Morgunblaðið - 26.05.2003, Qupperneq 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 26. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún MargrétHallgrímsdóttir
fæddist á Droplaug-
arstöðum í Fljótsdal
27. maí 1948. Hún
lést af völdum slys-
fara á Landspítalan-
um í Fossvogi
fimmtudaginn 15.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Hallgrímur Helga-
son, f. 19.8. 1909, d.
30.12. 1993, og Lauf-
ey Ólafsdóttir, f.
31.5. 1912. Systkini
Guðrúnar eru Helgi,
Ólafur Þór, Agnar, Guðsteinn og
Bergljót. Árið 1967 giftist Guðrún
Þórarni Kristjánssyni, þau skildu
1997. Þeirra börn eru: 1) Þóra Reg-
ína, f. 10.8. 1967, sambýlismaður
Guðrún ólst upp á Droplaugar-
stöðum í Fljótsdal. Var búsett á
Akureyri frá 1967. Flutti til Sví-
þjóðar 1970 og bjó þar í 6 ár. Bú-
sett á Akureyri frá 1976. Guðrún
vann lengst af sem ritari á ýmsum
stofnunum á Akureyri. 1977 fór
hún að vinna hjá Ferðaskrifstofu
Akureyrar. Frá 1980 vann hún á
Fræðsluskrifstofu Norðurlands.
1986 varð hún ritari samnorræna
verkefnisins, Brjótum múrana,
BRYT. Um 1990 byrjaði hún að
vinna hjá Byggðastofnun á Akur-
eyri og síðan um tíma á bókasafni
Verkmenntaskólans og stundaði
þá jafnframt nám í tölvunarfræði
við Háskólann í Reykjavík en sein-
ustu árin var hún ritari Giljaskóla
á Akureyri. Guðrún starfaði mikið
með Kvennaframboðinu á Akur-
eyri 1982 og síðar með Kvennalist-
anum. Guðrún var félagi í Hesta-
mannafélaginu Létti og sat þar í
stjórn um tíma.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Glerárkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Jonathan Kleinman,
barn þeirra er Alex-
ander, f. 16.4. 2002. 2)
Jarþrúður, f. 2.7 1969,
sambýlismaður Theo-
dór Kristjánsson, barn
þeirra er Þórarinn Jó-
hann, f. 9.3. 2002. 3)
Ninna Margrét, f. 23.5
1980, sambýlismaður
Ingi Björn Ingason.
Árið 1997 hóf Guð-
rún sambúð með Jón-
asi Bergsteinssyni og
bjuggu þau í Lang-
holti 14 á Akureyri.
Börn Jónasar eru: 1)
Berglind Judith, f. 1.11. 1976, sam-
býlismaður Davíð Rúnar Gunnars-
son, börn þeirra Daði Hrannar, f.
27.5 1998, og Valgarður Nói, f. 19.2
2001. 2) Ómar Valur, f. 9.12. 1992.
Barn á sólarsíðu heims
sestu niður að skrifa,
hripaðu kvæði með korða seims
um hvernig það er að lifa!
(Guðrún Hallgrímsdóttir.)
Þegar við fæðumst úthlutar lífið
okkur mörgum hlutverkum í sam-
ræmi við þær aðstæður sem bíða
okkar. Eitt af hlutverkunum hennar
Gunnu var að vera stóra systir. Frá
upphafi var hún fastur punktur í lífi
mínu, ráðagóð, framkvæmdasöm og
stjórnsöm. Frá upphafi öfundaði ég
hana af ýmsu. Hún var til dæmis köll-
uð svo mikið sem þrem nöfnum;
bræður okkar kölluðu hana Stelpuna,
foreldrar okkar og ég kölluðum hana
Gunnu og amma mín kallaði hana
Möggu, því hún var skírð í höfuðið á
dóttur hennar sem dó ung og var
kölluð Magga. Ég gat ekki státað af
neinu slíku en ég leit mikið upp til
stóru systur og leitaði til hennar til
að fá svör við flestu. Það gat hins-
vegar brugðið til beggja vona með
úrlausn, því ef henni þóttu spurning-
arnar heimskulegri en góðu hófi
gegndi, fékk ég bara athugasemdina
„hálfviti“ með sérstakri áherslu á
„hálf“. Ég lærði því fljótt að skyn-
samlegar ályktanir skiluðu meiru en
óígrundað blaður. Þó að á okkur væri
4 ára aldursmunur fylgdi ég henni
eins og skugginn öll okkar bernsku-
ár. Hefur hún líklega ekki alltaf verið
hrifin af því, en lét kyrrt liggja og
vandi mig snemma við að steinþegja
um það sem við tókum okkur fyrir
hendur. Hvort sem það var að laum-
ast frá því sem við áttum að gera og
fara að sulla við ána með Jóni Óla,
frænda okkar, sem var sumarstrákur
á næsta bæ eða klifra í klettunum,
sem var bannað, eða taka 3ja vetra
tryppið hann Mósa, beisla hann og
fara á bak þegar foreldrar okkar
voru að heiman. Aldrei reiddist
Gunna við mig eða skeytti skapi sínu
á mér en hún var dálítið stríðin og
fannst stundum gaman að hleypa
mér upp, þar til ég réðst á hana með
hnúum og hnefum. Hún gerði mér
líka snemma ljóst að það væri aum-
ingjaskapur að vera að væla til dæm-
is ef maður meiddi sig og tilfinninga-
semi sýndi hún mér aldrei og hún
hafði um sig einhvern hjúp sem
stoppaði mig af að leita huggunar hjá
henni. Hún kenndi mér því að vera
hörð.
Frá því ég man eftir voru allir leik-
ir okkar tengdir einhverjum fram-
kvæmdum; brúðuleikir snerust upp í
að sauma föt á brúðurnar en leikir í
búinu okkar voru þó fjölbreyttastir
því þar var mikill búskapur og ferða-
lög á hestum, sem voru kindaleggir.
Við beisluðum þá og þeystum langar
leiðir til aðdrátta eða bæjaferða en á
þykjustubúskaparárum okkar var
heil sveit í kringum búið okkar á
Bjöllustöðum. Auðvitað áttum við þá
strax okkar uppáhaldsgæðinga. Við
máluðum þá oftast rauða með lita-
steinum sem við fundum við Fljótið.
Við komum líka oft við í smíðahúsinu
heima, því margs þarf búið við, og
fengum ávítur frá föður okkar að
vera að sóa nöglum og nýtilegum
spýtum í óþarfa.
Okkar bestu stundir áttum við þó í
kringum alvöru hestana. Ég minnist
hinnar villtu gleði sem fólst í því að
ná klárunum, beisla þá og skríða á
bak, þegar við vorum sendar að
sækja þá. Oft voru þeir uppi í fjalli og
þá var nú heldur betur sprett úr
spori niður brekkurnar og gátu þau
ferðalög endað með því að önnur
hvor eða báðar rúlluðu af baki, eink-
um þegar við tvímenntum og ég sat
fyrir aftan. Ég fékk þá stundum
snuprur frá Gunnu fyrir að hafa
hangið svo fast í henni að hún missti
jafnvægið.
Á veturna teiknuðum við hesta og
límdum á pappa og klipptum út og
lékum okkur með. Það voru flottir
gæðingar í mínum augum, sérstak-
lega þeir sem Gunna teiknaði. Okkur
dreymdi líka, bæði í svefni og vöku,
að við ættum hvor sinn hest. Það
voru ekki neinir brúkunarklárar
heldur nánast guðlegar verur sem
mundu standa altygjaðar fyrir neðan
gluggann okkar þegar við vöknuðum.
Stundum áttu þeir að vera með
hnakk og beisli, stundum með aktygi
og vagn. Um þetta ræddum við
löngum stundum.
Gunna varð snemma fullorðin og
fannst þá leikir vera barnalegir en
hún vann mikið, einkum innanhúss.
Hún hefur þó líklega þurft meira at-
hafnafrelsi því hún var oft geðvond
og hélt mér í meiri fjarlægð frá sér
en áður. Hún notaði þó vel þau tæki-
færi sem buðust á frekar fátæku
sveitaheimili, lærði öll húsverk, las
flestar bækur sem til voru og spilaði
á harmonikku og orgel eftir eyranu.
Hún var mikil handavinnukona og
reyndi ég að fylgja henni eftir í því
eins og öðru. Það gekk þó illa, því að
þegar ég var orðin fær um að prjóna
barnasokka var hún farin að prjóna
peysur á sig og mig og þegar ég gat
bögglað saman pilsi á dúkkurnar var
hún farin að sauma buxur og jafnvel
yfirhafnir á okkur.
Veturinn áður en ég byrjaði í
barnaskóla var hún látin kenna mér,
þar sem hún var heima vetrarpart til
að undirbúa sig fyrir að komast í
Menntaskólann á Akureyri, sem þá
var ennþá með gagnfræðadeild.
Systir mín var í síðasta árganginum
áður en gagnfræðadeildin var lögð
niður við MA. Hún var svo kröfu-
harður kennari að síðan hefur mér
ekki þótt neinn skóli erfiður. Ég átti
t.d. að skrifa ritgerð í hverri viku, eða
það sem þá hét heimastíll, og hún
ákvað sjálf um hvað ég skyldi skrifa
og setti ritgerðarefnið efst á blaðið.
Ég reyndi eins og ég gat að standa
undir þessum kröfum en einu sinni
lenti ég eitthvað út fyrir efnið og man
ég ennþá gustinn sem mér fannst
leggja af hendi systur minnar, sem
setti blátt strik yfir upphaflega nafn-
ið og krotaði í staðinn það heiti sem
henni fannst passa við þetta ómark-
vissa rugl. Löngu seinna lærði ég um
mikilvægi þess fyrir þroska barna, að
hafa möguleika á að fást við viðfangs-
efni sem eru aðeins ofar þeirra
þroskastigi, og þá varð mér ljóst hve
góð áhrif kennsla stóru systur hafði
fyrir þroska minn.
Ef Gunna hefði verið barn í dag
mundi hún án efa vera það sem nú er
kallað afburðagreint barn en á okkar
stað og tíma voru hæfileikar barna
varla umræðu virði og stóra systir
fékk engan bónus fyrir hversu af-
burða vel hún var af Guði gerð.
Gunna fór um fermingu til Akur-
eyrar og dvaldi hjá bróður okkar og
mágkonu, passaði börnin þeirra, fór
síðan í skóla þar og var lítið heima
eftir það. Af og til gátum við þó sinnt
okkar aðaláhugamáli, hestamennsk-
unni, einkum í tengslum við göngur á
haustin. Á þeim árum var áhugi á
hestum á hraðri niðurleið og hestur-
inn búinn að missa sinn sess sem
þarfasti þjónninn en ekki búinn að fá
það lífsstílshlutverk sem hann hefur í
dag. Áhugamál Gunnu beindust því
smám saman að öðru og táningsárin
tóku við. Systir mín var frá barns-
aldri lagleg stúlka og hún var bráð-
þroska og á unglingsárunum bættist
við einhvers konar útgeislun, sem
fylgdi henni alla tíð. Ég fylgdist úr
dálítilli fjarlægð, en af mikilli for-
vitni, með hennar strákamálum en
var nú löngu hætt að láta mig
dreyma um að standa henni jafnfæt-
is. Hápunkturinn var þegar hún kom
heim með Tóta á drapplita Volvón-
um. Tóti hét reyndar Þórarinn og
varð maðurinn hennar Gunnu. Þetta
var sumarið sem ég fermdist og hún
systir mín tók að sér af röggsemi að
pússa mig upp svo ég yrði svolítið
glansleg á fermingardaginn; meðal
annars tók hún hárið á mér og setti í
það rúllur í heila viku til þess að vera
búin að „venja“ það fyrir „túperingu“
sem þá var tískugreiðslan. Hún lést
ekki einu sinni sjá hvað hin hársára
litla systir kvaldist og píndist undir
þessum fegrunaraðgerðum. Einnig
tók hún að sér að útbúa mig fyrir að
fara að heiman í skóla veturinn eftir
og þau Tóti fóru með mig niður í Nes-
kaupstað, þar sem helstu tískubúð-
irnar voru á þeim tíma. Hún valdi
sjálf fötin og lét mig bara máta og
sparaði ekkert til með útgjöldin svo
föður okkar fannst meira en nóg um.
Henni var það því að þakka hve ég
var, fram yfir eigin verðleika, vinsæl
á kvennavistinni á Eiðum veturinn
eftir, einkum á laugardagskvöldum
þegar verið var að skiptast á fötum
fyrir ball.
Þegar ég byrjaði í skóla á Akureyri
var sjálfsagt að ég byggi hjá stóru
systur, sem var sest þar að með Þór-
arni og dætrum þeirra tveim. Þetta
var góður vetur fyrir ungling sem var
að fara í alvörunni út í lífið. Gunna
hélt uppteknum hætti og sá um að ég
ætti föt og liti sómasamlega út með
því að sauma á mig. Hún reyndi einn-
ig að hafa áhrif á andlegan þroska
minn með því að leggja mér lífsregl-
urnar varðandi stjórnmálaskoðanir
og fleira en nú fór okkur að greina á
og við fórum að stunda langar rök-
ræður, sem enduðu oftast í tíma-
þröng en ekki með því að önnur sann-
færði hina. Fljótlega fluttu systir mín
og fjölskylda til Svíþjóðar og bjuggu
þar í 6 ár. Samband okkar varð þá
mest bréfleiðis og þar kynntist ég
nýrri hlið á systur minni, sem hún
hafði aldrei sýnt mér áður en það var
tilfinningahliðin. Systir mín var að
GUÐRÚN
HALLGRÍMSDÓTTIR
✝ Sigríður Ingv-arsdóttir fæddist
í Reykjavík 22. apríl
1934. Hún andaðist
á líknardeild Landa-
kotsspítala 16. maí
síðastliðinn. For-
eldrar Sigríðar voru
Ingibjörg Jónsdóttir
frá Oddagörðum í
Gaulverjabæjar-
hreppi, f. 7. nóv.
1893, d. 29. júlí
1939, og Ingvar Þor-
varðarson múrara-
meistari frá Meðal-
holtum í Gaulverja-
bæjarhreppi, f. 3 ágúst 1891, d. 5.
ágúst 1981. Systkini Sigríðar eru
Jón, f. 7. júlí 1918, d. 22. júní 2000,
Ingveldur Anna, f. 28. marz 1920,
Jóni Pétri Ragnarssyni, f. 4. marz
1929. Foreldrar hans voru Andr-
ea F. G. Jónsdóttir, f. 18. okt.
1909, d. 28. sept.1972, og Ragnar
J. Lárusson, f. 8. maí 1907, d. 11.
júní 1971. Sonur Sigríðar og fóst-
ursonur Jóns er Gísli Björgvins-
son, Gíslasonar, f. 24. júlí 1961.
Sambýliskona hans er Erna Mart-
insdóttir, f. 3. júlí 1963. Börn
þeirra eru Jón Pétur, f. 28. nóv.
1993, og Ólöf Erna, f. 25. júlí
1997.
Ung lærði Sigríður hárgreiðslu
í Iðnskólanum í Reykjavík og varð
síðar hárgreiðslumeistari og rak
eigin hárgreiðslustofu. Eftir um
fimmtán ára starf í því fagi, vann
hún verzlunarstörf nokkurn tíma,
en síðustu 25 árin starfaði hún hjá
Heilsuverndarstöð Reykjavíkur,
tannlæknadeild, eða allt þar til
hún varð að hætta störfum vegna
veikinda fyrir fimm árum.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Ástríður, f. 3. júní
1921, Ingibjörg Vig-
dís, f. 14. júlí 1924, d.
23. okt. 1981, Fríða, f.
15. des. 1929, og
Magnea, f. 14. apríl
1933, d. 12. okt. 1997.
Eftir að móðir Sig-
ríðar lézt 1939, tóku
hjónin Guðrún Sæ-
mundsdóttir, f. 19.
febrúar 1909, d. 24.
sept. 1993, og Gísli
Markússon, f. 25. nóv.
1903, d. 18. maí 1964,
þær systur Sigríði og
Magneu í fóstur, en
þau hjón voru barnlaus. Bjuggu
þau ýmist í Reykjavík eða á
Stokkseyri.
Sigríður giftist 4. apríl 1964
Elsku tengdamóðir mín, hún
Sirrý, er látin eftir langa og harða
baráttu við erfið veikindi sín.
Þrátt fyrir að við höfum vitað að
hverju stefndi þá er maður aldrei
viðbúinn manninum með ljáinn þeg-
ar hann kemur og sækir þá sem okk-
ur þykir svo vænt um.
Það er svo skrýtið að hugsa til
þess að hún eigi ekki eftir að hringja
í okkur og tala við sólargeislana sína,
Jón Pétur og hana Ólöfu Ernu.
Við eigum ekki eftir að fara fleiri
ferðir í Kringluna og á kaffihús eins
og við gerðum svo oft. Við spjölluð-
um mikið saman um lífið og tilveruna
í þessum ferðum okkar.
Mig langar til að þakka þér og
Jóni fyrir það hversu vel þið tókuð á
móti mér í fjölskylduna þegar Gísli
sonur ykkar kynnti mig og ætíð
reyndust þið okkur svo vel.
Ég hefði ekki getað eignast betri
tengdaforeldra en ykkur.
Nú eigum við góðar minningar
sem munu hjálpa okkur í framtíð-
inni.
Hvíl í friði, elsku Sirrý mín.
Ég veit að þú ert hvíldinni fegin
eftir mjög langa og erfiða baráttu, en
aldrei kvartaðir þú.
Það var ekki til í þinni orðabók að
kvarta þrátt fyrir áralanga baráttu
sem jafnvel fróðustu menn skildu
ekki hvernig þú seiglaðist í gegnum
árin og ekkert virtist geta feykt þér
um koll.
Þú sýndir okkur að það eru oft
mestu hetjurnar sem lítið ber á í líf-
inu.
Þú sýnir okkur hvílíkan styrk að
við fylltumst undrun og stolti yfir
þreki og viljastyrk þínum sem ekk-
ert virtist geta hnikað.
Hvíl í friði, elsku Sirrý mín, og guð
geymi þig.
Þakka þér fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Erna Martinsdóttir.
Elsku amma.
Nú ertu komin til englanna og líð-
ur vel og ert ekki veik lengur.
Það var alltaf svo gott að koma til
ykkar afa.
Vertu alveg róleg þarna uppi. Við
hugsum um afa með mömmu og
pabba.
Elskum þig alltaf.
Þín barnabörn
Jón Pétur Gíslason og
Ólöf Erna Gísladóttir.
Látin er mágkona mín Sigríður
Ingvarsdóttir eftir langvinna bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm.
Á kveðjustundu rifjast upp ára-
tuga samskipti og góðar samveru-
stundir. Sirrý kynntist ég fyrst sem
vinkonu systur minnar Rögnu og síð-
ar sem eiginkonu Jóns Péturs, bróð-
ur míns. Upp í hugann koma minn-
ingar um góða konu, glaðlynda og
vinfasta, sem stóð jafnan þétt með
sínum og sýndi í verki hjálpsemi og
vináttu þegar á þurfti að halda.
Þótt Sirrý ynni lengst af utan
heimilis var heimilið fyrst og fremst
hennar vettvangur og átti hug henn-
ar allan. Velferð eiginmanns og son-
ar skiptu mestu máli og síðan bætt-
ust við Erna og sonarbörnin, Jón
Pétur og Ólöf Erna. Ekki þurfti að
tala lengi við Sirrý til þess að finna
hve hún naut ömmuhlutverksins og
var stolt af sonarbörnunum.
Hún tókst á við sjúkdóm sinn af
mikilli hugarró og ótrúlegum dugn-
aði. Kom þá best í ljós hve vel gerð
hún var og sterk, bæði andlega og
líkamlega. Oft stóðu vonir til þess að
hún hefði yfirunnið sjúkdóminn en
svo sótti jafnan í sama far. Þegar
kom að lokabaráttunni fékk hún þá
ósk uppfyllta að dvelja í heimahúsum
fram undir það síðasta. Þá reyndi á
eiginmann hennar sem annaðist
hana af mikilli umhyggju.
Tengdafólk Sigríðar, systkini
Jóns Péturs og fjölskyldur þeirra,
minnast hennar af miklum hlýhug og
þakka ljúfa samveru.
Við Halldóra sendum Jóni Pétri,
Gísla, Ernu og sonarbörnunum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigríðar Ingv-
arsdóttur.
Sveinn H. Ragnarsson.
Elsku frænka ég held að við höf-
um átt margt sameiginlegt, svo sem
ömmu Maggý sem var systir þín, kis-
ur og auðvitað hárgreiðsluna sem við
gátum talað svo mikið um.
Þegar ég ákvað að verða hár-
greiðslukona eins og þú vorum við
báðar svolítið montnar af ákvörðun
minni.
Einu sinni vantaði mig gæslu fyrir
Tinnu, köttinn minn, þá kom enginn
annar til greina því þú kunnir kisu-
mál sem ekki margir aðrir kunnu.
Það var margt í fari þínu sem ég
vildi gera að mínu og þá sérstaklega
umburðarlyndið, fordómaleysið og
síðast en ekki síst húmorinn þinn.
Ég er viss um að amma Maggý
tekur vel á móti þér elsku Sirrý, hvíl
þú í friði.
Elsku Jón, Gísli, Erna, Jón Pétur
yngri og Ólöf Erna, Guð geymi ykk-
ur og styrki ykkur í sorginni.
Maggý Sif.
SIGRÍÐUR
INGVARSDÓTTIR