Morgunblaðið - 09.11.2002, Síða 66

MINNINGAR
66 LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ GuðmundurKristján Þor-
leifsson Sigurðsson
var fæddur í Innri-
Lambadal í Dýra-
firði 3. mars 1934.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Pat-
reksfjarðar 29.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Margrét Jóna
Petrína Arnfinns-
dóttir, f. 21. júní
1895 í Ytri-Lamba-
dal, Dýrafirði, d. 14.
janúar 1969, og Sig-
urður Jónsson, f. 10. júlí 1888 á
Næfranesi, einnig í Dýrafirði,
fórst með lv. Pétursey ÍS 100 hinn
11. mars 1941. Systkini Guðmund-
ar eru: Sigurlaug, f. 11. janúar
1914, látin, Lilja, f. 1. maí 1915,
Sigurður Pétur, f. 25. mars 1917,
fórst með lv. Fjölni frá Þingeyri,
Þórunn Sigurbjörg. Auk þeirra
átti Skúli fyrir soninn Eyþór Elm-
ar. 2) Sigurður Pétur, f. 17. októ-
ber 1963, kvæntur Maríu Berg, f.
30. mars 1967. Börn þeirra eru
Regína Hrönn, Jónína Helga, Jó-
hann Einar og Karen Ingibjörg.
3) Margrét, f. 5. mars 1968, gift
Vigni Bjarna Guðmundssyni, f.
30. júlí 1969. Börn þeirra eru
Sindri og Sæunn María. 3) Þor-
björn, f. 16. mars 1982.
Á sínum yngri árum vann Guð-
mundur ýmis störf, s.s. á þunga-
vinnuvélum, við sjómennsku og
akstur vörubifreiðar. Hann lauk
fyrri önn lögregluskólans í mars
1965 og starfaði sem lögreglu-
maður á Patreksfirði til ársins
1975, auk þess sem lögreglan
sinnti á þeim árum akstri sjúkra-
bifreiðar. Eftir árin í lögreglunni
keypti hann vörubifreið og starf-
aði við akstur eigin bifreiða til
ársins 1982. Að þeim tíma liðnum
starfaði Guðmundur lengst af hjá
Patrekshreppi og síðustu tólf árin
sem hafnarvörður á Patrekshöfn.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Patreksfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Jón Þorsteinn, f. 22.
janúar 1920, Arnfríð-
ur Kristjana, f. 30.
júlí 1923, látin, Einar
Garðar, f. 23. júlí
1927, látinn, Jóhann
Sigurlíni, f. 8. júlí
1928, Gunnar, f. 6.
maí 1931, og andvana
barn fætt árið 1937.
Hinn 3. mars 1962
kvæntist Guðmundur
eftirlifandi konu sinni
Hrönn Vagnsdóttur,
f. 11. september 1938
á Patreksfirði. For-
eldrar hennar voru
Vagn Jóhannesson, f. 22. ágúst
1903, d. 20. desember 1980, og
kona hans Guðbjörg Össurardótt-
ir, f. 21. september 1900, d. 16.
maí 1989. Börn þeirra eru: 1)
Anna, f. 30. apríl 1962, gift Skúla
Berg, f. 26. janúar 1963. Börn
þeirra eru Guðmundur Viðar og
Í dag kveðjum við afa sem var
okkur svo kær. Það er ótrúlegt að
hann skuli vera farinn frá okkur.
Síðasta ár hefur hann átt við erf-
ið veikindi að stríða og nú er hann
laus við mikla þjáningu.
Skarð er komið í fjölskylduna en
við fyllum það með öllum ótrúlega
góðu minningunum sem við eigum
um afa, sem var alltaf til staðar fyr-
ir okkur og stór partur af lífinu.
Það var alltaf líf og fjör í kringum
afa. Hann las fyrir okkur sögur og
ævintýri, söng með okkur alls kon-
ar söngva, dansaði við okkur og var
óþreytandi við að gefa barnabörn-
unum efni í heimsins bestu æsku-
minningar.
Hann og amma voru svo samhent
með sinn hlýja faðm og þegar við
bjuggum á Patró þótti okkur alltaf
svo gott að skreppa í heimsókn á
Hjallana.
Við söknum afa sárt og biðjum
Guð að blessa minninguna um hann
og veita ömmu og okkur öllum
styrk á erfiðum stundum.
„Himneski faðir, við lútum í auð-
mýkt vilja þínum. Viska þín er
meiri en okkar. Þú skilur að við
berum harm í hjarta og hve mikil
sorg okkar er. Við þráum snertingu
horfinnar handar og hljóm þeirrar
raddar sem þögnuð er. Þú ert mis-
kunnsamur og góður. Þú munt
hugga okkar særðu hjörtu. Við
þökkum þér fyrir son þinn Jesú
Krist sem gaf okkur vonina um að
við munum aftur finna ástvin okkar
á himnum, þar sem enginn aðskiln-
aður er framar til. Þerra tárin af
augum okkar. Þakka þér, Drottinn,
fyrir þinn djúpa skilning á fátæk-
legum mennskum hjörtum okkar og
fyrir stuðning þinn.
Amen.“ (N.V. Peale.)
Guðmundur Viðar og
Þórunn Sigurbjörg.
Elsku afi, minning þín mun
dvelja í hjörtum okkar allra. Við
söknum þín, elsku afi, þú varst svo
stór hluti af fjölskyldunni.
Það er skrítið að fara heim til
ömmu og afa, þar sem þig vantar í
stofuna við að lesa. Þú varst alltaf
að lesa eitthvað sniðugt eða merki-
legt. Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til þín, því þú hafðir alltaf
eitthvað sniðugt að segja okkur frá
og við vorum svo heppin að búa ná-
lægt,bara tvö hús á milli. Til dæmis
sögurnar frá því í gamla daga, öll
prakkarastrikin, þegar sveitasím-
inn var í gangi og allt það, því þá
hlógum við svo mikið.
Ef við gistum hjá ykkur ömmu í
desember þegar jólasveinninn var á
ferðinni setti hann alltaf svo mikið
nammi í skóna. Einnig eru minn-
isstæðar bolasögurnar og sagan af
litlu gulu hænunni sagðar á þinn
hátt.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma,
og ljúfa engla geyma,
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku afi, við vitum að núna ertu
á góðum stað og að þér líður vel.
Guð geymi þig.
Með saknaðar kveðjum.
Regína Hrönn, Jónína Helga,
Jóhann Einar og
Karen Ingibjörg.
Elsku Gummi, minningarnar eru
margar þegar ég sest niður og
skrifa þessa grein, því alltaf varst
þú til staðar fyrir mig alveg frá því
ég var sjö ára gömul og kom til
Patró til sumardvalar hjá ykkur
Hrönn. Varð þetta að árlegum við-
burði í mörg ár. Eftir það var ég
eins og eitt af ykkar börnum,
stundum við lítinn fögnuð hjá Önnu
sem var afbrýðisöm út í mig, sem
kom og stal sessi hennar sem elsta
barnið. Oft erum við Anna búnar að
hlæja að þessu og segir hún oft að
ég sé þriðja dóttir þín. Kom það vel
í ljós þegar Hrönn hringdi í janúar
1985 og sagði að þið hefðuð ákveðið
að bjóða mér að koma vestur með
Villa son minn þriggja mánaða og
vinna. Þið voruð búin að fá vinnu
handa mér, Hrönn væri heima og
gæti gætt Villa. Þegar ég ætlaði að
fá að borga fyrir okkur kom það
ekki til mála, þessa peninga ætti ég
að nota til að komast í Versló um
haustið og ekki orð um það meir.
Einnig stóðuð þið þétt við bakið á
mér á erfiðum tímum í lífinu og
bentuð mér á hvað ég ætti enn mik-
ið til að lifa fyrir.
Ekki hafa börnin mín fengið
minni athygli og umhyggju frá ykk-
ur. Dvalist í lengri og skemmri tíma
hjá ykkur og segja að þið hafið ver-
ið þeim sem afi og amma.
Við eigum öll eftir að sakna þín
mikið, sérstaklega á litla ættar-
mótinu okkar, og var þín sárt sakn-
að síðast þegar þú gast ekki komið
vegna veikindanna.
Elsku Gummi, ég og fjölskylda
mín þökkum þér fyrir allt sem þú
hefur gefið okkur í þessu lífi.
Elsku Hrönn, söknuður þinn og
fjölskyldu þinnar er mikill, en ég
veit að Guð gefur ykkur styrk til að
komast í gegnum þessa erfiðu tíma.
Elsie.
Elsku Gummi, þá skilur leiðir að
sinni. Þegar við systkinin sitjum
saman og rifjum okkar æskuminn-
ingar upp þá oftar en ekki tengist
þú þeim á einhvern hátt. Við mun-
um eftir þér þegar þú komst sem
ungur maður á heimili foreldra okk-
ar til þess að vinna hjá pabba og
bjóst þar. Skömmu síðar fórst þú að
líta hýru auga á unga stúlku í næsta
húsi, og við fylgdumst spennt með
þegar Hrönn kom í heimsókn, eða
þú fórst yfir til hennar.
Síðan þegar þið giftuð ykkur var
nú ekki flutt langt frá okkur, bara í
þarnæsta hús, og svo eru það allar
góðu minningarnar úr Mjólkár-
virkjun þar sem þú keyrðir vörubíl
og við fengum að sitja í bílnum.
Alltaf varst þú góður við okkur,
sama hvað við vorum óþekk. Þar
sem við vorum svo mörg þurftir þú
oft að skipta okkur í hópa til þess að
allir fengju að sitja í bílnum. Þú,
þessi stóri maður, hvað þú gast ver-
ið blíður að strjúka tárin, snýta og
hjálpa ef einhver meiddi sig. Sum
okkar eiga minningar um að hafa
verið í pössun hjá ykkur Hrönn sem
lítil börn. Þegar eitt okkar ætlaði að
hætta í menntaskóla á unglings-
aldri þá komst þú þar að með hjálp-
andi hönd. Þú áttir sjálfur þá orðið
þín eigin börn og vitum við að þú
varst góður eiginmaður og faðir.
Það er ekki nema von að þú hafir
skipað stóran sess í hjarta okkar
allra. Á milli foreldra okkar og ykk-
ar hjóna var alla tíð mjög góður vin-
skapur og vitum við að pabbi syrgir
nú mjög góðan vin og félaga. Við
viljum þakka þér fyrir allar góðu
minningarnar sem við eigum um
þig, og vonum að þér líði vel þar
sem þú ert núna og þarft ekki að
berjast við krabbameinið lengur.
Elsku Gummi, megi guð vera með
þér og varðveita.
Við viljum votta Hrönn, Önnu,
Pétri, Margréti, Þorbirni, mökum
þeirra og börnum, jafnframt öllum
öðrum aðstandendum dýpstu sam-
úð okkar.
Guð blessi ykkur.
Systkinin Aðalstræti 37,
Patreksfirði.
GUÐMUNDUR Þ.
SIGURÐSSON
✝ Margrét Guð-mundsdóttir
fæddist á Haugum í
Stafholtstungum í
Borgarfirði 10. apríl
1921. Hún lést á
Landspítala, Foss-
vogi, 3. nóv. síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ólöf
Jónsdóttir, f. 14.11.
1887, d. 15.8. 1955,
og Guðmundur
Tómasson, f. 14.9.
1891, d. 13.9. 1980.
Þau bjuggu lengst
af í Tandraseli.
Systkini Margrétar eru: Fjóla
Guðmundsdóttir, f. 12.10. 1912,
Halldóra Guðmundsdóttir, f.
8.10. 1917, Tómas Guðmunds-
son, f. 28.4. 1926, og Ásta Guð-
mundsdóttir, f. 28.10. 1930.
Margrét giftist 2. júní 1945
Guðmundi Helgasyni frá Unaðs-
dal á Snæfjallaströnd, f. á
Strandseljum í Ísafjarðardjúpi 6.
janúar 1920, d. 18. júní 1997.
Þau eignuðust sjö börn. Fimm
komust upp. Þau eru: 1) Ólöf, f.
2. janúar 1946, maki Kristján
Gíslason, f. 30. apríl 1946, börn
þeirra eru Guðmundur, f. 1964,
Margrét, f. 1968,
Ragnhildur, f. 1969,
og Gísli Ragnar, f.
1972. 2) Helga Guð-
rún, f. 24. mars
1947, maki Jón
Gunnlaugsson, f.
29. apríl 1946, börn
þeirra eru Gunn-
laugur, f. 1965, d.
1995, Guðmundur,
f. 1968, og Lára
Bergljót, f. 1973. 3)
Helgi, f. 19. febrúar
1950, maki Susan
Faull, f. 9. júní
1955, dóttir þeirra
er Lilja, f. 1986. 4) Guðmundur,
f. 5. nóvember 1953, maki Katrín
Bjarnadóttir, f. 4. september
1956, börn þeirra eru Bjarni
Baldvin, f. 1974, Sandra, f. 1980,
Guðmundur Þór, 1981, og Mar-
grét Brynja, f. 1992. 5) Edda, f.
22. nóvember 1957, maki Karl H.
Hillers, f. 14. ágúst 1954, börn
þeirra eru Birgir Ottó, f. 1983,
Óttar f. 1986, og Arnór, 1991.
Sonur Karls er Davíð Arnar, f.
1973.
Útför Margrétar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Með virðingu og þökk í huga lang-
ar mig að minnast Margrétar
tengdamóður minnar. Það var vorið
1964 að Helga Guðrún dóttir hennar
bauð mér heim og kynnti mig fyrir
foreldrum sínum, þeim Margréti og
Guðmundi. Mér var ákaflega vel
tekið, því aðalsmerki Margrétar var
gestrisni og ljúf framkoma við alla,
jafnt börn sem fullorðna og var þar
enginn undanskilinn.
Margrét var mikið náttúrubarn
og naut útivistar jafnt heima sem
heiman og ræktaði garðinn sinn svo
sómi var af. Einnig naut hún þess að
ferðast um landið, þá gjarnan í tjald-
ferðalögum og oftar en ekki nutum
við fjölskylda mín þessara ferðalaga
með þeim hjónum og var þá æv-
inlega glatt á hjalla. Það er af mörgu
að taka og minningarnar hrannast
upp. Ein er sú minning sem stendur
ofarlega í mínum huga, það er til-
tekin berjaferð. En berjatínsla
seinnipart sumars var hennar líf og
yndi. Við fórum þrenn hjón á föstu-
dagskvöldi sem leið lá vestur í
Þorskafjörð að tína aðalbláber. Ekið
var sem leið lá í Bjarkarlund með
tjaldvagna í eftirdragi. Að morgni
laugardags hófst svo berjatínslan.
Þá var Margrét sko aldeilis í essinu
sínu, mikið af berjum, gott veður,
allt lék í lyndi. Dagurinn leið og við
samferðafólkið fórum svona að hafa
orð á því að koma okkur í tjaldstað
að nærast og hvíla okkur. En Mar-
gréti varð ekki haggað, alltaf var
hún á svo góðri berjaþúfu að ekki
var hægt að slíta sig frá landsins
gæðum. Loksins var orðið svo
skuggsýnt að ekki sást til berja, þá
gaf hún sig. En ekki var allt fengið
með því hún gat ekki reist sig við
sjálf og þurfti aðstoðar við að koma
sér í bílinn. En með gleði í augum og
rjóðar kinnar kom mín kona með af-
raksturinn.
Hún tók þátt í öllu sem fjölskylda
hennar tók sér fyrir hendur og
studdi okkur öll heilshugar í starfi
og leik. Börnin voru í hávegum höfð
og alltaf nægur tími fyrir þau,
hvernig sem á stóð. Verk sín vann
hún í hljóði, vannst vel, starfsöm og
traust.
Fyrir rúmum þremur árum fékk
hún heilablóðfall sem olli því að upp
frá því þurfti hún hjúkrunar við. Það
var þungt áfall fyrir hana sem og
fjölskylduna alla. Síðustu tæplega
þrjú árin dvaldi hún á Hjúkrunar-
heimilinu Ási í Hveragerði þar sem
hún naut frábærrar aðhlynningar og
hjúkrunar við. Þá hjálpaði henni sá
hæfileiki hennar að takast á við það
sem lífið hefur upp á að bjóða með
æðruleysi og bros á vör. Það var
henni sú guðsblessun sem ekki var
frá henni tekin. Hún málaði á dúka
saumaði út, stimplaði á jólakort, svo
nokkuð sé til nefnt. Minning Mar-
grétar Guðmundsdóttur mun ætíð
verða ljós í lífi okkar fjölskyldu
hennar.
Hafi hún þökk fyrir allt og allt og
friður guðs sé með henni.
Jón Gunnlaugsson.
Elsku amma mín. Nú þegar þú
hefur kvatt eftir erfið veikindi
hrannast upp minningar um allar
ljúfu stundirnar með þér.
Ömmu eins og þig er erfitt að
finna, hlýjan, góðvildin og þolgæðin
eru orð sem lýsa þér best. Lundar-
far þitt var einstakt, þú gafst óend-
anlega af þér, varst aldrei pirruð og
áttir alltaf tíma fyrir okkur barna-
börnin enda sóttumst við eftir að
koma til þín.
Ég vil að þú vitir hvað það er mér
mikils virði að hafa átt þig að þegar
við Halldór hófum búskap í kjall-
aranum hjá ykkur afa. Þú miðlaðir
endalaust úr viskubrunni þínum og
aðstoðaðir okkur með Ester litlu.
Ég er svo þakklát fyrir vikurnar
sem þú dvaldir hjá okkur fyrir norð-
an rétt áður en þú veiktist, því við
áttum svo góðar stundir saman. Það
var eins og þú skynjaðir að þetta
væri okkar síðasti fundur til að tala
saman, því þú sagðir mér frá svo
mörgu um lífshlaup þitt og svo var
kveðjustundin okkur báðum svo
þungbær þegar þú hélst suður aftur.
Með söknuði og ást kveð ég þig,
amma mín, og trúi því að nú sértu
komin til afa
Margrét Kristjánsdóttir.
Mig langar að minnast hennar
Möggu ömmu, sem er nýdáin.
Margt brölluðum við saman þegar
ég gisti hjá henni á Selfossi. Það
sem við gerðum alltaf var að borða
nammi og horfa á sjónvarpið saman
á föstudögum og lögregluhundurinn
Rex var í miklu uppáhaldi hjá okkur.
Við fórum líka oft í sund og komum
við í Kaupfélaginu og leiðinlegt
fannst mér það ekki. Ég fór líka að
gefa öndunum með henni. Amma
kenndi mér mörg spil og það var
gaman að spila við hana. Amma
hjálpaði mér líka þegar ég var að
læra að prjóna, hún var svo þolin-
móð og gaf mér svo góðan tíma og
amma varð aldrei reið. Pönnukök-
urnar hennar voru sko góðar og hún
bakaði þær alltaf þegar ég og bræð-
ur mínir komu til hennar. Hún var
besta amma í heimi. Ég sakna
ömmu minnar.
Arnór Hillers.
Ég vil minnast á gleðistundirnar
sem ég og Magga amma áttum sam-
an.
Þegar ég hugsa til baka er mér
efst í minni hversu vel amma mín
stóð við bakið á mér eftir að ég kom
úr aðgerð vegna fótarmeins. Man ég
eftir hversu góðar stundir við áttum
saman þegar hún sat inni í stofu og
prjónaði á meðan ég sat á gólfinu og
lék mér með leikföngin. Ég gæti
minnst á endalausar góðar minning-
ar um hana ömmu mína en þær lifa
bara í hjarta mínu.
Óttar Hillers.
MARGRÉT
GUÐMUNDSDÓTTIR
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina