hafa fengið áhuga sinn á
saumaskap mikið frá henni.
Árið 1937 dó afi, og hélt amma
áfram að búa, ásamt Jóhanni syni
sínum, í eitt til tvö ár. Þær Gréta og
amma fluttu síðan til Akureyrar og
settust þar að, ásamt Sigurjóni, sem
flutt hafði þangað stuttu áður. Jó-
hann hélt afram að búa á Krossum í
fáein ár. Gréta var á Akureyri til
1943, en þá fór hún til Reykjavíkur
til að ljúka námi í kjólasaum. Kynnt-
ist hún þar eftirlifandi manni sínum,
Vilhelm Håkanssyni, og giftust þau
1947. Vilhelm og Gréta eignuðust
þrjú börn, Ólaf Magnús, lækni, Frið-
rik og Sigríði Ísafold, skrifstofu-
stjóra.
Árið 1950 fluttu foreldrar mínir í
Drápuhlíð 12, og sama ár fluttu
Gréta og Vilhelm í íbúð í sama húsi.
Samgangur milli heimilanna var svo
náinn, að líkast var sem eitt heimili
væri. Árið eftir eignuðust þau Frið-
rik, en hann var með Down’s-heil-
kenni. Þessi veikindi Friðriks gerðu
samband heimilanna enn nánara, og
var það mikið hans vegna, að faðir
minn gekkst fyrir því, ásamt fleirum,
að Styrktarfélag vangefinna var
stofnað 23. mars 1958. Eitt af því
fyrsta, sem félagið gekkst fyrir, var
að koma á stofn dvalarheimili fyrir
vangefna að Skálatúni. Gréta og Vil-
helm voru meðal stofnfélaga styrkt-
arfélagsins og unnu ötullega að öllu,
sem að félaginu laut, svo lengi sem
heilsa og aldur leyfði. Tilvist Frið-
riks varð því sproti að þeim fé-
lagsskap, sem síðar var hans bak-
hjarl alla ævi.
Eftir 14 ára búskap fluttu Gréta
og Vilhelm úr Drápuhlíðinni, fyrst á
Laugarnesveg og síðar í Álfheima,
þar sem þau bjuggu lengst af. Fyrir
um ári fluttu þau hjón í þjónustuíbúð
í Eirarhúsi, en í þeirri íbúð gat Gréta
aldrei búið vegna veikinda. Þangað
kom hún einungis sem gestur, en
naut frábærrar umönnunar á hjúkr-
unarheimilinu Eir við hliðina.
Gréta var ákaflega listræn og lag-
in í höndunum. Hún lærði sauma á
Akureyri og vann við saumaskap alla
tíð. Hún hafði aldrei mikinn tíma til
þess að sinna eigin áhugamálum en
hafði mjög gaman af tónlist, einkum
söng. Gréta hafði mjög fallega söng-
rödd, eins og móðir mín, og söng í
kirkjukór Akureyrar, meðan hún bjó
þar, en ekki man ég eftir að hún hafi
sungið í kór í Reykjavík.
Sambandið á milli okkar Grétu var
alltaf mjög náið, og fannst mér
stundum að hún væri ekki bara syst-
ir mömmu, heldur einnig systir mín,
eða stundum jafnvel sem mín önnur
móðir. Við áttum margar ánægjuleg-
ar stundir saman, þegar við t.d.
bjuggum báðar í Drápuhlíðinni, og
þegar við komum í heimsókn til Ís-
lands, eftir að ég flutti hingað til
Skotlands. Gréta og Vilhelm dvöldu
hjá okkur hjónum og ferðuðumst við
saman um Skotland fyrir nokkrum
árum. Var það sérstaklega ánægju-
leg heimsókn. En mest af öllu þakka
ég þeim Vilhelm fyrir alla hjálpina,
þegar móðir mín var veik og ég bú-
sett erlendis.
Það hryggði mig að við gátum ekki
fylgt Grétu síðasta spölinn hér, en
hugurinn var hjá ykkur öllum. Guð
veri með henni, öðrum ættingjum
okkar, sem farnir eru á undan, og
eftirlifandi fjölskyldu hennar. Þín
frænka,
Ásta Halldórsdóttir
Alexander.
MARGRÉT
ÓLAFSDÓTTIR
HÅKANSSON
Enda þótt við
Kristinn Baldursson
værum á svipuðum
aldri og stunduðum
lögfræðinám á sama
tíma voru kynni okkar
fram eftir árum ekki
náin og má segja að við höfum rétt
vitað hvor af öðrum.
Spurnir bárust mér snemma af
honum í starfi hjá Síldarverk-
smiðjum ríkisins frá bróður mínum
sem þar vann og voru þær allar á
eina lund, að þar væri afbragðs-
maður á ferð.
Á kynnum okkar urðu snögg
umskipti þegar ég gekk í Odd-
fellowstúkuna nr. 5, Þorstein, en
þar var Kristinn fyrir.
Vikulegir stúkufundir, hliðstæð
áhugamál og almennt stúkustarf
leiddi til nánari kynna sem þróuð-
ust brátt í vináttu.
Kristinn hlaut skjótan frama í
stúkunni, var kosinn í stjórn og til
stjórnarforystu í tímans rás og
efldist þá enn samvinna okkar. Öll
þau störf leysti Kristinn af hendi
með þeim hætti að ekki varð betur
gert.
Finnst mér nú að ritarastörf
hans hafi verið mér minnisstæð-
ust. Fór þar saman sérstök vand-
virkni í ritun fundagerða og ekki
síður hitt að hvaðeina sem þar var
skráð um ræður manna á stúku-
fundum þótti betra og skýrara í
KRISTINN
BALDURSSON
✝ Kristinn MagnúsBaldursson
fæddist 8. febrúar
1924 í Reykjavík.
Hann lést á sjó-
mannadaginn, 2. júní
síðastliðinn, og var
útför hans gerð í
kyrrþey.
fundargerð en þá er
mælt var. Kom þar og
til næmur skilningur
Kristins og mat á að-
alatriðum og hinu sem
gjarnan mátti sleppa.
Þótt samstarf okkar
væri mikið í stjórn
stúkunnar varð það
þó miklu nánara þeg-
ar ég tók sæti í lög-
gjafanefnd Oddfellow-
reglunnar, en þar átti
Kristinn þá þegar
fastan sess. Tölvu-
tæknin var þá ekki
komin í gagnið og lög
og reglur hinna ýmsu regludeilda
að finna í ótal bókum og bækl-
ingum, hreint út um allt.
Ekki veit ég hvernig það starf
okkar hefði gengið ef ekki hefði
komið til óbrigðult minni Kristins,
fyrir nú utan næman skilning hans
og rökvísi í afgreiðslu allra þeirra
mála sem stjórn Stórstúkunnar
vísaði til umsagnar löggjafanefnd-
ar.
Kom vel í ljós á áratuga starfi
að stjórn Stórstúkunnar bar mikið
traust til Kristins og mat störf
hans í nefndinni mikils.
Þau Kristinn og Sigríður kona
hans áttu sumarbústað á Flúðum.
Þangað þótti Kristni gott að koma
á hvaða tíma árs sem var, láta
renna í pottinn og líða úr sér
streituna. Þangað buðu þau nokkr-
um hópi stúkubræðra sem bundist
höfðu samtökum um að skoða sum-
arbústaði hver annars og segja til
kosta þeirra og galla ef einhverjir
voru.
Þar, sem annars staðar, var tek-
ið á móti með rausn og meðfædd-
um höfðingsskap.
Kristinn hafði ánægju af að
grípa í spil og var ágætur brids-
spilari. Var tækifærið oft gripið
eftir stúkufundi og því til viðbótar
vorum við í átta manna hópi sem
spilaði heima hjá þátttakendum til
skiptis á tveggja vikna fresti yfir
veturinn.
Það var tilhlökkunarefni að spila
heima hjá Kristni og setjast að
kaffiborði Sigríðar undir forystu
húsbóndans. Fyrir það skal nú
þakkað, þegar ljóst er að þau
kvöld verða ekki fleiri.
Af öllu þessu varð vinátta okkar
Kristins mikil og einlæg.
Kristinn ræktaði vináttuna,
hringdi gjarnan til að leita frétta
og heimsótti þá sem lasnir voru.
Það var honum eðlilegt og engin
uppgerð. Slíkur var hann.
Kristinn naut mikils trausts vina
sinna og þeirra sem til hans
þekktu. Kom það meðal annars
fram í því að hann var kallaður til
setu í stjórn í einu stærsta vá-
tryggingafélagi landsins. Það var
ekki vegna auðs eða áhrifa í at-
vinnulífinu né sérþekkingar hans á
vátryggingum, heldur vafalaust
vegna þess álits sem hann naut
vegna heilbrigðrar dómgreindar,
réttsýni og heiðarleika.
Þótt Kristinn ætti til skörunga
að telja í stjórnmálum og atvinnu-
lífi var hann ekki mikill mála-
fylgjumaður. Í umræðum á stúkuf-
undum og víðar lét hann sér nægja
að greina skýrt og skilmerkilega
frá áliti sínu um málefnið en lét
sér í léttu rúmi liggja hvort menn
væru honum sammála eða ekki.
Þeir um það. Þras og pex var ekki
hans máti.
Kristinn var maður orðvar og
fór ekki með fleipur. Fyrir því sem
hann sagði, hvort heldur var í hinu
daglega lífi eða við spilaborðið, var
jafnan næg innistæða.
Kristinn var að eðlisfari léttur í
lund og skemmtilegur. Af því stöf-
uðu m.a. vinsældir hans. Hafði
hann gaman af hnyttnum sögum
og sagði sjálfur vel frá.
Aldrei var glens hans með þeim
hætti að aðrir yrðu sárir, miklu
heldur var það á hans eigin kostn-
að. Minnist ég þess t.d. að hann
sagði frá því að ef svo illa færi fyr-
ir sér að hann myndi ekki lengur
húsnúmerið heima hjá sér þyrfti
hann ekki annað en að líta í skóinn
sinn, því að það væri sama númer.
Við fráfall Kristins Baldursson-
ar er djúpt skarð höggvið í hóp
Þorsteinsbræðra, ferðafélaga og
spilafélaga, skarð sem aldrei verð-
ur fyllt af öðru en ljúfum minn-
ingum um traustan félaga og
tryggan vin.
Innilega samúð vottum við
Benta Sigríði, börnum þeirra og
fjölskyldu allri.
Far þú í friði – hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Valgarð Briem.
Sumarið er komið,
sólin skín, blómin
anga, útiverkin kalla;
mála húsið, bera á
gluggalistana, laga
stéttina, taka mosann úr garðflöt-
inni, klippa trén og fleira og fleira.
Hann er kominn á fullt, gamli mað-
urinn, nei, það er í raun ekki rétt-
nefni því að ég sá hann aldrei sem
gamlan mann. Að fá hjálp frá okk-
ur börnunum, nei, hann ætlaði að
dunda sér við þetta í rólegheitum
eins og hann sagði en við vissum
betur að það yrðu ekki nein róleg-
heit því hann vann allt hratt og vel
og að gefast upp var ekki til í hans
orðaforða!
Þegar pabbi varð áttræður komu
upp minningarbrot frá barnæsku,
þrjár myndir sem tengdust lykt.
Sú fyrsta var olíulyktin þegar við
vorum í Breiðuvíkinni, ég var
fimm ára og fór með pönnukökur
og kaffi til pabba útí mýri og
hann lyfti mér upp í skurðgröfuna
og ég reyndi að harka af mér
vegna ógleðinnar af lyktinni og
titrings í gröfunni. Næst var það
gúmmí- og límlyktin þegar hann
vann við að bæta gúmmískó í
geymslunni undir tröppunum og
✝ Sigurður RagnarBjörnsson fædd-
ist á Vígholtsstöðum
í Laxárdal í Dala-
sýslu 14. júní 1921.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi 1. júlí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Graf-
arvogskirkju 9. júlí.
við krakkarnir horfð-
um spennt á, þá kom
hann oft með vísurn-
ar á færibandi eins
og „Tíven stenninn út
í for rugga renni snor
snor lúður“.
Þriðju myndinni
man ég best eftir, það
var saglyktin á
smíðaverkstæðinu
þegar við hlustuðum
á „Lögin við vinnuna“
og sungum með eða
spjölluðum saman og
út frá einu orði gat
oft komið glettin vísa.
Þetta voru mér dýrmætar stundir.
Hann var ein af þessum gömlu sál-
um sem komu með mikla þekkingu
með sér, alveg sama hvar að var
komið, allt lék í höndum hans, ef
pabbi gat ekki leyst málið gat það
enginn! Hann er nú kominn á
dásamlegan stað og laus við
þunga efnið og á örugglega í dag
auðveldara með að hoppa yfir
runnann góða sem hann reyndi
með langafabörnunum fyrir
nokkrum vikum.
Hann stakk því reyndar að
mömmu þegar sári verkurinn kom
að hann hefði ekki ætlað að
standa í þessu fyrr en í haust,
hann vissi að kallið var að koma.
Elsku pabbi, ég þakka öll þau
óteljandi handtök sem þú vannst
fyrir mig í gegnum tíðina. Þú
varst alltaf kletturinn og vinur
sem ég gat treyst. Þann stuðning
fæ ég aldrei fullþakkað. Guð
blessi þig. Minning þín er ljós
sem lifir.
Eygló Björk.
SIGURÐUR
RAGNAR
BJÖRNSSON