Morgunblaðið - 19.05.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 19. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Ég gæli við blómið sem þú gafst mér.
Nú er ilmur þess beiskur
og blöðin drúpa.
Ef ég kyssi það
falla blöðin af,
en krónan stendur eftir
og grætur.
(Nína Björk Árnadóttir.)
Auður systir.
HINSTA KVEÐJA
✝ Kolbrún Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
21. desember 1932.
Hún lést á Landspít-
ala – háskólasjúkra-
húsi í Fossvogi 9.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
mundur Halldórs-
son, húsasmíða-
meistari frá Gröf í
Miklaholtshreppi á
Snæfellsnesi, f. 7.
desember 1903, d.
21. júní 1965, og Jó-
hanna Lovísa Jónsdóttir húsmóð-
ir frá Höfnum í Fljótum, f. 4. nóv-
ember 1904, d. 30 nóvember 1981.
Kolbrún var elst þriggja dætra
þeirra hjóna. Næst er Auður, f.
30. ágúst 1935, og Þuríður, f. 5.
apríl 1942, d. 24. desember 1997.
Kolbrún giftist 20. mars 1954
eftirlifandi eiginmanni sínum
Viggó M. Sigurðssyni, f. 20. febr-
Börn þeirra eru Þuríður, f. 1982,
Kolbrún, f. 1984, og Barði Freyr,
f. 1990. 3) Sigurður Viðar, f. 15.
júlí 1958, kvæntist Katrínu Sig-
urðardóttur, f. 23. mars 1960, þau
slitu samvistir. Börn þeirra eru
Viggó M., f. 1976, Andrea, f. 1987,
Unnur, f. 1989 og Þorgrímur, f.
1993.
Kolbrún fæddist í Reykjavík og
ólst þar upp. Lauk gagnfræða-
prófí frá Austurbæjarskólanum.
Hún starfaði við skrifstofustörf
fyrstu árin og rak einnig verslun.
Síðan stóð hugurinn til frekara
náms. Hún gerðist jógakennari
rúmlega þrítug og kenndi í tæp
40 ár. Hún stofnaði Yogastöðina
Heilsubót í Hátúni ásamt eigin-
manni sínum og fleira góðu fólki
og starfrækti hana á árunum
1974–1987. Hún lærði snyrtifræði
og rak snyrtistofu í nokkur ár.
Einnig var Kolbrún sjúkraliði;
hún vann mörg ár á Landspítal-
anum við Hringbraut og var í
laganefnd sjúkraliðafélagsins.
Einnig stofnaði hún félag lungna-
veikra ásamt fleirum og sat í
stjórn þess.
Útför Kolbrúnar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
úar 1926. Sonur Kol-
brúnar og Björns
Kolbeinssonar, f. 6.
jan. 1921, er Guð-
mundur, f. 29. apríl
1950, kvæntur Ósk
Hilmarsdóttur, f. 19.
desember 1952. Börn
þeirra eru Kolbeinn,
f. 1981, Brynja, f.
1985, og Saga, f.
1993. Börn Kolbrúnar
og Viggós eru: 1) Eg-
ill, f. l. október 1953,
giftist Erlu Sigurðar-
dóttur, f. 12. apríl
1951, þau slitu sam-
vistir. Börn þeirra eru Arnar Þór,
f. 1975, og Elsa Ingibjörg, f. 1984.
Núverandi kona Egils er Guðrún
Guðmundsdóttir, f. 13. október
1964. Börn þeirra eru Erling Þór-
ir, f. 1986, Egill Örn, f. 1988,
Edda Kolbrún, f. 1991, og Erla
Guðrún, f. 2001. 2) Jóhanna L., f.
22. október 1954, maki Þorsteinn
Barðason, f. 11. nóvember 1953.
Loks ert þú frjáls og getur andað
léttar eftir erfið veikindi. Þín verður
sárt saknað af öllum þeim, sem urðu
þeirrar gæfu aðnjótandi, að kynnast
þér.
Kollý var flest til lista lagt. Hún
var bráðgáfuð, óvenju fjölhæf og
var alltaf tilbúin að rannsaka eða
takast á við nýjar hugmyndir, þegar
það átti við. Hún var fróð um flesta
hluti, lét sig flest varða og hafði un-
un af samræðum um allt milli him-
ins og jarðar. Hún lagði jafna rækt
við andann og líkamann, og lærði og
kenndi jóga í þrjá áratugi, en hún
starfrækti, ásamt eiginmanni sínum
og nokkrum frábærum samstarfs-
mönnum, Yogastöðina Heilsubót í
nærri tvo áratugi. Hún var þannig
brautryðjandi á sviði andlegrar og
líkamlegrar heilsuræktar á íslandi.
Ég kynntist Kollý fyrir um 30 ár-
um, þegar ég, 19 ára unglingur, var
að gera hosur mínar grænar fyrir
heimasætunni á Brávallagötu 40 en
hún varð síðar eiginkona mín. Brá-
vallagata 40 var eins konar fjöl-
skylduhús, þar sem þrjár kynslóðir
úr sömu fjölskyldunni bjuggu sam-
an. Ég varð strax var við að Kollý
var máttarstólpinn á Brávallagöt-
unni. Allir leituðu til hennar með
gleði sína, sorgir og vandamál stór
og smá, enda hafði hún af nægu að
miðla. Við urðum strax miklir mát-
ar, og töluðum oft saman um lífið og
tilveruna, andleg mál, vísindi, lækn-
isfræði, stjörnufræði og jafnvel
stjórnmál. Hún hafði miklu að
miðla, enda lagði hún sig eftir því að
fræðast og læra sem flest. En allt er
í lífinu hverfult. Smám saman fækk-
aði fólkinu á Brávallagötunni, og
Viggó og Kollý fluttu í Garðabæinn,
þar sem heimili þeirra hjóna var
rekið með sama myndarbrag og áð-
ur. Þarna mætti stórfjölskyldan og
vinir við öll tækifæri enda var þar
oft margt um manninn. Þær eru líka
ófáar ánægjustundirnar á Kleifár-
völlum eða „í sveitinni“ eins og
börnin kölluðu það, þar sem við
dvöldum oft á sumrum. Andlegur
styrkur hennar kom samt best í ljós
í langvinnum veikindum hennar,
þar sem hún hélt fullri reisn og
glæsileika alveg þar til sá sem öllu
ræður kallaði hana til sín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Ég vil að lokum þakka Kollý fyrir
samfylgdina og allar ánægjustund-
irnar sem ég og fjölskylda mín höf-
um átt með henni.
Þorsteinn Barðason.
Í dag kveðjum við okkar kæru
ömmu. Eftir sitja ljúfar minningar
um góðar samverustundir sem við
áttum með henni. Hún var okkur
alltaf innan handar í ófáum ferðum
vestur á Snæfellsnes, þar sem hún
fylgdist með okkur í leik. Ömmu
þótti afskaplega vænt um þennan
sælureit sem hún og afi áttu. Alltaf
var gaman að heimsækja þau hvort
sem var að Minni-Brekku eða í Gull-
smára.
Ekki er langt síðan farið var í
heimsókn í Gullsmárann, tókum við
fartölvuna með. Við sýndum ömmu
og afa fjöldskyldualbúm sem búið
var að setja í tölvuna. Amma var
mjög hrifin, sérstaklega þegar
henni voru sýndar myndir af henni
sjálfri í jóga, það lýsti henni vel.
Hún var alltaf móttækileg fyrir nýj-
ungum, hreinskilin og ljúf.
Lifi minningin um ljúfa ömmu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku afi, missir þinn er mikill,
megi góður guð veita þér styrk.
Arnar Þór, Ásgerður Inga
og Elsa Ingibjörg.
Elsku amma.
Ég er varla búin að átta mig á því
að þú sért farin, að ég geti ekki
komið til þín og talað við þig um allt.
Þú hafðir alltaf svör við öllu. Hvern-
ig sem manni leið varst þú alltaf
snögg að koma manni í góða skapið
aftur, maður fór alltaf sáttur út frá
þér. Við áttum margar góðar stund-
ir saman, þú varst alltaf til í að
dröslast með okkur barnabörnin.
Hvort sem það var í jógatíma, í
sveitina eða eitthvað annað. Okkur
leið alltaf svo vel hjá þér. Eftir að
þú fórst að vera svona slöpp komum
við systurnar stundum til þín til
þess að gera þig fína, þú varst svo
mikil pæja, enda lærður snyrtifræð-
ingur. Þú ert fyrirmyndin mín,
sjálfstæð og ákveðin, en um leið
alltaf svo góð og skemmtileg.
Við skulum syngja Kvæðið um
fuglana fyrir þig, ég vona að þú
heyrir til okkar frá himnum:
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Ég veit að nú ertu komin á betri
stað og líður loksins vel, ég vona að
þú sért þarna uppi og fylgist með
okkur og verðir til að taka á móti
okkur þegar okkar tími kemur.
Sakna þín og hlakka til að sjá þig
þá, ég elska þig, amma mín.
Þín
Þuríður.
Elsku hjartans Kolbrún mín.
Ég kveð þig með þungum huga
og sáru hjarta, en eins og venja er
með okkur mannkindurnar er það
mest sjálfsmeðaumkun. Við áttum
svo margar indælar stundir og daga
hvort sem það var hringurinn kring-
um landið eða ferð norður á Húsa-
vík, sem var alltaf gerð fyrir mig.
Ég man þú kallaðir mig oft ekta
Þingeying og ég tók það alltaf sem
hrós. Eins sátum við oft úti á þúfu á
Minnibrekku og ræddum vandamál
heimsins, en það voru víst fæst sem
við gátum leyst, en ekki vegna þess
að við ekki reyndum. Kolbrún mín,
þú varst mér svo mikið meira en
mágkona. Þú varst mín vina, trú og
kær. Við þurfum öll að ganga okkar
braut í þessu lífi og þú gekkst þína
með sóma og þreki. Í hvert skipti
sem ég kom heim til Íslands fór ég
aftur vestur um haf með endurnýjað
þrek og góðar minningar. Það er
hægt að taka Íslendinginn og senda
í aðra heimsálfu, en ekki að taka Ís-
lendinginn úr hjarta manns. Þín
mun verða mikið saknað af mér og
mínum börnum, Viggó, Steven, Jim
og Laurie Jónínu eins einnig mörg-
um vinum sem þú kynntist í Hast-
ings, Minnesota.
Ég kveð þig, hjartans vina mín,
og veit að við munum sjást heilar og
frískar hinum megin. Bless þangað
til.
Áslaug (Solla).
Það lætur nærri 30 árum að ég
fyrir tilviljun hitti Kolbrúnu og
Viggó á miðjum Austurvelli og er
spurð hvort ég vilji vera með í hópi
sem var að stofna Yogastöðina
Heilsubót. Þetta var upphafið að
áratuga vináttu milli okkar. Þarna
var að myndast góður hópur af fólki
sem starfaði og átti saman margar
ánægjustundir. Í mörg ár yfir vetr-
artímann voru föstudagar fráteknir
í þjálfun fyrir okkur og nokkrum
sinnum erlendir yogaskólar sóttir
heim í eftirminnilegum ferðalögum
og oft gerðum við okkur glaðan dag
saman.
Kolbrún var afar vinsæll kennari
og átti auðvelt með að ná til fólks og
eftir að þessi hópur hætti með
Yogastöðina kenndi hún áfram og
fylgdu henni konur sem voru hjá
henni áratugi.
Hún naut þess að mennta sig og á
þessum árum lauk hún snyrtifræði-
námi með meistaragráðu frá Iðn-
skóla Reykjavíkur og var með
snyrtistofu á tímabili.
Fórum við síðan báðar í Sjúkra-
liðaskólann og lukum námi 1989.
Þeir voru ófáir klukkutímarnir sem
við eyddum saman eða í símanum á
þessum tíma.
Eftir námið tók við vinna á deild
11 A á Landspítalanum og öll nám-
skeið sótt sem hugsast gat. Kol-
brúnu þótti vænt um starfið sitt og
því var það áfall þegar hún varð að
hætta að starfa vegna veikinda.
En það var ekki bara vinnan og
áhugamálin sem við áttum saman.
Kolbrún og Viggó áttu jörðina
Kleifárvelli ásamt fleirum vestur á
Snæfellsnesi og 1977 þegar hluti var
laus til sölu keyptum við hjónin
þann hlut. Eftir þetta eyddum við
ómældum tíma saman við leik og
störf og oft var fjölmennt. Síðar
voru bústaðirnir Minni Brekka og
Sytra byggðir og þá tók við brenn-
andi áhugi á ræktun þrátt fyrir
óblítt veðurfar og erfitt land, en
þeim mun meiri var ánægjan þegar
árangur sást. Kvöldunum var svo
oft eytt saman við að borða góðan
mat og tekið í spil á eftir. Við Er-
lingur erum heldur léleg í þeirri
íþrótt en Kolbrún og Viggó hafa alla
tíð spilað mikið.
Sárt var því að horfa upp á svona
sterka konu þurfa að láta undan
síga vegna lungnasjúkdóms en þó
gat hún átt nokkra góða daga síð-
ustu ár á Minni Brekku.
Þær eru því orðnar æði margar
ánægjustundirnar sem við höfum
átt saman og ferðalagið sem við fór-
um fjögur saman til Búdapest 1997
var ein af þeim.
Elsku Viggó og öll ykkar stóra
fjölskylda, við Erlingur vottum ykk-
ur alla okkar samúð.
Hrafnhildur.
Alltaf kemur dauðinn jafnmikið á
óvart. Þegar skilaboð bárust um það
föstudaginn 9. maí, að Kolbrún væri
látin, áttum við í jógahópnum henn-
ar erfitt með að trúa því, þótt við
vissum reyndar hversu mikið veik
hún var. Baráttukonan Kolbrún
hafði alltaf komið sem sigurvegari
úr hverri raun, en nú hafði mað-
urinn með ljáinn betur.
Það eru líklega orðin meira en 30
ár, síðan við byrjuðum í jógatímum
hjá Kolbrúnu í Heilsubót. Þegar
þau hjónin Kolbrún og Viggó hættu
með Jógastöðina, fannst okkur að
án hennar gætum við ekki verið, svo
það varð að samkomulagi að hún
héldi áfram að þjálfa okkur og það
gerði hún fram að síðasta vori.
Kolbrún var einstök. Bjartsýni og
dugnaður voru henni eðlislæg, upp-
gjöf var ekki til í hennar orðabók,
það voru alltaf til ráð við öllu, and-
leg eða líkamleg. Hún var góður fé-
lagi, glaðleg og skemmtileg og við
höfum oft sagt, að við eigum henni
mikið að þakka. Við geymum í
minningu okkar margar góðar sam-
verustundir, þá var ýmislegt sér til
gamans gert og Kolbrún að sjálf-
sögðu leiðtoginn.
Við söknum Kolbrúnar sárlega og
geymum minninguna um yndislega
konu.
Viggó og fjölskyldu þeirra send-
um við okkar einlægustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Kolbrúnar
Guðmundsdóttur.
Jógasystur.
Mín elskulega vinkona Kollý er
látin eftir margra ára erfið veikindi.
Oft höfum við verið hrædd um að
komið væri að hennar síðasta, en
lífsviljinn og löngunin til að gera
eitthvað skemmtilegt hélt henni lif-
andi. Þegar ég heimsótti hana hvort
heldur var heim eða á spítalann töl-
uðum við ekki um veikindin, heldur
hvað við gætum gert skemmtilegt
þegar hún væri orðin hressari.
Sameiginlegt áhugamál okkar
var m.a. að spila bridds, og það höf-
um við gert alveg frá því að við vor-
um ungar ásamt eiginmönnum okk-
ar. Þegar ég hitti hana síðast var
hún ákveðin í að við myndum keppa
í bridds eftir hálfan mánuð. Hún var
alltaf svo bjartsýn og jákvæð. Hún
Kollý mín hafði kjark og andlega
reisn til dauðadags, sem var einmitt
eitt af því sem hún óskaði sér.
Kollý var einstaklega glæsileg og
hæfileikarík kona gædd miklum
persónutöfrum, kjarki og miklum
dugnaði. Hún laðaði alla að sér og
ekki síst börn og unglinga, sem allt-
af voru tilbúin að deila með henni
vandamálum sínum og gleði. Í
fimmtíu ár höfum við fylgst að og
tekið þátt í gleðinni og sorginni
hvor hjá annarri. Á mínum erfiðu
stundum voru þau Viggó alltaf
tilbúin að aðstoða mig og börnin
mín og fyrir það verð ég þeim æv-
inlega þakklát.
Ég hugsa um Kollý mína með
þakklæti og söknuði og minningin
um að hafa átt hana sem vinkonu öll
þessi ár er það sem ég hugga mig
nú við.
Í dag finn ég hvað lífið er hverfult
og sýnir okkur að allt tekur enda,
þar sem þrír úr vinahópnum okkar
hafa kvatt þennan heim á aðeins
átta mánuðum. En þannig er lífið og
við sem eftir erum þurfum að halda
áfram að lifa og njóta þess sem það
gefur okkur.
Ég og fjölskylda mín öll vottum
elsku Viggó og fjölskyldunni okkar
dýpstu samúð á þessari erfiðu
stundu. Megi Kollý vinkona mín
hvíla í Guðs friði.
Ruth Pálsdóttir.
KOLBRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
Kveðja frá skáta-
hreyfingunni
Erik Håkansson
varð ungur virkur fé-
lagi í skátahreyfing-
unni. Hann var félagi í Víkingadeild
Skátafélags Reykjavíkur. Erik var
traustur og vinsæll félagi og sýndi í
mörgu að skátahreyfingin átti
ávallt í honum traustan liðsmann.
Honum voru ungum falin trún-
ERIK
HÅKANSSON
✝ Erik Håkanssonfæddist í Reykja-
vík 19. október 1941.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 18. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Bústaðakirkju 29.
apríl.
aðarstörf og sat hann
meðal annars í stjórn
Skátafélags Reykja-
víkur.
Löngu eftir að
skátastörfum lauk sem
tengjast unglingsárum
leitaði Skátasamband
Reykjavíkur til hans
og varð hann við þeirri
beiðni af þeirri ljúf-
mennsku sem honum
var lagið.
Erik Håkansson er
nú farinn heim fyrir
aldur fram og er
harmur að brotthvarfi
hans.
Skátahreyfingin á Íslandi flytur
ástvinum Eriks samúðarkveðjur og
þakkar honum að leiðarlokum.
Stjórn Bandalags
íslenskra skáta.