Morgunblaðið - 13.10.2003, Qupperneq 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 13. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Vegna mistaka við
vinnslu blaðsins föstu-
daginn 10. október
varð eftirfarandi ljóð
viðskila við greinina.
Við biðjum aðstand-
endur velvirðingar á mistökunum og
birtum greinina aftur.
HALLBJÖRN
EÐVARÐ ODDSSON
✝ Hallbjörn EðvarðOddsson fæddist á
Suðureyri við Súg-
andafjörð 8. apríl
1921. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Grund 4. október síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Bústaða-
kirkju 10. október.
Langt, langt í fjarska,
handan tíma og rúms
býr friður
líkur vatnsborði
ósnertu af gárum vindsins,
þar er óskaland mitt
þangað vil ég komast.
(Jóhann G. Jóhannsson.)
Elsku afi.
Nú er komið að
kveðjustund. Við vilj-
um þakka þér allar
góðu stundirnar sem
við höfum átt með þér.
Sorgin er þungbær en
mestur verður söknuðurinn hjá
ömmu. Við skulum hugsa vel um
hana fyrir þig.
Við eigum dýrmætar minningar
um þig, besta afa í heimi sem við
munum geyma í hjörtum okkar.
Dagný Ósk og Pétur.
✝ Hallberg Krist-insson fæddist á
Stokkseyri 17. apríl
1939. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 2. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Kristinn Júní-
usson frá Rútsstöð-
um í Gaulverjabæ og
Margrét Guðnadóttir
frá Stokkseyri.
Systkini Hallbergs
eru Vilhelmína Guð-
rún, f. 30. júlí 1927
(sammæðra) og Vil-
borg Fríða, f. 9. ágúst 1936, og
Júníus Kristinn, 12. feb. 1944, d. 7.
jan. 1983.
Hallberg kvæntist 28. febrúar
1959 Áslaugu Ólafsdóttur frá Eyr-
arbakka, f. 9. febrúar 1941. Börn
þeirra eru: 1) Margrét Dagbjört, f.
7. apríl 1958, d. 17 júlí. 1977. 2) Jó-
hanna Björk, f. 19. feb. 1962. Börn
hennar og Guðlaugs Albertssonar
eru Margrét Dagbjört, f. 10. apríl
1986, Albert Þórir, f. 19. feb. 1990,
og Bjarki Snær, f.
17. sept. 1997. Jó-
hanna og Guðlaugur
skildu. 3) Ólöf Ingi-
björg, f. 28. ágúst
1963, maki Jóhann
Garðarsson. Börn
þeirra eru: Guð-
mundur Njáll, f. 10.
mars 1980, dóttir
hans er Dagbjört
Lind, f. 12. maí 1998,
Áslaug Karen, f. 29.
júní 1988, Viktor
Örn, f. 25. júní 1991,
og Hilmar Orri, f. 19.
júní 1997. 4) Hafþór
Kristinn, f. 30. ágúst 1968. Maki
Viktoría Ottósdóttir, börn þeirra
eru Guðrún Alda, f. 20. ágúst
1986, dóttir hennar er Ásdís Mar-
ie, f. 28. ágúst 2003, Róbert Þór, f.
30. maí 1988, og Jóhann Ingi, f. 22.
nóv. 1991. Hallberg og Áslaug
skildu. Einnig átti Hallberg son-
inn Gunnar Þór, f. 14. okt. 1962.
Útför Hallbergs verður gerð
frá Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku pabbi, guð varðveiti sálu þína.
Hvíl í friði. Þín dóttir
Jóhanna Björk.
Við viljum kveðja afa okkar með
þessum ljóðlínum.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku afi, við munum alltaf sakna
þín.
Þín afabörn,
Margrét Dagbjört,
Albert Þórir og Bjarki Snær.
HALLBERG
KRISTINSSON
Hún Sveinveig á Hól
er látin. Saga systranna
á Hól og móður minnar
Arnþrúðar var mjög
samtvinnuð á árum áð-
ur. Þær fæddust allar á Vopnafirði,
Sveinveig 1915 og hinar 1916. Svein-
veig og Fanný fluttust til Seyðisfjarð-
ar árið 1923 og móðir mín árið eftir.
Náin vinátta var alltaf á milli þeirra.
Þegar ég var að alast upp kenndi
Sveinveig stúlkum handavinnu ásamt
því að vinna í kaupfélaginu sem þá hét
Kaupfélag Austfjarða og stóð á bakka
lónsins rétt fyrir neðan Tungu. Kaup-
félagið var draumaveröld okkar
krakkanna. Þar var allt sem hugurinn
girntist en ekki fékkst nema kannski á
jólum. Þarna réð hún ríkjum, þessi
litla, glaðværa kona í afgreiðslusloppn-
um.
Á þessum árum var fastur liður að
fara í jólaboð inn á Hól. Ég man hátíð-
legt andrúmsloft, ljúffengt bakkelsi og
okkur Bubbu dóttur hennar að leika
að jólagjöfum á gólfinu. Og svo komu
þau til okkar um næstu jól. Sigurður
gamli var orðinn aldraður ekkjumað-
ur. Hann bjó hjá þeim Sveinveigu og
Úlfi, manni hennar Ingólfssyni. Fanný
bjó þar líka. Ég held reyndar að
Fanný hafi verið ein besta vinkona
mömmu. Man eftir þeim sitjandi í eld-
húsinu með kaffi og rettu, ræðandi mál
sem maður fékk hreint ekki að hlusta
á. Fanný var tíður gestur í Tungu.
Eftir að móðir mín lést 1964 slitnaði
þetta nána samband milli bæjanna.
Úlfur söng áfram tenór hjá pabba sem
stundum fór í heimsókn inn á Hól. En
ég kom þar varla, fór að heiman í skóla
nokkrum árum síðar og rækti gamlan
vinskap illa í mörg ár. Á seinni árum,
þegar ég hafði mannast eitthvað og fór
að koma aftur heim á Seyðisfjörð,
heimsótti ég Sveinveigu og Úlf alltaf.
Fanný lést 1983 og þau voru bara tvö
eftir á Múlaveginum þar sem þau
höfðu reist sér hús.
Alltaf var gaman að hitta Svein-
veigu. Hún var orðin nokkuð öldruð en
SVEINVEIG
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Sveinveig Sig-urðardóttir
fæddist 6. júlí 1915 á
Hrappsstöðum í
Vopnafirði. Hún lést
á Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar 26. septem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Seyðisfjarð-
arkirkju 4. október.
tók manni tveim hönd-
um og leiddi til stofu, að
spjalla saman, drekka
kaffi, hafa kökur og rifja
upp gamla tíma. Mér er
sérlega minnisstæð ein
heimsókn þegar ég og
Kristín systir mín vor-
um á ferð með dætur
okkar þrjár. Þá settu
þær upp leikrit úti í
garði á Múlaveginum.
Við systkinin sátum í
stofu með þeim hjónum
allt kvöldið eftir steik og
ís en dæturnar sömdu
og æfðu bjart júníkveld-
ið. Á slaginu tólf á miðnætti settumst
við öll út í garð og horfðum á leikrit í
seyðfirskri sumarblíðu. Þá var Svein-
veigu skemmt enda hrein óskastund.
Ég heyrði á Úlfi þegar ég talaði við
hann í sumar að útlitið væri slæmt.
Sveinveig var orðin 88 ára og hennar
tími kominn. En hún lifði bæði vel og
lengi eins og segir í ævintýrunum.
Hún var heilsteypt og lífsglöð kona og
mestan partinn heilsuhraust. Nú eru
þær komnar saman aftur, móðir mín
og þær systur. Sveinveig fór síðust.
Blessuð sé minning systranna á Hól.
Úlfi, Bubbu og barnabörnum votta ég
samúð mína.
Ingólfur Steinsson.
Elsku amma.
Ég trúi því varla að þú sért farin. Þú
sem varst alltaf hjá mér, alveg frá því
ég fæddist. Þú varst alveg ekta amma,
alltaf tilbúin til að gera allt fyrir okkur
systkinin. Oft komum við systurnar í
hádegismat til ykkar afa og alltaf var
heitur matur hjá þér og grautur á eft-
ir, þó svo að þú ynnir sjálf úti og kæm-
ir aðeins heim í hádeginu. Alltaf var
líka passað upp á að maður ætti prjón-
aða ullarsokka og vettlinga og ekki var
lengi verið að stoppa í götin þegar þau
komu. Þú varst ótrúlega dugleg kona,
skemmtileg og ákveðin, þú varst
hreinskilin, sagðir það sem þér fannst.
Ég man þú sagðir oft við mig að þú
værir orðin það gömul að þér væri al-
veg sama hvað fólki fyndist.
Oftast þegar ég kom á Múlann þá
var spilað, ef við vorum tvær þá spil-
uðum við annað hvort kasínu eða
rommý, en þegar afi var með þá spil-
uðum við manna og yfirleitt vann afi
okkur.
Það er ekki hægt annað en að minn-
ast á jólin þegar ég hugsa um þig
amma, því að þau voru einstök. Ég
held að ég hafi bara misst af 4 jólum
með ykkur afa. Alltaf voru aspassúpa
og rjúpur. Þegar við systkinin vorum
lítil kunnum við ekki alveg að meta
þessar blessuðu rjúpur, en því var
bjargað með því að elda kjúkling,
hangikjöt eða eitthvað annað sem
okkur langaði í. Svo var vaskað upp
og við Kolla og seinna Böðvar biðum
spennt eftir því að opna pakkana. Við
fengum nú reyndar alltaf að opna
einn pakka meðan við biðum. Þetta
verða alltaf bestu jólin. Jólin 1997 eru
mér sérstaklega minnistæð því þá
vorum við Ýmir ein með ykkur afa og
þá voru líka rjúpur en þau vissu að
Ýmir væri ekkert sérstaklega hrifinn
af rjúpum svo þau höfðu líka hangi-
kjöt. Svona voru þau alltaf bæði tvö,
alltaf að passa að öllum liði vel og að
allir væru ánægðir. Ég man líka eftir
því að þegar við vorum veik þá feng-
um við alltaf smá gjafir, litabók, púsl
o.fl. svo að okkur leiddist ekki eins
mikið.
En það er ekki hægt að tala um
ömmu nema að minnast á afa líka því
að þau voru svo samrýnd, það var svo
gaman að hlusta á þau, smá kítandi en
maður sá alveg hvað þau elskuðu
hvort annað mikið og hugsuðu vel um
hvort annað og eftir að amma varð lé-
legri, hvað afi hugsaði vel um hana, las
fyrir hana og þegar þau fóru í morg-
ungönguna leiðandi hvort annað. Árið
2001 eignuðumst við Ýmir strák og
amma var auðvitað montin með lang-
ömmubarnið sitt eins og hin tvö. Svo
komum við austur í mars 2002 til að
láta skíra hann. Ég gleymi aldrei þeg-
ar ég sagði henni hvað hann átti að
heita, hún var nú ekki hrifin. Þetta var
ekki einu sinni nafn, ég ætti frekar að
láta hann heita Jónas Pétur eftir öfum
sínum og alltaf þegar ég hitti hana eft-
ir þetta þá spurði hún hvort hann héti
virkilega ennþá Jason. Ég var aldrei
sár yfir þessu því hún sagði þetta á svo
skemmtilegan hátt og þá mundi hún
líka alltaf eftir honum.
Ég var svo ánægð eitt kvöldið sem
ég kom í sumar, þá varstu komin á
spítalann og þú sast og horfðir á frétt-
irnar með hinum konunum og við byrj-
uðum að tala saman og þú spurðir eftir
afa og þá kom hann akkúrat og rak
okkur frá sjónvarpinu því að það gat
enginn hlustað á fréttir fyrir látunum í
okkur. Við hlýddum auðvitað og færð-
um okkur frá sjónvarpinu og tókum
einn slag, einn manna og það var líka
síðasta spilið sem við spiluðum.
Elsku amma, þú skilur eftir þig
stórt skarð, sem erfitt verður að fylla,
en ég veit að þú verður alltaf með okk-
ur öllum og ég má bara þakka fyrir að
hafa haft þig svona lengi.
Ástarkveðja frá Ými og Jasoni Ými.
Hjördís.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Þessar línur Bólu Hjálmars fóru í
gegnum huga minn þegar ég frétti að
vinkona mín Sveinveig væri dáin. Mig
langar til þess að minnast hennar í ör-
fáum orðum.
Frá því að ég man eftir mér voru
heimsóknir inn á Hól hluti af tilveru
okkar í Tungu. Þar bjuggu Sveinveig
og Fanný ásamt föður þeirra Sigurði
sem þá var orðinn ekkjumaður. Þar
var Úlfur sem átti ekkert skylt við úlf-
inn í Rauðhettusögunni (það vissum
við krakkarnir), stundum Regína sem
mér fannst alltaf vera eins og kvik-
myndastjarna og síðan bættist Bubba
litla við. Á Hól var gott að koma. Stof-
urnar litlar en hlýjar og ég finn enn
kaffiilminn í loftinu. Fjölskyldan var
vinafólk afa og ömmu frá Vopnafirði
og systurnar Fanný og Sveinveig vin-
konur móður minnar. Umræðuefni
skorti aldrei og mikið var hlegið. Nú
eru þær allar farnar vinkonurnar,
fyrst mamma, þá Fanný og nú langsíð-
ust Sveinveig. En ég ætla að trúa því
að þær hlæi í öðrum stað.
Seinna fluttu Sveinveig og Úlfur í
nýtt hús á Múlavegi. Þar var ekki síð-
ur gott að koma. Ýmist fyllti ég húsið
af börnum eða settist ein í eldhúshorn-
ið með Sveinveigu. Og svo létum við
dæluna ganga. Alltaf voru móttökurn-
ar jafn hlýjar. Einu sinni var ég ekki
nógu fljót að skila mér í heimsókn en
var á flakki um Seyðisfjörð. Þegar
Sveinveig frétti af því fóru hún og Úlf-
ur út að leita að mér. Það þótti mér
vænt um. Tryggð góðra vina er dýr-
mæt og á hana fellur ekki skuggi.
Í júlílok kom ég til Sveinveigar í síð-
asta sinn. Þá lá hún á sjúkrahúsinu og
var ósköp ólík sjálfri sér. Hún var orð-
in svo grönn, eins og hún hefði öll
gengið saman. Hún mókti en þegar ég
stóð upp til þess að fara opnaði hún
augun og sagði: „Þú kemur fljótt aft-
ur.“ Og mér fannst gamla glampanum
bregða fyrir í augunum.
En ég kom ekki nógu fljótt austur
aftur og nú er hún farin. Bráðum
verða bara fjöllin eftir.
Ég votta Úlfi, Bubbu, Regínu og
öðrum venslamönnum samúð mína.
Blessuð veri minning Sveinveigar.
Kristín Steinsdóttir.
Dýpsta sæla og sorgin
þunga,
svífa hljóðlaust yfir
storð.
Þeirra mál ei talar
tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Þegar maður hefur átt mikið þá
hefur maður misst mikið.
Brynjar bróðir minn er burt
BRYNJAR GUÐ-
BJÖRN ÍVARSSON
✝ Brynjar Guð-björn Ívarsson
fæddist á Hellissandi
8. júlí 1932. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
25. september og var
útför hans gerð frá
Fella- og Hólakirkju
6. október.
kvaddur af þessari
jörð. Hans tími var
kominn þótt mér finn-
ist það of fljótt. Minn-
ingarnar hrannast
upp, lítill fallegur
drengur með liðað hár
og ljúfan svip. Fjórtán
ára gamall var hann
sendur á sjóinn og
varð að sjá fyrir sjálf-
um sér, það setti svip
á hans líf. Ég man
þegar ég var nýgift
með tvö börn, þá kom
hann í heimsókn til
mín eftir siglingu frá
útlöndum þá 17 ára og færði mér
og börnunum gjafir sem voru sér-
stakar. Hann gaf mér gólfvasa,
telpunni minni kanínupels, sem
hún elskaði, og drengnum mínum
skip, sem var alveg sérstakt en það
bar nafnið Arnold. Við hjónin vor-
um svo hrifin af nafninu að við
skírðum son okkar Arnald. Brynjar
gaf ekki bara góðar gjafir, hann
gaf líka af sér góðvild og falleg orð.
Hann gat sagt við mann „mikið lít-
ur þú vel út“ eða „en hvað þessi föt
klæða þig vel“, slík orð yljuðu
manni oft um hjartarætur.
Ævi bróður míns var bæði
stormasöm og ljúf, en hann var svo
ljúfur að stormurinn náði ekki tök-
um á honum. Hann barðist við
storminn og sigraði. Lán hans í líf-
inu var að eignast góða konu sem
stóð með honum og studdi hann í
ólgusjó. Það var stórkostlegt að sjá
hvað þau nutu lífsins saman síðari
hluta ævinnar, bæði með börnum
sínum og í einkalífinu.
Elsku Brynjar, þakka þér fyrir
gönguna í gegnum lífið og allt sem
þú kenndir mér. Doja mín, þú hef-
ur misst mikið, en þú átt þinn þátt í
ykkar gæfu, það er mikils virði. Ég
bið almættið að gefa þér og fjöl-
skyldu ykkar styrk til að standast
þetta álag.
Björg Ívarsdóttir.