Morgunblaðið - 17.08.2002, Síða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 17. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jónína Jónsdóttirfæddist á Velli í
Hvolhreppi 12. maí
1939. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi 9.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Valur Gunn-
arsson frá Velli, f.
12.11. 1909, d. 15.4.
1977, og Jónína Ingi-
björg Jónsdóttir frá
Bolholti, f. 12.7. 1909,
d. 21.3. 1970. Systir
Jónínu er Svala, f.
30.3. 1938.
Jónína giftist 25.12. 1965 Jóni
Benediktssyni járnsmið, f. í
Reykjavík 8.4. 1937. Þau eiga
fimm börn, þau eru: Jón Valur, f.
27.9. 1961, kvæntur
Önnu Bjarneyju Sig-
urðardóttur; Ingi-
björg, f. 15.9. 1962,
sambýlismaður
Hjálmar Ævarsson;
Benedikt, f. 25.9.
1964; Gunnar, f.
11.10. 1966, kvæntur
Bjarnþóru Maríu
Pálsdóttur; og Ósk-
ar, f. 24.2. 1970.
Barnabörnin eru ell-
efu.
Jónína og Jón
bjuggu mestan sinn
búskap á Velli en síð-
ustu árin á Hvolsvelli.
Útför Jónínu verður gerð frá
Breiðabólstaðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku amma. Eftir stutt en erfitt
stríð við vondan sjúkdóm hefur þú
kennt okkur að líta líf okkar öðrum
augum, meta það meira. Við höfum
flest uppgötvað að lífið er ekki alltaf
dans á rósum. Meðan á veikindum
þínum stóð varstu alltaf sterk og
gerðir allt til að koma í veg fyrir að
við hefðum áhyggjur af þér.
Þú varst svo söngelsk og þegar
sungið var söngst þú alltaf manna
hæst og það var svo gaman að fylgj-
ast með þér, gleðin í augunum og fal-
legt brosið fékk mann til að brosa
með. Alltaf vildir þú öllum vel og
jafnvel þegar við sögðum ófyndnustu
brandara varst þú sú eina sem hlóst
að þeim, bara svo okkur liði vel.
Við munum seint gleyma því þeg-
ar við vorum litlar og komum í heim-
sókn til þín og afa á sumrin. Á kvöld-
in áður en við fórum að sofa varstu
vön að setja sængina okkar á ofninn
svo hún yrði hlý þegar við legðumst
upp í. Svo „pakkaðir“ þú okkur inn í
sængina, lagðist hjá okkur og allt
varð svo hlýtt og gott. Síðan kenndir
þú okkur frænkunum fyrstu bænina
okkar, Faðir vorið:
Faðir vor, þú sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð,
og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa
oss frá illu.
Því að þitt er ríkið,
mátturinn og dýrðin
að eilífu. Amen.
Við munum alltaf minnast þess
hversu góð þú varst við okkur. Við
erum þakklátar fyrir allt sem þú
kenndir okkur og allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman. Núna ert
þú á betri stað, þar sem þér líður vel.
Það er gott að vita að þú heldur
verndarhendi yfir okkur, eins og þú
hefur alltaf gert. Hvíldu í friði og
Guð geymi þig.
Þínar barnadætur,
Jónína Helen Jónsdóttir og
Kolbrún Sif Hjartardóttir.
Elsku Lilla mín. Mig langar til að
senda þér nokkur kveðjuorð með
þakklæti fyrir ævina okkar. Þegar
ég sagði barnabörnum mínum að þú
værir mjög veik, sögðu þau mér að
Jesús, María, englarnir og líka Guð
myndu passa hana og vernda. Það er
mín trú að þau hafi öll staðið við það.
Þú varst alla tíð mikill dýravinur og
náttúrubarn. Allt sem lífsanda dró
laðaðist að þér, og dugmaðurinn þú
hafðir gott skap.
Ég man eitt sinn er fjórir menn
komu með hest á bíl, í böndum. Þeir
fengu að geyma hestinn í eina viku
hjá okkur. Þeir vildu þó aðvara okk-
ur og báðu okkur að koma ekki ná-
lægt hestinum, því þeir sögðu hann
bæði bíta og slá. Þú settist út í hest-
hús og talaðir við hestinn. Þeir komu
að vikunni lokinni með böndin sín,
fjórir saman að ná í hestinn. Þeir
voru þá beðnir að bíða aðeins. Á
meðan fórst þú í hesthúsið, beislaðir
hann og labbaðir með hann ljúfan og
góðan út í bíl.
Vallarkrókurinn sem við ólumst
upp í var sérstaklega gott samfélag,
Vallarbæirnir 1 og 2, Bakkavöllur,
Árgilsstaðabæirnir 1 og 2, Kotvöllur
og Markarskarð. Pabbi var mikill
tónlistarmaður með syngjandi gott
skap og fann alltaf skoplegu hliðarn-
ar á öllu í kringum sig. Mamma var
mikill bóndi í sér en missti heilsuna
alltof fljótt.
Lilla mín! Ég var að rifja það upp
þegar pabbi og Sigurjón frændi á
Bakkavelli æfðu okkur að syngja
saman raddað í kór, Maggi, Bói,
Nína, Dista, ég og þú. Þegar svo
komu gestir, sem var reyndar yfir-
leitt daglega, urðum við að fara inn
og syngja fyrir fólkið. Eins á jólum
var farið á milli bæja, farið í leiki og
mikið sungið.
Í sumar þegar við vorum að tala
um lífið og tilveruna varst þú að rifja
það upp, þegar við vorum litlar. Þá
hafði ég alltaf passað þig og varið
fyrir öllu sem þér fannst hættulegt.
Mér fannst þetta alltaf svo sjálfsagt,
því ég var jú ári eldri.
Stóra gleðin þín í lífinu voru mað-
urinn þinn og börnin ykkar fimm, að
ég tali nú ekki um þegar barnabörn-
in fóru að koma. Þegar þú greindist
með þennan illvíga sjúkdóm í vor
varst það þú sem barst þig best.
Elsku Lilla mín, við Assi og börnin
þökkum þér fyrir samveruna. Um
leið vottum við Jóni, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Svala.
Það er skammt stórra högga á
milli. Þú veiktist fyrir þrem mánuð-
um og nú ertu öll. Í örfáum orðum vil
ég minnast hennar frænku minnar
sem var svo mörgum góðum kostum
gædd. Allar þær minningar sem ég á
úr æsku þegar ég kom með foreldr-
um mínum og síðar með son minn til
fjölskyldunnar á Velli í Hvolhreppi,
Rangárvallasýslu. Ég vil þakka fyrir
allar góðu móttökurnar, sönginn og
undirspilið. Minnisvarði hennar sem
eftir stendur eru synirnir og dóttirin,
þau eru dugmikil, glæsileg og góð.
Vertu blessuð og sæl, elsku
frænka mín, og megi góður guð
styrkja eftirlifandi eiginmann, börn,
barnabörn og tengdabörn.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðrún Viktoría.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Sannindin í þessum hendingum úr
ljóði Tómasar Guðmundssonar koma
mér í hug þegar nágranni og góð vin-
kona, hún Jónína, sem ég kýs að
kalla Lillu, á Velli er öll.
Allt of snemma lauk hún sínu
ferðalagi hér á jörð en við sem eftir
stöndum vitum að sá sem mikið eign-
ast mun líka mikið missa.
Lilla fæddist að Velli í Hvolhreppi
12. maí 1939. Allan sinn aldur ól hún í
þeirri sveit og hún unni þessu svæði
og þar vildi hún búa.
Umhverfið í Vallarkróknum bar
öll merki gömlu bændamenningar-
innar. Þar bjó hver að sínu, heimilin
voru mannmörg og nágrannarnir
hjálpuðust að, glöddust og hryggð-
ust saman.
Ingibjörg, móðir Lillu, veiktist illa
af liðagigt þegar systurnar Lilla og
Svala voru enn á unglingsaldri. Féll
það þá fljótlega í hlut Lillu að taka að
sér umsjón heimilisins. Því hlutverki
gegndi hún með prýði og samvisku-
semi eins og öllu sem hún tók að sér.
Þótt margt hafi nú breyst í ís-
lensku bændasamfélagi og bæjar-
hlöðin í Vallarkróknum ómi ekki
lengur af leikjum margra barna
breyttist hún Lilla ekki. Hún var
alltaf sama trausta og falslausa kon-
an sem ég kynntist fyrir 40 árum.
Hún fór ekki varhluta af dýrstu
gjöfum þessa heims því að hún eign-
aðist góðan og trúfastan maka, hann
Jón Benediktsson, sem fylgdi henni
af stakri natni og kærleika til hinstu
stundar.
Það er eins og Tómas segir í ljóð-
inu:
Einir fara og aðrir koma í dag
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Börn þeirra Lillu og Jóns eru
fimm að tölu, öll sérlega vel af guði
gerð og hafa hlotið mannkosti for-
eldra sinna í vöggugjöf.
Að lokum vil ég votta Jóni og af-
komendum öllum samúð mína.
Minningin mun lifa um góða og heil-
steypta konu.
Ólöf Kristófersdóttir.
Kveðja frá Dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli á Hvolsvelli
Látin er um aldur fram heiðurs-
konan Jónína Jónsdóttir, Lilla á
Velli, eins og hún var oftast nefnd.
Jónína vann á Kirkjuhvoli um
langt árabil og var ákaflega vel liðin
af öllum, samviskusöm, dugleg og
góður starfskraftur. Hún var trún-
aðarmaður starfsfólks í mörg ár og
fulltrúi þess í stjórn heimilisins og
segir það hve vel henni var treyst til
góðra verka. Jónína hafði lengi átt
við heilsuleysi að stríða en stundaði
vinnu sína af dugnaði þangað til síð-
astliðinn vetur er hún greindist með
krabbamein sem hún tókst á við af
æðruleysi og með góðum stuðningi
fjölskyldu sinnar.
Ekki er hægt að minnast starfa
Jónínu fyrir Kirkjuhvol án þess að
geta eiginmanns hennar, Jóns Bene-
diktssonar, með þakklæti. Hann er
þúsundþjalasmiður og hefur heimilið
notið góðs af því og margar ferðirnar
kom hann á Kirkjuhvol til að stilla og
laga tól og tæki, taka upp skemmtan-
ir á myndbönd o.fl. Einnig voru þau
hjón virk í félagsstarfi heimilisins og
minnast þeirra margir á þorrablót-
um er þau dönsuðu saman glöð og
ánægð hvort með annað.
Að leiðarlokum eru Jónínu færðar
hjartans þakkir fyrir samstarfið og
öll kynni, eiginmanni, börnum og
fjölskyldunni allri vottuð samúð –
góð kona er gengin.
Elsku Lilla mín. Þá ertu búin að
kveðja okkur í hinsta sinn. Þegar þú
fórst í vetrarfríið í mars og ætlaðir
að nota tímann og láta laga smáveg-
is, sem þú hafðir dregið allt of lengi,
óraði okkur ekki fyrir því, að þú
kæmir ekki aftur. Við erum ekki
búnar að átta okkur á því hér á
Kirkjuhvoli, að þú eigir ekki eftir að
heilsa okkur á morgnana með bjarta
brosinu þínu. Alltaf glöð og kát,
sama hvernig þér leið. Þú varst búin
að stríða lengi við liðagigtina, en
JÓNÍNA
JÓNSDÓTTIR
✝ Kristín Péturs-dóttir fæddist í
Kvíum í Grunnavík-
urhreppi 9. septem-
ber 1914. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 3.
ágúst síðastliðinn.
Eiginmaður Kristín-
ar var Adolf Davíðs-
son, d. 1. september
1999. Börn þeirra
eru: 1) Guðmundur
Arnar, f. 18.3. 1936,
búsettur á Akureyri.
2) Númi Sveinbjörn,
f. 12.5. 1938, búsettur á Akureyri.
Hann á fjögur börn, fjögur
barnabörn og eitt
barnabarnabarn. 3)
Helga, f.15.8. 1948,
búsett í Lúxemborg.
Hún á tvö börn og
tvö barnabörn.
Þau Kristín og
Adolf bjuggu á Ak-
ureyri alla tíð,
lengst af í Hlíðar-
götu 10, en síðustu
fjögur árin bjó
Kristín á Dvalar-
heimilinu Hlíð á Ak-
ureyri.
Útför Kristínar
var gerð frá Akureyrarkirkju 15.
ágúst.
Með þessum línum vil ég kveðja og
minnast elskulegrar tengdamóður
minnar Kristínar Pétursdóttur er lést
3. ágúst síðastliðinn á Fjórðungs-
sjúkrahúsi Akureyrar. Einhvern veg-
inn datt mér ekki í hug er ég kvaddi
hana fyrir þremur vikum með þeim
orðum, sjáumst svo aftur í október, að
það væri í síðasta skipti er ég hitti
hana í lifanda lífi, þó svo að ég vissi
raunar vel að þetta gæti gerst hvenær
sem væri. Maður er víst sjaldnast
tilbúinn er að þessum kaflaskiptum
kemur.
Ég kynntist Kristínu fyrir nær 35
árum, er ég kynnist dóttur hennar og
varð síðar hennar tengdasonur. Hún
tók mér strax eins og eigin syni, þó
trúlega með ákveðinni varfærni í
byrjun sem eðlilegt var, þar sem um
einkadótturina var að ræða. Ég fann
strax að hún var sérlega traust og góð
kona sem vildi öllum vel og öllum gott
gera, en ætlaðist hvorki til endur-
gjalds né þakklætis.
Kristín var full af fróðleik, bæði frá
gamla tímanum fyrir vestan, nútím-
anum og var mjög ættfróð. Hún
fylgdist vel með fram á síðasta dag
horfði á sjónvarp, hlustaði á útvarp og
las blöðin. Síma notaði hún óspart og
var ekki feimin við hann þar til á síð-
asta ári er hún datt og brotnaði, náði
sér þó furðuvel af því áfalli en komst
þó ekki upp á lag með að nota símann
eins og áður. Hún gat ekki hringt
sjálf, þetta hlýtur í raun að hafa verið
mikið áfall fyrir hana. Áður hringdi
hún reglulega til frændfólksins fyrir
vestan og austan, til dóttur sinnar í
Lúxemborg, í synina, ömmubörnin og
aðra ástvini eftir þörfum.
Sérlega er mér minnisstæð ferð er
tvö af börnum hennar, svo og við
tengdabörnin og fleira frændfólk
hennar að vestan fórum fyrir tveimur
árum á æskuslóðirnar í Jökulfjörðum.
Það var henni mikið metnaðarmál að
tækist vel, hafði enginn af okkur kom-
ið í Kvía áður, en Kristín vísaði veg í
gegnum síma. Hún mundi þetta allt
eins og hún væri nýbúin að vera á
svæðinu, hún hefði náttúrulega helst
viljað vera með ef heilsan hefði leyft.
Þetta fannst mér í raun alveg stór-
kostlegt hjá henni og dáist að.
Kristín fylgdist vel með sínu fólki í
stórfjölskyldunni, vissi nokkuð hvar
hver var í heiminum hverju sinni. Öll
afmæli mundi hún og þá kom síminn
sér vel aftur. Börnum, ömmubörnum
og tengdabörnum þurfti að gefa gjafir
á afmælum og jólum, stjórnaði hún
þessu og fylgdi eftir að rétt væri að
staðið.
Eftir að við hjónin fluttum til út-
landa, sem er orðið langt síðan, kom-
um við og börnin nokkuð reglulega til
Íslands og þá lá leiðin um Akureyri ef
þess var nokkur kostur. Vorum við þá
ávallt á heimili Kristínar og Adólfs.
Mér er minnisstætt hversu henni
fannst mikilvægt að gera vel við okk-
ur og aðra gesti þó svo að iðulega vildi
hún draga úr ágæti veitinga sinna.
Trúlega hefur það verið erfitt alla-
vega í byrjun, fyrir hana að sjá á eftir
dótturinni svo langt frá heimahögun-
um sem raun varð á þó svo að aldrei
heyrði ég hana minnast á það.
Að endingu vil ég þakka Kristínu
fyrir allar samverustundirnar og
hlýjuna, þær voru mér góðar og lær-
dómsríkar. „Takk fyrir mig.“ Að lok-
um bið ég góðan guð að taka vel á
móti tengdamóður minni og styrkja
börn hennar, fjölskyldur þeirra og
ykkur öll. Blessuð sé minning Krist-
ínar Pétursdóttur.
Hermann Friðriksson.
Elsku amma mín. Þá er komið að
því að bréfberinn geti nú ekki komið
póstinum mínum lengur til þín.
Helst af öllu vildi ég halda í hönd-
ina á þér, kúra í hálsakotinu og hlusta
á þig spila á munnhörpuna þína eins
og þú gerðir þegar ég var yngri og
þekkti ekki sorgina.
En nú ert þú komin til afa. Þið eruð
sameinuð á ný.
Það er kalt, rigning og glugginn
minn hefur fellt tár síðan að þú
kvaddir. Ég sakna að sjá þig brosa, en
mér mun ávallt líða vel þegar ég
hugsa um þig. Ég geymi minningarn-
ar okkar sem gimstein í mínu hjarta.
Elsku amma mín, ég bið englana
þína og afa að passa þig.
Ég naut hverrar stundar sem ég
átti með þér, ég sakna þín.
Þín
Lilja Björk.
KRISTÍN
PÉTURSDÓTTIR
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur greina