Morgunblaðið - 11.07.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Daníel SkaftiPálsson fæddist
á Rauðabergi á Mýr-
um í Hornafirði 20.
september 1915.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Foss-
vogi 1. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Páll
Bergsson frá Borg-
arhöfn í Suðursveit,
síðar bóndi á Rauða-
bergi, f. 16. des.
1862, d. 11. maí 1946,
og kona hans, Pálína
Daníelsdóttir frá Viðborði á Mýr-
um, f. 1. des. 1884, d. 19. feb. 1985.
Systkini Daníels eru: Sigurbergur,
Þuríðar eru: 1) Páll Pálmar, f. 28.
júní 1956; 2) Eydís Unna, f. 31. júlí
1958; 3) Guðjón Grétar, f. 14. des.
1964. Daníel og Þuríður eiga 12
barnabörn og langafabörnin eru
fjögur.
Daníel var annar í röð þriggja
systkina sem komust á legg. Hann
ólst upp á Rauðabergi og eftir frá-
fall föður síns tók hann við búinu.
Daníel brá búi 1949 vegna heilsu-
brests. Eftir það flutti hann að
Lágafelli í Mosfellssveit og hóf at-
vinnu við akstur, fyrst á rútum,
síðan á olíuflutningabílum og síð-
ustu tíu árin á leigubílum.
Árið 1972 stofnaði Daníel Raf-
tækjaverslun Kópavogs og rak
hana til ársins 1986.
Daníel starfaði mikið með eldri
borgurum síðustu árin og var með-
al annars gjaldkeri í Íþróttafélagi
aldraðra í Kópavogi.
Útför Daníels verður gerð frá
Digranesskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
f. 11. nóv. 1910, d. 6.
júlí 1998; Guðjón
Magnús, f. 11. des.
1918, d. 14. maí 1919;
og Þóra Guðrún, f. 21.
sept. 1926.
Hinn 1. des. 1954
giftist Daníel eftirlif-
andi konu sinni, Þur-
íði Egilsdóttur, f. 26.
júlí 1926. Foreldrar
hennar voru Egill Eg-
ilsson, bóndi á Króki í
Biskupstungum, f. 14.
júlí 1898, d. 9. janúar
1984, og Þórdís Ívars-
dóttir, f. 20. maí 1901,
d. 9. júlí 1999. Fóstursonur Daníels
og sonur Þuríðar er Unnsteinn Eg-
ill, f. 22. maí 1947. Börn Daníels og
Elskulegur föðurbróður okkar,
Daníel Pálsson, var okkur afar
kær.
Andlát hans kom þó ekki á óvart
því hann hafði átt við vanheilsu að
stríða undanfarin ár og var honum
hvíldin því kærkomin. Daníel ólst
upp á Rauðabergi á Mýrum ásamt
systkinum sínum í sárri fátækt.
Systkinin fóru snemma að leggja
heimilinu lið. Sem dæmi var hann
sendur sem vikapiltur aðeins níu
ára gamall á næsta bæ og var það
mikil reynsla fyrir svo ungan
dreng. Á sama tíma fór eldri bróð-
ir hans, faðir okkar, að heiman þá
16 ára að aldri til að afla heimilinu
tekna til að hægt væri að stækka
jarðarpartinn. Jörðin var það rýr
að þau gátu aðeins haft 20 kindur
og tvær kýr sér til viðurværis.
Með eljusemi og dugnaði tókst
þeim systkinum að kaupa viðbót-
arpart og reisa nýtt hús á jörðinni.
Faðir þeirra hafði lengi átt við
vanheilsu að stríða og árið 1938
tekur Daníel við búinu með aðstoð
móður sinnar og systur. Hann var
fyrstur á Rauðabergi til að rækta
og þurrka land í stórum stíl.
Það var ráðist í mikið ferðalag
þegar foreldrar okkar fóru með
okkur allar þrjár systurnar í heim-
sókn á Rauðaberg árið 1946. Við
vorum umfaðmaðar hlýju og inni-
lega var tekið á móti okkur. Var
þetta mikil upplifun fyrir okkur.
Sigga vildi ólm fá að fara á hest-
bak og sett var undir hana blíðasti
hesturinn og fínasta sauðargæra
meðan vikapilturinn varð að láta
sér lynda að nota strigapoka í út-
reiðatúr þeirra, því hnakkar voru
fáir á heimilinu.
Árið 1949 bregða þau búi og
flytjast suður. Fyrst í Mosfells-
sveitina og hóf þá Daníel starf sem
bílstjóri hjá Áætlunarbílum Mos-
fellssveitar. Eftir það starfaði
hann sem bílstjóri hjá ýmsum fyr-
irtækjum þar til hann eignaðist
sinn eigin bíl og hóf leigubílaakst-
ur hjá Bæjarleiðum. Hann rak síð-
an Raftækjaverslun Kópavogs í 13
ár ásamt fjölskyldu sinni. Í við-
skiptum var hann orðlagður fyrir
dugnað og heiðarleika.
Vinnudagurinn var oft langur og
lögðust þau hjónin á eitt með að
það gengi sem best, t.d. saumaði
Þura alla lampaskerma fyrir versl-
unina.
Á þeim árum sem Daníel keyrði
Laugarvatnsrútuna kynnist hann
ungri fallegri konu frá Króki í
Biskupstungum og felldu þau hugi
saman. Þau giftu sig árið 1954 á 70
ára afmælisdegi móður hans.
Lengst af bjuggu þau í Kópavogi.
Saman eignuðust þau þrjú börn en
fyrir átti Þura einn dreng. Daníel
var mjög umhugað um velferð
barnanna, barnabarna og litla
langafabarnsins og varð honum
tíðrætt um þau.
Daníel hafði mjög gaman af því
að ferðast um landið og fóru þeir
bræður eina slíka ferð nokkrum
árum áður en faðir okkar dó og
heimsóttu m.a. heimaslóðir sínar
austur á Hornafjörð. Oft minntist
Daníel þessarar ferðar með mikilli
ánægju.
Mjög kært var á milli Daníels og
systkina hans og reyndist hann
föður okkar ákaflega vel í veik-
indum hans. Ótaldar voru þær
ferðir sem hann fór til hans á
hjúkrunarheimilið.
Þegar Daníel fór að missa heils-
una stóð Þura við hlið hans eins og
klettur og umvafði hann hlýju og
vakti yfir hverju hans spori og vék
varla frá honum síðustu vikurnar.
Það var átakanlegt að horfa upp
á það hvernig þrótturinn hvarf
Daníel smátt og smátt. Hugurinn
var skýr og gaman og fróðlegt að
rabba við hann og minnið var
óbrigðult. Þegar við systurnar
komum í heimsókn geislaði hann
af gleði og við fundum svo greini-
lega strauma væntumþykjunnar
sem barst til okkar og þegar við
fórum kyssti hann okkur og þakk-
að innilega fyrir komuna og bað
fyrir kveðju til fjölskyldna okkar.
Við vottum Þuru og allri fjöl-
skyldunni okkar innilegustu sam-
úð.
Blessuð sé minning frænda okk-
ar.
Sigríður, Pálína og Bára.
DANÍEL SKAFTI
PÁLSSON
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guðrún ólst upp á tímum kreppu-
ára á Seyðisfirði þar sem lífsbarátt-
an var erfið til sjós og lands og oft
var lítið til hnífs og skeiðar. Faðir
okkar stundaði almenna verka-
mannavinnu og var einnig mótoristi
á trillum. Oft man maður eftir litlu
sem til var þann og þann daginn en
allt hafðist þetta. Móðir okkar var
nýtin og gat unnið vel úr litlu, katt-
þrifin og saumaði allt sem þurfti. Oft
sáum við hana með flík í hendi, sem
slitin var, fletta henni í sundur, þá
GUÐRÚN M. J.
ANDRÉSDÓTTIR
✝ Guðrún MargrétJónína Andrés-
dóttir fæddist á
Seyðisfirði 16. apríl
1923. Hún lést 2. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Andrés Rasmussen,
verkamaður og mót-
oristi, f. 25. des.
1896, d. 10. apríl
1945, og Sveinrún
Jónsdóttir húsmóðir,
f. 15. maí 1897, d. 18.
sept. 1988. Systkini
Guðrúnar eru Ragn-
ar, f. 18. maí 1918,
hálfbróðir sammæðra, látinn, og
alsystkin Oddný Stefanía, f. 1925,
hún lést aðeins tveggja ára, og Ás-
valdur, f. 13. júlí 1928, sem býr
með fjölskyldu sinni í Kópavogi.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Kópavogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
var hún að venda henni
eins og sagt var og
saumaði svo aðra flík
úr henni.
Þessi ljúfu ungdóms-
ár okkar Guðrúnar liðu
áfram, krakkarnir á
Búðareyrinni léku sér
saman í hinu mesta
bróðerni í ýmsum leikj-
um, svo sem slábolta,
eitt par fram fyrir
ekkjumann, fallin
spýta, felingaleik, og
margt annað. Stelp-
urnar höfðu svo sína
dúkkuleiki með heima-
saumuðum dúkkum o.fl.
Guðrún veiktist ung að aldri sem
lítið var hægt að sinna heima á
Seyðisfirði og mamma fór með hana
suður eins og sagt var er farið var
til Reykjavíkur. Þetta var á stríðs-
árunum 1943 en lítið var hægt að
hjálpa henni, þetta voru erfiðir
tímar fyrir hana og ekki bættu
þessi ár stríðsins fyrir henni þar
sem við bjuggum rétt við aðalvinnu-
svæði hersins.
Húsið okkar, Stefánshús, stóð
rétt ofan við Angró þar sem aðalhaf-
skipabryggjan var og geymslur
hersins þar, matvæli innanhúss og
hergögn allt um kring. Um tíma
voru Þjóðverjar daglegir gestir með
njósnaflugi sínu og tvisvar var gerð
loftárás á Seyðisfjörð. Þetta fór illa í
Guðrúnu, hún var gífurlega hrædd
þegar loftvarnaflauturnar fóru í
gang og enginn vissi hvers var að
vænta, hún beið þess aldrei bætur
og það átti eftir að fylgja henni ævi-
langt.
Faðir okkar lést 1945 í lok stríðs-
ins og þá leystist heimili okkar á
Seyðisfirði upp. Mamma fór að
vinna á elliheimilinu þar, Guðrún um
tíma til Möggu móðursystur á Mjóa-
firði og ég til Keflavíkur en þar hafði
Þórhallur sem giftur var Sigríði,
annarri móðursystur, útvegað mér
vinnu í Stórumilljón í síld um haust-
ið og í fiski um veturinn á vertíðinni.
Móðir okkar flutti suður þar sem
ég hafði fengið leigt hús handa okk-
ur. Húsið var kallað Eldhúsið og
stóð næst við Kot þar sem Sigríður
og Þórhallur áttu heima en þau
reyndust okkur gífurlega vel á þess-
um árum.
Guðrún systir fór að vinna sem
vinnukona á heimilum fólks og þá
mest í Reykjavík og átti hún ávallt
heimili hjá okkur þess á milli. Það
var eins og aðeins léttist yfir henni á
milli ára á þessum tíma. Hún fór síð-
ar að vinna úti á landi í sveit við
Eyjafjörð og þar líkaði henni vel og
einnig í Þingeyjarsýslu. Þar kynnt-
ist hún góðum manni, Þórarni Níels-
syni, og rugluðu þau saman reytum
sínum og fóru búa á Melum við Ak-
ureyri þar sem þau og Sigurður
bróðir Þórarins sáu um kúabú sem
þar var rekið. Þetta gekk vel um
tíma en upp úr 1970 fór að halla und-
an fæti hjá elsku systur og fór hún
þá á Vistheimilið í Skjaldarvík, síðar
á Kjarnalund, og síðustu dagana á
sjúkraheimilið í Hlíð, þar sem hún
lést.
Við Guðrún höfðum rætt saman
um tilvist okkar hér á jörðu og lokin.
Hún sagðist vilja hvíla við hlið móð-
ur okkar í Fossvogskirkjugarði og
þar verður hún jarðsett í dag.
Ég vil hér í lokin þakka starfs-
fólki, sem var í Skjaldarvík, og
starfsfólki Kjarnalundar fyrir frá-
bæra umönnun og góðvild í hennar
garð. Einnig vil ég þakka hinum
mörgu vinum sem hún eignaðist á
bæjunum sem hún vann á og öðrum
vinum er hún eignaðist á stofnunum
sem hún var á og héldu tryggð við
hana alla tíð. Guð blessi ykkur öll.
Vertu svo ætíð góðum Guði falin,
elsku Guðrún.
Ásvaldur Andrésson
og fjölskylda.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina
Það er sólbjartur
vordagur, skólanum
er nýlokið og ungur
drengur er að byrja
sumarvinnu á nýjum
stað, óöruggur og
óviss um hvernig sumarið verður.
Yfirmaðurinn er ekki alveg ókunn-
ur, hann er móðurbróðir drengs-
ins. Þegar á vinnustaðinn er komið
kynnir frændinn hann fyrir bros-
mildri konu sem býður hann vel-
kominn. Þetta er Victoría Blöndal.
Hún byrjar að kynna drengnum
vinnustaðinn og vinnufélaga og
VICTORÍA
BLÖNDAL
✝ Victoría Vé-freyja Guð-
mundsdóttir Blöndal
var fædd í Helga-
fellsprestakalli í
Snæfellssýslu 15.
sept. 1910 og var út-
för hennar gerð frá
Fossvogskirkju 18.
júní.
setja hann inn í verk-
efni það sem honum
er ætlað.
Þessi kona ber með
sér andrúm virðuleika
og anda þess lífsstíls
sem á sér engin
landamæri, er jafnt
alþjóðlegur og ramm-
íslenskur í senn. Það
er ekki laust við að
drengurinn sé feiminn
og hálf hræddur að
verða sér til skammar
gagnvart þessari
virðulegu konu. En sá
uggur reynist ástæðu-
laus, Victoría tekur drengnum með
þeirri ljúfmennsku sem allir muna
sem henni kynntust. Vinátta
myndast sem aldrei ber skugga á.
Vegir eiga eftir að liggja saman
víðar en á vinnustað, þ.á.m. í
Dýraverndarfélagi Reykjavíkur,
þar sem við vorum saman í stjórn
um tíma. Minnisstæður er hinn
mikli metnaður Victoríu gagnvart
móðurmálinu. Enn þann dag í dag
kemur upp í hugann sú uppbyggj-
andi gagnrýni sem hún beitti þeg-
ar íslenskunni var misþyrmt í erli
dagsins, og sérstaklega í fjölmiðl-
um. Mér datt hún ósjálfrátt í hug í
morgun þegar þrír fréttamenn átu
upp hver eftir öðrum amböguna
„gærnótt“ í merkingunni nýliðna
nótt!
Það eru forréttindi í lífinu að fá
að kynnast góðu og vönduðu fólki.
Það voru mér ómetanleg forrétt-
indi að fá að kynnast Victoríu
Blöndal og eiga hana að vini. Ég
votta eftirlifandi ættingjum mína
dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Victoríu
Blöndal.
Lárus Sigurðsson.
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli
minning-
argreina