Morgunblaðið - 16.06.2003, Blaðsíða 18

MINNINGAR
18 MÁNUDAGUR 16. JÚNÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.9
7
Systir mín, Guðrún
Margrét Hallgríms-
dóttir, lést af slysförum
15. maí. Hún hafði brugðið sér á hest-
bak eftir vinnu eins og hún hafði
gjarnan fyrir venju, þá var skyndi-
lega klippt á lífsþráð hennar. Slysin
gera ekki boð á undan sér, segjum
við. Bilið er mjótt milli lífs og dauða,
það sannaðist hér sem oftar. Við svip-
legt fráfall Gunnu systur, eins og við
systkinin nefndum hana gjarnan,
leita margar minningar á hugann,
ekki síst frá bernsku- og uppvaxtar-
árunum heima á Droplaugarstöðum.
Gunna var næstyngst okkar systkina
og skírð í höfuðið á föðursystur okk-
ar, Guðrúnu Margréti Helgadóttur,
sem lést ung stúlka.
Best minnist ég frá bernskuárun-
um, hve Gunna var snemma dugleg
og hugsunarsöm sem barn, þegar
taka þurfti til hendinni við bústörf eða
eitthvað annað. Þar gaf hún okkur
strákunum ekkert eftir, þótt eldri
værum. Sjálfsagt hefði hún orðið góð
búkona í sveit, hefði það átt fyrir
henni að liggja. Í vöggugjöf hlaut hún
góða hæfileika og lagði snemma út á
námsbrautina. Að loknu barnaskóla-
námi í Fljótsdalnum settist hún í 2.
bekk Menntaskólans á Akureyri
haustið 1962 og lauk landsprófi þaðan
tveimur árum síðar, var í hópi þeirra
er síðast tóku landspróf frá þeim
skóla. Þá hóf hún eiginlegt mennta-
skólanám og lauk stúdentsprófi á
þremur árum vorið 1967 með því að
lesa einn bekk utanskóla. Á námsár-
unum á Akureyri bjó hún lengst af
hjá bróður okkar Helga, náttúru-
fræðingi, og konu hans, Kristbjörgu
Gestsdóttur, sem hún tengdist sterk-
um böndum. Þarna á Akureyri kynnt-
GUÐRÚN
HALLGRÍMSDÓTTIR
✝ Guðrún MargrétHallgrímsdóttir
fæddist á Droplaug-
arstöðum í Fljótsdal
27. maí 1948. Hún
lést af völdum slys-
fara á Landspítalan-
um í Fossvogi
fimmtudaginn 15.
maí síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Glerár-
kirkju 26. maí.
ist hún mannsefni sínu,
Þórarni Kristjánssyni
frá Hvoli í Mýrdal, sem
þar stundaði iðnnám.
Gengu þau í hjónaband
árið 1967 og bjuggu
fyrstu árin í Hrafnagils-
stræti 24. Þar fæddust
tvær elstu dætur
þeirra, Þóra Regína, nú
búsett í Englandi, og
Jarþrúður, búsett í
Reykjavík. Árið 1970
fluttu Guðrún og Þórar-
inn til Svíþjóðar með
dætur sínar og bjuggu
lengst af í Karlstad í
Mið-Svíþjóð, þar sem Þórarinn starf-
aði í vélaverksmiðju. Þar áttu þau góð
ár, en fluttu heim sumarið 1976 og
keyptu húsið Þingvallastræti 12 á Ak-
ureyri. Þar fæddist yngsta dóttirin,
Ninna Margrét, sem nú stundar nám
í Hollandi. Heim kominn stofnaði
Þórarinn Gúmmívinnsluna h.f. sem
hann starfrækir enn í dag. Eftir
heimkomuna var Gunna meira og
minna útivinnandi húsmóðir. Vann
hún ýmis skrifstofustörf á Akureyri,
var um árabil ritari í útibúi Byggða-
stofnunar á Akureyri eða allt þar til
starfsemin þar var lögð niður. Síðustu
árin var hún ritari Giljaskóla og starf-
aði þar allt til dauðadags. Hún var
mikil áhugamanneskja um tölvur og
ritvinnslu, tileinkaði sér tölvutæknina
snemma og alla ævi var hún að bæta
við sig kunnáttu á því sviði. Hún var
hvarvetna eftirsóttur starfskraftur
sökum dugnaðar og samviskusemi og
gerði miklar kröfur, en fyrst og
fremst til sjálfrar sín. Systir mín var
hæfileikarík og sjálfstæð kona, sem
hafði mótaðar skoðanir á mönnum og
málefnum og fylgdi þeim eftir af ein-
urð og festu. Hún starfaði mikið í
kvennabaráttunni, var ein af aðaldrif-
fjöðrunum að stofnun og framkvæmd
Kvennaframboðsins á Akureyri árið
1982, en einnig virk við stofnun Sam-
taka um kvennalista, sem bauð fram
til Alþingis ári síðar, og starfaði með
þeim samtökum um árabil. Hún var
ritari samnorræna verkefnisins
Brjótum múrana (Bryt) á árunum
1986-90 og sótti alþjóðlega kvenna-
ráðstefnu í Finnlandi, svo nokkuð sé
nefnt.
Eitt af aðaláhugamálum Gunnu var
þó hestamennskan. Á þeim vettvangi
starfaði hún mikið, stundaði hrossa-
rækt og rak um tíma hestaleigu á Ak-
ureyri, ferðaðist mikið á hestum um
landið með fjölskyldunni og í hópi
góðra vina og var óþreytandi að sinna
þessu áhugamáli sínu. Hún ferðaðist
mikið innanlands og utan, var í raun
mikil heimskona, gerði víðreist um
Evrópu og brá sér m.a. til Flórída í
Bandaríkjunum árið 1991 og hélt jólin
þar ásamt fjölskyldunni. Það hygg ég
þó að ekkert glys stórborga hafi
henni fundist jafnast á við ferðalög í
fylgd hinna fjórfættu vina sinna um
fjöll og dali Íslands. Það var toppur-
inn á tilverunni.
Guðrún og Þórarinn slitu samvist-
um fyrir nokkrum árum og síðar hóf
hún sambúð með Jónasi Bergsteins-
syni, húsasmið. Þau bjuggu í Lang-
holti 14 og áttu saman góð ár, sem nú
hafa fengið enda allt of fljótt.
Við fráfall kærrar systur býr harm-
ur í hjarta. Höggið var þungt. Hún
var ævinlega fastur punktur í lífi okk-
ar, þess nutum við sannarlega öll
stórfjölskyldan. Alltaf var hún
reiðubúin að liðsinna og hjálpa, þegar
þess gerðist þörf. Mörg eru sporin
gengin heim til Gunnu og fjölskyldu
hennar, margur matarbitinn þeginn
og margt spjallað. Gunna var mikil
húsmóðir og átti fallegt heimili, sem
hún prýddi með eigin handavinnu, því
hún var góð handverkskona, og
blómagarðinn sinn ræktaði hún svo
vel að unun var á að horfa. Hún gerði
allt vel, sem hún tók sér fyrir hendur.
Á liðnu sumri stóð hún ásamt frænku
okkar annarri fyrir ættarmóti okkar
fólks að Droplaugarstöðum í Fljóts-
dal. Þar áttum við saman ánægjulega
daga sem ekki gleymast. Þar var
Gunna hrókur alls fagnaðar eins og
hún var raunar alltaf í öllum okkar
samskiptum, glaðsinna og gefandi.
Minningarnar um þessa ljúfu sumar-
daga ylja, nú þegar sól hefur svo
skjótt brugðið sumri.
Ég kveð kæra systur. Við á Mæli-
felli þökkum henni allt og allt og biðj-
um góðan Guð að annast hana um alla
eilífð. En mestur er missir aldraðrar
móður okkar, eftirlifandi eiginmanns,
dætranna þriggja, tengdasona og
barnabarnanna litlu, sem fæddust á
liðnu ári. Megi Guð, sem er svo ríkur
af náð, gefa þeim og okkur öllum
styrk. Drottinn gefur og Drottinn
tekur. Lofað veri hans heilaga nafn
um aldir og að eilífu.
Ólafur Þ. Hallgrímsson.
Á árunum 1990–
1996, þegar ég gegndi
formennsku í Starfs-
mannafélagi ríkis-
stofnana, áttum við
Kristinn Helgason
mikla og góða sam-
vinnu. Hann hafði þá látið af störf-
um en gekk í lífeyrisþegadeild fé-
lagsins og vann þar gott starf, var
formaður deildarinnar um árabil.
Þar lét hann til sín taka, skipu-
lagði fundi og ferðalög og aðra
starfsemi af röggsemi enda ná-
kvæmur og góður skipuleggjari.
Hann sýni mér sérstaka umhyggju
sem formanni SFR þó að hans
áhugamál væru önnur að hluta en
mín. Eitt vissi ég að réttlætistil-
finning hans var mjög ríkuleg.
Hlýhugur hans í garð okkar, sem
unnum að málum SFR, sýndi
hvaða hug hann bar til verkalýðs-
hreyfingarinnar og baráttu henn-
ar. Kristinn var umsjónarmaður
með sumarhúsum SFR í Vaðnesi
tvö sumur og var vel til þess fall-
inn. Hann var afar samviskusamur
og athugull, tók vel á móti fólki og
sá um að allt væri í röð og reglu
og hlutunum fyrir komið sem best
mátti verða. En ekki síst hafði
hann bætandi áhrif á umhverfið
með ræktunaráhuga sínum. Var
gaman að vinna með honum og
kynnast ræktunarmanninum að
starfi, umhirðu hans, ötulleika við
að planta, og ekki síst að reisa við
fallnar plöntur. Fyrir hans góða
starf fyrir SFR skal Kristni
Helgasyni hér með þakkað.
Kristni kynntist ég fyrst þegar
hann fór að venja komur sínar á
Þjóðskjalasafnið og biðja um
bréfa- og dómabækur úr Skafta-
fellsþingi frá því rétt fyrir alda-
mótin 1900. Svo æxlaðist að ég
lenti talsvert mikið í að afgreiða
hann og kynntist verkefninu náið
en það var svokallað Eyjafjalla-
KRISTINN
HELGASON
✝ Kristinn Helga-son fæddist í Vík
í Mýrdal 9. maí 1922.
Hann lést á Land-
spítalanum Fossvogi
11. maí síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Fossvogs-
kirkju 19. maí.
mál. Ávöxturinn af
iðju Kristins að þessu
sinni var bókin Fár
undir fjöllum, sem
kom út árið 1994. Við
þessa iðju kynntumst
við allvel. Meðal ann-
ars er ógleymanleg
ferð sem við fórum
saman góðan sumar-
dag um söguslóðirnar
undir Eyjafjöllum og
nutum leiðsagnar
sagnaþularins Þórðar
Tómassonar. Þegar
vettvangurinn hafði
verið skoðaður lengi
dags spurði Kristinn hvort við ætt-
um ekki að skjótast austur í Vík,
óvitandi um hvað mér stendur
mikil ógn af löngum ferðalögum.
En aldrei sé ég eftir því að við
lengdum daginn með því að fara
þangað því í Vík í Mýrdal voru
æskuslóðir Kristins og hann benti
á hús og steina og brekkur og fjör-
una þar sem hann lék sér ungur og
sagði frá gömlum körlum og kon-
um og lífsbaráttunni á fyrri hluta
aldarinnar.
Kristinn var kominn á efri ár
þegar við kynntumst og hann fór
að sinna fræðagrúski. Á þeim vett-
vangi var hann vel vígur, nákvæm-
ur og gjörhugull að grafa upp
heimildir um Eyjafjallamálið en
það snerist um ofsóknir yfirvalda
gegn fátækum bændum og leigu-
liðum í sveitinni. Frásögnin er vel
grunduð enda byggt á málsskjöl-
unum og öðrum rituðum heimild-
um.
Kristni var sýnt um að setja mál
sitt skipulega fram og hafði lipran
stíl, enda sagðist hann hafa æfst í
framsetningu á margra ára ferli í
lögreglunni þegar hann þurfti að
semja skýrslur, oft í fljótheitum og
helst áttu þær að vera stuttar.
Mörg ár var Kristinn einn af
fastagestunum í Þjóðskjalasafninu
og dró saman mikið efni um átt-
haga sína í Vestur-Skaftafells-
sýslu. Hann setti raunar saman
aðra bók um Arnes útilegumann
og sýndi fram á að þjóðsögurnar
um hann eiga sér litla stoð í veru-
leikanum. Síðasta stórvirki Krist-
ins á þessum vettvangi var eins
konar sjóslysa- og björgunarannáll
erlendra skipa sem strönduðu í
Vestur-Skaftafellssýslu og birtist í
Dynskógum árið 2001. Við alla
þessa iðju vann hann skipulega
enda verk hans vel grunduð og
fram sett. Og saknar maður nú
vinar í stað.
Kristinn Helgason var þrekvax-
inn og vörpulegur maður. Hann
var léttur í máli og þægilegur í
umgengni, höfðingi heim að sækja.
Hann var ræktunarmaður af lífi og
sál. Það var unun að koma í garð-
inn í Grundargerðinu og sjá tré og
jurtir af íslenskum stofnum dafna
þar, enda eins og garðurinn stæði
ævinlega í blóma, hvort sem var
vetur eða sumar. En Kristinn
gróðursetti líka jurtir af suðræn-
um uppruna og sagði að þær gætu
vel vaxið utandyra á Íslandi ef þær
væru í hæfilegu skjóli, og hann
sannaði það. Margs konar blóm og
plöntur úr sólarlöndum uxu í hlýju
skjóli af stóru höndunum hans.
Við hjón vottum Ingu, börnum,
barnabörnum og öðrum aðstand-
endum samúð okkar.
Sigríður Kristinsdóttir,
Jón Torfason.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa
um leið og grein hefur borist). Ef greinin
er á disklingi þarf útprentun að fylgja.
Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar
og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins tiltekna
frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is.
Um hvern látinn einstakling birtist for-
máli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki
vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög
(með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða
ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi.
Einnig er hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta
virðingu án þess að það sé gert með langri
grein. Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Á björtum vordegi
fékk ég þau sorgartíð-
indi að Guðrún Helga
hefði kvatt þennan heim og nú sit ég
í stofuglugganum mínum, læt sólina
ylja hug og hjarta og hugsa um
mjög sérstaka manneskju sem ég
var svo heppin að fá að kynnast fyr-
ir þremur árum.
Það var á því tímabili sem við vor-
um báðar að vinna hjá Hugsjón sem
vinskapur okkar hófst, þó svo kunn-
ingsskapur hafi verið með okkur frá
því í dansinum hjá Sóleyju. Hún
GUÐRÚN HELGA
ARNARSDÓTTIR
✝ Guðrún HelgaArnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
15. júlí 1964. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut að-
faranótt föstudags-
ins 16. maí síðastlið-
ins og var útför
hennar gerð frá
Hallgrímskirkju 27.
maí.
hafði einstakt lag á að
fá alla í lið með sér,
sem svo sannarlega er
kostur þegar unnið er í
stórum hópi við aug-
lýsinga- eða þáttagerð,
og þótt ég kæmist ekki
með tærnar þar sem
hún hafði hælana
reyndi ég að tileinka
mér þá starfsgleði,
kraft og dugnað sem
hún ávallt lagði í allt
sem hún tók sér fyrir
hendur. Einhvern veg-
inn varð allt svo auð-
velt og skemmtilegt í
framkvæmd ef maður var í liðinu
hennar Guðrúnar Helgu.
Okkar vinskapur hélst eftir að við
skiptum báðar um starfsvettvang,
og þá var gaman að koma í kaffi í
fallega eldhúsið þeirra Geirs eða
skella sér í gott nudd. Mér eru
minnisstæð orð unnusta míns, Vig-
fúsar, þegar hann hafði farið í nudd
til Guðrúnar og kom endurnærður
og fullur af krafti til baka: „María,
veistu ég er bara ekki viss hvort
hún nuddaði meira, iljarnar á mér
eða sálartetrið.“
Við vorum glöð þegar hún birtist
óvænt snemma í vor á Hrefnugöt-
unni með hana Ragnheiði Katrínu.
Þær mæðgurnar voru í spássitúr og
þar sem við vorum nýflutt í hverfið
var tilvalið að kíkja inn. Mikið dáð-
umst við að litla stýrinu með rauða
hárið, sem hún var svo stolt af, og
áður en við vissum var búið að
skipuleggja grillkvöld og ótal laut-
arferðir á Klambratúnið á komandi
sumri. Ekki grunaði mig þá að ég
væri að sjá hana í síðasta skipti, er
ég horfði á eftir henni með barna-
vagninn út í rigninguna, og er ég
þakklát fyrir þessa stund sem við
áttum saman.
Krafturinn og lífsgleðin var svo
mikil að hún smitaði allt í kring og
allir hrifust með. Hlátur og gleði
fylgdu henni og ætíð var stutt í góð-
an og beittan húmor, hún var bara
einfaldlega falleg og skemmtileg
manneskja. Ætíð rétti hún fram
hjálparhönd ef til hennar var leitað,
sama hver átti í hlut, og óska ég
þess að ég hefði fylgst betur með
öllu hennar starfi sem hún gaf svo
fúslega í þágu Krafts, og veit að þar
gerði hún kraftaverk á hverjum ein-
asta degi.
Mikið óska ég einnig að ég hefði
sagt henni í lifanda lífi hve mjög ég
dáði kraftinn og lífsviljann, og hve
mikils ég mat vinskap okkar. Maður
er alltof spar á að segja fólki í
kringum sig hve vænt manni þykir
um það, gefa hrós eða klapp á bakið,
hví að spara það?
Barátta við illvígan sjúkdóm er á
enda, fáir aðrir en Guðrún Helga
hefðu getað barist af eins miklum
hetjuskap, hugrekki, bjartsýni og
ómælanlegri elju. Hún bjó yfir sér-
stökum mætti sem ekki margir
skarta.
Guð gefi Geira, Arnari Sveini,
Ragnheiði Katrínu, fjölskyldu og
vinum styrk í sorg sinni og kraft til
að takast á við lífið án hennar.
Hvílík forréttindi að hafa þekkt
slíka konu!
María Ólafs.