Morgunblaðið - 20.04.2004, Síða 38

MINNINGAR
38 ÞRIÐJUDAGUR 20. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Bubbi, okkur langar að
senda þér okkar hinstu kveðju
með þakklæti fyrir samfylgd-
ina. Við sjáumst hinum megin.
Þegar ég leystur verð þrautunum frá,
þegar ég sólfagra landinu á
lifi og verð mínum lausnara hjá
það verður dásamleg dýrð handa mér.
Dásöm það er dýrð handa mér,
dýrð handa mér, dýrð handa mér,
er ég skal fá Jesú auglit að sjá
Það verður dýrð, verður dýrð handa
mér.
(Lárus Halldórsson.)
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þín
Linda, Gunnar Vagn
og börn.
HINSTA KVEÐJA
✝ Birgir Baldurs-son fæddist á
Sveinsstöðum utan
Ennis á Snæfellsnesi
2. ágúst 1926. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
páskadagsmorgun
11. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Valgerður
Guðbjörnsdóttir, f. á
Sveinstöðum 12.12.
1902, d. 6.12. 1956,
og Baldur Hjartar-
son, f. á Hellissandi
á Snæfellsnesi 4.9.
1910, d. 27.10. 1981. Hann ólst
upp hjá móður sinni og móður-
ömmu Helgu Jónsdóttur á
Sveinsstöðum, f. 14.10. 1867, d.
25.8. 1957, og afa sínum Guð-
birni Ó. Bjarnasyni,
f. 25.1. 1862, d.
25.9. 1938. Birgir
fluttist til Reykja-
víkur 1942 og bjó
þar með móður
sinni og ömmu. Eft-
ir andlát þeirra bjó
hann einn þar til
hann fór á Dvalar-
heimili aldraðra á
Hrafnistu í Reykja-
vík 1992. Hann var
ókvæntur og barn-
laus. Eftir komuna
til Reykjavíkur
vann hann alla tíð
hjá Skipaútgerð ríkisins eða þar
til starfseminni var hætt.
Útför Birgis fer fram frá Ás-
kirkju í í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Frændi okkar og vinur Birgir
Baldursson eða „Bubbi“ eins og
hann hefur ætíð verið kallaður, er
nú horfinn á vit feðra sinna. Hann
fékk að kveðja þessa jarðvist á
besta mögulegan máta, fór uppá-
búinn til messu á upprisudegi
Frelsarans, sem hann trúði einlæg-
lega á, en ákvað eftir guðsorðið að
ganga heim til Hrafnistu. Á þeirri
göngu hneig hann niður, kallaður
heim og víst er að móttökurnar
hafa verið góðar og margir fram-
liðnir ættingjar og vinir til að
fagna og bjóða hann velkominn.
Bubbi frændi er órjúfanlega tengd-
ur inn í minningar æskunnar, móð-
ir okkar Helga Guðmundsdóttir
var honum ætíð mjög hlý og náin
frænka og var Bubbi tíður gestur á
heimilinu sem og í Birkinesi, sum-
arbústaðnum í Grímsnesi. Það var
honum sem okkur hinum mikið
áfall þegar hún lést, langt um ald-
ur fram árið 9́2. Móður okkar var
mikið hjartans mál áður en hún dó,
að Bubbi ætti öruggt athvarf á efri
árum. Vann hún að því frá sjúkra-
beði að hann fengi pláss á Hrafn-
istu og þar átti hann hlýtt og gott
heimili síðan. Lengi vel var Rúna
frænka sem bjó á næstu hæð á
Hrafnistu honum sem önnur móðir
og syrgði Bubbi þessar tvær mik-
ilvægu konur í lífi sínu þegar þær
voru allar. Þá var Guðrún amma
okkar honum mjög kær en hún var
mágkona móður hans, Valgerðar,
og kallaði Bubbi hana ætíð Guð-
rúnu mágkonu. Sagði hann okkur
oft hin síðari ár frá heimsóknum
þessara góðu kvenna til sín í
draumi og þeim hlýju uppörvunar-
orðum, sem þær töluðu þá til hans.
Var hann með myndir af þeim og
fjölmörgum ættingjum upp um alla
veggi í herbergi sínu, sem og
myndir frá æskuslóðum. Víst var
líf Birgis Baldurssonar fábrotnara
og tilbreytingarminna en okkar
flestra nútímamanna, sem sækjum
í afþreyingu, ferðalög og skemmt-
anir. Hann fæddist inn í góða og
trausta fjölskyldu á Sveinsstöðum
á Snæfellsnesi en hlaut þau örlög
að eiga ekki sömu möguleika til
náms og starfs sem flestir nú á
dögum. Hann átti þó ætíð góða að
og eftir lát móður sinnar og ömmu
sinnar Helgu, sem hann bjó með,
var frændi hans, Ríkarður Hann-
esson, hans styrkur og stoð. Verð-
ur umhyggja hans og fjölskyldu
hans seint fullþökkuð.
Um áratugi vann Bubbi við höfn-
ina og mat mikils samfélagið við
vinnufélagana þar og saknaði þess
eftir starfslok. Var þó mjög
ánægður með félagsskapinn á
Hrafnistu, var alla daga uppábúinn
í jakkaföt, jafnvel með hatt og hló
dátt þegar maður spurði hann
hvort hann væri ekki trúlofaður,
svona glerfínn. Bauð ætíð tóbak í
nefið, gekk með silfurbauk og úr í
keðju að heldri manna sið. Bubbi
hringdi oft til okkar bræðra, sér-
lega þegar nálgaðist hátíðir eða af-
mælisdaga, lét alltaf vel af sér þó
ekki væri hann margorður. Bubba
fannst gott að fá smávegis í glas og
liðkaði það verulega um málbeinið.
Áttum við margar góðar stundir í
sumarbústaðnum, þar sem var
sungið fram á nótt og dansaði hann
við kvenfólkið á pallinum. Þá fór
hann í ýmis ferðalög með foreldr-
um okkar og ætíð með myndavél-
ina á lofti. Viljum við trúa því að
nú fái Bubbi mörg tækifæri til
gleðistunda, laus við þau höft sem
töfðu hann hér. Þó hann hafi ekki
sóst eftir metorðum á veraldlegan
mælikvarða má búast við að nú
rætist loforðin úr Biblíunni: „Yfir
litlu varstu trúr; yfir mikið mun ég
setja þig.“
Við þökkum Bubba frænda sam-
fylgdina og óskum honum gleði og
velfarnaðar á vegum eilífðarinnar.
Guðmundur og Ingi
Gunnlaugssynir.
Ég vil í nokkrum orðum minnast
bróðursonar míns, Birgis Baldurs-
sonar, sem lést síðastliðinn páska-
dagsmorgun. Hann var öllum kær
sem hann þekktu, hógvær maður
og ljúfur, tryggur og barngóður.
Birgir var einhleypur. Hann
eignaðist snemma íbúð og nutu
ýmsir ættingjar góðs af því. Þar
sem Birgir var einn í góðri íbúð
þótti honum gott að fá félagsskap
og leyfði því gjarnan ungu fólki
sem var að hefja búskap að búa
hjá sér. Hann bjó lengi á Lang-
holtsvegi í nágrenni við mig og for-
eldra mína og kom þá stundum í
heimsókn. Honum þótti mjög vænt
um móður mína og Guðbjörgu
systur mína, sem var honum eins
og besta systir. Ég og Sigrún syst-
ir mín fórum stundum með Guggu
til hans og aðstoðuðum hann við að
þrífa íbúðina. Hann var þrifinn og
aldrei safnaðist hjá honum drasl
þótt hann byggi einn. Birgir var
afar þakklátur fyrir það sem gert
var fyrir hann.
Birgir vann alla tíð hjá Ríkis-
skipum, við uppskipun og aðra
hafnarvinnu. Hann var góður
starfsmaður, stundvís og vel liðinn
af samstarfsmönnum. Eftir að
hann hætti að vinna og fluttist á
Hrafnistu tóku tómstundastörfin
við. Hann byrjaði að æfa og keppa
í boccia. Hann náði góðum tökum á
þeirri íþrótt og stundaði hana með
ánægju og var stoltur þegar hann
vann til verðlauna.
Á sumrin fórum við stórfjöl-
skyldan oft saman í ferðalög um
Ísland. Í þessum ferðum var Birgir
með og naut sín vel. Hann tók þátt
í öllu, hvort sem var gönguferðir,
leikir eða dans. En Birgir hafði
sérlega gaman af að dansa.
Ég minnist samverustunda okk-
ar á Þorláksmessu en þá hittumst
við alltaf og fórum saman og vitj-
uðum um leiði Baldurs föður hans
og að því loknu borðaði hann skötu
hjá mér. Ávallt færði Birgir mér
konfektkassa á þessum degi en það
gladdi hann ekki síður að gefa en
að þiggja.
Þótt Birgir væri ávallt hægur og
rólegur leyndi sér ekki að hann
hafði gaman af því að hitta fjöl-
skylduna. Það var honum einstök
ánægja að hitta börnin mín og
barnabörn og það var gagnkvæmt
því þeim þótti öllum gott að hitta
Birgi.
Við sláturgerð á haustin átti
Birgir sinn fasta sess. Þá var
gjarnan margt um manninn hjá
okkur og gleði og kátína ríkti.
Birgir hafði sig yfirleitt lítt í
frammi þar til honum þótti tími til
kominn að taka mynd af hópnum.
Þá fékk hann því til leiðar komið
að allir hnöppuðust saman og hann
smellti myndum af okkur.
Nú er Birgir fallinn frá en í
huga mínum og fjölskyldunnar
geymist mynd hans og minning um
góðan dreng.
Alda Hjartardóttir.
Þú hefur, elsku frændi, fylgt
okkur í gegn um allt okkar líf og
skilur eftir góðar minningar og
kærar þegar þú nú hverfur svo
skyndilega frá okkur. Einhvern-
vegin er maður aldrei undir þetta
búinn.
Í æskuminningunni ert þú nán-
ast hluti af fjölskyldunni enda dag-
legur gestur á heimili okkar hér
áður og fyrr. Þú varst góður leik-
félagi þegar við vorum börn og
þolinmæði þín virtist endalaus
enda hændust börn mjög að þér.
Seinna þegar við eltumst breyttist
sambandið en gott var að finna að
þú fylgdist með okkur og áttir á
stundum góð ráð um hvað betur
mætti fara.
Það fór aldrei mikið fyrir þér
Bubbi minn en ljúfar minningarnar
úr jólaboðunum þar sem þú situr
við sjónvarpið og fylgist með mess-
unni sem alls ekki mátti missa af
og svo auðvitað að reyna að fá
möndluna í desertinum en það
þurfti oft þó nokkra diska áður en
árangur náðist. Okkur krökkunum
þótti það stundum súrt í bragði
hversu ótrúlega oft þú varst hepp-
inn í þeirri leit. Þegar fram liðu
stundir kepptir þú svo við börnin
okkar í þessum leik
Hver jól fórstu í kirkjugarðinn
til mömmu þinnar og það er gott
að vita til þess að þú munt nú fá að
hvíla við hlið hennar aftur.
Það var fallegt að fylgjast með
sambandi þínu og pabba. Þið eruð
nú búnir að fylgjast að í næstum
hálfa öld og voruð að mörgu leyti
eins og bræður. Við vitum að hans
missir og mömmu er sár.
Það var gott að sjá hversu vel
fór um þig á Hrafnistu, hversu vel
þér var tekið og hversu líflega þú
tókst þátt í félagslífinu. Það var
góð tilfinning að vita af þér í
öruggum höndum starfsfólksins
þar enda vel um þig hugsað og þú
greiðvikinn á móti. Hvers manns
hugljúfi enda ljúfur að eðlisfari.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við kveðja þig elsku frændi
og þakka þér fyrir þann tíma sem
við áttum með þér.
Þínir frændur
Ásmundur Ragnar, Hannes
Rúnar og fjölskyldur.
BIRGIR
BALDURSSON
✝ Pétur Péturssonfæddist í Reykja-
vík 19. júní 1929.
Hann lést á Landa-
kotsspítala 10. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sveinbjörg
Sigfúsdóttir og Pét-
ur Hoffmann Salóm-
onsson, þau eru
bæði látin. Pétur
var eitt af tíu al-
systkinum, tvö
systkinanna dóu í
æsku. Þau sem kom-
ust til aldurs voru
Ásta Margrét, f. 25. ágúst 1920,
d. 30. nóvember 1993, Gunnar
Salómon, f. 16. október 1921, d.
19. desember 2003, Elín, f. 4.
nóvember 1926, d. 1987, Nanna
Larensína, f. 1. júní 1928, Hörð-
ur, f. 7. mars 1931,
Margot, f. 3. júlí
1932, og Svava, f.
23. desember 1934.
Pétur kvæntist
24. desember 1953
Lilju Hannesdóttur.
Foreldrar hennar
voru hjónin Val-
gerður Björnsdóttir
og Hannes Ólason.
Bjuggu þau í Hnífs-
dal. Þau eru bæði
látin. Lilja ólst upp
hjá fósturforeldrum
sínum, hjónunum
Sesselíu Stefáns-
dóttur og Jóni Hjaltalín Brands-
syni á Kambi í Reykhólasveit.
Þau eru bæði látin.
Útför Péturs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Mínir vinir fara fjöld.
Þessi ljóðlína eftir Bólu-Hjálmar
kom mér í hug við andlát Péturs,
eldri bróðir okkar, Gunnar, lést jú
rétt fyrir síðastliðin jól.
Pétur ólst upp í Reykjavík.
Hann varð snemma óvenju sterkur
strákur, og er mér minnisstætt
þegar hann 12 ára gamall, sótti um
vinnu hjá Guðjóni kaupmanni að
Hverfisgötu 50 í Reykjavík sem sá
þá um afgreiðslu flutningabíla
austur fyrir fjall. Guðjóni fannst
strákurinn of ungur, sagðist þurfa
eldri strák. Pétur sagðist lofta
engu síður en strákurinn sem áður
hafði verið, sem þó var 15 ára.
Þessu til sönnunar þreif hann kart-
öflupoka og kjagaði með hann upp
á verslunarhæðina, og þar með var
hann ráðinn. Pétur vann ýmis störf
á uppvaxtarárum sínum, eins og
aðrir strákar á þessum árum, var í
sveit á sumrin, lengst af hjá Ás-
geiri bónda að Ási í Ásahreppi í
Holtum. Eitt sumar vann hann við
mæðiveikivarnir, síðan við fisk-
vinnslustörf og almenna vinnu hér
á Eyrinni og við höfnina. Þetta var
á þeim árum þegar spurt var um
getu, ekki ár eða aldur.
Þegar „blessað stríðið“ skall á
þá gerðu sumir bakarar út stráka
– sölumenn til að selja snúða og
vínarbrauð til hermanna. Einnig
voru gefin út fréttablöð á ensku
sem strákar voru fengnir til að
selja. Í þessu fann Pétur sig fljótt
og náði fljótt valdi í ensku, sem
kom honum að gagni í gegnum öll
ár.
Eitt árið þegar óvenju lítið var
um vinnu á Eyrinni réð hann sig á
togara sem stundaði veiðar við
Grænland og saltaði allan aflann
um borð. Sagði hann síðar að það
hefði verið mikil lífsreynsla,
þriggja mánaða útilega.
Allt frá unga aldri hafði Pétur
fádæma áhuga á bílum. Þegar
hann, sem krakki, fékk bíl, sem
leikfang, byrjaði hann að taka
hann í sundur, ef hægt var, til að
athuga hvernig hann væri byggð-
ur. Það var nú allavega hvernig
hann kom bílunum saman aftur.
En síðar þegar hann kynntist al-
vöru bílum þá kom áráttan fyrst í
ljós og þar kom að hann mátti
helst ekki sjá bilaðan bíl öðruvísi
en fara að athuga hvort hægt væri
að koma honum af stað.
Pétur tók bílpróf strax og hann
hafði aldur til. Á fyrstu ferðalögum
okkar um landið kom það fyrir ef
bíll stóð í vegarkanti að Pétur
stoppaði til að athuga hvort eitt-
hvað væri að. Stundum kom það
fyrir að fólk var í vandræðum og
kunni ekki neitt á tækið, þá var
Pétur viðbúinn að aðstoða ef hann
gæti. Kom það stundum fyrir, þeg-
ar hann taldi sig hafa komist fyrir
meinið og hann sagði bílstjóranum
að starta, að viðkomandi varð svo
glaður að hann setti bara í gír og
ók í burtu. Eftir stóð Pétur með
sigurbros á vör en grútskítugur
upp á axlir. Aldrei vildi hann taka
neitt fyrir svona smá viðvik úti á
vegum þó að stundum hafi það tek-
ið 2-3 tíma. „Maður er jú í fríi
hvort sem er.“
Hann hafði alltaf mikinn áhuga á
gömlum bílum. Eitt sinn keypti
hann Willys jeppa árgerð 1946 og
gerði hann upp, þá með aðstoð
annarra. Hann var félagi í Forn-
bílaklúbbnum og fór í ferðalög á
vegum klúbbsins. Á því herrans ári
1947 þá keypti Pétur vörubíl sem
hann gerði út frá vörubílastöðinni
Þrótti. Mikil lægð kom í starfs-
greinina þannig að hann varð að
selja vörubílinn fyrr en hann hafði
ætlað.
Árið 1953 hóf Pétur nám í renni-
smíði hjá vélsmiðjunni Héðni og
vann hann við þá iðn í nokkur ár
eftir að námi lauk. Árið 1960 hlaut
hann meistararéttindi í rennismíði
og fljótlega upp úr því þá hóf Pét-
ur aftur vörubílaakstur. Hann
keypti MAN vörubíl frá Þýska-
landi og gerði hann út í nokkur ár.
Hann varð sér út um skurðgröfu
og gerðist verktaki, gróf hús-
grunna fyrir húsbyggendur, seldi
jarðveg til uppfyllingar og gat
þannig nýtt sér bæði tækin í
tengslum við hvort annað. En þrátt
fyrir allt þá var þetta stopul vinna,
þannig að lokum seldi hann bæði
gröfu og bíl og hóf aftur vinnu við
rennismíðina í vélsmiðjunni Héðni.
Var hann þar við vinnu allt fram
að þeim tíma að fyrirtækið dró
saman seglin í rennismíðinni.
Pétur fór oft eftir eigin hyggju-
viti, þó voru þau hjónin um margt
samhent. Þau höfðu bæði ánægju
af ferðalögum og ferðuðust víða.
Þau fóru til Ameríku, tóku þar
bílaleigubíl, og óku um mörg fylki
og heimsóttu gamla íslenska vini.
Þá sat Lilja með vegakortið og vís-
aði veginn eins og leiðsögumaður.
Eins var því farið þegar þau óku
um Evrópu, austan tjalds sem
vestan, hún vísaði veginn. Það
urðu ekki mörg löndin útundan í
álfunni og þau gleymdu ekki vinum
sínum sem heima sátu. Þau voru
ötul að senda kort heim og láta
vita hvar þau voru niðurkomin
hverju sinni. Þegar þau bárust í tal
milli vina þá voru þau oftast nefnd
bæði, Pétur og Lilja. Það fór ekki
á milli mála við hverja var átt.
Árið 1994 fékk Pétur blóðtappa í
höfuðið og þrátt fyrir að hann næði
sér nokkuð þá fór að bera á auknu
heilsuleysi Péturs.
Skömmu fyrir síðustu jól þá fékk
hann vistun á Landakotsspítala.
Þar naut hann fádæma aðhlynn-
ingar starfsfólks, sem Lilja er af-
skaplega þakklát fyrir, og er það
hér með þakkað af hlýhug.
Við hjónin vottum Lilju okkar
innilegustu samúð á þessum tíma-
mótum, og ég kveð bróður minn
með söknuði.
Hörður Pétursson.
PÉTUR
PÉTURSSON