Morgunblaðið - 11.07.2002, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 11.07.2002, Blaðsíða 34
MINNINGAR 34 FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Kristín AnnaHermannsdóttir fæddist í Ögri 14. nóvember 1918. Hún lést á Fjórðungs- sjúkrahúsinu á Ísa- firði 2. júlí síðastlið- inn. Foreldrar hennar voru Salóme Rannveig Gunnars- dóttir, f. 24. apríl 1895, d. 20. nóvem- ber 1977, og Her- mann Hermannsson, f. 17. maí 1893, d. 26. nóvember 1981. Anna var elst 11 systkina. Hin eru: 2) Þuríður, f. 1921, 3) Gunnar, f. 1922, d. 1977, 4) Þórður, f. 1924, d. 1985, 5) Sigríður Ragna, f. 1926, d. 1999, 6) Karítas Kristín, f. 1926, d. 1994, 7) Sverrir, f. 1930, 8) Gísli Jón, f. 1932, 9) Halldór, f. 1934, 10) Guðrún Dóra, f. 1937, 11) Birgir, f. 1939. Anna ólst upp í Ögri til ársins 1940 er hún fluttist til Ísafjarð- ar. Hinn 30. október 1941 gekk Anna að eiga Ásgeir Guðmund Sigurðsson, járnsmið frá Bæjum á Snæfjallaströnd, f. 1917, d. 1988. Þau eignuðust þrjú börn. Þau eru: 1) Hermann Jón, f. 11. mars 1942, d. 25. júní 1991, kvæntur Guðfinnu S. Gunnþórs- dóttur og áttu þau fjögur börn. Þau eru: a) Gunn- þór, b) Björn, c) Katrín, maki Hlyn- ur B. Sigurðsson og eiga þau þrjá syni og d) Kristín Anna, sambýlismaður Jón- as Gunnarsson. 2) Sigríður Borghild- ur, f. 23. október 1947, gift Ólafi H. Þórarinssyni og eiga þau fimm börn. Þau eru: a) Ásgeir, maki Margrét Ósk Konráðsdóttir, b) Rannveig Anna, maki Jón Ingi Valdimarsson og eiga þau eina dóttur, c) Þórar- inn, sambýliskona Sigurborg Sveinsdóttir og á hún eina dótt- ur, d) Ólafur Halldór og e) Sal- óme María. 3) Anna Kristín, f. 8. nóvember 1958, gift Gísla Jóni Hjaltasyni og eiga þau fjögur börn. Þau eru: a) Dóra Hlín, sambýlismaður Hálfdán Bjarki Hálfdánsson, b) Ásthildur Mar- grét, c) Ásgeir Guðmundur og d) Hjalti Hermann. Anna og Geiri bjuggu alla sína hjúskapartíð á Ísafirði. Lengst af sinni starfsævi vann Anna hjá Hraðfrystihúsinu Norðurtanga hf. Útför Önnu fer fram frá Ísa- fjarðarkirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. Það var á Ísafirði fyrir einum 35 árum sem ég sá tengdamóður mína, Önnu Hermannsdóttur, fyrst. Það var þegar konan mín, Sigga Bogga, bauð mér vestur um páska til kynna mig fyrir foreldrum sín- um. Þá kom ég fyrst á heimili Önnu og Geira og var mér tekið þar opnum örmum þá og alla tíð síðan. Anna Hermanns, eins og hún var alltaf kölluð, var ákaflega lífleg kona, glaðvær en skapföst ef því var að skipta. Á þeim tíma bjuggu þau í Aðalstræti 20, í hjarta bæj- arins, og oft var margt fólk og mik- ið líf í eldhúsinu hjá Önnu. Það var eins og ég væri að hefja nýtt líf þegar ég kynntist þessari fjölskyldu og Anna reyndist mér sem önnur móðir alla tíð. Hún sagði fljótlega að ég yrði að gera mér grein fyrir að ég væri kominn inn í afar kröftuga og samhenta fjölskyldu þar sem fólkið hennar væri. Seinna sá ég að hún var einn helsti hlekkurinn í þeim stóra hópi, enda elst systkinanna frá Svalbarði í Ögurvík. Ég kynntist foreldrum hennar, Hermanni og Salome, einn- ig mjög vel og mat þau mikils. Við hjónin giftum okkur á Ísa- firði og bjuggum þar á árunum 1970–1975 og þá vann ég um skeið á sama vinnustað og tengdafaðir minn, Ásgeir. Fyrsta laxveiðiferðin mín af mörgum var einmitt þegar tengdapabbi bauð mér í Langa- dalsá við Ísafjarðardjúp. Þau Anna voru einstaklega samhent hjón. Geiri féll frá árið 1988 rúmlega sjö- tugur, eftir 47 ára hjúskap þeirra Önnu. Einkasonur þeirra og mágur minn, Hermann Jón, lést þremur árum síðar, þá ekki fimmtugur. Fráfall þeirra feðga fékk mjög á Önnu. Anna reyndist fjölskyldu minni mjög vel, það þurfti ekki að hafa mörg orð um hlutina þegar hún var annars vegar, það var eins og hún vissi ávallt hvað öðrum leið. Börn okkar áttu alltaf öruggt athvarf hjá ömmu sinni og afa og þau eldri dvöldu oft sumarlangt hjá þeim. Góð kona er gengin og við minn- umst hennar með miklu þakklæti. Ólafur H. Þórarinsson. Hvert fór hún Anna! Ómur harmonikunnar hljómaði út um dyrnar á litla samkomuhúsinu í Ög- urvík, út í fagra vornóttina. Við yngri systkinin á Barði fengum að fylgjast með dunandi sveitaballinu úr forstofunni og rabarbaragraut og rjóma fengum við í kjallaranum. Inni dansaði hin unga Anna Her- manns allt kvöldið og nóttina fram undir morgun án þess að sleppa dansi, við sveitastrákana, Bolvík- ingana, Súðvíkingana og Fótung- ana en Fótungarnir voru annálaðir dansmenn í þann tíma. Siggi Sali var einn af þeim fáu í þeirra hópi sem ekki dansaði. Á balli nokkru í Bolungarvík vatt hann sér að góð- um dansstrák og sagði við hann: ,,Elsku vinur, dansaðu nú við hana Steinu mína en varaðu þig á henni því hún dansar eins og andskot- inn.“ Harmonikuspilararnir voru annaðhvort Palli Jónasar úr Súða- vík eða strákarnir úr Bæjum á Snæfjallaströnd, einn þeirra, Ás- geir, krækti í Önnu systur sem var elst og stolt okkar systkinanna. Fjörið var magnað í litla dans- salnum í Ögri. Þar dansaði Gísli ráðsmaður sjálflærðan marsúrka við öll lög. Tvö skref fram með skellum og eitt skref afturábak með hælskell. En aldrei snúningi. Stelpurnar voru eins og í strokki hjá honum. Kvíðasvipur færðist yf- ir andlit þeirra þegar Gísli bauð upp í dans. Þar dansaði Óskar á Skarði, sem aldrei virtist eldri en átján ára, hringinn horn í horn með öskurrokum annað veifið. Friðfinnur Ólafsson frá Strand- seljum sem þá var orðinn mikið samkvæmisljón í henni Reykjavík, dansaði charleston við Stínu mág- konu sína í Odda en sá dans var óþekktur í Ögurvík. Stjáni frændi, frægur ungkarl þar um slóðir, dansaði tangó með snöggum hæl- lyftingum svo aðdáun vakti. Þyrfti svo að hvíla nikkarana, þá strekkti Jónsi Geirs His Masters Voice grammófóninn og spilaði víólettur með söng hins vinsæla Svía, Gösta Bekkelund. Jónsi lá fram á fóninn og horfði dreymandi um salinn eins og hann væri Gösta sjálfur að syngja fyrir stelpurnar í Smálönd- um. Undir morguninn héldu Bol- víkingarnir heim á leið á litlu mót- orbátunum. Oft á tíðum var erfitt að sjá hvort þeir ætluðu inn eða út Djúp því stefnan var reikul eins og farþegarnir um borð. Ásgeir Sigurðsson úr Bæjum og Anna systir fóru til Ísafjarðar á stríðsárunum og giftu sig. Síðan fórum við öll hin á eftir þeim. Allt var að breytast hröðum skrefum. Þau hjónin bjuggu öll sín búskap- arár á Ísafirði. Ásgeir vann við járn- og skipasmíðar en Anna vann í Hraðfrystihúsinu Norðurtangan- um í 30 ár, þar sem hún fleygði fiskflökunum af hnífsoddi upp á færibandið. Nú eru vinnsluvélarnar í Norðurtanganum þagnaðar. Börn þeirra urðu þrjú, þau Anna Kristín, Sigríður Borghildur og Hermann Jón sem var þeirra elstur en hann dó langt fyrir aldur fram. Barna- börnin og barnabarnabörnin eru allt hið indælasta fólk. Ásgeir og Anna voru mjög félgslynd og stutt var í fjörið og kátínuna hjá þeim, þau voru alla tíð mjög samrýnd og vel fór á öllu milli þeirra. Rúmur áratugur er síðan Ásgeir lést og saknaði Anna hans mjög, sem og einkasonar síns sem andaðist um svipaðar mundir. Anna var heilsuhraust fram á það síðasta og hélt ávallt reisn sinni. Við yngri systkinin sögðum okkar á milli að hún væri höfðingi hópsins og þann titil bar hún með sanni alla tíð. Salóme og Hermann á Svalbarði höfðu barnalán, eins og sagt var hér fyrrum, þar sem öll ellefu börnin komust til fullorðins ára. Það er sem ómi ennþá fyrir eyr- um mér úr gamla danshúsinu í Ög- urvík. ,,Hvert fór hún Anna, Anna sem er mér svo kær … ó, komdu til mín, elsku Anna, því ég elska þig. Halldór Hermannsson. Elsku Anna amma. Þegar ég fékk að vita að amma væri dáin, grét ég mikið. Hún hafði sagt við mig áður að þegar hún færi ætti ég ekki að gráta mikið, en það er eig- inlega ekki hægt að segja að ég hafi staðið við það. Ég sakna henn- ar mikið en mér finnst samt gott að hún er komin til afa. En allar minningarnar um hana hjálpa og þær eru sko margar. Alltaf þegar ég kom til ömmu var til nammi sem hún vildi endilega að yrði borðað. Hún var líka mjög gjafmild á peningana sína og ég fékk alltaf einhvern pening fyrir sendiferðir. Það var líka gott að tala við hana og hún gat alltaf svarað öllu. Ég mun aldrei gleyma neinu af þessu. Þín Ásthildur Margrét. Hún Anna amma mín er látin. Þegar ég hugsa um ömmu kemur orðið þakklæti sífellt upp í huga mér. Ég þakka fyrir að hafa fengið að hafa hana svona lengi hjá okkur, ég þakka fyrir fiskinn sem hún lét mig borða sex ára og ég þakka fyr- ir næturnar sem ég fékk að gista í afa holu. Ég þakka fyrir alla vett- lingana sem hún prjónaði á mig og brosti bara þegar ég kom enn einu sinni skömmustuleg og sagðist hafa týnt einum vettling, ég held jafnvel að hún hafi skilið hversu erfitt það er að passa upp á vettlingana sína. Fyrst og fremst þakka ég þó fyrir að hún hafi verið amma mín. Amma var engri lík, í smáköku- bakstrinum fyrir jólin passaði hún alltaf að hafa hlutföllin í deiginu þannig að reiknað var með afföllum á miðri leið. Ef það var eitthvað sem okkur þótti gott að borða eða drekka átti hún það til á lager það sem eftir lifði vetrar. Mér er líka minnisstætt þegar við vorum að skreyta jólatréð á Þorláksmessu- kvöld fyrir mörgum árum. Við vor- um búnar að leita að jólaskrautinu í heilt korter og Bókhlaðan alveg að fara að loka. Til að jólin yrðu nú ekki alveg skrautlaus æddum við amma út í Bókhlöðu í brjáluðu veðri og keyptum nýjar kúlur á tréð. Þegar við komum heim stóð afi með gamla skrautið og skellihló að brussuganginum í okkur. Amma var ekki bara umhyggju- söm og góð, hún var líka hress, skemmtileg og hávær. Tók hátt og snjallt undir í söng og lá ekki á skoðunum sínum, það var sko mik- ið hægt að hlæja með henni. Í ástarmálum langar mig að taka ömmu mér til fyrirmyndar. Ég vona að ég verði jafn heppin með lífsförunaut og þú varst því ég upp- lifði hjónaband ömmu og afa sem eitt það besta sem ég þekki. Við vorum oft góðar saman að skoða myndskyggnur frá liðinni tíð og ræða saman um afa. Með hugann fullan af minningum er nú kominn tími til að kveðja, ég mun reyna að hafa góðmennsku þína að leiðarljósi. Dóra Hlín. Elsku amma, ég veit ekki hvern- ig ég á að byrja að skrifa um þig. Ég sakna þín svo mikið, þú varst svo mikill hluti af mér, mér fannst einhvern veginn að þú yrðir alltaf hér hjá okkur. Hvernig förum við að núna þegar þú ert ekki hér til að segja manni til, segja sögur, skamma okkur, skemmta þér með okkur? Elsku amma, ég mun aldrei gleyma ferðinni sem við fórum saman til Dublin, þú og Þuríður slóguð í gegn, alltaf svo fínar, hressar og hreint yndislegar. Ef önnur ykkar keypti eitthvað varð hin systirin að kaupa það líka. Þið voruð svo samrýndar systurnar. Þetta var yndisleg ferð sem endaði vel, þó svo að þú hafir dottið í hálk- unni á tröppunum þegar við vorum komnar heim og þú handleggs- braust þig, en þér fannst það nú lítið mál enda alltaf svo jákvæð og hress. Elsku amma, ég vona að þér líði vel, sért komin til afa og haldir áfram að fylgjast með okkur. Ég hefði viljað hafa þig lengur og ég veit að þú hefðir viljað vera lengur hjá okkur. Takk fyrir allt, elsku amma. Þín Rannveig Anna. Við sitjum hérna tvö systkinin og minnumst ömmu á Ísafirði, eins og við kölluðum hana alltaf. Elsku amma, þó svo að það hafi verið langt á milli okkar í kílómetrum voru samgöngur okkar á milli mikl- ar og við heimsóttum Ísafjörð á hverju sumri. Þessar heimsóknir okkar til þín verða okkur ógleym- anlegar og mikið verður það skrítið að koma til Ísafjarðar og heim- sækja þig ekki, ömmu okkar. Amma var einstaklega hress og skemmtileg í alla staði og gjafmildi hennar ótrúleg. Ef það var eitt- hvað, sem einhvern vantaði eða langaði í, var sú gamla fljót að gefa okkur krökkunum fyrir því. Ef amma vissi að einhvern vanhagaði um eitthvað linnti hún ekki látum fyrr en hún gat bætt úr því. Það var líka með eindæmum hve þér var annt um fólkið þitt og hversu náið þú fylgdist með hvað allir voru að gera. Oft vorum við hissa á því hve mikið amma vissi um hin minnstu smáatriði sem fóru fram í okkar daglega lífi. Það má því segja að þú hafir tekið virkan þátt í lífi okkar. Við munum sakna þín, elsku amma, og nú þegar þú ert horfin frá okkur gerum við okkur grein fyrir því hve þú varst stór partur í lífi okkar. Það verður erfitt að hugsa til þess að við eigum aldrei eftir að fá að sjá þig oftar, en í stað þess ornum við okkur við minning- arnar sem við eigum um þig. Það mun verða erfitt að kveðja þig og aldrei kemur sá dagur að við mun- um ekki hugsa um þig, elsku amma. Við viljum þakka þér fyrir allan þann tíma sem við áttum með þér og um leið kveðja þig. Þín ömmubörn, Ólafur Halldór og Salóme María. Við viljum í fáum orðum minnast elskulegrar ömmu okkar. Anna Hermannsdóttir var sú amma okk- ar sem við kynntumst og reyndist hún okkur vel. Okkur er í barns- minni að alltaf átti amma eitthvað gott í veskinu sínu þegar hún kom, sem var nú ekki oft í boði á tann- læknisheimilinu. Sérstaklega er okkur minnisstæður sá tími sem amma og afi voru hjá okkur eitt sinn þegar mamma og pabbi fóru utan í frí. Þá var glatt á hjalla og borðuðum við Trix og Cocoa puffs í næstum hvert mál, en það var alls ekki daglegt brauð á heimilinu. Annað skipti sem við munum vel var þegar mamma þurfti að leggj- ast inn á spítala. Þá kom amma og hjálpaði pabba að sjá um heimilið. Þá fórum við systur meðal annars á diskótek í skólanum og höfðum alveg frjálsar hendur með heim- komuna og þótti okkur það ný- lunda. Amma varð fyrir þeirri sorg að missa bæði eiginmann og einkason með fárra ára millibili og stóðst hún þær raunir hetjulega. Eitt af því sem okkur þótti merkilegt við ömmu var að hún mundi eftir öllum afmælisdögum fjölskyldunnar. Alltaf gat maður treyst á að fá símtal frá henni þar sem hún árnaði heilla og bað Guð að blessa okkur. Gjarnan gerði hún sér ferð í Kópavoginn ef sérstök tilefni voru, s.s. fermingar, útskrift- ir, gifting og skírnir langömmu- drengjanna. Fyrir þremur árum fór Kata með fjölskylduna í heimsókn til „ömmu með hvíta hárið“, eins og langömmudrengirnir kölluðu hana. Það var alveg ómetanlegur tími, bæði fyrir þau og ömmu. Hún stjanaði við þau á alla lund og gerði allt til að láta þeim líða sem best. Eins í fyrrasumar þegar ætt- armót Hærribæjarættarinnar var haldið á Ísafirði fengum við öll höfðinglegar móttökur hjá ömmu og Önnu Stínu. Í dag erum við mjög þakklát fyrir þær stundir sem við áttum með henni þá daga. Tíu dögum fyrir andlát ömmu fengu Kristín Anna og Jónas tæki- færi til að kveðja hana í hinsta sinn á sjúkrahúsi Ísafjarðar. Það var mjög dýrmæt stund sem þau eru þakklát fyrir í dag. Að lokum viljum við systkinin og mamma þakka ömmu fyrir sam- fylgdina. Guð blessi þig, elsku amma. Gunnþór, Björn, Katrín og Kristín Anna, Hlynur, Jónas og langömmudrengir. Mig langar til að minnast ömmu minnar, Önnu Hermanns. Sumrin 1989–1996 dvaldi ég hjá ömmu í Grundargötunni. Alltaf tók amma jafn vel á móti mér og lét mig aldr- ei finna fyrir því að maður væri byrði á henni. Á þessum árum var maður ungur og upptekinn af sjálf- um sér. Í dag er ég ekki í nokkrum vafa að dvölin hjá ömmu mótaði mig mikið, enda var amma bæði víðsýn og viðræðugóð. Eitt einkenndi ömmu, það var gjafmildin. Að því komst maður snemma. Alltaf hlakkaði maður til að opna jólapakka frá ömmu. Yf- irleitt gaf amma mér veiðibækur enda bar hún alla tíð virðingu fyrir minni veiðiástríðu, t.d. eftirlét amma mér allar veiðibækurnar hans afa, nema eina. Það var af sérstakri ástæðu. Á jólunum fyrir þremur árum fékk ég pakka frá ömmu eins og alltaf, en er ég opnaði meðfylgjandi jólakort þá datt niður 5000 kr seð- ill. Ég man að við Rannveig systir mín hlógum að þessu enda var ég ekki svo fjárþurfi. Um kvöldið er ég óskaði ömmu gleðilegra jóla, bað amma mig um að nota pen- ingana í eitthvað skemmtilegt, hún stakk uppá miða á ball. Svona var amma alveg ótrúleg og engum lík. Jæja, amma ég kveð þig með ósviknum söknuði. Þinn Þórarinn. Andartaksstund staldra konurnar við á dyraþrepinu áður en þær stíga út á dagsbrúnina eins og þær búist við að hún bresti undan þunga þeirra Þær anda frá sér nóttunni og fylla lungun lygnum morgni Svo ganga þær af stað niður götuna Fyrr en varir eru þær horfnar inn í hávaða frystihússins (Njörður P. Njarðvík.) Þetta ljóð gæti verið ort um Önnu Hermannsdóttur frænku okkar. Hún vann lengst af hörðum ANNA HERMANNSDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.