Vísir - 27.08.1981, Page 2

2
Fimmtudagur 27. ágús.t 1981
Ertu búin(n) að sjá
Snorra Sturluson i
videó?
Arnrún Antonsdóttir.húsmóöir:
Nei, en mér íinnst allt i lagi þó
hann sé sýndur i videó.
Steinunn Lilja Siguröardóttir,
verkakona:
Nei, ég veit ekki um neinn.
Þorvaldur Sveinsson, bóndi:
Nei, og ég veit ekki um neinn.
Þetta er spurning um einkarétt-
inn og ég er á móti þvi að þessi
mynd sé sýnd i videó.
Kristjana Benediktsdóttir:
Nei, nei og ég veit ekki um
neinn. Mér persónulega finnst
að það ætti að sýna hana i sjón-
varpinu fyrst.
Inga Ingólfsdóttir, húsmóðir:
Nei, og ég veit ekki um neinn.
Islenska sjónvarpið er búið að
kosta miklu upp á þessa mynd
og svo sjá sumir hana strax
nærri fritt. Það er ekki réttlátt.
VÍSIR
„BIBLÍAN EB í
RAUN 66 BÆKUR
99
Nú nýverið hefur Hið islenska
Bibliufélag staðið fyrir og kostað
mjög myndarlega útgáfu á hinni
•Helgu Bók, sem telst vera grund-
völlur kristinnar trúar. Fram-
kvæmdastjóri Hins islenska
Bibliufélags er Hermann Þor-
steinsson, og hann er i viðtali
dagsins.
Hann var fyrst beðinn að greina
frá undirbúningi bibliuútgáf-
unnar.
„Þessi útgáfa á sér nú forsögu.
Þannig var, að þegar Asmundur
Sveinsson var biskup, var sett
niður nefnd til að íjalla um Nýja
Testamentið. Hann var verkstjóri
i nefndinni og fékk ýmsa menn til
að gera tillögur um þýðingar á
ýmsum ritum þess. Þaö var þá
stefnt að þvi að hafa tilbúna nýja
útgáfu á 150 ára afmæli Bibliufé-
lagsins, 1965. Af þessu varð þó
ekki af ýmsum ástæðum.
En undirbúningurinn að þessari
útgáfu, sem leit dagsins ljos á
laugardaginn var, hófst eiginlega
með ákvörðun stjórnar Bibliu-
félagsins 1962. Þá var sett á lagg-
irnar þýðingarnefnd Nýja Testa-
mentisins sem skyldi undirbúa
útgáfu. 1 þeirri nefnd hafa aðal-
lega starfað fjórir menn, þeir
Sigurbjörn Einarsson, biskup,
prófessor Björn Magnússon og
prófessor Jóhann Hannesson, en
þeir voru þá báðir starfandi við
guðfræðideild Háskólans. Auk
þeirra var svo starfsmaður
nefndarinnar Jón Sveinbjörns-
son, núverandi guðfræðipróf-
essor, en hann var þá nýkominn
frá námi i Sviþjóð.
Þessi nefnd' starfaði með hléum
allt fram til þessa árs, að starfinu
lauk. Prófessor Jóhann féll frá,
og prófessor Björn setist i helgan
stein, og eftir það hvildi starfið
aðallega á herðum þeirra sr.
Sigurbjörn biskups og Jóns, og
þeir lögðu siðustu hönd á undir-
búning hinnar nýju prentunar.
Lokaspretturinn við að ganga
frá handriti, setja það og próf-
arkalesa, prenta og binda stóð
hins vegar i fjögur ár eða frá þvi
mars ’77. Þá voru þeir Þórir Kr.
Þórðarson, guðfræðiprófessor og
Jón Sveinbjörnsson ráðnir sér-
staklega til að vera verkstjórar
fyrir siðasta spölnum. Prentfilm-
urnar voru svo sendar út i vor á
þessu ári”.
— Þetta hefur þá gengið mun
fljótar fyrir sig undir það siðasta?
„Já, við fórum að eins og
hlaupagarparnir, gerðum eins og
hægt var siðasta hringinn. Enda
urðum við að timasetja útgáfuna
þannig, að næði saman.að upplag
hinnar gömlu útgáfu væri hérum-
Hermann
Þorsleinsson
framkvæmda-
sliórl
Hlns íslenska
blbliufélags
I vtötali i tiiefni
af nýrri útgáfu
bibliunnar
bil þrotið þegar þessi kæmi út. Og
þetta gekk nokkuð vel upp, og má
teljast nokkuð gott miðað við að i
Bibliunni eru um 740.000 orð. Það
er þvi varla nema von að þetta
taki sinn tima, Biblian er i raun 66
bækur, sem þjappað er saman i
eina”.
— Nú hefur oft verið rætt um,
að merking orða i Bibliunni vildi
hnikast til milli tungumála i þýð-
ingum. Hefur tekist að lagfæra
það að marki i þessari nýju
útgáfu?
„Þórir og Jón eru auðvitað
manna fróðastir i grisku og he-
bresku og Sr. Sigurbjörn biskup
er snillingur i meðferð islensks
máls. En þeir höfðu sér til að-
stoðar Jón Óskar, rithöfund og
Finnboga Guðmundsson lands-
bókavörð. Það er ekki einasta til
að sjá svo um að þýðingin sé rétt,
heldur einnig málfarið vandað.
Svo er það, að þýðing Odds
Gottskálkssonar sem hann gerði
fyrir 400 árum, hefur auðvitað
sett sin spor, og þessir menn, sem
hafa staðið að þessari útgáfu,
hafi farið varlega i allar breyt-
ingar. Og þar koma neðanmáls-
greinar, sem er að finna i þessari
útgáfu að góðum notum.
En það sem gildir auðvitað i
allri þýðingarvinnu er að beygja
sig undir það, hvað frumtextinn
segir”, sagði Hermann að lokum.
— jsj.
Hermann Þorsteinsson, framkvæmdasljóri Hins tslenska Bibliufélags,
sem er elsta starfandi félag á landinu, stofnað 1815.
Beðlð eftir
skárrl vakl
Þvl er fleygt, að ís-
lenskir farmenn hafi það
fyrir sið að kanna með
leynilegum hætti hvort
tiltekinn tollgæslumaður
sé á vakt, þegar komið er
upp að ströndinni. Er það
gert með dulmáli, og þá
til dæmis spurt hvort
refurinn sé I greninu. Ef
svo reynist vera, er „sló-
að” eða hægt á ferðinni,
séu nokkur tök á þvf,
þannig að skipiö lendi
ekki á vakt þessa harð-
snúna tollgæslumanns,
sem enginn farmaður vill
horfast I augu við, að sagt
er....
.vond kennlng.’
segir Vllmundur
Það var ekki laust við
aö Vilmundur fengi á
baukinn I sjónvarps-
þættinum um „lýðræði i
verkalýðshreyfingunni”. -
Engu að siöur spýtti hann
nokkrum gullkornum að
vanda: „Þeir eiga að
stjórna, ekki þeir sem eru
hæfastir, það finnst mér
vond kenning, en þeir
eiga að stjórna, sem hafa
traust”, sagöi Vilmundur
Gylfason, ásamt fleiru.
Trúlega er það þá jafn
„vond kenning” að dómi
Vilmundar, að hæfustu
mennirnir kunni einnig að
njóta trausts. Orð hans
veröa tæplega skilin öðru
visi en þetta fari varla
saman.
Hins vegar vantar upp-
lýsingar um þaö, hver
eigi að stjórna, þegar sá
sem traustsins aflar
fyrirgerir þvi og gloprar
úr höndum sér...
Lögregluvörð
ur um „klámlö”
„Það virðist mega upp-
fræða unglingana um
hvernig drepa á menn
með þúsund mismunandi
aðferðum, en aftur á móti
er það taliö nánast glæp-
samlegt að sýna þeim
berstripað kvenfólk I
bió”, segir Torfi Einars-
son lögregluvarðstjóri á
isafirði I viðtali við Vest-
firska fréttablaöið. En I
viötalinu segir hann að
þegar sýndar séu „klám-
myndir" i bió, þurfi helst
tvieflt lögreglulið við
dyrnar til þess að vinsa
úr, en þegar sýnd séu
hundrað morö þurfi eng-
an mann!
Varla þarf að benda á,
aö lögregluvarðstjórinn
tekur það skýrt fram aö
þetta eigi við um bió,
enda gilda auðvitað allt
aðrar siðferöisreglur um
„bláar myndir” I videó
jafnt á isafiröi og annars
staðar...
Drepa slg á
eldamennsku
lslenskar konur verða
allra kellinga elstar og
geta almennt búist við þvi
aö verða 90 ára, ef þeim
endist lif og heilsa... þótt
karlangarnir séu þá eins
almennt dottnir upp fyrir
sex árum áður. Er það
kannski sexiö, sem....?
Indverjar eru með nýja.
kenningu um þennan ævi-
mun á konum og körlum,
sem mér finnst athyglis-
verð. I Tlmanum á Ind-
landi mátti nýlega lesa,
að indverskar konur
mættu þakka fyrir að
verða fimmtugar, þótt
karlar þar I landi nái því
að jafnaöi auöveldlega að
verða 52ja ára. Að visu
ekki mikill munur, fljótt á
litiö, en samanlagt mikill
árafjöldi hjá stórri þjóð.
En hver er svo skýring
Indverja á þvl að konur
þar lifa skemur en karl-
ar? Jú, hún er einfaldlega
sú, að konurnar drepi sig
á eldamennsku. Þegar
þær nái fimmta tugnum
hafi þær eldaö I 73.000
klukkutlma og þoli ekki
meira af brasinu.
Ef við trúum þessari
kenningu bókstaflega,
skil ég hana sem staðfest-
ingu á einstökum þræl-
dómi islenskra karla við
eldhúsverkin. En þetta
vissi ég nú svo sem allt-
Vestrínn I
nopö-veslpinu
N ú vikur sogunm
norð-vestur-i-land.
Lögreglan á Skaga-
strönd klippti númerin af
bn, sem tveir aðkomu-
piltar þar höfðu umráð
yfir. Þetta gerðist núna I
sumar. Aðgeröin mæltist
ekki vel fyrir hjá piltun-
um tveim og skömmu slð-
ar bárust lögreglunni þau
tiðindi, aö bUlinn væri á
hreyfingu fyrir eigin
vélarafli. Lögreglan brá
að vonum skjótt við og
þar sem billinn var þá
tóku þeir kveikjulokið af.
Nú þurfti lögreglan aö er-
inda niöri við höfn, en
þangaö komin heyrði hún
ofan úr þorpinu háværa
tónlist og rosalegt bll-
flaut. Enn brá lögreglan
við og fann brátt orsök
hávaöans, bllinn góða.
Tók hún nú rafgeyminn
úr honum, til allra vara.
Umráöamenn bilsins
voru þó enn sem fyrr
ósáttir viö afskipti lög-
reglunnar og lömdu ann-
an lögregluþjóninn af
tveim með spltu. Varð
honum að vonum alls ekki
sama um það, enda sár
eftir, en komst undan.
Skagastrandarlögregl-
an lét nú vita um atburöi
tii höfuðstöðvanna I lög-
sagnarumdæminu, á
Blönduósi. Fór þá yfirlög-
regluþjónninn á vettvang.
Þegar hann hafði slegist I
lið með heimamönnum,
höföu tvimenningarnir
læst sig inni I herbergi
sinu i húsi nokkru þarna
úti á Skagaströnd.
Hurðarlásinn varð þó
skammvinn vörn og voru
bilumráöamennirnir
leiddir brott I handjárn-
um og vistaðir um sinn I
fangelsi. Kunnum við
söguna ekki lengri...
velddlp I net.
elns og fisKapl
Sagan hér á undan er aö
undanfarinni rannsókn
okkar verulega nærri
sannleikanum. En fyrst
var hún á all nokkuð ann-
an veg — eða þannig:
Enn er töggur I ís-
lendingum, einkum I
sjávarplássunum kring-
um landið. Hressir menn
á Skagaströnd efndu til
skemmtunar I húsi þar.
Nú vildi svo illa til að
græjurnar klikkuðu og
voru góð ráð dýr. Eftir
nokkurt þóf datt einhverj-
um það I hug, að nota
súpergræjur I bil utan við
húsið. Var nú opnaö út og
bilgræjurnar stilltar á
hæsta. Rólegum og
syfjuðum nágrönnum
varö hverft við og kærðu
þeir til lögreglunnar á
staðnum, sem rann blóðið
til skyldunnar og mættu
tveir lögregluþjónar á
staðinn von bráðar.
Þegar fortölur dugðu
ekki, gengu lögreglu-
þjónarnir að bllnum og
hugðust draga niður I
græjunum. Réðust þá
þeir hressu að lögreglu-
þjónunum og gerðu annan
þeirra óvlgan á staðnum.
Hinn komst undan við ill-
an leik og I lögreglubilinn.
Þeysti hann af stað og
linnti ekki iátum fyrr en
hann komst á Blönduós og
gat hóað saman liðsauka
lögreglumanna sýslunn-
ar.
Fór nú liðið allt á
Skagaströnd sem fljótast
mátti og var skemmtunin
enn i fullu fjöri. Hófst nú
viðureign lögreglunnar
við forkólfana, sem lauk
ekki fyrr en lögreglan tók
það til bragðs að sækja
net eitt mikið, sem hún
kom loks yfir skemmti-
forkólfana og veiddi þá
þannig eins og fiska. Þótti
þetta snjallræði mikið og
koma I opna skjöldu. Þar
með lauk sögunni að
mestu... eða þannig,
sko...