Tíminn Sunnudagsblað - 23.12.1962, Blaðsíða 20

ast til byggða. Mun það hafa verið
tilviljun ein, að þeir hittu á skarðið
fyrír ofan Kolviðarhól. Sáu þeir þá
bjarma af ljósi, sem mun hafa verið
bOl að koma neðan Svínahraun, og
þannig komust þeir heim að Kolvið-
arhóli.
Eftir lýsingunni að dæma töldu
kunnugir menn úr Ölfusinu, að fjár-
reksturinn hefði verið yfirgefinn i
svokölluðum Innstadal, smádalverpi,
sem gengur þarna inn í Henglafjöll-
jn. Er það allangt fyrir norðan Gamla-
skarð, en ómögulegt er að komast með
fjárrekstur af heiðinni niður að Kol-
viðarhóli nema í gegnum skarðið'.
Komu nú skátar úr Reykjavík um
kvöldið og hófu leit að hinum týndu
mönnum. Um fjörutíu manns gisti
Kolviðarhól þessa il’viðrisnótt, og var
öllum búin hin bezta gisting. Gest-
gjafinn, frú Valgerður Þórðard., var
heldur enginn viðvaningur að taka á
móti hröktum ferðamönnum og hlúa
að þeim. Og þegar við vorum háttað-
ir í góð rúm i hlýju herbergi, heyrð-
um við, að úíi geisaði sama óveðr-
ið. Regnið lamdi rúðurnar, vindurinn
gnauð'aði í þakskegginu. það ýlfraði í
símastrengjunum og allt þetta mynd-
aði óhugnanleea óveðurshljómkviðu,
sem lét illa í eymm okkar, því að
auðvitað dvaldist nugurinn hjá félög-
um okkar. K-mnski börðust þeir nú
tvísýnni baráttu við tryllt náttúruöfl
einhvers staðer up < á reginfjöllum.
Undir morgunin" heyrðum við, að
' eðrið gekk niður Snerist vindur þá
ti) suðvesturs, og þegar við komum
á fætur í grárri morgunskímunni,
sánm við, að þokunni var létt. Varð
það nú að ráði. að ég færi með ein-
um Ölfusingnum á undan til að reyna
að finna féð. Valgerður á Hólnum
lánaði mér hest og riðum við nú
greitt áf stað. Ekki höfðum við lengi
farið, er við hittum skátana, sem
voru að leita alla nóttina. Staðfestu
þeir, að féð væri þar, sem Ölfusing-
arnir héldu það vera En mannanna
höfðu þeir ekki orðið varir. Héldum
við nú rakleitt þangað, sem féð var.
En er þangað kom sáum við tvo menn
koma gangandi að fénu. Voru þarna
komnfr hinir týndn félagar, heilir á
hóft.
Sjaidan hef ég orðið fegnari að hitta
menn heldur en þennan hráslagalega
' ans’t.morgun þarna uppi í Hengla
riol1um. Sagðist þeim svo frá, að ekkj
'"'fði þeim tekizt að átta sig í þok-
’>nni og illviðrinu daginn áður. Sáu
'>eir því þann kost vænstan að Ieita
sér skjóls og láta fyrirberast um nótt-
■na En ffl mun nóttin hafa verið,
þótt þeir hefðu ekki mörg orð þar
um
Vii var féð rekið niður að Kolvið-
0g tirðum við að rétta þar,
bess að margt fé úrölfusinuvar
saman við okkar fé. Þegar því var
lokið var setzt að veizluborði hjá
Bergsteinn Kristjánsson safnaöi
ÍFYNDNI OG FLÓNSKA
Valgerði á Hólnum. Mikill var nú mun
urinn að sitja í hinum fínu veizlu-
sölum á Kolviðarhóli í stað þess að
éta úti í illviðiinu á Kambabrún dag-
inn áður. Lögðum við svo af stað nið-
ur að Lögbergi, og gekk okkur afar
illa, því að bæði var féð orðið hrakið
og svo gekk á með suðvestan éljum.
Komumst við ekki niður að Lögbergí
fyrr en í kolamyrkri. Var okkur tekið
þar sem miklum virktum af húsfreyj-
unni þar, Guðfinnu Karlsdóttur.
Sjaldan hef ég orðið fegnari að
hátta heldur en kvöldið það, og líkt
mun hugarástand þeirra hafa verið,
sem ekki höfðu annað húsaskjól nótt
ina áður en lítill hellisskúta á fjöll-
um uppi. Oaginn eftir rákum við
svo féð til Reykjavíkur, og þar með
voru örlög þess ráðin.
Mörg spor hafa verið gengin á eft-
ir sláturfé vestur yfir Hellisheiði, en
tíminn hefur skeflt yfir flest þeirra.
Þessi ristu þó dýpra en mörg önnur,
og þess vegna hafa þau veriö rakin
hér.
ÁRIÐ 1914 voru sagðar þær fréttir
úr stríðinu, að Þjóðverjar hefðu fall-
byssur, sem drægju nær hundrað
kílómetra. Þetta þótti Gvendi sem
öðrum mikil tíðindi og sagði þau
kunningja sínum, er hann hitti á
förnum vegi að kvöldi dags.
— Þetta finnst mér ekki svo mikið,
sagði kunningi hans, en líttu bara
á hvernig þeir eru búnir að fara með
tunglið, og benti honum á mánann.
— Þeir hafa nærri skotið það niður.
Af þessu varð Gvendur mjög á-
byggjufullur, rölti heim til sín og
sagði fréttirnar. Þegar langt var lið-
ið á nótt, varð kona hans þess vör,
að hann lá vakandi í rúminu. Hún
sagði:
— Hvað er þetta maður, getur þú
ekki sofið?
Gvendur stundi þungan: — Ja,
Fríða, ég get ekki hugsað um annað
en þetta með tunglið.
1004
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ