Vísir - 11.06.1981, Page 27

Fimmtudagur 11. jiínl 1981
27
Ný verslun
í síOumúla
Akron hf. heitir nýtt fyrirtæki,
sem hefur hafið starfsemi i Siðu-
múla 31 i Reykjavik. Það hefur
tekið við umboði Bilasmiðjunnar
fyrir Plexiglass, sem eigendur
fyrirtækisins segja vera gler með
ýmsa ónýtta möguleika, a.m.k.
enn sem konið er.
Akron hefur einnig opnað versl-
un i húsinu og versla þar með
húsgögn frá Sóló-Húsgögnum og
fleirum auk handunninnar gjafa-
vöru, útskorinnar trévöru,
keramik frá Glit h.f. o.fl.
Eigendur Akron hf. eru Markús
og Árni V. Atlasýnir._SV
Bindindi er
náttúruvernd
Efnt verður til ráðstefnu með
yfirskriftina „Bindindi er
náttúruvernd” helgina 13. og 14.
júni i félagsheimilinu Brúarlundi
i Landssveit Rangárvallasýslu á
vegum Þingstúku Reykjavikur
(I.O.G.T.) og íslenskra ung-
templara.
Aðalverkefni ráðstefnunnar ber
heitið „Veröld án vimu” sem er
fræöslu og kynningarstarf um
áfengismálog fer það m.a. fram i
skólum og tekur til tveggja ára
timabils. Einnig verður fjallað
um málefni árs fatlaðra og ferða-
og útivistarmál.
VÍSIR
„Onnur
frumsýn-
ing” meö
giæsidrag
LA BOHÉME,
ópera eftir Giacomo Puccini.
Sýning i Þjóðleikhúsinu 2. júni 1981.
Breytingar á hlutverkaskipan siðan á frumsýn-
ingu: Kristján Jóhannsson (Rudolfo), Sieglinde
Kahmann (Mimi), Elin Sigurvinsdóttir
(Musetta), Jón Sigurbjörnsson (Colline).
Sýningar á La Bohéme munu
hafa verið orðnar um hálfur
annar tugur að tölu, þegar hlé
varð á þeim vegna utanfarar
Sinfóniuhljómsveitarinnar um
daginn. Nú hefur þráðurinn ver-
ið tekinn upp aftur, og nú með
nýjum söngvurum i stærstu
hlutverkunum.
Það er út af fyrir sig fagnað-
arefni, að sýnt hefur verið fram
á svo aðekki verður á móti mælt
að hér er meira en nógur afli
söngvara til að „tvisetja” verk
á borð við La Bohéme. Kannske
er þetta nauðsynleg áminning
til þeirra valdamanna, sem geta
ráðiö mestu um það, hver verð-
ur framtið óperu á Islandi.
Sjálfsagt eykur þetta lika að-
sókn að þessari sýningu, og
kemur Þjóðleikhúsinu þannig til
góða. Að ööru leyti tel ég, að
þessi aðferð, orki mjög tvi-
mælis. Meðal annars býður hún
heim óþörfum og óæskilegum
mannjöfnuði milli söngvara, og
er þvi til þess falllin að draga úr
þeirri eindrægni og þeim sam-
starfsvilja, sem nauðsynlegur
er i framtiðarstarfi á þessu
sviöi. Ónauðsynlegt ætti að vera
aö benda á, hve miklu meiri
menningarauki þaö væri að
hafa hér á fjölum tvær óperur
samtimis,sem hvor um sig væri
með „einni áhöfn” söngvara, en
eina „tvisetta”. Ég held að það
sé skipulagsmál fyrst og fremst
að koma upp slikum visi að
,,repertúar”-óperu. En það
krefst skipulags, sem enginn
einn aðili hefur á valdi sinu að
koma á eins og er.
Bg tel mig ekki vera talsmann
ónauðsynlegra rikisafskipta, en
hér held ég að stjórnvöld hljóti
að láta til sin taka, og var aö þvi
vikið i umsögn hér i blaðinu 11.
april sl. um frumsýningu á La
Bohéme. Næstu mánuðir geta
ráðið úrslitum um hver verður
framtið óperu á tslandi.
Þessi „önnur frumsýning” á
La Bohéme, með nýjum söngv-
urum i fjórum aðalhlutverkum,
Kristján Jóhannsson og Sieglinde Kahmann i hlutverkum slnum
(Visism. EÞS)
fór fram með miklum glæsi-
brag. Kristján Jóhannsson
þreytti hér frumraun sina á is-
lenzku óperusviði og vann ótvi-
ræðan sigur, bæði með leik sin-
um og söng, sem óx að tilþrifum
og öryggi eftir þvi sem á leið
sýninguna og meir reyndi á.
Sieglinde Kahmann söng hlut-
verk Mimiar af næmri tilfinn-
ingu, og samsöngur þeirra
Kristjáns var oft mjög hrifandi.
Elin Sigurvinsdóttir náði ágæt-
um tökum á hlutverki Musettu,
en það slær á fleiri og ólikari
strengi en flest önnur i þessari
óperu. Og Jón Sigurbjörnsson
hafði hlutverk Collines fullkom-
lega á valdi sinu. Um aðra
söngvara þarf ekki að fjölyröa,
né heldur um sýninguna i heild.
Hún hefur að visu slipazt nokk-
uð, e.t.v. ekki sizt á æfingum
fyrir þessi mannaskipti, en um
hana má i öllum aðalatriöum
segja hið sama og sagt var um
frumsýninguna á sinum tima.
Jón Þórarinsson
Aukadattur um steinaldarmenn l sjonvarpi
The Flintstones voru i sjón-
varpinu á þriðjudagskvöldið og
sögðust vera talsmenn hljóð-
varpsins. Þeir sögðust vera
aiveg peningalausir, og þess
vegna væri alveg óhugsandi að
gera einhverjar tillögur um
breytta skipan útvarpsreksturs
eða tiUögur, sem beindust að þvl
að sætta áheyrendur við út-
varpsefni, en nú er svo komið að
yfirleitt hlustar enginn á út-
varpiö nema á fréttatímum,
sem oft eru svo bjagaöir og
brenglaðir, að varla er ástæða
til að álita að þar sé annaö að
finna en sjálfskipaða striðs-
fréttaritara. Þá höfðu stein-
aldarmenn mjög miklar á-
hyggjur af dreifbýlinu og hlut
útvarpsins þar, en eins og allir
vita þarf ekki aö hafa áhyggjur
af þéttbýlisstöðum, þar sem
maöur er manns gaman, enda
hefur svo sem mátt skilja það
siðustu þrjátiu árin að hér er
fyrst og fremst rekið dreifbýlis-
úvarp með búnaðaþáttum og
tilbehör.
Það er orðið deginum ljósara
að steinaldarmennimir hjá út-
varpinu vita ekki lengur hvar
þeir eru staddi. Þeir vilja fá
að vera í friði fyrir ungu fólki,
sem hefur bæði hug og getu til
að reka útvarp i stað þess að
hvllast á neftóbaksskýjum
rlmnaaldar. Hagsmunir Mjóa-
fjaröar eru auðvitað mikils-
verðir. Það voru einnig hags-
munir Grunnavikurhrepps.
Hins vegar hefði veriö dálltið
hjákátlegt að miða starfsemi
útvarpsins við Grunnavlkur-
hrepp langt fram yfir 1970.
Langflestir þingmenn iandsins
eru frá einhverjum Grunna-
víkurhreppum, og þeir hafa tak-
markaðan hug á að veita fé til
stofnunar, sem allt eins gæti
breyst i einhverja nútimaó-
freskju, þar sem minna yröi um
sauðburðarfréttir og hvann-
stóðstexta en verið hefur. Þing-
menn Grunnvikurhreppanna
telja að útvarpið megi vel við
una I núverandi mynd. óró-
legustu öflin i þjóðfélaginu eiga
þarna innangengt á meöan þau
halda sig viö rennibrautir og
sandkassa á dagheimilum.
Dagskrárgerðin er hvort eð er
hugsuð meir sem atvinnubóta-
vinna handa mariutásum
kommúnismans en fólki sem
vill hafa það huggulegt endrum
og eins. tJtvarpið er ekki sjálf-
stæð stofnun, heldur hundflöt
gleðikona handa veikluðu liði,
sem verður að hafa einhverjar
tekjur en þykist ekki hafa tekið
stúdentspróf sin til að fara I

fiskvinnu, þar sem það yröi
færri til leiðinda. Hver einasti
þrýstihópur fær ómældan tlma I
dagskrá, og skiptir engu máli
hvort einhver nennir að hlusta
eða ekki. Það hefur mikið nef-
tóbak flotið til sjávar við Kol-
beinshaus hin siðari ár.
(Jtvarpið þjáist að auki af al-
gjöru hugmyndaleysi. Þetta er
svo þreytt stofnun, að maöur
heyrir hin þungu andvörp I
bland við þagnirnar i útvarps-
tækjunum. Þaöan mun aldrei
neitt nýtt koma framar. Það á
aðeins fyrir sér að deyja. Þeir
sem hvila á neftóbaksskýjunum
stynja undan peningaieysi.
Peningaleysið er að hluta til
sprottið af stöðugri aukningu
mannahalds, án þess að nokkur
maður veröi þess var I dag-
skránni. forustulið stofnunar-
innar er þannig vaxið til
mannaforráða, að heiiu
hóparnir af tæknifólki segja upp
Ieinu, samanber sjónvarpið. Og
þegar talað er um nýtt útvarp,
er sjönvarpsþætti um það
stjórnað af útvarpsm önnum og
útvarpsmenn eru látnir sitja
fyrirsvörum utan einn, sem lita
má á sem fulltrúa þreyttra
hlustenda.
Þannig ætlar þessi rlkisfjöl-
miðill að halda áfram Mjóa-
fjarðarstefnunni I útvarpsmái-
um. Grunnavikurþingmenn
hyggjast láta þessa aflóga og
afvelta rikisstofnun lifa - en við
skorinn skammt. Séö er fyrir
þvl aö engar nýjar hugmyndir
sjáidagsins ljós, enda er starfs-
liðið ánægt yfir að hafa sem
minnst að gera I vinnutíma.
Þeim mun meiri aukatlmar
fara i vinnu og sérþætti i dag-
skránni. En þótt Mjóafjarðar-
stefnan boði þannig algera
kyrrstööu lætur almenningur I
landinu ekki segja sér aö hann
þurfi aö lifa við eitthvert út-
varpsok. Þaö á einfaldlega að
loka útvarpinu og heimila ein-
stakiingum eöa samtökum um
útvarpsrekstur að taka við.
Svarthöfði