Morgunblaðið - 26.05.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 26. MAÍ 2003 21
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
SVANBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Bárugötu 6,
Dalvík,
lést á Dalbæ, dvalarheimili aldraðra, sunnu-
daginn 18. maí.
Jarðarförin fer fram frá Dalvíkurkirkju miðviku-
daginn 28. maí og hefst kl. 13.30.
Kristinn Þorleifsson,
Össur Kristinsson, Berglind Andrésdóttir,
Birgir Össurarson, Birna Björnsdóttir,
Björg Össurardóttir, Einar Einarsson,
Sigrún Össurardóttir, Haraldur Ólafsson
og langömmubörn.
Eiginmaður minn, faðir og tengdafaðir,
GUNNAR B. ÓLAFS,
andaðist þriðjudaginn 20. maí sl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 27. maí kl. 10.30.
Ingibjörg Lúðvíksdóttir,
Logi Gunnarsson, Eva Klingenstein.
Elskuleg frænka okkar,
ÓLÖF SIGVALDADÓTTIR
frá Hjálmholti, Vestmannaeyjum,
Mávabraut 6B,
Keflavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Víðihlíð, Grindavík,
miðvikudaginn 21. maí.
Jarðsett verður frá Keflavíkurkirkju miðviku-
daginn 28. maí kl. 14.00.
Sigvaldi Arnoddson, Jóhanna Jóhannesdóttir,
Jóhanna Arnoddsdóttir, Guðmann Jóhannsson.
ANDRJES GUNNARSSON
vélstjóri,
Sólvangsvegi 3,
Hafnarfirði,
sem lést 16. maí, verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju miðvikudaginn 28. maí kl.
15.00.
Aðstandendur.
Mig langar að minn-
ast föðurömmu minnar
með nokkrum orðum.
Þau orð sem fyrst
koma upp í hugann þegar minnst er
á ömmu eru fórnfýsi, matargerð og
stangveiði.
Amma vildi alltaf gera öllum til
geðs og snúast í kringum alla. Henni
fannst það alltaf vera algert for-
gangsatriði að aðrir hefðu það gott,
skipti engu máli hvernig á stóð hjá
henni sjálfri. Sjálf var hún hins veg-
ar mjög treg að biðja um hjálp frá
öðrum og viðurkenndi t.d. aldrei að
hún væri þreytt eða syfjuð.
Það er óhætt að segja að gott hafi
verið að heimsækja ömmu, enda var
oft margt um manninn í Breiðholtinu
þar sem hún bjó lengstum. Mikið var
um að barnabörnin dveldu hjá henni
um lengri eða skemmri tíma, hvort
sem þau komu til Reykjavíkur í
skóla eða keppnisferðir eða komu
hreinlega til ömmu til þess eins að
láta fara vel um sig.
Amma var mikil matarkona og
henni leið yfirleitt best í eldhúsinu
við að undirbúa matarveislur. Óhætt
er að segja að fáir hafi haft hæfileika
til að elda jafngóðan mat. Eftir-
minnilegasta minningin úr Breið-
holtinu var þegar undirritaður kom
eitt sinn heim úr skólanum rétt fyrir
miðnætti. Gamla konan ljómaði þá af
ánægju í bökunargallanum enda
hafði hún verið að baka allan daginn.
Inni í eldhúsinu lágu heilu staflarnir
af flatkökum auk góðs slatta af tert-
um og kökum. Þetta var einmitt rétt
fyrir áttræðisafmælið hennar. Þetta
atvik sýnir vel hversu mikil kraftur
var í ömmu í eldhúsinu og hversu
mikla ánægju hún hafði af matar-
gerð og bakstri.
Amma smitaðist af stangveiði-
bakteríunni á efri árum. Þær voru
ófáar veiðiferðinar sem hún fór með
afkomendum og öðrum skyldmenn-
um í lax og silung. Sérstaklega var
oft farið í Rangárnar. Í einni veiði-
ferðinni sannaði amma að veiðar-
færatæknin er ekki fullþróuð og að
hana má alltaf betrumbæta. Hún
hafði tekið semilíusteina úr gömlum
kjól og notað þá til búa til túpu. Eig-
inmaðurinn og sonurinn, sem báðir
voru þekkir aflaskipstjórar og
reyndir stangaveiðimenn, gáfu ekki
mikið fyrir þessa nýjung. Amma not-
aði samt túpuna og sá ekki eftir því
þegar 13 punda lax lét túpuna góðu
freista sín.
Blessuð sé minning ömmu minnar,
Sigríðar Sóleyjar Sveinsdóttur.
Karl Óskar Viðarsson.
Það er eitthvað meira en lítið bog-
ið við það að amma sé dáin. Ef það
var eitthvað í þessu lífi sem mátti
treysta, fyrir utan hana mömmu auð-
vitað, þá var það að amma væri alltaf
á sínum stað og vildi allt fyrir mann
gera. Aldrei gleymum við bræðurnir
hinum óteljandi músasögum sem
amma svæfði okkur með í þau ófáu
skipti sem við fengum að gista hjá
afa og ömmu. Tefla við afa og hlusta
á ömmu segja músasögur, ekkert
stress í gangi þar.
Amma var algjör dugnaðarforkur.
Hún saumaði á okkur heilu skíða-
gallana ásamt alls kyns öðrum föt-
um, bakaði endalaust mikið af
pönnukökum, kleinum og flatkökum
enda ekki kölluð amma flatari í vina-
hópnum fyrir ekki neitt. Aldrei
heimsótti maður ömmu án þess að
lenda í einhverri heljarinnar veislu
og var hún miður sín ef maður
droppaði í heimsókn og hún átti ekki
10 tegundir af kökum og fleira góð-
SIGRÍÐUR SÓLEY
SVEINSDÓTTIR
✝ Sigríður SóleySveinsdóttir
fæddist á Þykkva-
bæjarklaustri í V-
Skaftafellssýslu 26.
maí 1913. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Holtsbúð í Garðabæ
7. maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Grafarvogs-
kirkju 16. maí.
gæti til þess að bjóða
upp á. Amma lifði fyrir
fjölskylduna og fyrir að
hjálpa öðrum. Ef amma
frétti að það stæði til að
fara í útilegu þá var
vakt umsvifalaust sett
af stað og fyrr en varði
var komin hraðsending
af flatkökum í nesti,
sem ávallt stóðu fyrir
sínu. Fjölskylduboð á
jóladag var einnig fast-
ur punktur í tilverunni
og þar var veisluborðið
ávallt drekkhlaðið, m.a.
af hinum margrómuðu
soðkökum sem amma var hvað fræg-
ust fyrir.
Amma hafði mjög gaman af bingó
og var þekkt fyrir að raka saman
vinningum í þeim leik. Það þýddi
ekkert að fara með henni á bingó
með vonir um að vinna eitthvað sjálf-
ur. Ég held að hún hafi haldið upp-
teknum hætti í þeim efnum á elli-
heimilinu.
Hin seinni ár ömmu, þrátt fyrir að
líkaminn væri eitthvað farinn að
malda í móinn, gafst amma aldrei
upp og var að sauma og föndra fram
á síðasta dag. Þrátt fyrir að líkaminn
hafi ekki haft næga orku til að halda í
við hana ömmu hin síðari ár, hélt hún
andlegri heilsu alveg fram á síðasta
dag og var ótrúlegt hvað hún var
með fjölskyldutréð á hreinu þó stórt
væri. Það var yndislegt að amma
fann ástina á nýjan leik á elliheim-
ilinu með honum Ingimar og viljum
við senda honum hinar bestu sam-
úðarkveðjur og þakkir fyrir að vera
eins yndislegur og hann var við hana
ömmu.
Ef við gætum fengið einn dag í
viðbót með henni ömmu myndum við
segja henni hvað okkur þótti óskap-
lega vænt um hana, þakka henni fyr-
ir allt sem hún gerði fyrir okkur
þessi fjölda mörgu ár og segja henni
hvað það var okkur mikils virði. Eitt-
hvað sem svo sannarlega hefði mátt
segja oftar á meðan hún var á lífi.
Kannski Guð komi því til skila fyrir
okkur.
Karel, Jörundur og
Hildur Hrönn.
Gömul kona sem ólst upp á næsta
bæ við Þykkvabæjarklaustur sagði
eitt sinn við mig að hvergi hefði hún
séð eins stórar og fallegar sóleyjar
og sóleyjarnar sem uxu í hlaðvarp-
anum á Þykkvabæjarklaustri. Það
var á þessum bæ sem frumburður
hjónanna Hildar Jónsdóttur ljós-
móður og Sveins Jónssonar bónda
fæddist hinn 26. maí 1913 og var hún
skírð nafni formóður sinnar, Sigríð-
ur, nafnið Sóley var vafalaust sótt til
blómanna fögru í hlaðvarpanum. Og
það var við hlaðvarpann á Þykkva-
bæjarklaustri sem hún óx upp og
blómstraði til 22ja ára aldurs að und-
anskildum fjórum árum sem hún var
til heimilis með foreldrum sínum í
Skaftártungu. Sigríður Sóley
„Sigga“ eignaðist sex systkini á 19
árum, auk þess voru á heimilinu afi
og ömmur og fleira fólk.
Hún þurfti því ung að taka til
hendinni við heimilis- og bústörf og
taka að sér hússtjórn, þegar móðir
okkar var fjarverandi vegna ljós-
móðurstarfa. Þó að skólaganga væri
ekki löng voru heimilisstörfin góður
skóli m.a. til matargerðar, fatasaums
og annarra hannyrða.
Árið 1935 giftist Sigríður Sóley
Karli Óskari Guðmundssyni, útgerð-
armanni og skipstjóra á mb. Ársæli
VE 8, og fluttist til Vestmannaeyja
þar sem þau bjuggu til ársins 1946. Á
þessum árum voru skýr skil milli
vertíða og á sumrin fór Karl Óskar
alltaf til síldveiða fyrir Norðurlandi.
Það var meginástæðan fyrir því, að á
hverju vori kom hún austur að
Þykkvabæjarklaustri og dvaldi þar
fram á haust. Ég minnist þess sem
sjö ára patti, þegar hún kom austur
með lítinn ljóshærðan hrokkinkoll
með sér, Viðar að nafni. Við yngri
systkinin og Viðar urðum leikfélagar
og ólumst upp saman eins og systk-
ini og árið 1941 bættist Svanhildur í
hópinn. Í minningunni var Sigríður
gagnvart mér meira í móður- en
systurhlutverki og í fyrstu langferð-
inni minni, þegar ég fór í Flensborg-
arskólann, var hún með í för mér til
halds og trausts.
Árið eftir að fjölskyldan flutti frá
Þykkvabæjarklaustri að Skeggja-
stöðum í Mosfellssveit flutti Sigríður
og fjölskylda þangað frá Vestmanna-
eyjum og bjuggu þar um tíma í sam-
býli við foreldra okkar og fjölskyldu.
Þar eignuðust þau þriðja barnið,
Hrafnhildi. Þar var oft margt um
manninn og mikið ættarmót á sumr-
in, því að fjölskyldur Eiríks Orms-
sonar og Rannveigar móðursystur
okkar bjuggu þar öll sumur og var
oft glatt á hjalla.
Næst var heimili þeirra í Grafar-
holti sem þá var í Mosfellssveit.
Leigðu þau þar íbúð hjá Bryndísi
Birnir og bjuggu þar í 7 ár. Tókst
mikil og einlæg vinátta milli fjöl-
skyldnanna beggja. Foreldrar okkar
fluttu í lítið hús í túninu í Grafarholti,
svo að aftur varð heimili Sigríðar
samkomustaður fjölskyldunnar og
meðan ég var einhleypur fannst mér
sjálfsagt að hún þvæði minn þvott og
straujaði skyrtur. Í Grafarholti eign-
uðust þau fjórða barnið, Guðmund. Í
fjölmennu heimili voru annir miklar
og ég man aldrei eftir að hafa séð
Sigríði ganga til hvíldar að kvöldi,
því að þegar aðrir gengu til hvíldar
fór hún að þvo þvotta eða sauma föt.
Eftir þetta bjó fjölskyldan í
Reykjavík, lengst af í Vörðufelli 48.
Við systkinin og börn okkar minn-
umst sérstaklega jólahátíðanna sem
Sigríður og Karl buðu til á jóladag. Á
þessum árum gaf Sigríður sér tíma
til að vinna við hugðarefni sín með
því að stunda saumaskap. Árið 1986
dó Karl Óskar, hafði verið á sjó til
sjötugs en fékk að njóta landvistar í
5 ár. Árið 1996 fékk Sigríður alvar-
legt áfall og lamaðist öðrum megin,
en náði því að dvelja heima næstu ár-
in. En eftir fleiri áföll var hún bundin
við hjólastól og dvaldi síðustu árin í
góðu yfirlæti á hjúkrunarheimilinu
Holtsbúð. Hún var svo heppin að fá
að halda andlegu heilbrigði, með
þrautseigju og góðri lund tók hún
fullan þátt í öllu sem í boði var og
handmálaði listilega fallega dúka
sem hún gaf afkomendum sínum.
Hún fylgdist vel með öllum fjölskyld-
um systkina sinna og var önnum kaf-
in við að bjóða í 90 ára afmælið sitt
þegar hún sofnaði svefninum langa í
stólnum sínum.
Við systkinin og fjölskyldur þökk-
um okkar elskulegu systur allar
samvistirnar, við þökkum starfsfólk-
inu í Holtsbúð frábæra vináttu og
þjónustu, sambýlisfólkinu ánægju-
stundirnar og alveg sérstaklega
hennar ástkæra vini, Ingimari
Magnússyni, umhyggju og ást.
Guð blessi minningu Sigríðar Sól-
eyjar.
Einar S.M. Sveinsson.
Elsku Róshildur langamma er
dáin. Okkur finnst það sorglegt en
það er svo frábært að hafa átt hana
sem langömmu og allar þær góðu og
skemmtilegu stundir sem við áttum
með henni.
Minnisstæðar eru ferðirnar í
Litlu kaffistofuna en þangað vorum
við alltaf tilbúin að fara þegar
stungið var upp á. Toppurinn var
þegar langamma splæsti í pylsur en
þær voru hennar uppáhald eins og
okkar.
Í mörg ár hefur hún verið hjá
okkur á gamlárskvöld. Það var svo
gaman að horfa á flugeldana með
henni, hún var líka alltaf svo fín.
Við vonum að nú þegar
langamma Róshildur er komin til
himna sjái hún alla flugelda heims-
ins á næsta gamlárskvöld. Við von-
um líka að þegar hún kemur inn fyr-
ir Gullna hliðið þá sé þar veit-
ingahús líkt og Litla kaffistofan. Og
ekki væri verra að þar sætu langafi
Benedikt, Sveinbjörn og Páll Briem
og allir hinir sem henni þótti vænt
um.
Jóhanna Margrét
og Rúnar Örn.
Elsku amma Róshildur.
Mér þykir svo sárt að þú sért far-
in. Við áttum mjög góðar stundir
saman en þú varst orðin svo gömul
og veik að það var gott fyrir þig að
deyja, en samt er það svo sorglegt.
Ég vona að þér líði vel hjá afa
Sveinbirni og langafa Benedikt og
ég er viss um að þeir hafa tekið vel á
móti þér.
Þín langömmustelpa
Auður.
Hún Róshildur frænka okkar er
látin á 93. aldursári en bjartar
minningar um elskulega og glæsi-
lega konu munu lifa áfram í huga
okkar.
Eftir lát föður okkar árið 1954
flytjum við frá Gunnarsholti til
Reykjavíkur. Fjölskyldur foreldra
okkar í Reykjavík tóku okkur opn-
um örmum og hjálpuðu okkur á alla
lund. Róshildur og Benedikt hýstu
okkur á Hofteignum um tíma með-
an móðir okkar byggði á Selvogs-
grunninum og æ síðan voru mikil og
góð tengsl milli fjölskyldnanna.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir farinn veg liðinna ára. Rós-
hildur var Skaftfellingur í húð og
hár og alin upp í stórum systkina-
hópi á Ásum í Skaftártungu og síð-
an á Norður-Fossi í Mýrdal. Hún
var gædd miklum mannkostum,
góðum gáfum, velviljuð og vinaföst.
Hún var ákaflega stolt kona, trygg
vinum sínum og afar heilsteypt
manneskja, ól upp og kom til manns
myndarlegum hópi barna þeirra
Benedikts.
Róshildur var hreinskiptin, sagði
skoðanir sínar tæpitungulaust, oft
nokkuð stóryrt eins og Skaftfellingi
sæmir en hjartahlý og einstaklega
trygg ættingjum sínum og vinum.
Hún hélt ávallt reisn sinni í gegnum
erfiðleika lífsins, sem hún fékk sinn
skerf af. Kjarkurinn var óbilandi og
sem dæmi um það tók hún bílpróf
þegar hún var komin vel á sjötugs-
aldur. Síðar kynntist hún Páli
Briem og stundaði hestamennsku
með honum þar til hann féll frá þeg-
ar hún var áttatíu og níu ára gömul,
geri aðrir betur. Hún ætlaði sér
ekki að lúta í lægra haldi fyrir Elli
kerlingu.
Um síðir flutti hún á dvalarheim-
ilið á Dalbrautinni og dvaldi þar til
yfir lauk við ákaflega gott atlæti
starfsfólksins.
Fjölskyldan, ættingjar og vinir
kveðja nú mikilhæfa konu með
söknuði en jafnframt þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta samvista við
hana svo lengi.
Við biðjum góðan Guð að blessa
minningu Róshildar frænku og
sendum dætrum hennar og fjöl-
skyldum, vinum og vandamönnum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sveinn Runólfsson,
bræður og fjölskyldur.
 Fleiri minningargreinar um Rós-
hildi Sveinsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.