Morgunblaðið - 22.01.2004, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 22. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þórunn Jónsdótt-ir fæddist í
Bandaríkjunum 22.
janúar 1947 en var
uppalin í Reykjavík.
Hún andaðist á heim-
ili sínu 15. janúar síð-
astliðinn. Þórunn var
eina barn hjónanna
Sigríðar Björnsdótt-
ur og Brady Vaughn.
Þau skildu. Sigríður
giftist Jóni Guð-
mundssyni frá Gerð-
um árið 1952 og var
Þórunn kjördóttir
hans. Systkini Þór-
unnar eru Björn Jónsson, kvænt-
ur Guðrúnu Valgeirsdóttur og
Ingibjörg Jónsdóttir, gift Eyjólfi
Bjarnasyni.
Þórunn giftist Lúðvík Emil
Kaaber árið 1979. Börn þeirra eru
Eva Björk Kaaber, f. 13.5. 1980,
og Axel Kaaber, f. 4.11. 1984. Þór-
unn og Lúðvík
skildu.
Þórunn lauk kenn-
araprófi frá Kenn-
araskóla Íslands
1968 og varð stúdent
frá sama skóla 1971.
Hún kenndi í Banda-
ríkjunum, Reykjavík
og víðar. Hún varð
hjúkrunarfræðingur
frá Hjúkrunarskóla
Íslands árið 1975 og
starfaði síðan við
hjúkrun hér heima
og í Austurríki og
Danmörku. Þórunn
var tónlistarunnandi og tók þátt í
kórstarfi með Pólýfónkórnum,
Kvennakórnum og Gospelsystr-
um.
Útför Þórunnar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag, á afmælis-
degi hennar, og hefst athöfnin
klukkan 10.30.
Þá hefur hún Þórunn frænka okk-
ar lagt upp í sína hinstu ferð, kvatt
þetta jarðneska líf og er nú komin yf-
ir í aðra veröld þar sem birta og hlýja
taka á móti henni.
Fyrstu minningarnar um Þórunni
frænku eru frá þeim tíma þegar hún
kom í Sigtúnið að passa okkur syst-
ur, hún orðin táningur og við ennþá
smápeð. Átti hún það til að fara með
okkur í strætó niður á Tjörn að gefa
öndunum brauð og sýna okkur bæinn
en það þótti okkur mjög skemmti-
legt.
Alltaf bar Þórunn mikla umhyggju
fyrir okkur. Þegar hún kom var
nokkuð víst að hún las sögur og spil-
aði við okkur og gerði reyndar allt
sem við báðum hana um. Í okkar aug-
um var hún Frænkan með stóru F.
Þórunn kom líka stundum á fund
pabba okkar til að æfa sig í reikningi,
eins og það hét í þá daga. Því námið
var tekið föstum tökum og ekki verið
að láta reka á reiðanum enda Þórunn
námsmaður góður. Að reiknikúnst-
um loknum bauð svo mamma upp á
súkkulaðiköku og mjólk.
Oft talaði Þórunn um hvað hún
saknaði afa og ömmu mikið. Af afa
lærði hún sínar fyrstu nótur á orgelið
sem hann átti og spilaði svo undurfal-
lega á. Má með sanni segja að hún
hafi erft tónlistargáfurnar frá hon-
um, en hún spilaði ekki einungis á pí-
anó heldur söng hún líka einstaklega
vel og naut þess að syngja í Kvenna-
kórnum, með Gospelsystrum og í Fíl-
harmóníunni á árum áður.
Þórunn var elst af okkur systkina-
börnunum og var því alveg í sér-
flokki, rauðhærð og glæsileg, í Villta
Vestrinu með túperað hár meðan við
hin vorum ennþá í brennibolta og
teygjó. Þegar við komum í hið árlega
jólaboð á Bárugötuna var það Þór-
unn sem settist við píanóið og spilaði
jólalög – og við sem yngri vorum
fylgdumst með full aðdáunar, hvern-
ig hún spilaði eins og engill og lifði
sig inn í tónlistina. En smám saman
hvarf aldursmunurinn og einn góðan
veðurdag var hann horfinn. Frænd-
systkinahópurinn fór að hittast í
partíum, sem síðar urðu að árlegum
grillveislum með mat, ljúfum veigum
og tilheyrandi dansstuði. Um jól hitt-
ist svo stórfjölskyldan til að treysta
böndin og skemmta sér saman, ungir
sem aldnir. Þórunn lét sig aldrei
vanta í þessar fjölskylduveislur enda
fjölskyldan henni mikils virði – eins
og okkur.
Alltaf tók Þórunn vel á móti gest-
um sem bar að garði hvort sem var á
Akranesi, í bænum eða úti í hinum
stóra heimi. Ég, nafna hennar, á
mjög góðar minningar þegar ég
heimsótti Þórunni og fjölskyldu til
Washington en þar bjuggu þau um
skeið snemma á níunda áratugnum.
Eva Björk var þá lítil hnáta, eins árs,
hress og skemmtileg. Örkuðum við
frænkurnar saman vítt og breitt um
höfuðborgina með þá litlu í kerru til
að skoða mannlífið og menninguna.
Út að borða og í bíó – það voru góðir
dagar og Þórunn í essinu sínu. Þá
rifjast einnig upp heimsókn í Súlu-
hólana, Axel nýkominn í heiminn og
við mæðgurnar mættar til að sam-
gleðjast þeim með litla sólargeislann,
sem nú er orðinn stór strákur.
Já, lífið var henni oft bæði gjöfult
og gott – en á milli reyndist hríðin
hörð og erfitt á stundum þegar
mykrið leitaði á hugann. Nú hefur
Þórunn fundið frið í sálinni og megi
guð vera með henni. Við vottum Evu
Björk, Axel, Lillu, Ingibjörgu, Birni
og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð á þessari erfiðu stundu. Hvíl í
friði, elsku frænka.
Þínar
Halldóra og Þórunn Sveinsdætur.
Ljósið á kertinu logar,
lýsir upp dimman geim,
æðrastu ekki, en áfram haltu,
þú ert á leiðinni heim.
Ljósið upp myrkrið lýsir
og leiðir minn hug til þín.
Ó, Guð minn, svo gjarna mig fýsir
að gefa þér sporin mín.
(Höf. ókunnur.)
Drottinn gaf og drottinn tók, Þór-
unn er dáinn. Saumósystur setti
hljóðar þegar við fréttum af andláti
okkar góðu vinkonu til 32 ára. Í sept-
ember 1971 hófum við nám í Hjúkr-
unarskóla Íslands. Þórunn var að
okkar mati langt á undan okkur í
aldri og þroska, því hún var nokkrum
árum eldri en við og útlærður kenn-
ari.
Mennirnir eru því eðli gæddir, að
allir eru til einhvers fæddir. Fyrst
fannst okkur skrýtið að hún skyldi
koma í hjúkrunarskólann en það leið
ekki á löngu þangað til að við, ásamt
sjúklingunum, þökkuðum guði fyrir
að hún skyldi koma og læra með okk-
ur hjúkrun. Hún hefur alla tíð verið
hjúkrunarkona af guðs náð.
Fljótlega á námstímanum mynd-
aðist saumaklúbburinn sem hefur
haldist allan þennan tíma og gegnum
tíðina hefur margt verið brallað. Á
stórafmælum drógum við fram gaml-
ar hjúkrunarvörur og hjúkrunarbún-
inga, sem hafa nú ekki alltaf passað,
og sungum hver annarri og veislu-
gestum frumsamdar afmælisvísur
um viðkomandi afmælisbarn. Fyrir
allar höfum við sungið vísuna sem við
rauluðum í Hjúkrunarskólanum,
Við erum allar hjúkrunar systur, allstaðar
af landinu.
Ekki verður munnur okkar kysstur, fyrr
en í hjónabandinu ... o.s.frv.
Hjúkrunarsystur, Hollsystur og
Saumósystur. Systur styðja hver
aðra og í gegnum þessi ár höfum við
allar þurft og fengið stuðning frá
hver annarri þegar við höfum þurft á
því að halda vegna atvika í lífi okkar.
Saumóinn okkar hefur farið í fjöl-
skylduferðir þar sem börn og full-
orðnir léku listir sínar, sumarbú-
staðaferðir þar sem við gleymdum að
sofa því við þurftum svo mikið að
tala, farið í utanlandsferðir og heim-
sótt hver aðra þar sem við höfum bú-
ið hverju sinni. Gegnum tíðina höfum
við búið víða og klúbbarnir hafa
stundum verið fámennir. Þessi bjó
hér og hin þar, en allar höfum við
verið að sinna starfi okkar þessi 32 ár
síðan við hófum nám og alltaf haldið
klúbbnum gangandi.
Að námi loknu starfaði Þórunn og
bjó í Vínarborg, á Blönduósi, Akra-
nesi, Selfossi, Stykkishólmi, Was-
hingthon DC og í Reykjavík. Landa-
kot var lengst af hennar vinnustaður
og nú síðast starfaði hún á Grund.
Þórunn fæddist í Bandaríkjunum
og var alla tíð mikil heimsmanneskja,
enda lágu hæfileikar hennar víðar en
við hjúkrunarstörf. Hún var snilling-
ur í hannyrðum, saumaði veggteppi
og ullardúk sem hún var mörg ár að
sauma og er algert meistarastykki.
„Stelpur eruð þið ekki með handa-
vinnu ...?“ læddist út úr henni þegar
við vorum farnar að tala of mikið, en
hún var alltaf með eitthvað á prjón-
unum sínum og alveg ótrúlegt hvað
hún bjó til úr hárfínu garni. Pec-
anpæið hennar var í miklu uppáhaldi
hjá okkur enda rosalega gott ásamt
öllu öðru sem við fengum hjá henni í
saumó. Hún átti það til að spila fyrir
okkur hin flóknustu verk á píanó og
við vorum alltaf svo menningarlega
nærðar eftir saumaklúbbana hjá
henni. Með Fílharmóníu, Pólýfón-
kórnum og Kvennakórnum söng hún
í gegnum tíðina og tók þátt í að
syngja mörg stórverk.
Hún kom okkur oft á óvart þegar
hún var að að velja sér vinnustaði,
eitt sumarið fór hún til Danmerkur
og vann við hjúkrunarstörf á Fjóni.
Þórunn hjólaði þar í sínar hjúkrunar-
vitjanir og sagði svo við okkur „stelp-
ur, þetta var svo yndislegt“. Við
sáum hana fyrir okkur á gömlu
dönsku reiðhjóli með tágakörfu á
stýrinu, klædda í rósóttan sumarkjól
með stráhatt, en fatastíll hennar var
einstakur og tímalaus. Það var við-
kvæði í saumó, „þetta er svo Þórunn-
arlegt“. Hún kom klædd eins og
drottning og við spurðum; hvar
fékkstu þetta dress? „Stelpur mínar,
þennan kjól er ég búin að eiga í 15
ár.“ Hún hafði sérstakt lag á að raða
saman litum á fatnaði og hlutum á
sinn eigin hátt, svo úr varð hlýleiki og
smekklegheit, og sýndi um leið
nægjusemi í hvívetna.
Í langan tíma glímdi vinkona okk-
ar við sjúkdóm sem kom með óreglu-
legu millibili eins og þruma úr heið-
skíru lofti. Hún tókst á við veikindi
sín, geislaði á ný og kom svo í saumó
með sinn skemmtilega hlátur.
Þórunn giftist Lúðvík Emil Kaab-
er en leiðir þeirra skildu. Þau eign-
uðust Evu Björk og Axel, sólargeisl-
ana í lífi hennar. Þau hafa verið gleði
hennar og yndi, enda bæði sérlega
mannvænleg og vel gerð í alla staði.
Hún var mjög stolt af þeim.
Kæra Eva Björk, Axel og fjöl-
skylda. Við vottum ykkur okkar inni-
ÞÓRUNN
JÓNSDÓTTIR
✝ Sigrún Sveins-dóttir var fædd í
Reykjavík 25. janúar
1920. Hún lést á
Landspítala í Foss-
vogi 16. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Kristín
Sigurðardóttir, hús-
móðir, f. 21. júlí
1898 í Viðey, Sel-
tjarnarneshreppi í
Kjós, d. 8. sept. 1979,
og Sveinn Jónsson
mótoristi, síðan
áhaldavörður
Reykjavíkurborgar,
f. 13. júní 1889 í Norðurkoti í Mið-
neshreppi í Gull., d. 12. mars 1966.
Sigrún var þriðja elst átta alsystk-
ina. 1) Haukur, f. 28. sept. 1917, d.
12. júlí 1999. 2) Sigurjón, f. 19.
í Árn. Foreldrar hans voru Ingi-
björg Einarsdóttir, húsmóðir, f. 1.
sept. 1891 í Borgarholti í Stokks-
eyrarhreppi í Árn., d. 13. júní
1975, og Jósteinn Kristjánsson,
kaupmaður, f. 7. júní 1887 á Bolla-
stöðum í Hraungerðishreppi í
Árn., d. 30. jan. 1964. Þau bjuggu í
Hausthúsum á Stokkseyri og síðar
í Reykjavík. Sigrún og Jón bjuggu
alla tíð í Reykjavík. Börn þeirra
eru: 1) Sveinn Agnar, f. 8. sept.
1942, d. 8. maí 1943. 2) Karen, f.
15. maí 1944. 3) Sveinn, f. 2. júní
1945. 4) Sólmundur, f. 11. des.
1951. 5) Guðni, f. 8. jan. 1957.
Drífa Björk, f. 24. júní 1958.
Barna- , barnabarna- og barna-
barnabarnabörn eru orðin yfir 40.
Sigrún ólst upp í Reykjavík og í
Saltvík á Kjalarnesi. Hún starfaði
lengst af sem húsmóðir en seinna
sem matráðskona og meðferðar-
fulltrúi á Sólheimum í Grímsnesi
og á sambýli í Drekavogi í Reykja-
vík. Útför Sigrúnar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
nóv. 1918, d. á fyrsta
ári. 3) Sveindís, f. 11.
nóv. 1922, d. 6. jan.
1989. 4) Theodóra, f.
28. maí 1924, d. 11.
ágúst 1998. 5) Harald-
ur, f. 4. maí 1926. 6)
Guðrún, f. 6. nóv.
1928, d. 6. júlí 1991 .
7) Konráð Ragnar, f.
27. mars 1930. Hálf-
systkin hennar sam-
feðra voru 1) Svan-
hvít Sylvía, f. 30. júní
1910, d. 1946. 2)
Guðni, f. 19. okt. 1912,
d. 9. febr. 1987.
Sigrún giftist 31. október 1943
eftirlifandi eiginmanni sínum Jóni
Jósteinssyni, vélamanni hjá
Reykjavíkurborg, f. 5 júlí 1919 á
Bollastöðum í Hraungerðishreppi
Í dag verður mágkona okkar, Sig-
rún Sveinsdóttir, sem oftast var köll-
uð Stella, jarðsungin frá Bústaða-
kirkju.
Það eru margar minningar og all-
ar góðar, sem upp í hugann koma af
kynnum okkar við heimili Stellu og
Jóns, bróður okkar.
Ofarlega í huganum er þegar þau
bjuggu á Kárastígnum og við vorum
ungir, þá áttum við heima á Stokks-
eyri, en vorum oft í Reykjavík af
ýmsum ástæðum, bæði vegna náms
og vinnu.
Alltaf var farið til Stellu og Jóns,
gist þar og borðað. Minningarnar
um móttökurnar hjá Stellu, þegar
við komum á Kárastíginn, ylja hug-
ann. Alltaf var hún brosandi og og
kát, allt var sjálfsagt, plata sett á
fóninn og sungið og trallað.
Stella hafði yndi af söng og fal-
legum lögum. Hún var jákvæð og
hláturmild. Þannig minnumst við
hennar.
Það voru margar máltíðirnar og
hnallþórurnar sem við innbyrtum á
Kárastígnum. Annar okkar var sjó-
maður og kom á ýmsum tímum, en
alltaf velkominn jafnt á nóttu sem
degi.
Undanfarið hefur Stella átt við
vanheilsu að stríða og ljóst var orðið
að hverju stefndi. En þegar spurt
var hvernig henni liði, svaraði hún
snöggt og brosandi: „Ég hef það
bara gott.“
Við, systkini Jóns, eigum öll góðar
og þakklátar minningar um Stellu,
mágkonu okkar.
Þrátt fyrir mannmargt heimili og
annir voru móttökurnar alltaf eins,
velvilji og gestrisni, maður fann að
maður var alltaf velkominn.
Jóni, bróður okkar, börnum þeirra
Stellu og öðrum ættingjum, sendum
við samúðarkveðjur og blessum
minningu Stellu.
Einar og Björgvin.
Mér um hug og hjarta nú
hljómar sætir líða.
Óma vorljóð, óma þú
út um grundir víða.
Hljóma þar við hús þú sér
hýrleg blómin skína.
Fríðri rós, ef fyrir ber,
færðu kveðju mína.
(Steingr. Thorst.)
Þetta lag, Mér um hug og hjarta
nú, var uppáhaldslag hjá henni
Stellu minni og það kemur upp í
hugann þegar hugsað er um hana nú
þegar leiðir skilja.
Allt frá því ég man fyrst eftir mér
hafa Jón og Stella og afkomendur
þeirra verið í hópi uppáhalds frænd-
fólks míns. Það var alltaf gaman, og
hátíðisdagar í mínum huga, þegar
Jón og Stella komu í heimsókn í
sveitina í gamla daga. Og nú þegar
við kveðjum Stellu er hugurinn hjá
Jóni frænda og Drífu frænku sem
annaðist móður sína svo vel síðustu
árin.
Stella hafði einstæðan persónu-
leika til að bera. Hún var alltaf kát
og hress og það má kannski orða það
sem svo að hún hafi haft jákvæðnina
að leiðarljósi þó að eitthvað bjátaði á
hjá henni sjálfri; alltaf brosandi og
hress.
Jón og Stella voru sérlega sam-
hent og glaðlynd hjón og alltaf já-
kvæðir straumar í kringum þau,
hvar sem þau komu eða þegar komið
var til þeirra á Kleppsveginn eða
Grundargerðið eftir að þau fluttu
þangað með Drífu dóttur sinni. Svo
var litli geislinn hún Konný, tíkin
sem þeim þykir öllum svo vænt um.
Ég var svo lánsamur að fá inni hjá
Jóni og Stellu á Kleppsveginum þeg-
ar ég fór ungur að vinna í Reykjavík
og kynntist þá Stellu enn betur. Það
var auðvitað sama jákvæðnin og
maður hafði kynnst í sveitinni og
mikið þótti skjólstæðingum hennar
frá sambýlinu, sem hún var að vinna
á, gaman að koma í heimsókn til
Stellu á Kleppsveginn. Þá var
kannski setið og horft á myndband
og eitthvað spjallað eins og gengur.
Og þetta var nokkuð sem Stella var
að gera utan síns vinnutíma; að
bjóða vinum sínum frá sambýlinu í
heimsókn.
Við frændfólkið á Fosshólum
kveðjum öll góða vinkonu og vottum
Jóni, Drífu og allri fjölskyldunni
innilega samúð á kveðjustundu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Jón Þórðarson frá Fosshólum.
„Jæja, hvað er næst?“ Hún Stella
okkar, æðsta söngdúfan í hópnum,
mun ekki spyrja þessarar spurning-
ar á næsta söngdúfnakvöldi og henn-
ar verður sárt saknað þar.
Í nærri tuttugu ár hefur vænn
hópur kvenna á öllum aldri komið
saman og sungið eina kvöldstund og
langt fram á nótt. Oftast á heimili
Stellu og Jóns á Kleppsvegi og
seinna í Grundargerði. Stella var
alltaf meira fyrir að syngja en tala
og þegar henni fannst við dottnar í
einhvern kjaftagang heyrðist þessi
setning: „Jæja, hvað er næst?“ Af
nógu var að taka því aldrei var sama
lagið sungið tvisvar á kvöldi nema
„Fram í heiðanna ró“ í röddum og
svo auðvitað ef læra átti eitthvert
nýtt lag.
Í þessum söngdúfnahópi þekkist
ekkert kynslóðabil, Stella var reynd-
ar elst en við tókum varla eftir því,
hún vildi alltaf hafa líf og fjör í kring-
um sig og aldrei minnist ég þess að
hún færi að sofa á undan hinum.
Söngdúfnahópinn mynda dætur
Stellu, dótturdóttir, frænkur þeirra
og við Sigga, sem tilheyrum ekki
fjölskyldunni en tilheyrum henni
samt. Því frá fyrstu tíð vorum við
umvafðar þeirri hlýju og gestrisni
sem einkennir heimilislífið í Grund-
argerði. Jón með kaffikönnuna,
Drífa með kræsingarnar og Stella í
stólnum sínum brosandi út að eyr-
um, alsæl með að fá okkur. Hún
hafði einstakt lag á því að láta okkur
finnast að við værum flottastar og
skemmtilegastar og syngjum allra
best. Ja, það var ekki leiðinlegt að
sitja undir því, hvort við sperrtum
stélin!
SIGRÚN
SVEINSDÓTTIR