Tíminn Sunnudagsblað - 23.12.1962, Blaðsíða 15

Byggðin í Hattarvík á Fogley. Stallar hafa verið gerðir í snarbrattar brekkurnar, svo að unnt væri að nytja þær til hey-
öflunar. Neðst til vinstrl sést lendingin þeirra ( Hattarvík. Þeir verða að draga bátana upp á klefta til þess að verja þu
fyrir briminu.
hann lengra borinn. í Hattarvík á
Fugley var upp kletta og snarbratta
hlíð að fara, og þar varð meira að
segja að koma bátunum upp á kletta
stalla, ef ekki var einsýnt veður, því
að sjór af opnu hafi gat annars brot
ið þá í spón. Vafalaust er þó sjávar-
gatan víða engu betri, til dæmis á
Tröllanesi á Karley, Mikladal, Myki-
nesi og fleiri stöðum.
Þegar grind var skorin, þurfti laup
anna líka við. Og þá var betra, að
menn væru vanir þungum byrðum,
því að miklu þurfti oft að koma und
an, og fullgildur burðarlaupur tók
tvö hundruð pund af spiki og þvesti.
Sást þó stundum, að þjós væri hengd
utan á. Samt var ekki skirrzt við að
bera fenginn yfir fjöll, ef meg því
móti varð komizt hjá langri sjóferð.
Hermt er, að maður einn úr Miðvogi
bæri byrði sína af hvalkjöti á baki
sér í laup alla leið norður, sunnan úr
Vestmannasundi, líklega tvggja
stunda gang yfir há og brött fjöll,
og siður var það Hafnarmanna, ef
grind var í Funningsfirði, að fara inn
í Skáiafjörð með laupa og bera feng
sinn fjarða á milli í bát sinn. Var þar
um þröngt skarð að fara, en ekki
tiltakanlegt brattlendi, um sjö kíló-
metra Ieið.
Ekki voru laupar heldur látnir
liggja heima, þegar sigið var í björg
til veiða eða eggjatöku. En sjaldan
var þeirra jafnmikil þörf sem í Skúf
ey um varptíma langvíunnar. Þá fóru
jafnvel konur og börn á bjargið, og
allir höfðu laup á baki. Upp á björgin
var farteski sigmannanna borið í
laupum, en heim fóru þeir fullir af
eggjum. Til slíkra ferða eru laup-
arnir enn í fullu gildi.
í Færeyjum hefur mikið verið hlað
ið úr grjóti á liðnum öldum. Langir
og miklir túngarðar, hlöð og kambar,
tala sínu máli um það, að oft hefur
steinn verið settur í vegg. Og úr
grjóti hafa verið hlaðin heil íbúoar-
hús, hlöður, byrgi, naust, gripahús,
skólar og kirkjur. Þótt ekki skorti
grjót í Færeyjum, er það þó mismun
andi vel fallið til veggjahleðslu, og
hefur því sums staðar orðið að far
langar leiðir til þess að ná í hentugt
grjót. En Færeyingar kveinkuðu sér
ekki við ag sækja það langt upp í
fjöll eða niður í flæðarmál, ef þeir
Fiskimenn í Mikladal eru á sjó og geyma fisklaupa sína á klettastalli.
T t M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
999