Morgunblaðið - 09.11.2002, Síða 63

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 2002 63
✝ Helga Guð-munda Jónsdótt-
ir fæddist á Deildará
í Múlahreppi 2. febr-
úar 1939. Hún lést
28. október síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Halldóra
Magnúsdóttir, f.
11.5. 1906, d. 3.9.
1958, og Jón G. Jóns-
son, f. 30.1. 1908, d.
17.8. 1978. Systkini
Helgu eru: Ásta, f.
3.9. 1937, gift
Garðari Kristjáns-
syni, og Jón Trausti,
f. 24.3. 1945, sambýliskona Hrefna
Kristjánsdóttir.
Helga giftist 25.12. 1957 Bjarna
Þorsteinssyni frá Litluhlíð á
Barðaströnd, f. 6.2. 1933. Þau
skildu 1981. Börn Helgu og
Bjarna eru: 1) Halldóra Jóna
hjúkrunarfræðingur, f. 14.6. 1957,
gift Atla Guðlaugssyni tónlistar-
kennara, f. 10.11. 1953. Synir
þeirra eru Bjarni, nemi við Söng-
skólann í Reykjavík, f. 3.9. 1983,
og Guðlaugur, nemi við Mennta-
Helga starfaði við ýmislegt þau
ár sem hún var búsett á Patreks-
firði, rak meðal annars heimagist-
ingu á Brunnum 5, þar sem hún
bjó, og starfaði einnig bæði við af-
greiðslustörf og aðhlynningu á
Sjúkrahúsinu á Patreksfirði um
nokkurra ára skeið. Helga var
einn af stofnfélögum Rauðakross-
deildar Vestur-Barðastrandar-
sýslu og formaður skógræktar-
félagsins á Patreksfirði árum
saman. Hún var líka virkur þátt-
takandi í leikfélaginu á Patreks-
firði og Slysavarna- og kvenfélag-
inu.
Helga útskrifaðist frá Sjúkra-
liðaskóla Íslands 21.10. 1983. Eftir
útskrift hefur hún unnið á Land-
spítalanum – háskólasjúkrahúsi,
bæði á öldrunar- og geðdeildum.
Einnig var hún um tíma við
sjúkraþjálfun í Hátúni. Síðasta
deildin sem hún vann á var L-2 á
Landakoti. Hún útskrifaðist sem
nuddari 23.5. 1996 frá Ármúla-
skólanum. Meistarabréf í nuddi
fékk hún síðan 9.5. 1998. Helga
rak nuddstofu meðfram vinnu
sinni við hjúkrun alla tíð, fyrst í
Ármúlanum og síðan frá 1998 og
til dauðadags í nuddstofu í Asp-
arfelli 12 þar sem Nuddskólinn er
til húsa.
Útför Helgu var gerð í kyrrþey
frá Háteigskirkju 5. nóvember.
skólann í Reykjavík, f.
9.11. 1985. Þau eru
búsett á Tindum á
Kjalarnesi. 2) Guðrún,
snyrti- og förðunar-
fræðingur, f. 2.6.
1967, gift Jóni Arnari
Freyssyni, tölvu- og
kerfisfræðingi, f.
27.9. 1964. Börn
þeirra eru Freyr, f.
25.12. 1992, og Helga,
f. 23.7. 2000. Þau eru
búsett í Kaupmanna-
höfn. Uppeldisdóttir
Helgu og Bjarna, sem
jafnframt er bróður-
dóttir Helgu, er Katrín Líney
Jónsdóttir innheimtufulltrúi, f.
3.7. 1970, sambýlismaður Þórður
Örn Arnarson smiður, f. 19.10.
1970. Börn Katrínar eru Heiðrún
Gréta, f. 23.5. 1990, Heiðdís Lára,
f. 27.3. 1993, og Ingvar Bjarni, f.
30.7. 1994, þau eru öll Viktors-
börn, og býr fjölskyldan í Hafn-
arfirði. Sambýlismaður Helgu frá
1990 er Ingimar Guðmundsson
verkstjóri frá Kvígindisfirði, f.
15.1. 1940.
Það er komið haust og fyrsti snjór-
inn fallinn þegar við kveðjum hana
Helgu systur í síðasta sinn, allt of
fljótt, aðeins 63 ára gamla. Ég mun
lengi minnast þess, hvað við systurn-
ar áttum góða samverustund daginn
áður en hún dó, þegar við fórum sam-
an með allar bænirnar sem hún
amma kenndi okkur heima á Deildará
þegar við vorum litlar telpur en þá
var oft erfitt að hlýða ömmu og liggja
kyrr og pota ekki með fingrunum í
kvistina yfir rúminu.
Helga var aðeins einu og hálfu ári
yngri en ég og áttum við því margt
sameiginlegt. Við gengum saman í
farskóla í sveitinni og fyrstu skóla-
árin okkar var skólinn á næsta bæ,
Hamri, en stutt er á milli bæja á
Múlanesinu. Við systurnar vorum
ekki háar í loftinu þegar við fórum að
hjálpa til við bústörfin og var það þá
aðallega að hjálpa pabba, sem oft var
einn við þau störf á þessum árum. Við
lærðum snemma að reka kindurnar
frá sjónum, sem oft gat verið tveggja
tíma labb fyrir litlar stúlkur, en féð
gat flætt á skerjunum, ef ekki var
rekið frá, þegar fór að falla að. Við
fórum með hesta með heybandi og
unnum öll þau störf, sem þarf að
sinna í sveitinni. Skemmtilegast var
að fara í eyjarnar á vorin og taka dún
og egg, en ekki þótti okkur eins gam-
an að basla í selanetunum heilu dag-
ana. En allt eru þetta yndislegar
minningar frá æskuárunum. Við átt-
um góða og umhyggjusama foreldra,
sem allt vildu fyrir okkur gera og
þegar við vorum 6 og 7 ára eignuð-
umst við bróður og kom það nú frekar
í hlut Helgu að passa hann, sérstak-
lega ef amma var ekki heima. En það
var nú meira gaman að leika sér en að
passa Trausta bróður, enda vorum
við þá þrjú í öllum leikjum, því Jón
frændi okkar var mörg ár á Deildará
og eins og nokkurs konar bróðir okk-
ar. En Trausti bróðir stækkaði og fór
að taka við verkum okkar og við
Helga fórum burtu. Fyrst í Reykja-
nesskólann við Ísafjarðardjúp og síð-
an á sumrin í vegavinnu. Við elduðum
matinn í frændur okkar, sem ýttu upp
veginum eftir Múlasveitinni, svo
þjóðvegurinn næði saman eftir
Barðastrandarsýslunni. Helga hélt
svo áfram í vegavinnunni og var þar
mörg sumur með stóran vinnuflokk í
fæði. Hún var dugleg við það eins og
allt sem hún tók sér fyrir hendur.
Við systurnar vorum aðeins 19 og
21 árs og bróðir okkar innan við ferm-
ingu þegar mamma dó úr sama sjúk-
dómi og Helga núna, aðeins 52 ára
gömul. Það var eins og móðurmiss-
irinn þjappaði okkur ennþá betur
saman og reyndum við að reynast
bróður okkar mæður, en hann átti við
mikil veikindi að stríða strax eftir
fermingu. Helga hafði eignast eldri
dóttur sína áður en mamma dó og
heitir hún Halldóra Jóna, nöfnum
mömmu og pabba, og var hún rétt
eins árs þegar mamma dó. Þá hafði
Helga hafið búskap á Patreksfirði
með manni sínum, Bjarna Þorsteins-
syni frá Litluhlíð, en honum hafði hún
kynnst í vegavinnunni og áttu þau
yndislegt heimili á Patreksfirði þang-
að sem alltaf var gott að koma. Helga
fluttist frá Patreksfirði 1981 og hóf að
stunda sjúkraliðanám í Reykjavík og
eftir það fór hún í nám í Nuddskóla
Íslands. Hún setti upp nuddstofu og
hafði þar mikið að gera, því hún var
mjög vinsæl í sínu starfi og eignaðist
þar marga góða vini, sem fengu oft
góð ráð og andlega uppbyggingu með
nuddinu, því hún gaf mikið af sér með
sinni hressu framkomu. Mér fannst
stundum að hún gleymdi sínum eigin
þörfum því öll eigum við okkar erf-
iðleika í lífinu.
Helga var síðustu árin í sambúð
með æskuvini sínum úr Múlasveit-
inni, Ingimari Guðmundssyni frá
Kvígindisfirði, og áttu þau gott heim-
ili í Álftamýrinni og ferðuðust mikið
saman.
Í hinu stutta og stranga veikinda-
stríði systur minnar komu oft fram
minningar frá æskuárunum, þegar
við tíndum ber í hlíðinni, veiddum sil-
ung í tjörnunum og á veturna þegar
farið var á skauta með börnunum á
næstu bæjum og frænda okkar með-
an hann var með okkur.
Eftir að Helga flutti til Reykjavík-
ur leið varla sá dagur að við systurnar
töluðum ekki saman í síma. Ekki vor-
um við þó alltaf sammála og lá hvorug
á sinni skoðun en þó okkur greindi á
um eitthvað liðu aldrei margir dagar
þangað til hringt var aftur. Helga
systir var sáttfús kona og erfði aldrei
skoðanamun. Elsku systir mín. Þótt
ég væri stundum ráðrík við þig bið ég
þig að fyrirgefa það. Ég get þó hugg-
að mig við það að hafa alltaf átt þess
kost að veita þér hjálp ef þú baðst um
hana. Ég veit að Guð hefur tekið vel á
móti þér og þú hefur hitt mömmu og
pabba og Sólrúnu vinkonu þína sem
þér þótti svo vænt um og tókst svo
nærri þér þegar hún dó fyrr á þessu
ári.
Kæru ættingjar og vinir sem eiga
um sárt að binda. Innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur.
Ásta systir.
Ef þú vilt á Jesú trúa
allt þá vill hann gefa þér.
Þig að elska, hjá þér búa,
þá er heimur bregðast fer.
Gef þú honum hönd og hjarta,
hann er skjól í stormunum.
Hann er lífsins ljósið bjarta,
líf og kraftur mönnunum.
Ef við erum ein á báti
alltaf er hann stýrið með.
Þó að öldur illa láti
óttast ekki þurfum vér.
Því hann stjórnar storm og bylgjum,
sterkur drottins kraftur er.
Ef við Jesú ávallt fylgjum
ekki neitt þá granda fer.
Treystum Jesú, trúum á hann
trygga vininn sem oss ann,
fylgjum honum fyrst hann gefur,
friðinn sæla og hugga kann.
Hann sem lét sitt líf á krossi,
lifa svo að skyldum vér.
Hann um eilífð hátt er hafinn
hæstur allra nafnið ber.
(Þ.S.)
Kæra systir og mágkona, við minn-
umst þín með söknuði. Þökkum góðar
minningar.
Vertu Guði falin.
Trausti bróðir og Hrefna.
Mig langar til að minnast móður-
systur minnar, Helgu frænku.
Þegar mamma og pabbi fóru til út-
landa þegar ég var fimm ára var mér
komið fyrir í pössun hjá Helgu og
Bjarna á Patró. Þetta var erfið
reynsla fyrir mig að fara í fyrsta
skipti eitthvað án foreldranna en allt
gekk auðvitað vel. Ég man eftir
sjoppuferðunum sem ég fór í til að
kaupa súkkulaðikúlur fyrir Helgu og
þegar hún setti okkur Guðrúnu í heita
baðið.
Eftir að ég ákvað að gerast hjúkr-
unarfræðingur spjölluðum við Helga
oft um málefni hjúkrunarfræðinga og
sjúkraliða. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir um þessar starfsstéttir enda sjálf
mjög dugleg og gefandi í vinnu. Oft
fór ég til hennar í nudd hin síðari ár
og þá spjölluðum við mikið um lífið og
tilveruna.
Ég og sonur minn sem er tveggja
ára fórum og heimsóttum Helgu í
veikindunum, aðallega á morgnana
og leið syni mínum vel í návist henn-
ar. Mér þykir mjög vænt um að hún
skyldi spyrja eftir honum þó að hún
væri orðin meðvitundarlítil, daginn
áður en hún kvaddi þennan heim.
Helga, ég og maðurinn minn áttum
saman yndislegan dag í júní árið
2000. Þá vorum við fyrir vestan á
Deildará og ákváðum í mjög góðu
veðri að fara dagsferð að Látrabjargi,
Patró og Bíldudal og skoðuðum alla
firði og bæi á leiðinni. Betri farar-
stjóra hefði verið erfitt að finna því
Helga kunni söguna af hverjum ein-
asta steini og slóða sem við sáum.
Helga frænka naut sín vel þennan
dag á fyrrverandi heimaslóðum.
Mamma og Helga voru mjög sam-
rýndar systur. Þær töluðust við í síma
nánast á hverjum degi. Oft voru þær
ekki sammála og þá gátu liðið einn til
tveir dagar á milli símtala á meðan
þær voru að jafna sig en alltaf mátti
skynja sterka væntumþykjuna og
hversu góðar vinkonur þær voru. Ég
óskaði mér oft að ég ætti svona systur
eins og mamma.
Kæra frændfólk, missir okkar allra
er mikill, við skulum sameinast í sorg-
inni og styrkja hvert annað.
Elsku Helga frænka, það er erfitt
að kveðja þig. Ég, Jónatan og Bjarki
Steinn þökkum þér samfylgdina í
þessu lífi og kveðjum þig með orð-
unum sem þú kvaddir mig með. Takk
fyrir allt og Guð veri með þér, elsku
frænka. Þín
Dóra María.
Það hlýtur að vera stórt verkefni
að fara af stað hjá himnaföðurnum,
svo margt gott og duglegt fólk hefur
hann kallað til sín á síðustu mánuð-
um. Nú síðast hana Helgu vinkonu
mína. Hún var nú ekkert á leiðinni
heim, lifði lífinu lifandi, átti Ingimar,
sinn besta vin og félaga, dæturnar
Halldóru og Guðrúnu, fósturdótt-
urina Kötu, tengdasynina, barna-
börnin og alla sem hún elskaði og bar
umhyggju fyrir.
Helga var sjúkraliði á Landakoti
og nuddaði í Asparfelli, ferðaðist
heimshorna á milli, heimsótti Vest-
firðina sína, sinnti vinum og fjöl-
skyldu, ræktaði sinn innri mann og
sína einlægu trú.
Helga hafði óvenju mikla útgeisl-
un, lét sig varða um fólk og það var
aldrei lognmolla í kringum hana. Ef
síminn hringdi eldsnemma að morgni
mátti bóka að það var hún. „Sæl elsk-
an mín, eigum við að borða saman
súpu í hádeginu.
Ég kem klukkan tólf og sæki þig.“
Og 12 þýddi sko 12, hún kom á mín-
útunni sú stundvísa og ábyrga kona
og það var gaman og skemmtilegt.
Ég kynntist Helgu í Nuddskóla Ís-
lands fyrir 8 árum. Við vorum báðar
búnar að slíta barnsskónum þegar við
settumst á þann skólabekk, en engu
að síður mótaði skólavistin okkur
mikið og þroskaði hugsun og hendur.
Það er ekki sjálfgefið að tengjast
fólki náið þegar maður er kominn á
miðjan aldur, en það gerðist með okk-
ur Helgu. Við áttum sameiginlegan
áhuga á nuddi, hvernig mætti notað
það og aðrar náttúrlegar leiðir til að
hjálpa fólki til betri heilsu og ná slök-
un í hraða samfélagsins. Svo áttum
við sameiginlega vinkonu, hana Sól-
rúnu, sem guð tók til sín í apríl síðast-
liðnum. Ég veit að hún leiðir hana nú
um nýjar slóðir. Það er sárt að missa
vini sína en ég er óendanlega þakklát
fyrir að hafa átt þær þessi ár.
Helga veiktist af krabbameini í
júní síðastliðnum, hún barðist harðri
baráttu og ætlaði að vinna fullan sig-
ur. Mennirnir áætla en guð ræður.
Helga var næm kona og lifði í ljós-
inu. Hún vissi að dauðinn er aðeins
endurkoma í hinn raunverulega heim
andans.
Ég votta fjölskyldunni einlæga
samúð.
Fjóla Arndórsdóttir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að kynnast henni Helgu fyrir
tæpum 4 árum, er ég byrjaði að fara í
nudd hjá henni og tókst með okkur
mikill vinskapur. Hún var einstök
kona, alltaf boðin og búin að hjálpa
öðrum. Við töluðum mikið saman eins
og gengur við nuddarann sinn, þá
vissi hún alltaf um líðan mína og það
var ekkert hægt að fela fyrir henni.
Ég var svo ánægð með Helgu, sendi
alla fjölskylduna mína í nudd til henn-
ar og hún varð fljótt svona fjölskyldu-
vinur okkar allra. Þar sem nuddstof-
an hennar var rétt hjá okkar
vinnustað rak hún oft inn nefið til að
gá hvernig við hefðum það, „Addý
mín, hvernig ertu“ heyrðist alltaf er
Helga labbaði inn og kom það fyrir að
ég settist á stól í miðjum klíðum í
vinnunni og hún nuddaði á mér axl-
irnar. „Ekki vera hokin í bakinu,“
sagði hún svo. Hún var alltaf að passa
upp á mig. Hún var svo yndisleg og
góð kona, bjó yfir svo mikilli orku og
svo gott að vera nálægt henni, enda
var hún vinsæll nuddari. Helga talaði
mikið um dætur sínar og barnabörn-
in, sem voru henni svo kær. Ég trúði
því ekki að Helga myndi deyja, mér
fannst ekkert geta unnið þessa
sterku konu, sem bjó yfir svo miklum
kærleik og krafti. Nokkrum dögum
áður en hún lést sat ég hjá henni og
var að kveðja hana, það var erfiðara
en orð fá lýst, en þar sem við töluðum
oft um þennan heim og annan, veit ég
að við eigum eftir að hittast aftur
seinna.
Elsku Ingimar og fjölskyldan öll,
megi minningin um yndislega konu
lifa.
Ásthildur Elín.
HELGA G.
JÓNSDÓTTIR
Elsku Steina, mig langar að
þakka þér fyrir öll skiptin sem þú
passaðir mig. Það var alltaf gam-
an að koma til þín, fara upp á háa-
loft á Bergstaðastrætinu og
gramsa þar. Borða hjá þér hádeg-
ismat af leirdiskunum sem þú
bjóst til og velja úr öllum matnum
sem þú lumaðir á. Húmor þinn var
að mínu skapi og hlátur þinn svo
smitandi. Steina mín, um leið og
þú kvaddir okkur sýndir þú okkur
hvað þrautseigjan ber mann langt.
Barátta þín og fjölskyldu þinnar
hefur verið engri lík. Ég votta
Þóru, Eddu og Guðmundi mína
dýpstu samúð. Blessuð sé minning
þín, Steina mín.
Þín litla frænka,
Sunna Dögg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Við sendum allri fjölskyldu
Steinunnar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Katrín og Egill.
HINSTA KVEÐJA
Sízt vil ég tala um svefn við þig
þreyttum anda er þægt að blunda
og þannig bíða sælli funda
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þér, vinur, í fegra heim
krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgr.)
Að leiðarlokum viljum við þakka
ánægjulegar samverustundir, og
vottum við og fjölskyldur okkar
Guðmundi, Eddu, Þóru og öðrum
ástvinum innilegustu samúð okkar.
Ásta Bjarnadóttir,
Margrét Atladóttir.
Í dag kveðjum við okkar elsku-
legu vinkonu Steinu með söknuði og
geymum góðar stundir í minning-
unni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við sendum Guðmundi, dætrum
hennar, ömmubarninu, systkinum
og öðrum aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Una, Ásdís, Inga Þóra
og Edda Kolbrún.
Ég minnist æskuvinkonu minnar,
Steinunnar Guðmundsdóttur, en
hún lést 2. nóvember sl. eftir lang-
varandi veikindi. Við vorum vinkon-
ur á Vesturgötunni, þegar við báðar
áttum heima þar. Margar góðar
stundir áttum við heima hjá henni og
foreldrum hennar Dóu og Mumma í
Gunnarshúsi, sem svo var kallað
(Vesturgata 46). Í minningunni er
margs að minnast á þessu stóra
heimili, sem var ekkert venjulegt,
því Sveinsbakarí var okkar annað
heimili. Ég ætla ekki að rekja ævi
Steinu hér, en hún átti góða æsku
með foreldrum sínum og systkinum.
Hún giftist ung Guðmundi Vikar,
góðum dreng, og þau áttu tvær dæt-
ur, Eddu og Þóru. Þau áttu fallegt
heimili sem gott var að koma á.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín vinkona,
Þórunn Friðriksdóttir (Tóta).