Pressan - 27.09.1990, Blaðsíða 16

16
Fimmtudagur 27. sept. 1990
„LITLU FYRIRTÆKIN" HEIMSÓTT:
___________________
garðáhöld, sláttuvélar og annað. Ég hef opið
hér allan daginn eins og í verslun, frá níu til
sex.“
Aðspurður hvort það væru aðallega Vest-
urbæingar sem sæktu þjónustu til Haralds
sagði hann að svo væri ekki: „Þetta er fólk
alis staðar að af landinu."
Viltu senda jólakort úr silfri?
Á Framnesveginum númer fimm fer fram
önnur sjarmerandi framleiðsla. Þar situr
Logi Magnússon rafvirki og silfurhúðar
gamla muni.
„Ég hef haft silfurhúðunina sem auka-
vinnu í yfir 20 ár,“ segir Logi. „Ég sel þó enga
Verkstjórarnir, Unnur Óskarsdóttir og
Guðrún Helgadóttir, ásamt Jóhannesi
Sigurðssyni, forstöðumanni Bergiðjunn-
ar.
T.h. Guðlaug Karlsdóttir missti sjónina
fyrir 14 árum. Til þess að stytta dagana
dundar hún sér við að prjóna og selur ull-
arsokka og vettlinga á lágu verði á heim-
ili sínu.
Halldórssyni, fyrrum bónda á bænum
Búðardal á Skarðsströnd, og fengum að
líta á varninginn:
„Ég fór að prjóna þegar ég missti sjónina
fyrir fjórtán árum,” segir Guðlaug. „Nú get
ég ekkert lesið og það eina sem ég get gert
til að stytta mér stundir er að prjóna. Ég var
komin með svo mikið af þessu fyrir fjórum
árum að ég ákvað að fara að selja það til að
losna við þetta!"
Þegar við spyrjum Guðlaugu hvort margir
viti af þessari sölu svarar hún: „Já, já. Þeir
sem eru á ferðinni hér í hverfinu og er kalt
banka upp á og kaupa sér sokka eða vettl-
inga. Margir sem eru í stígvélum finna fyrir
kuldanum og ég sel mest af ullarsokkum. Ég
sé ekki til að taka upp þumlana og fæ yfirleitt
gesti til að gera það fyrir mig.“
Hvert sokkapar og vettlingar eru verð-
merkt hjá Guðlaugu og þegar við höfum á
orði að okkur þyki þetta nú heldur ódýrt
svarar hún: „Það segja allir að þetta sé alltof
billegt! En ég er ekkert að okra á fólki. Svo
er ég að selja þessar húfur hérna á 50 krónur
fyrir mann. Hann lenti í því að kaupa heilan
kassa á uppboði í tolli og hafði ekkert við
þær að gera!“
Ein skúffan hjá Guðiaugu er full af karl-
mannasokkum sem hún segir að gangi best
út: „Þeim verður svo oft kalt á fótunum sem
vinna t stígvélum,” segir hún. „En þessir
treflar eru nú bara prufur.” Guðlaug var lítt
hrifin af því að tekin væri af henni mynd:
„Getið þið ekki bara haldið á þessu sjálf? Ég
er að skúra gólfin og ekki klædd til þess að
láta taka af mér mynd.“
Meðan Guðlaug lætur tímann líða við
prjónaskap dundar Magnús sér við að binda
inn bækur: „Eitthvað verður maður að
gera," segir hann. „Við rákum bú í yfir sextíu
ár en fluttum hingað til Reykjavíkur fyrir ell-
efu árum. Nú er maður orðinn gamall og af-
skrifaður og kominn á ríkið eins og aðrir á
okkar aldri. Það þarf því að finna eitthvað til
að láta dagana líða.” Magnús þvertók ekki
fyrir það þegar ég spurði hvort hann myndi
binda inn bækur fyrir fólk: „Það er ekkert
útilokað,” sagði hann og brosti.
Mest að gera í lyklasmídinni
á mánudögum ...
Á Framnesvegi 23 er rekið verkstæði
sem lætur lítið yfir sér. Húsráðandinn þar er
Haraldur Samsonarson húsgagnasmíða-
meistari, sem segist hafa nóg að gera við
þessa iðju:
„Ég skerpi alls konar garðverkfæri, skauta
og hnífa, geri við ASSA-skrár og smíða eftir
lyklum. Það er mest að gera í lyklasmíðinm
á mánudögum . . .!” segir hann kíminn.
Haraldur er lærður húsgagnasmiður og
segist aðallega hafa fengist við innréttinga-
smíði en hafi opnað þetta verkstæði fyrir tíu
árum: „Það er mikið um að skerpa þurfi
muni, heldur silfurhúða gamla sem búið er
að pússa húðina af. Það er mikið um að kom-
ið sé með kaffikönnusett og borðbúnað,
enda er ekki hægt að nota borðbúnað sem
silfurhúðin er farin af. Ég hef jafnframt húð-
að skeiðar og annað sem notað er í minja-
gripi."
Að sögn Loga er þó nokkuð mikið um að
ungt fólk komi með gamla muni sem það
hefur fengið frá ömmu og afa eða öðrum
eldri ættingjum. „Það er sjaldnast sem kom-
ið er með nýlega muni," segir Logi. „Stund-
um hefur farið hanki af könnu eða bakka og
þannig hluti get ég lagað og húðað síðan yf-
ir.” Logi segir að ennfremur sé hægt að laga
minniháttar beyglur á silfurmunum en við-
gerðir séu erfiðari viðfangs ef silfur brotnar.
Þegar Logi er inntur eftir því hvort meira
sé að gera hjá honum á einum árstíma en
öðrum svarar hann: „Já, það er yfirleitt mest
að gera á haustin. Þetta verkstæði er það
eina sinnar tegundar hér á landi og því aldrei
skortur á verkefnum."
Þeir sem áhuga hafa á að senda sérstök
tækifæriskort skal bent á að hjá Silfurhúðun
er hægt að búa til silfurkort: „Fólk getur
teiknað sjálft þá mynd eða texta sem það
óskar eftir, og kortið er síðan steypt í silfur,”
segir Logi. „Það hefur til dæmis verið vin-
sælt að teikna útlínurnar á húsi þess sem
kortið á að fá.“
En hvenær er orðið tímabært að láta silfur-
húða muni?
„Þegar þeir eru orðnir gulir undir. Þá er
húðin farin af og til lítils að ætla að fægja
áfram.” — Að sögn Loga er mjög mismun-
andi hversu dýrt eða ódýrt það er að láta silf-
urhúða muni. Til dæmis nefndi hann kaffi-
könnusett sem getur kostað frá 8.000 krón-
um upp í 30.000 að silfurhúða, en verð fer
eftir umfangi munanna. Opið er í Silfurhúð-
un þriðjudaga, miðvikudaga og fimmtudaga
frá klukkan 16—18.
T.h. Logi Magnússon hefur um árabil silf-
urhúðað muni. Verkstæöi hans er það
eina sinnar tegundar hér á landi.
Haraldur Samsonarson rekur verkstæði á Framnesveginum, þar sem hann skerpir
hnífa, skauta og garðverkfæri. Auk þess smíðar Haraldur lykla og segir að mest sé
að gera í lyklasmíðinni á mánudögum.