Morgunblaðið - 05.03.2004, Síða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 5. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Edda Loftsdóttirfæddist í Reykja-
vík 29. júlí 1947. Hún
lést á krabbameins-
lækningadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 26. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Loftur
Júlíusson skipstjóri,
f. 18. ágúst 1919, d. 9.
nóvember 1974, og
Margrét St. Guð-
mundsdóttir hjúkr-
unarkona, f. 15. apríl
1921. Bróðir Eddu er
Snorri flugstjóri, f.
30. nóvember 1945, maki Sólveig
Stefánsdóttir, f. 15. febrúar 1952,
synir þeirra eru Stefán, f. 17. des-
ember 1975, Styrmir, f. 26. febr-
úar 1982, og Snorri, f. 22. maí
1985.
Sonur Eddu er Loftur Gunnars-
son, f. 25. apríl 1965,
börn hans eru Júlíus
Þór, f. 2. febrúar
1992, og Ragnhildur
Oddný, f. 19. júní
1996. Móðir þeirra
er Erla Vigdís
Maack, f. 8. septem-
ber 1968.
Hinn 30. október
1982 giftist Edda
eftirlifandi eigin-
manni sínum Ingvari
Birni Ólafssyni, f. 18.
janúar 1950.
Að lokinni skóla-
göngu hóf Edda
störf hjá Landsbanka Íslands í júlí
1967 og starfaði þar fast að dán-
ardegi, eingöngu í deildum á sviði
erlendra viðskipta.
Útför Eddu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Það er sárt að kveðja þig elsku
Edda og erfitt að hugsa sér lífið án
þín, þú varst svo stór þáttur í lífi okk-
ar allra. Það var ekki langur tími sem
við höfðum með þér frá því þú veikt-
ist, við vonuðum öll svo innilega að
hann yrði lengri, allt gekk svo vel og
allir svo vongóðir, þú varst svo sterk
og dugleg. Sem betur fer getum við
yljað okkur við minningar um góða
æðrulausa stúlku, sem alltaf var til
staðar og öllum vildi vel.
Þau voru mörg ferðalögin sem við
fórum í saman við þrjú og ennþá fleiri
eftir að hann Ingvar þinn bættist í
hópinn. Það var eins og hann hefði
alltaf verið með okkur, þið voruð allt-
af svo samtaka og hamingjusöm og
svo miklir sálufélagar. Við ferðuð-
umst um allan heim, bæði í skíðafrí
sem og önnur frí, að ógleymdum öll-
um útilegunum í óbyggðum Íslands í
góðra vina hópi. Þið komuð til okkar í
Lúxemborg, við öll til Íslands eða við
hittumst einhvers staðar í heiminum.
Þær eru ógleymanlegar þessar sam-
verustundir með þér og öllu þínu fólki
eins og þú sagðir alltaf, Ingvari,
mömmu þinni, Lofti og hans börnum,
Júlíusi og Ragnhildi.
Þú varst eins og önnur móðir sona
okkar, Stefáns sem bjó hjá ykkur í
svo mörg ár þegar hann var í skóla á
Íslandi, Styrmis og Snorra yngri sem
þú passaðir svo oft. Alltaf voruð þið
tilbúin að taka þá til ykkar eða koma
til Lúx og passa þá. Síðast þegar við
hittumst sagðir þú okkur að þú værir
svo þakklát fyrir að hafa átt svona
góða og hamingjuríka ævi, þú værir
ekki hrædd við dauðann, en þú óskað-
ir þess svo innilega að þú gætir verið
lengur hérna megin með fólkinu þínu.
Elsku Edda þú ert farin frá okkur til
æðri heimkynna, þín verður sárt
saknað en eftir eru góðar minningar.
Elsku Ingvar, Margrét, Loftur,
Júlíus og Ragnhildur, Guð veri með
ykkur og gefi ykkur styrk í sorg ykk-
ar.
Snorri, Sólveig, Stefán,
Styrmir og Snorri yngri.
Við Edda höfum átt samleið frá því
í æsku. Mæður okkar voru systur sem
fóru ungar að heiman, lærðu báðar
hjúkrun og giftust báðar sjómönnum.
Á milli þeirra ríkti mikill kærleikur og
ekki leið sá dagur sem þær ekki töl-
uðust við enda voru þær bestu vin-
konur hvor annarrar. Það leiddi því
að sjálfu sér að samgangur milli fjöl-
skyldnanna var mikill og nutum við
Edda góðs af því. Við lékum okkur
saman sem litlar stelpur, fórum sam-
an í heimsókn til ömmu og afa til Ísa-
fjarðar og fórum saman í Vindáshlíð.
Á táningsárunum skemmtum við okk-
ur saman, fórum á Borgina og í
Glaumbæ og vorum samtíma einn
vetur í Englandi og kom Edda þá
stundum í heimsókn til mín til Lond-
on og við nutum þess að vera saman í
stórborginni.
Edda var mjög fallegt barn með
fallegt ljóst liðað hár og alltaf svo
prúð og stillt. Hún varð glæsileg
kona, há og grönn og ætíð óaðfinn-
anleg til fara enda afar smekkleg.
Hún bar sig með reisn, hafði fágaða
framkomu og var áfram sama stillta
og prúða stúlkan. Í einkalífinu var
Edda lukkunnar pamfíll, giftist Ingv-
ari sínum sem var henni í senn góður
eiginmaður og yndislegur félagi. Fá
hjón hef ég þekkt sem hafa verið eins
samtaka og samstiga og þau enda
sagði hún við mig mig eitt sinn er ég
sat hjá henni á sjúkrahúsinu að það
besta sem hún hefði gert í lífinu hefði
verið að giftast Ingvari. Þau bjuggu
sér fallegt heimili þar sem snyrti-
mennska var í hávegum höfð, lifðu
heilbrigðu lífi, höfðu gaman af að
ferðast, bæði utan lands sem innan,
voru frábærir gestgjafar en nutu þess
ekki síður að vera saman tvö í róleg-
heitunum eða þá að fá barnabörnin í
heimsókn og kúra með þeim og lesa.
Edda eignaðist góðan son, Loft, og
tvö barnabörn, sem voru gimstein-
arnir hennar. Einnig átti hún einn
bróður, Snorra, sem hún var mjög ná-
in og voru þau Snorri og Solla meðal
bestu vina þeirra Eddu og Ingvars.
Okkur brá öllum þegar Edda
greindist með krabbamein fyrir um
ári en hún hélt ró sinni og ákvað að
gera sitt besta til að sigrast á sjúk-
dómnum. Hún sagði við mig að hún
ætti enga ósk heitari en að geta átt
lengri tíma með öllum sínum nánustu
en ef baráttan við sjúkdóminn tapað-
ist þá mundi hún taka því með jafn-
aðargeði, því hún hefði svo margt til
að vera þakklát fyrir. Hún hafi alist
upp hjá ástríkum foreldrum við mikið
öryggi, hafi eignast góðan mann og
son og tvö yndisleg barnabörn og
aldrei skort neitt. Þegar að því kom
að ekki var hægt að sporna við sjúk-
dómnum stóð Edda við orð sín og
sýndi aðdáunarverðan styrk enda
trúuð kona og átti þá bjargföstu trú
að við myndum öll hittast aftur um
síðir. Hún var kirkjurækin og sofnaði
aldrei án þess að fara með bænirnar
sínar.
Við Sigurjón, Ingibjörg og Sjonni
sendum Ingvari, Lolla og krökkun-
um, Snorra og Sollu og sonum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur og
síðast en ekki síst biðjum við Guð að
vera með Margréti móðursystur
minni, sem nú kveður elskulega dótt-
ur. Að lokum kveð ég Eddu mína og
þakka henni alla væntumþykjuna og
vináttuna.
Sjöfn.
Með söknuði kveðjum við Eddu.
Við eigum alltaf eftir að sakna
hennar og þá er gott að geta yljað sér
við ljúfar minningar, sem enginn tek-
ur frá okkur.
Það var alltaf gott að vera í návist
hennar Eddu, umhyggja hennar var
mikil og heimurinn bjartari.
Það var alltaf svo skemmtilegt að
koma til hennar og Ingvars, svo
huggulegt og þau alltaf svo ánægð
með lífið og hvort annað.
Það átti vel við Eddu að vera orðin
amma, hún ljómaði öll þegar hún tal-
aði um barnabörnin, gullmolana sína,
þau Júlíus Þór og Ragnhildi Oddnýju.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku Ingvar, Margrét, Loftur,
Júlíus, Ragnhildur, og fjölskyldan í
Lúx. Við vottum ykkur samúð okkar
og biðjum Guð að blessa ykkur í sorg
ykkar.
Jón, Kristín og börn.
Það var fyrir um ári að við hjónin
fórum með Eddu og Ingvari í ferð til
yndislegrar eyju í Karíbahafinu, þar
sem kólibrífuglinn flögrar og skjald-
bakan sniglast um. Við áttum þar
saman yndislegar stundir í góðu yf-
irlæti við bestu aðstæður. Engan
grunaði þá að við ættum eftir að fara
með Eddu heim fársjúka af sjúkdómi
þeim sem að lokum yfirbugaði hana.
Edda var afar greind og gegnum-
heil kona. Hún hafði alltaf skýra sýn á
framtíðina og stefndi ætíð að mark-
miðum sínum. Hún var frábær kokk-
ur og það var alltaf jafn spennandi að
mæta í matarboð til þeirra hjóna.
Samband okkar við Eddu og Ingv-
ar varð meira og nánara fyrir um tólf
árum. Við áttum svo mjög góðar
stundir saman á ferðalögum um land-
ið og á heimilum okkar. Minningar
okkar um þær góðu samverustundir
eru sem gullmolar í farteski okkar.
Ingvar minn, við erum þess full-
meðvituð að missir þinn er mikill en
hæstur höfuðsmiður himins og jarðar
sé þér nálægur og styrki þig og styðji
í sorg þinni.
Við kveðjum elsku Eddu með mikl-
um söknuði um góðan vin og mann-
eskju sem við vildum njóta vinskapar
við svo miklu lengur. Við sendum ást-
vinum hennar okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
„Höndin sem þig hingað leiddi,
himins til þig aftur ber“.
Hekla Smith,
Björn Sigurðsson.
Með söknuði og sorg í huga kveðj-
um við í dag nána samstarfskonu og
félaga.Við höfðum búið okkur undir
þessi tíðindi, en þegar þau bárust var
okkur brugðið.
Þegar vonin er ekki lengur til stað-
ar og ljóst að lífið mun lúta í lægra
haldi fyrir hinu sterka afli verður
manneskjan lítil og vanmáttug í helj-
argreipum almættisins.
Spurningar um tilgang lífsins
velkjast um í huganum en svörin sem
þráð eru láta á sér standa. Þannig er
okkur innanbrjósts nú þegar við
kveðjum samstarfsfélaga okkar Eddu
Loftsdóttur sem hefur þurft að lúta í
lægra haldi fyrir hinum mikla vágesti.
Við kveðjum hana með trega og höfð-
um vonast til að eiga lengri lífsgöngu
með henni. Það er rétt um ár síðan
Edda veiktist af alvarlegum sjúkdómi
og var auðsýnt frá upphafi að barátt-
an yrði hörð. Að fylgjast með vilja
hennar og kjarki þetta síðasta ár og
þeim styrk sem hún bjó yfir er okkur
lærdómsríkt. Hún tók á móti örlögum
sínum af auðmýkt og æðruleysi.
Edda var einstök kona. Hún var
glæsileg, alltaf vel til höfð og kunni þá
list að vera dama. Hún var traust og
trú, hlý, ábyggileg og samviskusöm.
Hún var vinur í raun og kom til dyr-
anna eins og hún var klædd.
Eftir stranga læknismeðferð var
Edda komin til vinnu á ný og naut
þess að vera með í hringiðu lífsins og
finna að hún var þátttakandi í erli
daganna eins og áður. Hún var góður
samstarfsfélagi, vinnusöm og kapp-
söm. Hún helgaði Landsbankanum
lífsstarf sitt og vann þar í um 37 ár,
lengst af við erlend viðskipti. Við sem
nutum þess að eiga Eddu sem sam-
starfsfélaga í lengri eða skemmri
tíma erum þakklátar fyrir að hafa
fengið að kynnast henni og hennar
sterka persónuleika.
Við kveðjum Eddu og þökkum
henni fyrir samfylgdina og vitum að
vel verður tekið á móti henni á ann-
arri ströndu þar sem bíða ný verkefni.
Fjölskyldu hennar allri sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum algóðan guð að styrkja þau í
þessari miklu sorg.
Guð blessi minningu hennar.
Stelpurnar í bakvinnslunni.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Edda, einn úr fasta kjarnanum í
leikfimihópnum okkar, er dáin. Við
sem hittum hana síðast fallega, bros-
milda og hugrakka í leikfimi ekki fyrir
svo löngu eigum erfitt með að trúa því
að hennar stutta stríði við krabba-
mein sé nú lokið. Kjarninn í hópnum
hefur verið saman í leikfimi í nokkra
áratugi. Forveri minn, Gígja Her-
mannsdóttir heitin, hélt hópnum
sterkum og reistum. Þegar Gígja
veiktist skiptu fjórar konur því á milli
sín að stjórna leikfiminni og halda
hópnum saman. Ein þeirra var Edda.
Það lýsir henni vel hvernig hún á sinn
rólega og yfirvegaða hátt tók málið í
sínar hendur. Við geymum með okkur
þakklæti og fallegar minningar um
tignarlega manneskju. Plássið henn-
ar verður ávallt autt. Hennar verður
sárt saknað.
Við sendum fjölskyldu Eddu okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning Eddu Loftsdóttur.
Fyrir hönd leikfimihópsins í Mela-
skóla,
Þóra Sif Sigurðardóttir.
EDDA
LOFTSDÓTTIR
Ég man þegar afi
spilaði á orgelið og
söng; lagaði til í kring-
um litla bæinn í garðin-
um; tók á móti mér þeg-
BJÖRN I.
KRISTJÁNSSON
✝ Björn I. Krist-jánsson fæddist
12. janúar 1933.
Hann lést á líknar-
deild Landakotsspít-
ala 31. janúar síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Frí-
kirkjunni í Hafnar-
firði 6. febrúar.
ar ég kom í heimsókn;
bónaði bílinn, líka rúð-
urnar; sýndi mér bagga-
lútana í innkeyrslunni;
setti ánamaðk undir
tunguna; lét mig bíta
maríuuggann af fyrsta
fiskinum mínum; og ég
man miklu miklu fleira.
Elsku afi, takk fyrir
allar góðu stundirnar.
Mamma, Kolla og
Birgitta, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Steinarr Logi.
Hún Þura hefur sagt
skilið við jarðneska lífið
með okkur og er örugg-
lega komin til Karls
bónda síns og annarra
ættingja og vina.
Þura var yndisleg
kona, nett og smábeinótt, ofur létt-
stíg með fallega rauða hárið sitt, allt-
af vel til höfð, ýmist með prakkara-
legan brosglampa í augnakrókunum
eða einlægan skilning og hlýju. Hún
sagði líka sína meiningu ef henni
þurfa þótti. Því til sönnunar er sagan
af Þuru þegar hún fékk stöðumæla-
sekt á biluðum mæli, snaraðist upp á
lögreglustöð með miðann, horfði fast
í augun á afgreiðslumanninum og
sagði ákveðið: „Svo vil ég ekki sjá
svona lagað aftur.“ Ekki er vitað til
að nokkur hafi fyrr eða síðar komist
upp með að skila stöðumælasekt á
bilaðan mæli.
Vinátta mín við Þuru og fjölskyldu
hófst á því herrans ári 1968, þegar
við Sidda urðum vinkonur í Hamra-
hlíðinni og hún tók mig með heim í
Barmahlíð 30. Þura og Karl Billich
reiddu fram kræsingar í hvert mál
meðan við vinkonurnar mynduðumst
við að læra undir hin og þessi próf
ÞURÍÐUR
BILLICH
✝ Þuríður Billichfæddist á Lauga-
vegi 54 12. ágúst
1913. Hún lést
þriðjudaginn 24.
febrúar síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni 3. mars.
með misjöfnum ár-
angri, en allavega skol-
aði þessi lærdómur
okkur í gegnum stúd-
entsprófin. Það er ég
alveg viss um að allur
nýkreisti appelsínusaf-
inn sem Karl færði
okkur af stakri góð-
mennsku sinni og allt
góðgætið hennar Þuru
áttu sinn þátt í því.
Hvergi hef ég fengið
betri vanilluhringi á
jólaföstunni og þó að ég
hafi fengið uppskriftina
hjá Þuru, þá verða þeir
aldrei eins. Alltaf biðum við í ofvæni
eftir að bridgeklúbburinn yrði búinn
hjá Þuru svo við kæmumst í rækju-
salatið og marenstertuna. Rækjusal-
atið var með grænum aspargs og
smákarríi sem gaf því alveg einstakt
Þurubragð. Bestu stundirnar áttum
við alltaf í jólaprófunum, þegar við
sátum tímunum saman og tróðum í
okkur volgum jólasmákökum og
Þura sagði okkur sögur. Þetta voru
sögur af henni sem lítilli stúlku, sög-
ur af henni og Villu systur hennar
sem yngismeyjum á Laugaveginum
á fyrstu pinnahælunum sínum. Sög-
ur af fyrstu kynnum hennar og Karls
Billich, en þau giftu sig 27. maí 1939.
Svo komu mest spennandi sögurnar,
þegar Karl var tekinn til fanga í
stríðinu og fluttur til Englands í
fangabúðir, fyrir tóma tortryggni og
misskilning því hann var austurrísk-
ur. Þá fór Þura að taka til sinna ráða
eins og henni einni var lagið, talaði
við mann og annan til að fá hann lát-
inn lausan, og lagði á sig hættuför út
til að freista þess að ná til hans. Eins
og í fallegri skáldsögu náðu þau sam-
an aftur, Karl hennar kom heim til
Íslands. Þessi saga er öll sögð miklu
betur í bókinni „Norður í svalann“ og
viðtalsbók Önnu Kristine.
Rúsínan í pylsuendanum var svo
sagan af því er Þura og Karl Billich
keyrðu heim af Landspítalanum í
febrúar 1951 með nýfædda stúlkuna
sína Sigurborgu Elísabetu og Karl
keyrði svo hægt að bíllinn hreyfðist
varla úr stað og Þura hélt svo of-
urvarlega á henni að hún þorði varla
að anda. Það er margs að minnast og
ég á þessari fjölskyldu margt að
þakka. Það er ómetanlegt að vera
velkomin á heimili vina sinna og eiga
þar eins konar bakhjarl í lífinu.
Sidda og Oddi tóku þessa gestrisni í
arf úr sínum foreldrahúsum og höf-
um við vinir þeirra notið þess ríku-
lega. Það eru fáir eins fljótir að bjóða
fram greiða og bregðast vel við ef að
kreppir í vinahópnum.
Þura var alltaf með viðkvæmt
hjarta, en seig og dugleg að rétta sig
við milli áfalla síðustu misserin.
Sidda endurgalt henni umhyggjuna
og natnina sem hún lærði í foreldra-
húsum, sá vel um Þuru sína og hélt í
hönd hennar til hinstu stundar.
Ömmudrengirnir Karl Erlingur
læknanemi og Kjartan sem er orðinn
fermingardrengur og rokinn upp í
loftið, voru augasteinarnir hennar
Þuru, hún hafði oft orð á því hve það
væri stórkostlegt að fá að fylgjast
svona lengi með þeim dafna. Við
þökkum Guði fyrir að hafa gefið okk-
ur Þuru og kærleikann hennar og
sendum Guðrúnu, móður Odda, og
öllum aðstandendum samúðarkveðj-
ur.
Elísabet Berta og fjölskylda.