Pressan - 17.10.1991, Side 4

FRANCE
Þökk sé Menningarstofnun íslands og
Frakklands á sviði popptónlistar, en ég mun seint
gleyma tónleikum AMINU fyrir
mánuði. Gleðilátum
áhorfenda ætlaði seint að
linna og endaði með því að
AMINA og hljómsveit spiluðu
eina klukkustund og fimmtíu
mínútur framyfir tíma.
Og nú gefst okkur tækifæri til <
sjá og heyra í tveimur af frægustu popp- og
rokkhljómsveitum Frakka, en það eru Babylon
Fighters og Satellites, en þessi stórskemmtilegu
bönd spila ásamt Risaeðlunni á Hótel íslandi í
sarrrt
Lísa
• aás 2
páls a Ras
Bögga-
að
V E S K I
Við fórum í veskjaleit og
fundum skemmtiiegt úrval í
HYGEU í Kringlunni.
Bjarni Brynjólfsson, Mann-
lífi, og Helgi Björnsson,
poppari og leikari.
Tinna Gunnlaugs leikkona
ásamt hinni einu sönnu
Stínu Hauks.
'$uó<mv4Kx
17. OKTÓBER 1991
Duv & A/ight
Platan Kettlingar kemur
skemmtilega á óuart.
Valdi og hljómsueit troða
SKIFAN opnaði
glæsilega hljómplötuverslun við
Laugaveg s.l. föstudag og að
sjálfsögðu mætti fjöldinn allur af
gestum.
VIVE LA

upp í Ingólfscafé um helgina
og frumflytja efni plötunnar.
í s i Sigurðardóttur.
Reimar snöggur upp á lagið.
Við settumst því niður
samkvæmt þessari áætlun.
en Reimar varð fljótt syfjað-
ur og við sömdum um að ég
græfi uppi svörin og slyppi
við hálfsmánaðar sendiferð-
ir í staðinn. Reimar lagði sig
upp í sófa og hraut. Maðka-
fluga hafði vaknað og suðaði
í sólinni í gluggakistunni
þótt hávetur væri á meðan
ég puðaði yfir námsefninu
og hef ég ekki í annan eins
skólaþrældóm komist um
mína daga. Ég gat ekki einu
sinni munað dönsku mál-
fræðina þótt ég hefði hana á
borðinu fyrir framan mig.
En nú kom babb í bátinn.
Við Reimar vorum báðir af-
leitir í bókfærslu. Við gátum
ekki einu sinni reiknað út
verkefnið. Kennarar eru
lúmskir. Ég stakk upp á því
að við töluðum við Tinnu og
Kötlu og fengjum þær í verk-
efnið og svo yrðum við bar-
asta að leggja það á okkur
að læra það utan að, en
Reimar vaknaði afundinn og
sagði að kvenfólki væri ekki
treystandi undir neinum
kringumstæðum, það væri
sín sára reynsla. Hann
hringdi þess vegna í tvíbura,
tvo bókfærslusnillinga, sem
börðust sín á milli um bók-
færslubikarinn, sem var eini
farandbikar skólans, boðaði
þá á staðinn og sagði þeim
að kaupa kók í leiðinni. Þeir
stóðust ekki mátið að koma
þótt ég fullyrði að þeir hefðu
alls ekki þurft á því að halda.
En þetta er mín reynsla af
fólki. Mikill vill meira. Tví-
burarnir hétu Lárus og Kiddi
og voru kallaðir Lalli debet
og Kiddi kredit. Þeir voru
nákvæmlega eins, báðir
bólugrafnir og nærsýnir og
gengu með kringlótt gler-
augu. Þeim þótti mikill heið-
ur að koma heim til mín, því
þeir voru kúristar skólans en
við Reimar vorum töffararn-
ir. Og nú settust þessar tvær
mannlegu tölvur að því að
reikna og reikna og það tók
þá ekki langa stund að fá
verkefnið til að ganga upp.
— Reimar renndi niður
síðustu dropunum úr kók-
flöskunni sinni og ropaði. —
Ég er búinn að hugsa þetta
strákar. Þið debet og kredit
fáið báðir níu komma fimm
og hirðið bókfærslubikarinn
saman. Við Nasi verðum rétt
á eftir með svona níu báðir.
Eruð þið sáttir við það?
Bræðurnir mögluðu og
tóku að þrátta sín á milli;
báðir vildu að hinn gæfi eftir
nokkrar kommur svo annar
þeirra mætti taka tíu og
verða dúx, en orð Reimars
voru lög.
Og nú tóku prófin við eitt
af öðru.
Óiafur Cunnarsson
kvöld. Ég mæli eindregið með þessum
hljómleikum.

■SFIRÐING^
og ævintýri hans
i Reykjavík
Nú blasti hamingjan við
okkur Reimari báðum. Við
sátum með miðsvetrarpróf-
in í höndunum, höfðum
fengið þau beint úr prent-
smiðjunni fyrir slembilukku
og prentsvertan ekki þorn-
uð. í mér var samt nokkurt
óyndi. Ég gat ekki hætt að
hugsa um hann pabba minn,
hann Ken Jones frá Suð-
ur-Karólínu. Ég gekk með
myndina í brjóstvasanum og
tók hana út oft á dag þegar
enginn sá til og alltaf var
hann jafn kolbikasvartur,
þér að segja, lesandi góður.
Námshestar
Ég eggjaði Reimar lögeggj-
an að upplýsa málið; var fað-
ir minn lífs eða liðinn? Hann
brást við vondur. — Nasi,
enn þann dag í dag veit eng-
inn hver var Jack the Ripper,
ætlastu til að ég upplýsi
svona eldgamalt mál á nó-
inu? Nei, góði.
Mig fór að gruna ýmislegt
þar sem ég hafði lofað að
sendast þar til hann væri bú-
inn að upplýsa málið að
fullu.
Við breiddum úr prófun-
um á borðstofuborðinu. —
Hvað eruð þið að gera strák-
ar? spurði mamma.
— Þræla við próflestur.
svaraði ég. Það hnussaði í
föður mínum.
— Nasi, sagði Reimar þeg-
ar við vorum orðnir tveir. —
Ég held það væri glapræði
fyrir okkur að taka tíu í öllu.
Ég meina, þú ert lélegasti
maður á landinu í landa-
fræði og hefur ekki hug-
mynd um hvar Esjan er þótt
hún blasi við út um glugg-
ann. Hvað heldurðu að verði
sagt ef þú verður hæstur yfir
skólann? Það kemur til með
að vekja grunsemdir, vinur
minn.
— En það er bara svo
freistandi, ho ho ho, sagði
ég. Ég sat með landafræði-
prófið á hnjánum og var bú-
inn að grafa það upp í bók-
inni mér til mikillar furðu að
Skotar framleiddu hitt og
þetta annað en viskí.
— Ég legg til við svindlum
eins og menn og lærum bara
visst mikið fyrir prófin og
tökum tíu í tveim fögum. Níu
í svona einu. Og átta í rest-
inni. Og verðum jafnir í aðal-
einkunn.
— Ég skil hvað þú meinar,
sagði ég.
— Hver var t.d. Jón Hjalta-
lín? spurði Reimar upp úr
þurru.
— Er hann ekki hand-
boltamaður í Víkingi?
— Nei vinur, hann var
biskup. Þarna sérðu hvernig
þín sögukunnátta er. Hvern-
ig heldurðu að upplitið verði
á þeim á kennarastofunni ef
þú verður efstur í sögu? Nei,
göngum hægt um gleðinnar
dyr.
— Já, það er það sem ég er
að segja, sagði ég.
— Nei, ég sagði það, sagði