Morgunblaðið - 05.03.2004, Side 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. MARS 2004 43
Starfsfólk og nem-
endur Vesturbæjar-
skóla voru harmi slegin
við fráfall Margrétar
Þóru Sæmundsdóttur.
Margrét Þóra starfaði
við skólann með hléum í nokkur ár,
fyrst í skóladagvist og síðan í af-
leysingum í kennslu samhliða námi í
Kennaraháskóla Íslands. Hún lauk
kennaranámi um sl. áramót og var í
framhaldi af því ráðin sem kennari
við bókasafn skólans tímabundið, en
í apríl var fyrirhugað að hún tæki
við bekkjarkennslu í 5. bekk. Hún
var mætt til leiks á ný og nú til að
takast á við lífsstarf sitt, kennara-
starfið, full af áhuga og lífskrafti.
Margrét Þóra rækti störf sín af al-
úð og metnaði og lagði sig fram við
að búa nemendum fallegt og áhuga-
vekjandi umhverfi. Margrét Þóra
hleypti ferskum andblæ inn í líf
okkar. Hún var glæsileg kona með
fágaða framkomu. Hún gekk ákveð-
in um ganga skólans, hafði bjart
svipmót, geislandi augu og heilsaði
alltaf með brosi á vör. Hún var
einnig þeirrar náðargáfu aðnjótandi
að tala alltaf blítt og hljóðlega til
nemenda og veitti þeim þannig
dygga og trausta leiðsögn. Það er
sárt að hugsa til þess að hafa ekki
fengið að njóta starfskrafta Mar-
grétar Þóru lengur en raun ber
vitni. Að leiðarlokum þökkum við
Margréti Þóru dýrmæt kynni og
gefandi samstarf. Foreldrum Mar-
grétar Þóru, börnunum Júlíu, Daní-
el og Sæmundi, unnusta hennar og
öðrum ættingjum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Starfsfólk Vesturbæjarskóla.
Margrét var frábær kennari og
yndisleg persóna. Dóttir hennar,
Júlía, var góð vinkona systur minn-
ar og því hitti ég þær oft utan skóla.
Margrét var alltaf kát og ljúf við
alla. Mér þótti afskaplega vænt um
hana. Hún var svona persóna sem
maður varð að heilsa og brosa til,
bara af því hún var til. Allir sem
þekktu hana voru virkilega heppnir
því hún var alveg frábær í alla staði.
Pálmey Helgadóttir,
nemandi í
Vesturbæjarskóla.
Þótt ég hafi ekki þekkt Margréti
mikið minnist ég hennar sem góðs
kennara sem náði ætíð því góða út
úr nemendum sínum. Allur bekk-
urinn harmaði dauða hennar. Við
töluðum um hana og fleira fólk sem
við þekkjum og hefur lent í líkum
slysum. Minning hennar mun ætíð
vera í huga mínum og bekkjar-
félaga minna og ef það er í alvöru
til himnaríki þá vona ég að hún eigi
eftir að njóta dvalar sinnar þar.
Bjartur Dagur Gunnarsson,
nemandi í
Vesturbæjarskóla.
Við kveðjum Möggu, ástkæra vin-
konu okkar. Við kynntumst í barna-
skóla og gagnfræðaskóla, sjö stelp-
ur sem gerðu allt saman.
Unglingsárin eru minnisstæð.
Endalausar hryllingsmyndabíóferð-
ir, náttfatapartý, böll, galsi og for-
MARGRÉT ÞÓRA
SÆMUNDSDÓTTIR
✝ Margrét Þóra Sæ-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
21. janúar 1959. Hún
lést af slysförum
föstudaginn 20. febr-
úar síðastliðinn og var
útför hennar gerð frá
Dómkirkjunni 2.
mars.
vitni og ýmis furðuleg
og galin uppátæki.
Síðan eltumst við og
eignuðumst börn en
þrátt fyrir hjónabönd,
mismunandi skóla-
göngu, dvöl erlendis
og annað sem fylgir
fullorðinsárum hélst
alla tíð sterkt sam-
band milli okkar.
Samanlagt eignuð-
umst við myndarlega
barnahjörð og börn
okkar þekktust frá
unga aldri. Þau voru
oft með okkur og
samkomurnar voru æði fjörugar
þegar allir voru samankomnir.
Við vinkonurnar fylgdumst með
Möggu dafna og þroskast úr fremur
feiminni og stundum óöruggri ung-
lingsstúlku í ótrúlega sterka og
þrautseiga konu. Það var sama hvað
gekk á í lífi Möggu, þá trúði hún
alltaf á farsæla lausn og að allt færi
vel að lokum. Hún trúði á það góða í
manninum og jákvæðni einkenndi
lífssýn hennar og allt hennar fas.
Galsinn eltist ekki af Möggu og hún
var alltaf til í að gera eitthvað óund-
irbúið og skemmtilegt. Oft hvíldi
mikið á henni en samt fann hún sér
alltaf tíma til að lifa lífinu og það
með stæl. Og ekki fór minnst fyrir
henni þegar við komum saman og
létum eins og unglingar, börnum
okkar til sárrar armæðu á stundum.
Á yngri árum vorum við mikið
inni á heimilum hver hjá annarri.
Þá kynntumst við vel foreldrum
Möggu og systkinum og tengslin við
Röggu systur hennar héldust í
gegnum árin þar sem þær systur
voru mikið saman. Steina, bróður
hennar, sáum við sjaldnar en það
var alltaf jafn yndislegt þegar það
gerðist. Við hugsum því svo sterkt
til þeirra nú en þó mest til Sæma,
Danna og Júlíu. Klaus, unnusta
Möggu, höfðum við ekki náð að
kynnast vel en það nægir okkur að
vita að hann veitti henni hamingju.
Við vottum þeim öllum og öðrum í
fjölskyldu Möggu okkar dýpstu
samúð og leitum huggunar í góðum
minningunum. Drottinn gefi dánum
ró en hinum líkn er lifa.
Ásdís, Hjördís, Ásta,
Maríella, Elsa og Christina.
Magga var góð vinkona mæðra
okkar og ein úr saumaklúbbnum
þeirra. Það má því segja að við
höfðum þekkt hana síðan við bætt-
umst í þennan stóra vinkvenna- og
barnahóp fyrir rúmum tuttugu ár-
um. Við eldri krakkarnir sóttum
mikið í félagsskap Sæma og eydd-
um við ófáum stundum á Hring-
brautinni hjá honum, Möggu og
allri fjölskyldunni. Aldrei fannst
okkur við vera neitt annað en vel-
komin þar enda góður andi á heim-
ilinu.
Hvort sem við krakkarnir vorum
að sniglast uppi á háalofti eða niðri í
kjallara var Magga aldrei langt
undan með glaðværð sína, greið-
vikni og jákvæðni. Hún átti ekki
sístan þátt í að skapa þennan góða
heimilisanda sem náði líka til sam-
verustunda saumaklúbbsins og
aldrei vantaði brosið hjá henni. Það
var mikill hlýleiki og væntumþykja í
þessum stóra hópi tveggja kynslóða
og við eigum margar sameiginlegar
og yndislegar minningar um
Möggu. Hugur okkar er hjá Sæma,
Danna og Júlíu.
Fyrir hönd saumaklúbbskrakk-
anna,
Ingibjörg Helga, Svala
og Hreiðar.
Erfitt er að skilja tilgang lífsins
oft á tíðum, sérstaklega þegar ungt
fólk er hrifið á brott fyrirvaralaust.
Lífið beið með útbreiddan faðminn
eftir Margréti frænku,sem var
nýbúin að klára námið í Kennarahá-
skólanum og framtíðin svo björt.
En skjótt skipast veður í lofti og
verðum við að trúa því að hennar
bíði mikilvægara hlutverk á öðrum
stað.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast kærrar frænku. Margar af
mínum bestu bernskuminningum
eru frá Hringbrautinni. Þar var allt-
af gaman að vera og sótti ég í að
koma þangað og hitta frændsystkini
mín. Þar var alltaf líf og fjör, alltaf
pláss fyrir eitt barn í viðbót. Við
Margrét lékum okkur mikið saman
þó nokkur ár bæri á milli, hún var
ótrúlega þolinmóð að leyfa mér að
skottast á eftir sér. Það var gaman
að fylgjast með henni breytast úr
sætri stelpu í myndarlega unglings-
stúlku og loks í glæsilega konu.
Eins og gengur og gerist skiljast
oft leiðir þegar fólk fer að búa,
eignast börn og við dvöldum báðar
langdvölum erlendis. Árin eftir að
við Margrét fluttum báðar heim fór-
um við að sjá meira hvor af annarri
og hugðumst við styrkja böndin,
ekki síst þar sem Júlía og Anna
Guðbjörg mín náðu vel saman þó
sami aldursmunur sé á þeim og
okkur Margréti.
Þegar ég kveð Margréti koma
upp í hugann myndir af henni, alltaf
brosandi, alltaf svo fínleg og sæt,
alltaf jákvæð og sama viðkvæðið; að
allt myndi bjargast.
Það gerir það líka núna og sam-
heldnin hefur verið einstök hjá
Hringbrautarfjölskyldunni gegnum
þennan erfiða tíma sem á undan er
genginn. Þessi samheldni mun sjá
til þess að vel verður hugsað um
börnin hennar þrjú .
Ég þakka Margréti fyrir sam-
fylgdina,
Hvíl í friði, kæra frænka.
Halla Sigrún.
Magga mín. Þeir eru órannsakan-
legir vegir þungans sem fylgja
vöknun þinni, fyrir hug og hönd
okkar allra.
Okkar sýn í nýtt líf þitt er depruð
en þín tilsýn í okkar er alger og
helg.
Köllun þín var ávallt við mann-
lífið, fjölskylduna, frændfólkið og
vinina, þinn aðall.
Og það hlýtur að vera af því sem
kallið kom, vegna þarfar á þínu lið-
sinni til svo margra.
Þrenningin þín er í bestu mögu-
legu höndum og mínum.
Maður veit ekki hvað átt og misst
hefur, fyrr en finnur á ný.
Þakka þér allt og lýstu okkur í
því að ganga fram veginn.
Bogi.
Við Margrét vorum hátt á þrí-
tugsaldri þegar við kynntumst. Hún
var yfirveguð og hæversk við fyrstu
sýn og svo blátt áfram og lífsglöð
við nánari kynni. Það var henni ein-
hvern veginn eðlislægt að sjá ein-
ungis það góða í fari annarra.
Hún ræktaði vináttuna og skrif-
aði oft þegar þau bjuggu í Texas
hvort ég ætlaði nú ekki að drífa mig
í heimsókn til hennar yfir hafið.
Hún gætti þess alltaf að leyfa okkur
að fylgjast með vexti og viðgangi
fjölskyldunnar, hvernig Sæmi Kalli
og Daníel aðlöguðust þjóðlífinu án
þess að glata nokkru af íslenskum
uppruna sínum, fögnuðinum þegar
Júlía litla fæddist og kraftinum í
Margréti að koma því til leiðar að
hún fengi að hefja fjarnám þrátt
fyrir andstöðu skólayfirvalda en
þeim þótti fjarlægð hennar frá land-
inu óhóflega mikil. Þegar hún kom
heim til Íslands í frí og við fórum út
að borða saman eða hún kom með
strákana í mat þá var eins og við
hefðum alltaf búið hlið við hlið og
drengirnir okkar alltaf leikið sér
saman á hverjum degi árið um
kring. Þannig var Margrét og þann-
ig eru börnin hennar. Hún hafði
þessa einstöku hæfileika til að njóta
andartaksins og vinanna á þennan
hátt.
Síðan komu umbrotatímar í lífi
okkar. Margrét hafði einhvers kon-
ar eðlisávísun eða skilning á fólki
sem er mér hulin. Það var eins og
hún vissi alltaf hvernig ætti að leysa
vanda ef mögulegt var. Nokkru eft-
ir að hún flutti aftur heim tókst
henni að koma mér í félagsskap
sinn sem hafði yndi af að vera innan
um fjölmenni. Það var eins og hún
vissi án þess að ég segði henni það
að núna væri mér óhætt að fara
innan um fólk en það sem hamlaði
nú væri einungis óttinn. Hún gaf sig
ekki fyrr en ég var komin í miðja
hringiðu hennar. Síðan fannst henni
svo sjálfsagt að ég drægi mig í hlé
þegar ég var orðin óhrædd að
ferðast um ein, eins sjálfsagt og það
að draga mig inn í félagsskapinn.
Þetta gerðist allt einhvern veginn
án þess að ég áttaði mig á því.
Þannig var hún. Hún var sannur
vinur vina sinna. Hún hreykti sér
ekki af þessum gáfum sínum. Það
var jafnvel eins og hún vissi ekki af
þeim. Teldi að svona væru nú bara
allir. Henni fannst samt aldrei neitt
athugavert við að aðrir væru ekki
eins, fannst ekkert athugavert við
þegar ég hjálpaði henni ekkert með
börnin hennar þegar hún flutti heim
því það er erfitt að flytja börn á við-
kvæmum skólaaldri milli heimsálfa.
Ég hélt að við myndum hafa svo
ótal mörg ár og svo óendanlega
mikinn tíma fram undan til að gleðj-
ast saman og skýra hvor annarri frá
því sem við höfðum tekist á við á
okkar umbrotatímum, tíma til að
skýra henni frá hvers vegna ég hélt
að mér höndum þegar hún þarfn-
aðist þeirra.
Sæmundur Karl, Daníel Björn,
Júlía Nicole, móðir hennar og faðir,
unnusti og systkini. Ég sendi ykkur
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi guð gefa ykkur styrk og gæta
ykkar um ókomin ár.
Fanney Halla Pálsdóttir.
Ástkær vinkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
UNA KRISTÍN GEORGSDÓTTIR,
Baugsstöðum,
Stokkseyrarhreppi,
sem lést á Landspítalanum laugardaginn
21. febrúar, verður jarðsungin frá Gaulverja-
bæjarkirkju laugardaginn 6. mars kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á líknarstofnanir.
Guðmundur Eggertsson,
Páll Siggeirsson,
Svanborg Siggeirsdóttir, Pétur Ágústsson,
Elín Siggeirsdóttir, Konráð Ásgrímsson,
Þórarinn Siggeirsson, Ólafía Guðmundsdóttir,
Guðný Siggeirsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Elskuleg systir okkar og frænka,
BJÖRG SIGURJÓNSDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 41,
Reykjavík,
lést á hjartadeild Landspítalans þriðjudaginn
2. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðbjörg S. Sigurjónsdóttir,
Þóra Sigurjónsdóttir,
Guðríður Halldórsdóttir,
Ágúst Halldórsson,
Björg Halldórsdóttir.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, systir, amma og langamma,
RAGNHEIÐUR BJÖRNSDÓTTIR,
Smiðshúsum,
Eyrarbakka,
andaðist á sjúkrahúsinu á Selfossi þriðju-
daginn 2. mars.
Jarðarför auglýst síðar.
Hilmar Andrésson,
Guðný Sigurðardóttir, Óðinn Andersen,
Gísli Stefánsson,
Björn Hilmarsson, R. Brynja Sverrisdóttir,
Úlfhildur Hilmarsdóttir, Ásgeir Ásgeirsson,
Kolbrún Hilmarsdóttir, Magnús Gíslason,
Aldís Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir mín, dóttir, systir og amma,
FRANZISCA GUNNARSDÓTTIR,
Laufrima 41,
Reykjavík,
lést á Landspítala Hringbraut miðvikudaginn
3. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Gunnar Björn Gunnarsson,
Signý Sveinsdóttir,
Gunnar Gunnarsson,
Katrín Gunnarsdóttir,
Róbert Dagur Gunnarsson og
Andrea Sif Gunnarsdóttir.