Morgunblaðið - 16.06.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. JÚNÍ 2003 21
ATVINNU-
AUGLÝSINGAR
I
I
Bifreiðasmið vantar
á vottað réttingaverkstæði
Stundvísi og vandvirkni áskilin.
Upplýsingar í síma 893 3108, Pálmi.
PS Rétting, Súðavogi.
Bifreiðasmiðir
Viðurkennt réttingaverkstæði á góðum stað
í bænum, með cabas-samninga við öll trygg-
ingafélögin, óskar eftir bifreiðasmið. Framtíðar-
möguleikar fyrir góðan mann og áhugasamann
um rekstur verkstæðis. Umsókn og upplýsing-
ar um fyrri störf sendist á box@mbl.is eða á
auglýsingadeild Mbl. merkt: „7999“
Þormóður rammi —
Sæberg hf.
óskar eftir að ráða:
Yfirvélstjóra á togara sem gerður er út á rækju-
veiðar frá Siglufirði. Stærð aðalvélar er 1691
kW.
Fyrsta vélstjóra á togara sem gerður er út á
rækjuveiðar frá Siglufirði. Stærð aðalvélar er
1691 kW.
Yfirvélstjóra á togara sem gerður er út á rækju-
veiðar frá Siglufirði. Stærð aðalvélar er 1620
kW.
Fyrsta vélstjóra á togara sem gerður er út á
rækjuveiðar frá Siglufirði. Stærð aðalvélar er
1620 kW.
Fyrsta vélstjóra á togara sem gerður er út á
rækjuveiðar frá Siglufirði. Stærð aðalvélar er
1288 kW
Upplýsingar veitir Ragnar Aðalsteinsson í síma
861 7862.
R A Ð A U G L Ý S I N G A R
FUNDIR/ MANNFAGNAÐUR
Norrænt samstarf
í uppsveitum
Árnessýslu
Stofnfundur félagsdeildar Norræna félagsins
í uppsveitum Árnessýslu verður í Skálholts-
skóla miðvikudagskvöldið 18. júní kl. 20.30.
Fulltrúar Norræna félagsins kynna starfsemina
og þau tækifæri sem hún veitir íbúum upp-
sveitanna. Gengið verður frá stofnun deildar-
innar og henni valin stjórn.
Veislukaffi í boði Norræna félagsins.
Tökum þátt í gefandi og spennandi samstarfi
við norræna frændur og vini.
Undirbúningsnefndin.
BÁTAR SKIP
Sómi 800 m. kvóta til sölu
Höfum til sölu Sóma 800, árgerð 1987, með
Volvo Penta vél sem er árgerð 2002, hældrif.
Selst með allri aflahlutdeild og aflamarki sem
er þorskur 37,000 kg óveitt 25,000 kg 5Dng,
færavindur fylgja og öll siglinga- og fiskleitar-
tæki. Nánari uppl. veittar af skipasölu.
Skipamiðlunin Bátar og kvóti,
http://www.skipasala.com,
sími 568 3330, fax 568 3331.
Mín elskulega amma
er dáin. Hún lést 8.
maí síðast liðinn eftir
langa sjúkdómslegu.
Hún er núna komin til afa og
tveggja sona sinna, og laus við allar
kvalir. Það sem ég minnist allra
helst er þegar ég var lítil og kom í
sveitina til afa og ömmu. Þar var
alltaf fólksfjöldi og amma kvartaði
nú ekki yfir að þurfa elda ofan í alla
saman, enda vön eldamennsku þar
sem hún hafði unnið þó nokkuð sem
matráðskona. Og minnist ég einnig
þess hversu dugleg hún var að
prjóna á okkur barnabörnin og
seinna langömmubörnin.
Það var alltaf gott að koma að
Straumi. Á kvöldin dáðist ég að
fléttunni hennar ömmu, en hafði
hún þá mjaðmar sítt hár. Þar sem
ég hef búið erlendis svo lengi var
það því miður ekki nógu oft sem ég
hitti hana, en ég hafði alltaf tíma til
ÓLÖF GUÐRÚN
GUÐBJÖRNSDÓTTIR
✝ Ólöf GuðrúnGuðbjörnsdóttir
fæddist á Ballará í
Klofningshreppi í
Dalasýslu 18. janúar
1915. Hún lést á St.
Jósefsspítala 8. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Breiðabólstaðar-
kirkju á Skógar-
strönd 17. maí.
að heimsækja hana
hvar sem á landi væri
þegar ég kom til lands-
ins.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin
mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu
mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður
fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Guð varðveiti minningu þína.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Ólöf Bessa Ólafsdóttir
Berntzen og Tore Berntzen.
Elsku langamma okkar er dáin og
sendum við hinstu kveðjur.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Valdimar Briem.)
Takk fyrir allt, elsku langamma.
Hvíl í friði.
Alexander Johnny Tores-
son Berntzen og Kristofer
Toresson Berntzen.
Það er byrjun júní
norður við Laxá í Þing.
Lífið er að vakna af
vetrardvala og veiði-
menn mættir á svæðið.
Ég geng með frænda út í Hrútey og
yfir í Brotaflóann. Hann gjörþekkti
svæðið og ekki stóð á fróðleiknum.
„Hér byrjum við efst í brotunum og
færum okkur svo niður á flóann,“
sagði Haddi. „Hér tekur hann oft-
ast,“ og það stóðst hjá frænda, því
hann landaði einum fiski. Því næst
gengum við niður í Steinbogaey og
hann benti á litla lænu rétt ofan við
neðri flóann, en þar tæki oftast fisk-
ur. Og það passaði, öðrum fiski land-
aði hann. Í flóanum fékkst fiskur og
rétt neðan við flóann var sefbrúskur,
og þar mátti maður líka eiga von á
fiski. Það gekk eftir. Þetta var töfr-
um líkast að sjá hann veiða. Ég
hreinlega skildi ekki hvernig þetta
væri hægt. Það var ekki mikil veiðin
hjá mér í fyrsta veiðitúrnum mínum
með honum. En þetta lærðist, kenn-
arinn var góður. Við fórum frænd-
urnir árum saman norður í Laxá,
Haddi og strákarnir hans Eiríkur og
Lúðvík. Þetta var yndislegur tími,
enda á fáum stöðum á Íslandi eins
frábært að veiða og þar. Haddi hafði
fyrir löngu tekið ástfóstri við þenn-
an stað.
Með árunum fórum við að fara á
Arnarvatnsheiðina og voru það frá-
bærir veiðitúrar. Sonur hans Har-
aldur Valur og Pétur bróðir bættust
í hópinn. Tilhlökkunin var alltaf
mikil að komast á heiðina á hverju
vori og við vorum sammála um að
þar endurhlóð maður batteríin sín.
Þetta var ekki bara veiði, þetta var
félagsskapurinn, þar ræddu menn
saman, oft í trúnaði, léttu á hjarta
sínu og áttu góðar stundir með vin-
HARALDUR
LÚÐVÍKSSON
✝ Haraldur Lúð-víksson vélfræð-
ingur fæddist í
Reykjavík 1. janúar
1930. Hann andaðist
á Landspítalanum
við Hringbraut 30.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Langholtskirkju
8. maí.
um sínum og frændum.
Það voru sagðar enda-
lausar veiðisögur og
sögurnar hans Hadda
eru svo skýrar í huga
manns að maður kann
orðið á veiði í veiðiám
sem maður hefur aldr-
ei komið í. Ég sé hann
ljóslifandi fyrir mér
standandi úti á Skála-
tanga í Arnarvatni að
kasta flugunni með sín-
um sterku höndum og
öruggu og hægu hreyf-
ingum. Það var gaman
að horfa á hann veiða.
Hvað hann gat kastað langt og það
var eins og að hann hefði ekkert fyr-
ir þessu. Stundum var hann kominn
niður á undirlínu norður í Laxá og
þá var ég að berjast við að koma út
einum þriðja af flugulínunni. Hann
var einstaklega fiskinn og næmur á
umhverfið. Þetta er náðargáfa sem
ekki er öllum gefin. Einhverju sinni
stóð hann með sonum sínum við
veiðar í Hlíðarvatni. Hann dró hvern
fiskinn af fætur öðrum en ekki var
það sama að segja um þá og eru þeir
þó ekki neinir meðalmenn í veiði.
Þeir báðu um að fá að skipta um
stað við hann, þeir settu á sömu
flugu og hann, og á endanum fengu
þeir stöngina hans lánaða. En hann
einfaldlega veiddi meira en þeir. Það
munaði litlu, var oft sagt í gamni. En
einhverju sinni þegar Haddi og Ei-
ríkur komu upp úr Hofstaðaeyju í
Laxá þá kom í ljós að Haddi var með
einum fleiri urriða en sonur hans. Þá
munaði litlu. En aldurinn sagði til
sín og hann góður kennari, svo nem-
endurnir fóru að skáka kennaran-
um. Einu sinni í Laxá á Ásum var
sett á hann fluguveiðibann. Þá var
kappið svo mikið í laxveiðinni að
draga sem flesta laxa að ég sagði við
hann að nú skyldum við hætta þessu
veseni með fluguna og nota bara
maðkinn enda væri hann vænlegri
til árangurs. Frændi tók því ekki
illa, en oft hafði hann gaman af að
minnast á þetta.
En fyrsta veiðiferðin mín með
honum var þegar ég fór með for-
eldrum mínum sem smá gutti upp á
Kjöl í veiðiferð með Hadda og fleir-
um. Þá elti ég hann og aðra veiði-
menn um allt. Þar hef ég líklega
smitast af veiðibakteríunni. Það var
einmitt þar sem Haddi og Ólafur
Ingimundarson veiðifélagi hans
stóðu hvor sínum megin við ána og
voru báðir búnir að setja í fisk, en
það var alveg sama hvað þeir tog-
uðu, alltaf streittist fiskurinn á móti.
Á endanum sáu þeir fiskinn koma
beint upp úr ánni og hanga í loftinu,
en þá var fiskurinn búinn að bíta á
hjá báðum og þeir voru að togast á
sín á milli um fiskinn. Svona mætti
endalaust segja veiðisögur.
Það voru fastar venjur í veiðiferð-
um að borða það sem við veiddum.
Það var soðinn silungur í hádeginu
og steiktur á kvöldin og ávallt var
Haddi kokkurinn. Þetta var ekki
bara siður, þetta voru trúarbrögð.
Margur veiðimaðurinn mætti taka
sér það til fyrirmyndar að borða
veiði sína ferska, í stað þess að koma
með pulsur og sviðakjamma, og nú
það nýjasta að klappa og strjúka
fiskinum og sleppa honum svo hálf-
dauðum í vatnið aftur. Nei, við höfð-
um oft á orði að við værum veiði-
menn, ekki sportveiðimenn. Hann
kenndi manni að njóta nýmetisins
og þetta var órjúfanlegur hluti af
veiðiferðunum að borða nýjan fisk.
Nú kemur kokkurinn ekki lengur
með í veiðiferðirnar. En við frænd-
urnir förum vonandi áfram í veiði-
ferðir og það verður munstraður nýr
kokkur.
Ég veit að Haddi var hamingju-
samlega kvæntur og hafði sterk
tengsl við börn sín. Hann hafði hlýtt
og traust viðmót. Það var gott að
leita til hans og eiga hann að frænda
og vini. Hans verður sárt saknað.
Hann var alltaf svo hraustur og því
komu veikindi hans og andlát eins
og reiðarslag yfir mann. Hans brott-
hvarf finnst manni ekki hafa verið
tímabært. Ég var svo sannfærður
um að hann ætti mörg ár eftir ólifuð
og kæmi með okkur frændunum
áfram á Arnarvatnsheiðina. Við
grínuðumst með það að við kæmum
og næðum í hann á elliheimilið og
tækjum hann með okkur á Arnar-
vatnsheiðina. En eitt er víst að hann
verður með okkur í huganum og
hjörtum okkar. Ég færi Stellu, Lúð-
vík, Eiríki, Elsu, Haraldi Val,
tengdabörnum, barnabörnum og
öðrum ættingjum mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Það er skarð fyrir
skildi.
Haukur Friðriksson.
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina