Morgunblaðið - 07.09.2003, Side 9

búning Hlíðardalsskóla og til stóð að
opna hann haustið 1950. Ég var þá
aftur á leið út í heim til að læra
tungumál og söng. En sem þegn í
Aðventkirkjunni var ég enn kallaður
til starfa og svaraði því. Mig langaði
til að taka þátt frá upphafi í starfinu
við Hlíðardalsskóla. Ég tók þar við
kennarastöðu, fullur hugsjóna og
trúar á þetta starf, og kenndi allar
námsgreinar nema hvað Júlíus Guð-
mundsson skólastjóri kenndi kristni-
fræðina sjálfur. Rúmlega tuttugu
unglingar voru í skólanum í heima-
vist. Ég hafði mikið að gera við
kennsluna og auk námsins var svo
skylduvinna fyrir nemendur í tvo
tíma á dag og stjórnaði ég henni.
Strákarnir hnýttu m.a. netakúlu-
poka, steyptu gangstéttarhellur og
múrsteinar voru seldir en stúlkurnar
unnu innanhúss.
Um sumarið var ég sendur út á
land til að selja Kristilega menningu,
tímarit sem þá var farið að gefa út á
vegum aðventista. Á Ísafirði gekk ég
um göturnar og hugsaði um hvernig
ég ætti að haga sölumennskunni.
Loks datt mér í hug að auglýsa í út-
varpinu að fræðslufundur um skóla-
mál yrði í Bolungarvík og tónleikar á
eftir. Bolvíkingar fjölmenntu og ég
talaði, söng og seldi mikið af tímarit-
inu. Það var eins gott því gjaldkeri
safnaðarins hafði hringt í mig og
spurt hvað ég væri eiginlega að gera,
– að kaupa dýrar auglýsingar í út-
varpinu? Þegar ég kom til gjaldker-
ans eftir ferðina hafði ég meðferðis
sekki fulla af peningum, afhenti hon-
um allt saman og sagði jafnframt:
„Ég kom til að borga skuldina vegna
útvarpsauglýsingarinnar.“
Kynntist stúlku í Vestmannaeyjum
Um vorið skírðust tveir nýir kenn-
arar inn í Aðventkirkjuna, afburða-
snillingsmenni. Þeir komu eins og
himnasending því það þurfti að
fjölga kennurum við Hlíðardalsskóla
en mig langaði enn til að komast til
náms erlendis, – raunar langaði mig
aldrei meira en nú. Ástæðan var sú
að ég hafði kynnst stúlku í Vest-
mannaeyjum sem mig langaði nú af-
ar mikið til að hitta, en hún var bú-
sett í Boston í Bandaríkjunum.
Stúlkan var Sólveig Árnadóttir,
bróðurdóttir Ásgeirs Ásgeirssonar
forseta. Hún var aðventisti og hafði
komið hingað til að hitta ættingja
sína, en hún var fædd í New Jersey
og hafði alist upp í Greenwood, einni
af útborgum Boston.
Auk kynna okkar í Vestmannaeyj-
um hafði hún verið mér samtíða um
jól í Reykjavík.
Hlíðardalsskóli hafði komið mjög
vel út úr sínu fyrsta landsprófi, einn
strákanna okkar tók hæsta próf. Ég
var ánægður með árangurinn en
vildi sem fyrr sagði komast út til
Bandaríkjanna, til að hitta Sólveigu
og fara í nám. Sólveig var hjúkrunar-
fræðingur að mennt og starfaði þeg-
ar þarna var komið sögu við eitt
frægasta sjúkrahús heimsins,
Massachusetts General Hospital.
Mér héldu engin bönd, ég sagði
upp og fór utan. Ég lagði fyrir mig
hagnýta guðfræði og Biblíu. Eitt ár
var ég við nám í Boston og tók BS-
próf, síðan fór ég í guðfræðideild há-
skóla aðventista sem var í Wash-
ington DC. Þar tók ég mitt meist-
arapróf. Sólveig hafði tekið
meistarapróf í sínum fræðum í Bost-
on meðan ég lauk BS-prófinu.
Við giftum okkur fyrir jólin þann
vetur. Ég varð að vinna mig gegnum
allt mitt nám sjálfur, fékk engin
námslán. Ég vann m.a. við málara-
störf í akkorði og stóð næturvaktir á
sjúkrahúsi, einnig sungum við og
lékum saman. Sólveig er góður pí-
anóleikari og lék undir með mér þeg-
ar ég söng einsöng. Við höfðum frá
upphafi streymt saman í tónlistinni.
Aftur í Hlíðardalsskóla
Eftir nám vorum við Sólveig beðin
að koma til starfa í Afríku á vegum
aðventista, sem er heimskirkja eins
og kunnugt er. Við vildum endilega
fara en þá kom babb í bátinn – það
vantaði enn kennara við Hlíðardals-
skólann. Mér var sagt að íslensku-
kennari hefði verið leigður að skól-
anum en því hefði kirkjan ekki efni á.
Ég yrði að koma til starfa. Við
ákváðum að fara heim til að kenna
við Hlíðardalsskóla. Við fórum heim
haustið 1957. Sólveig samþykkti
þetta, – hvað gerir fólk ekki fyrir ást
og hugsjón. Við vorum búin að eign-
ast okkar fyrsta barn, Sólveigu Hjör-
dísi, úti í Bandaríkjunum, hin þrjú,
Kristín Guðrún, Jón Árni og Kolbrún
Sif, fæddust meðan við störfuðum við
Hlíðardalsskóla. Kristín er eina
barnið sem hefur fæðst í Hlíðardals-
skóla.
Ég ætlaði raunar á yngri árum að
eignast 24 stráka svo ég gæti mynd-
að gott fótboltalið og haft karlakór –
en Sólveig reyndist ekki hrifin af
þessari fyrirætlan minni.
Fljótlega varð mikið að gera því
skólinn var orðinn vinsæll og fyrr en
varði var hann stækkaður og nem-
endum fjölgaði. Landrými er þarna
gott, skólinn rétt við bæjardyr höf-
uðborgarsvæðisins og möguleikarnir
miklir.
Ég kenndi í tíu ár við Hlíðardals-
skóla og var síðan tíu ár skólastjóri
þar. Í minni skólastjóratíð voru milli
90 og 100 nemendur. Byggðir voru
kennarabústaðir og fimleikasalur
sem einnig var hugsaður sem hátíð-
arsalur skólans. Borað var fyrir
heitu vatni sem í upphafi var talið
vonlaust en bar þann árangur að upp
kom 110 stiga vatn. Við drifum upp
tvö gróðurhús og létum leggja hita í
allstórt landsvæði til að rækta í.
Heita vatnið var bænamál hjá mér
og okkur öllum.
Til starfa í Ghana
Ásamt þessu skólastarfi vann ég
fyrir Aðventkirkjuráðið hér við
prestsstörf, æskulýðsmál og bind-
indismál. Ég var m.a. með námskeið
fyrir fólk til að hætta að reykja. Síð-
ar var ég í fjögur ár starfandi á Ak-
ureyri og stjórnaði þar m.a. Karla-
kór Akureyrar. Meðan ég var þar að
störfum árið 1976 þá komu enn boð
til okkar um að koma til starfa í
Ghana í Afríku, við stóra kristniboðs-
stöðu með 1.000 manna skólafjöl-
skyldu. Og nú slógum við til. Ég var
þar m.a. við fyrirlestrahald og
kennslu og var yfir guðfræðideild en
Sólveig kenndi. Við vorum í Afríku í
fjögur ár en með okkur voru tvö
yngstu börnin, hin voru hér á Íslandi
í skóla.
Þegar við komum heim á ný fór ég
enn til starfa hjá Aðventkirkjunni.
Ég starfaði m.a. sem prestur og
æskulýðsleiðtogi. Sem og starfaði ég
að bindindis- og heilsumálum. Mín
skoðun er sú að unglingavandamál
séu ekki til heldur aðeins heimilis-
vandamál, – hjúskapar- og skilnaðar-
vandamál. Jafnframt hef ég lengi
haldið því fram að litlum börnum á
Íslandi sé alltof lítið kennt. Mín
reynsla er sú að ef unglingum er
sinnt og málin rædd þá megi leysa
ýmis mál.
Það var mér hjartasár þegar Hlíð-
ardalsskólinn var aflagður og átti að
selja hann. Af því varð þó ekki, hann
seldist ekki. Ég var ánægður með
það, mér fannst sala á skólanum van-
virða við þær hugsjónir sem honum
tengdust. Nú búa aðventistafjöl-
skyldur í skólanum og hafa unnið að
því að koma ýmsu í lag sem aflaga fór
meðan skólinn var leigður. Þá var
margt eyðilagt. Nú er þarna rekið
gott starf, ýmsir hópar koma og
dvelja í skólanum lengri og skemmri
tíma. Þannig standa mál Hlíðardals-
skóla núna. Mig dreymir um að sjá
Hlíðardalsskóla í háveldi aftur eins
og hann var þegar best gekk, til að
þjóna þjóðinni okkar og heiðra nafn
Meistarans sem skólinn hefur ávallt
verið vígður.
Slys og eftirlaun
Ég fór á eftirlaun 67 ára, fyrr en
ég ætlaði. Ég lenti í illu bílslysi 1989,
þar sem ég var talinn af.
Við hjónin fengum lóð hér í Graf-
arvogi og hófum húsbyggingu því við
urðum að rýma íbúð sem kirkjan átti.
Ég hóf byggingu hússins hér á
tveimur hækjum árið 1991. Ég
skreið á hnjánum við hjólbörurnar.
Húsinu kom ég upp með aðstoð
góðra manna á einu ári. Garðinum
höfum við smám saman komið í góða
rækt.“
Það er eðlilegt að Jón Hjörleifur
sé stoltur af handarverkum sínum.
Hús hans er bjart og fallegt og heim-
ilið prýða ýmsir munir, m.a. frá Afr-
íku.
„Ég er enn að starfi þótt ég sé
formlega hættur, sinni prestverkum
og mörgu fleira, er á kafi í söngmál-
um og tónlist, stjórna m.a. kór eft-
irlaunakennara, sá heitir EKKÓ.
Þar vantar mig fleira söngfólk.
Þegar ég lít til baka er bjarmi yfir
lífi mínu, ég sé ekki eftir að hafa vígt
það trú og kirkjustarfi, menntamál-
um og söngstarfi. Maður hefur reynt
að láta gott af sér leiða alla tíð – það
er tilgangur lífsins.“
Morgunblaðið/Þorkell
Jón Hjörleifur og Sólveig á hinu fallega heimili sínu í Rimahverfi.
gudrung@mbl.is
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. SEPTEMBER 2003 B 9
LEXUS IS200 MONTGOMERIE
ÍS
LE
N
SK
A
A
U
G
LÝ
SI
N
G
A
ST
O
FA
N
/S
IA
.I
S
TO
Y
22
06
6
8/
20
03
LEXUS N†B†LAVEGI 6 SÍMI 570 5400 WWW.LEXUS.IS
SPECIAL EDITION
IS200 MONTGOMERIE
LEXUS STYRKIR SINFÓNÍUHLJÓMSVEIT ÍSLANDS.
IS 200 MONTGOMERIE ER GLÆSILEGA
ÚTBÚINN LÚXÚSBÍLL. TÆKNI OG FÁGUN
Á HEIMSMÆLIKVAR‹A. GULLI‹ TÆKI-
FÆRI FYRIR fiÁ SEM VILJA NJÓTA
VELGENGNI Á VEGUM MEISTARANNA.
HÖFUM TAKMARKA‹ MAGN TIL SÖLU
NÚ fiEGAR. VERI‹ VELKOMIN Í REYNSLU-
AKSTUR.