Vísir - 27.08.1981, Blaðsíða 19

19
Fimmtudagur 27. ágúst 1981
Julie Christie hefur óneitanlega breyst meö árunum og kannski saknar
maöur helst lokkanna Ijósu.
Birg af lopavettlingum!
Þvi'veröur ekki neitaö að Julie
Christie vakti mesta athygli.
Hennar var beöið með eftirvænt-
ingu enda ekki á hverjum degi,
sem heimsfræg leikkona fær sér
kaffisopa i Stúdentakjallaranum
við Hringbraut.
Hún skar sig nokkuð frá hinum
konunum i framkomu og klæða-
burði. Reyndar væri það saga út
af fyrir sig að lýsa öllum þeim út-
gáfum af siðbuxum, skóm og hár-
greiðslum, sem blöstu við á
blaðamannafundinum. Flæðandi
hafsjór afro-greiðslu, bursta-
klipping og allt þar á milli.
Japanskir skór með sérstöku hólfi
fyrir stórutá. bungir fjallgöngu-
klossar. Reiðbuxur frá siðari
heimsstyrjöld, indverskar poka-
buxur, niðþröngar teygjubuxur.
Alls staðar persónulegur still og
sjálfstæði. Julie Christie var
e.t.v. hefðbundnust i klæðaburði.
Hún var i venjulegum gráum,
þröngum molskinnsbuxum,
peysusetti með perlufesti. En bið-
um við — þar með er ekki öll sag-
an sögð. Innri peysan i settinu var
rósrauð með rúllukraga, ytri
peysan fagurgræn. Sokkarnir
voru i sama græna litnum. Alpa-
húfan var dökkblá. Undan húf-
unni féllu skrúfulokkar fram yfir
,,Nú þarf aldrei aö skýra sérstak-
lega frá afstööu sinni sem konu —
allir skilja um leiö h vað maöur er
að hugsa.”
andlitið. Gylltir hringir i eyrum.
Omótstæðilegt bros og einlæg,
spyrjandi blá augu. Julie Christie
kemur ekki á óvart, hún er rétt
einsog hún var i myndinni „Don’t
Look Now” sem sjónvarpið sýndi
fyrr i sumar.
Hún hafði það eina stjörnu-
merki að kunna að umgangast
blaðamenn. Að öllu öðru leyti lét
hún fara litið fyrir sér, settist
ævinlega yst þegar ljós-
myndararnir vildu hópmynd, og
gerði sig eins litla og henni var
mögulegt. Hún brosti hæversk-
lega þegar leikstjórinn sagði
hana hafa orðið fyrir valinu fyrst
og fremst vegna þess að þær bæru
virðingu fyrir hæfileikum leik-.
konunnar.
Hún sagðist hafa nýlokiö leik i
franskri kvikmynd og aö næsta
mynd yrði bresk, eítir sögu Re-
beccu West og myndi heita ,,Re-
turn of The Soldier". Vinnan við
kvennamyndina væri vissulega
ólik þvi sem hún ætti að venjast,
já, „einkum er ólikt að þurla nú
aldrei að skýra sérstaklega frá
afstöðu sinni sem konu — allir
skilja um leið hvað maður er að
hugsa.” Þess má geta að enginn
karl mun leggja hönd á plóginn
við gerð kvennamyndarinnar,
jafnvel trésmiðirnir sem smiða
leikmynd eru konur. Sá merkis-
viðburður, að enskar konur skuli
nú i fyrsta sinn gera kvikmynd i
fullri lengd, vildi þó hverfa ofur-
litið i skuggann fyrir nærvist leik-
konunnar heimsírægu. Sjálfri
lannst Julie Christie þó greinilega
koma meira til kvikmynda-
gerðarhópsins en sjállrar sin.
Hópurinn lagði strax i lok
fundarins upp i ferðina til Húsa-
fells, úti voru niu vindstig og aus-
andi rigning, en þær sögöust vel
birgar af lopahúfum og vettling-
um, kviðu engu þvi veðriö væri jú
ekki alltaf svona á tslandi. Blaða-
menn tóku undir það. Og vist var
það ekki eins íáránlegt að hugsa
sér Julie Christie i rútubil i há-
vaðaroki undir Hafnarljalli eftir
fundinn og það hafði verið fyrir
hann.
Ms
Ástand á prinsessunni
,,Sannar sögur" herma aö Karólinu prinsessu af Mónakó sé
farið aö langa aftur i ferö upp aö altarinu. Hinn lukkulegi er
sagður hafa verið Robertino Rosselini (sonur Ingrid Bergman
og hins fræga ítalska leikstjóra) en Grace mamma er ,
ekki ánægö með ráðahaginn. Og heldur skipuðust veður A
k i lofti þegar Karólina hélt i stutta ferð til Bandarik janna Æ
^ og hitti fyrir gamla vininn Bobby Shriver. Þau endur- Æm
nýjuðu vist vinskapinn all náið og nú togast þeir
Robertino og Bobby á um prinsessuna og Grace
^heldur sem fastast. Flókið mál. Myndin er
NÉfev af Karólinu og þeim italska.
Hér er kvikmynda-
hópurinn saman kominn
Julie settist yst á
bekkinn og lét sem minnst
fyrir sér fara.