Morgunblaðið - 03.02.2004, Síða 34

MINNINGAR
34 ÞRIÐJUDAGUR 3. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigrún Jóhanns-dóttir fæddist á
Arnarstapa á Mýrum
11. janúar 1933. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut
þriðjudaginn 20. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jóhann Jónat-
ansson bóndi í Hjörs-
ey á Mýrum (f. 1885,
d. 1972) og Þórunn
Sigurðardóttir (f.
1899, d. 1948). Al-
bróðir Sigrúnar er
Halldór Jóhannsson (f. 1934).
Eftirlifandi sambýlismaður Sig-
rúnar er Bjarni Dagbjartsson (f.
1937).
Hinn 10. maí 1950 giftist Sigrún
Sigurði Helga Jóhannssyni (f.
1930). Þau áttu saman þrjú börn,
Þórunni Sigurðar-
dóttur (f. 1951, d.
1994 ), Margréti Þyri
Sigurðardóttur (f.
1955) og Jóhann
Hauk Sigurðsson (f.
1957). Sigrún og Sig-
urður skildu 1976.
Sigrún vann til
margra ára sem
verslunarstjóri hjá
Hagkaupum, fyrst í
Lækjargötu og síðar
í Kjörgarði. Hún
þurfti að láta af
störfum fyrir aldur
fram sökum augn-
sjúkdóms, en var virk í starfi
Blindrafélagsins síðustu árin.
Sigrún var síðast til heimilis á
Vesturgötu 10 í Keflavík.
Útför Sigrúnar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Við Sigrún vorum saman í
Kvennaskólanum í Reykjavík og
síðan vinkonur alla ævi. Sigrún var
óvenjulegum gáfum gædd. Ég man
hversu auðvelt hún átti með að til-
einka sér hvað sem var og hve fljót
hún var að læra. Sigrún var svo
trygg vinkona og hjálpfús með ein-
dæmum. Bekkurinn okkar var
mjög friðsæll, ég man að ensku-
kennarinnn okkar sagði þegar hún
kom inn í bekkinn eftir löngufrí-
mínútur og það væri svo kyrrt inni
hjá okkur, aginn var mikill í
Kvennaskólanum. Við sátum á
fremsta bekk: Stína, ég, Sigrún og
Alla og ég reyndi að fela mig við
hliðina á Sigrúnu í sögukennslu-
tímum, sem skólastýran kenndi,
svo hún tæki ekki sérstaklega eftir
mér, jafnvel þótt mér fyndist ægi-
lega gaman að læra sögu. Bekkj-
arsysturnar voru flestar utan af
landi en við vorum þrjár frá
Reykjavik sem byrjuðum einu ári
fyrr en þær, því það árið var 13
ára bekkur í barnaskóla lagður
niður. Við höfðum níu tíma á viku í
útsaum og fatasaum í Kvennó en
samt fór það svo að kunnáttan var
ekki mikil í þeim listum eftir að
skóla lauk. Við stöllurnar í bekkn-
um stofnuðum fljótt saumaklúbb
og skemmtum okkur konunglega
við sauma og prjónaskap heima
hjá hver annarri, að ekki sé talað
um deila út köku- og smákökuupp-
skriftum, sérstaklega fyrir jólin.
Við Sigrún hættum í Kvennó á
undan bekkjarsystrum okkar, ég
tók landspróf og Sigrún giftist og
stofnaði heimili og eignaðist dótt-
ur. Eftir að við vorum orðnar hús-
mæður og mæður var Sigrún alltaf
mín stoð og stytta með að skipu-
leggja og hjálpa við að bjóða fólki
heim, sérstaklega hvað skyldi
framreiða. Á fyrstu hjónabands-
árum mínum hringdi ég oft í Sig-
rúnu og fékk ráðgjöf í að steikja
kindahrygg og læri og brúna kart-
öflur og sérstaklega að steikja
hamborgarhrygg. Hún var alltaf
jafnráðagóð og dugleg svo manni
fannst að allt væri mögulegt. Eftir
að Sigrún fluttist til Keflavíkur
með seinni manni sínum og ég
fluttist til Noregs sáumst við
sjaldnar en héldum alltaf sam-
bandinu og skrifuðumst á. Sigrún
var verslunarstjóri í Hagkaup all-
an sinn vinnualdur, fyrirlestra-
haldari hjá AA og seinna ein af
forvígismanneskjum Blindravina-
félagsins þegar sjónin fór að gefa
sig hjá henni. Það var alveg sama
hvar hún var eða með hverjum;
alls staðar var hún fremst í flokki.
Megi góður Guð blessa Hauk,
Möggu og barna- og barnabarna-
börnin í sorg þeirra og gefa þeim
styrk og blessa minningu Sigrúnar
okkar.
Þóra Benediktsson.
Hún var partur af unglingsárum
okkar vinanna. Ótal sinnum lá leið
á Fornhagann til að heimsækja
Hauk, vin okkar og son hennar.
Hún var hlý í fasi og fylgdist af
góðvild og lifandi áhuga með því
sem við tókum okkur fyrir hendur.
Við minnumst þess líka er við
heimsóttum hana í verslun Hag-
kaupa við Lækjargötu þar sem
hún starfaði þegar það fyrirtæki
var að komast á legg. Hún var
ekki alltaf margmál en við fundum
að henni þótti vænt um okkur, að
hún treysti okkar og var sátt við
vinahóp sonarins.
Fæstir okkar sáu Sigrúnu oft
eftir að við urðum fullorðnir. Ég
hitti hana þó alloft eftir að hún hóf
sambúð með Bjarna Dagbjartssyni
en honum er ég tengdur fjöl-
skylduböndum. Oftast leituðu sam-
ræður okkar í svipaðan farveg,
hvort heldur við vorum stödd í
fjölskylduboði eða í sumarbústað
austur í sveitum. Við töluðum um
Hauk og Guðrúnu, Leó, Guðrúnu
Birnu og það duldist ekki hversu
fjölskyldan var henni kær og
hversu stolt hún var af syninum og
barnabörnunum. Svo spurði hún
frétta af okkur vinunum, vildi vita
hvernig okkur vegnaði, hve mörg
börnin væru orðin og hvernig þeim
farnaðist. Ég skynjaði að henni
fannst hún eiga pínulítið í okkur,
varð var við sömu væntumþykjuna
eins og forðum daga á Fornhag-
anum. Æskuvinir barnanna skipa
oft sérstakan sess í hugum mæðra.
Og móðir æskuvinar er á einhvern
hátt nákomnari manni en margir
aðrir sem maður þó hefur um-
gengist meira.
Við vottum Hauki, Möggu,
Bjarna, fjölskyldum þeirra og öðr-
um ástvinum samúð okkar.
Gunnar Þór Bjarnason.
Fyrir réttum 20 árum var tekinn
upp sá háttur að hafa svokallað op-
ið hús í salarkynnum Blindra-
félagsins í Hamrahlíð 17. Rósa
Guðmundsdóttir fyrrum formaður
félasins var umsjónarmaður þar
allt til dauðadags. Í opna húsið
komu margir félagsmenn. Einkum
þeir, sem aldurinn var farinn að
færast yfir. Svo komu þeir, sem
voru að missa sjón eða höfðu orðið
fyrir skyndilegum sjónmissi. Fólk
sótti stuðning hvað til annars og
gat rætt ýmsa hluti, sem það átti
sameiginlegt. Svo var það snemma
árs 1987 að á Sjónstöð Íslands
kom kona að nafni Sigrún Jó-
hannsdóttir. Sigrúnu var farin að
daprast sýn verulega og ákvað að
leita sér hjálpar. Á Sjónstöðinni
fékk hún margháttaðar upplýsing-
ar og tæki, sem nýttust henni í
daglegu lífi. Jafnframt var henni
sagt frá starfsemi Blindrafélags-
ins. Sigrún var ekkert að tvínóna
við hlutina. Setti sig í samband við
ráðgjafa félagsins og mætti í opið
hús. Menn fundu að þar fór mann-
eskja, sem geislaði af. Hún var
leiftrandi skemmtileg og greind.
Sigrún hafði einstakt lag á að laða
fólk að sér og varð mikill vinur
þeirra, sem komu í opið hús. Svo
fór að Sigrún var beðin um að taka
að sér umsjón með opnu húsi, sem
var þá orðið tvisvar í viku. Hún
vann mikið að félagsmálum
Blindrafélagsins. Var óþreytandi
við að hafa samband við fólk og
hvetja það til dáða. Þegar Blindra-
félagið setti á fót trúnaðarmanna-
kerfi, en það byggist á því að þeir,
sem hafa misst sjón eða eru orðnir
mjög sjónskertir og eru trúnaðar-
menn hafa samband við þá, sem
svipað er ástatt fyrir og sjónmissir
vofir yfir, þá var Sigrún beðin um
að verða aðaltrúnaðarmaður
Blindrafélagsins ásamt Ragnari R.
Magnússyni. Hún virtist finna sig
vel í þessu starfi, sem hún gegndi
til dauðadags. Þeir, sem hún heim-
sótti luku lofsorði á hana og þótti
vænt um hana. Sigrún var orðvör
og hallaði aldrei á nokkurn mann.
Þó fann maður að í persónu henn-
ar leyndist mjög ákveðin og vilja-
sterk manneskja.
Þá sat Sigrún í bókvalsnefnd
Blindrabókasafns Íslands, en hún
hafði yndi af bóklestri og naut
hljóðbókanna.
Um 27 ára skeið var vinnustaður
minn á annarri hæð í húsi Blindra-
félagsins. Þar var Blindrabóka-
safnið til húsa. Þar voru einnig
skrifstofur félagsins og Hljóðbóka-
gerð félagsins, sem nú hefur verið
lögð niður. Þar er hjarta hússins
og þangað lá leið margra, sem
komu við í húsinu. Mér þótti alltaf
ferskur andblær leika um húsið,
þegar Sigrún kom þar. Ekki gust-
mikil, en menn vissu hver þar fór.
Fyrir rúmu ári sagði hún Sigrún
mér að hún væri eitthvað lítilfjör-
leg. Hún væri með stöðugt kvef og
beinverki og sér þætti hún ekki
ganga heil til skógar. Og það dró
að endalokunum. Hún fór á
sjúkrahús í nóvember síðastliðnum
og greindist með krabbamein í
brisi. Allt var gert til þess að lina
þjáningar hennar í lokin. En Sig-
rún var með hugann hjá þeim
mörgu, sem höfðu notið vináttu
hennar og kærleika hjá Blindra-
félaginu. Þriðjudaginn 20. janúar
kom svo kallið. Sigrún fór til ann-
ars heims, rétt orðin 71 árs gömul.
Það er vandfyllt það skarð, sem
orðið er við fráfall hennar Sigrún-
ar. Harmur eiginmanns hennar og
fjölskyldu er sár. Við, sem kynnt-
umst henni hjá Blindrafélaginu,
finnum að það vantar mikið, þegar
Sigrún er farin. En við yljum okk-
ur við ljúfar minningar um heil-
steypta manneskju, sem lagði öll-
um gott eitt til. Blessuð sé
minningin um hana Sigrúnu Jó-
hannsdóttur. Megi jákvætt lífsvið-
horf og ljúflyndi hennar verða
okkur öllum leiðarljós og til fyr-
irmyndar.
Gísli Helgason.
„Öllu er afmörkuð stund, og sér-
hver hlutur undir himninum hefur
sinn tíma.
Að fæðast hefir sinn tíma og að
deyja hefir sinn tíma … “
(Prédikarinn 3:1.)
Kallið kom án mikils fyrirvara.
Þótt Sigrún hefði verið þróttminni
um skeið, fór hún allra sinna ferða
og það liðu einungis um níu vikur
frá því að sjúkdómur hennar upp-
götvaðist þar til hún andaðist. Og
nú er enn einn hlekkurinn brost-
inn úr tryggðar- og vináttukeðju
okkar bekkjarsystranna sem
kynntumst fyrst á haustdögum
rétt fyrir miðja seinustu öld þegar
rúmlega þrjátíu stúlkur völdust
saman í 1. bekk A í Kvennaskól-
anum í Reykjavík. Flestar voru úr
Reykjavík, en nokkrar af lands-
byggðinni og Sigrún var ein af
þeim. Hún var frá Hjörsey á Mýr-
um, bænum við hafið þar sem flóð
og fjara geta skipt sköpum. Við
vorum því að mörgu leyti með ólík-
an bakgrunn og ekki vissum við
fyrr en síðar að Sigrún var þá
nýbúin að ganga í gegnum sáran
móðurmissi. Kvennaskólabekkur-
inn okkar hefur haldið vel hópinn.
Síðustu áratugina höfum við hist á
hverju vori og við höfum farið
saman í eftirminnilegar ferðir til
Hollands og Bolungarvíkur og
heimsótt bekkjarsystur þar.
Sigrún var ein af okkur tíu
bekkjarsystrum sem stofnuðum
saumaklúbb á skólaárunum og höf-
um allar götur síðan haldið nánu
sambandi, í blíðu og stríðu. Litlu
hefur það breytt þótt þrjár okkar
hafi lengst af búið í Bandaríkj-
unum. Við fylgjumst hver með
annarri, hittumst þegar kostur
gefst og erum í sambandi á Net-
inu.
Ung að árum giftist Sigrún Sig-
urði H. Jóhannssyni og eignuðust
þau þrjú börn. Hún var orðin
amma og langamma löngu áður en
við hinar urðum þeirrar gæfu að-
njótandi. Hún var myndarleg hús-
móðir og góð heim að sækja. Börn-
in og síðar barnabörnin voru
hennar stolt og gleði. Sorgin var
þyngri en orð fá lýst þegar Tóta,
eldri dóttirin, varð bráðkvödd í
blóma lífsins. Sigrún var dul að
eðlisfari og bar harm sinn í hljóði.
Hún lagði sig fram um að vera
traustur bakhjarl og hlúa að þeim
sem eftir lifðu.
Sigrún var bráðgreind kona,
hafði skýra og rökfasta hugsun,
var kjarkmikil og áræðin og það
var eitthvað í fari hennar sem
ávann henni traust samferða-
manna. Strax í fyrsta bekk
Kvennaskólans fékk skólastýran,
fröken Ragnheiður, hana til að að-
stoða sig við að reikna út einkunn-
ir nemenda. Og síðar á ævinni,
þegar hún var komin út á vinnu-
markaðinn eftir mörg ár heima, sá
Pálmi kaupmaður í Hagkaupum í
Lækjargötunni fljótt hvað í henni
bjó og gerði hana að vaktformanni
og síðan verslunarstjóra og gegndi
hún því starfi á annasömu tímabili
þegar verslunin flutti í Kjörgarð
við Laugaveg og næstu árin þar á
eftir. Á þeim vettvangi var Sigrún
dugleg, fylgin sér, vel liðin og fé-
lagslynd. Þá sat hún í stjórn VR í
nokkur ár. Sigrún fylgdist alla tíð
vel með landsmálaumræðunni,
hafði lifandi áhuga á þjóðfélags-
málum og misrétti kynjanna var
henni þyrnir í augum.
Um fimmtugt byrjaði ólæknandi
augnsjúkdómir að há henni og að
því kom að hún missti lessjónina
sem olli því að hún var ekki lengur
gjaldgeng á hinum almenna vinnu-
markaði. Ekki þarf að fara mörg-
um orðum um það hvílíkt áfall
þetta var fyrir svo orkumikla og
verkfúsa persónu.
Lengi skal manninn reyna og í
þessu mótlæti kom skýrt í ljós að-
lögunarhæfni Sigrúnar og hennar
miklu mannkostir. Hún tókst á við
sjóndepruna af hugrekki og út-
sjónarsemi. Máltækin segja að í
bókum finni vitrir menn huggun í
erfiðleikum lífsins og að góð bók
sé eins og aldingarður. Sigrún
hellti sér nú út í bóklestur/hlustun
og Blindrabókasafnið varð henni
ómetanlegt. Hún var bókmennta-
lega sinnuð og naut þess að hafa
tíma til að hlusta á hverja bókina
eftir aðra. Hún varð víðlesin og
beið með óþreyju eftir að fá bæk-
ur, sem vakið höfðu áhuga hennar,
lesnar á spólu. Áður fyrr las hún
mikið af ljóðum. Steinn Steinarr
og Laxness voru hennar eftirlæt-
ishöfundar. Síðar, eftir að hún hóf
störf fyrir Blindrafélagið, naut hún
þess að kynna Blindrabókasafnið
fyrir nýblindum. Lífsreynsla Sig-
rúnar og lifandi áhugi á fólki kom
að góðum notum í starfinu fyrir
Blindrafélagið og hún sagði okkur
frá fólki sem hún dáðist að og ald-
ið var að árum en ungt í anda og
lét sjóndepruna ekki skyggja á
lífsgleðina.
Seinustu tuttugu árin áttu þau
Sigrún og sambýlismaður hennar,
Bjarni Dagbjartsson, farsæla sam-
leið. Þau höfðu búið sér gott heim-
ili í Keflavík og sumarhúsið á
Flúðum var sannkallaður sælureit-
ur. Þau voru gestrisin og nutu
þess að taka á móti afkomend-
unum, fjölskyldu og vinum. Sigrún
hafði snemma byrjað að sækja
námskeið í Íslendingasögunum og
árum saman sóttu þau Bjarni sér
til gagns og gleði námskeið hjá
Jóni Böðvarssyni og fóru með hon-
um í margar fróðleiksferðir á
sagnaslóðir bæði utanlands og inn-
an.
Nú að leiðarlokum kveðjum við,
Saumaklúbburinn og bekkjarsyst-
urnar allar, okkar góðu vinkonu
með söknuði og þökkum dýrmæta
vináttu og samfylgd í meira en
hálfa öld. Við biðjum Guð að
blessa minningu Sigrúnar Jó-
hannsdóttur og sendum Bjarna,
Margréti, Hauki og fjölskyldunni
allri innilegar samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gefi dauðum ró,
hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Bekkjarsystur.
Kveðja frá Blindrafélaginu
Kæra Sigrún. Í nóvember 1985
birtist þú sem sólargeisli í
Blindrafélaginu og tókst okkur
með trompi. Á félagsfundum geisl-
aði frá þér áhugi á félaginu og því
starfi sem hjá okkur er unnið og
fórst þú þá fljótlega að sjá um
Opna húsið hjá okkur og komu þar
ljóslega fram þeir miklu mann-
kostir sem þú bjóst svo ríkulega
að en það var helst hlýjan og al-
úðin í fari þínu sem naut sín hér
og dró okkur í Opið hús til þín.
Nú síðustu árin sem þú starfaðir
með okkur sem annar af aðaltrún-
aðarmönnum Blindrafélagsins eru
mörgum okkar ógleymanleg.
Þarna varstu rétt manneskja á
réttum stað og nutu sín hér þeir
hæfileikar þínir að hlusta og gefa
góð ráð í hinum miklu og flóknu
vandamálum hversdagsleikans.
Það var okkur mikil harmafrétt,
á haustdögum í fyrra, að heyra að
þú værir lögst fárveik inn á spít-
ala. Við lifðum í voninni um að þú
myndir sigrast á sjúkdómnum. Um
jólaleytið bárust svo þær ánægju-
legu fréttir að hugsast gæti að þér
tækist að sigrast á vágesti þeim er
herjaði á líkama þinn og glödd-
umst við hér að heyra það en því
miður varð sú ekki raunin.
Núna sitjum við og yljum okkur
við ljúfu minningarnar um þig. Öll
góðu ráðin sem þú gafst okkur. Öll
huggunarorðin sem þú lést falla
okkur í skaut. Og ekki gleymum
við svo glatt öllum ánægjustund-
unum okkar saman. Sé þér þökk
fyrir það allt.
Að lokum langar okkur að
ávarpa ykkur vini og vandamenn
Sigrúnar. Ykkar er harmurinn
stór en einnig gleðin mikil yfir öll-
um ánægjustundunum með Sig-
rúnu. Við sendum ykkur öllum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
um leið og við þökkum fyrir að
hafa fengið að njóta Sigrúnar með
ykkur.
Sigurjón Einarsson,
formaður.
SIGRÚN
JÓHANNSDÓTTIR
Ástkær móðir okkar, stjúpmóðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
HILDUR ÍSFOLD STEINGRÍMSDÓTTIR,
Nesvegi 43,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 31. janúar sl.
Útför fer fram frá Fríkirkjunni föstudaginn
6. febrúar kl. 15.30.
Steingrímur Viktorsson, Kristín Ólafsdóttir,
Hilmar Kr. Viktorsson, Matthildur Ó. Þorláksdóttir,
Victor Jacobsen, Þórhildur Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.