Tíminn Sunnudagsblað - 23.12.1962, Blaðsíða 19

Á ÞESSUM slóðum voru þelr Flóamenn aS velkfast með rekstra sína haustið 1937, þegar þeir hrepptu
óveðrið. Það tekur af gamanið i vonzkuveðrum é fjöllum uppi, sérstaklega ef menn eru ekki búnir
sem skyldl.
héldumst við þarna lengi við. Bæði
var, að fég gat ekki hamið sig fyrir
illviðrinu, og svo var þokan orðin
það svört, að við sáum ekki í kring
um hópinn og áttum á hættu að tapa
einhverju af fénu. Var því ekki um
annag að gera en leggja af staS og
reyna að ná að Kolviðarhóli.
Brátt fréttum við það, að félagar
okkar með hinn reksturinn væru ekki
meg þjóðveginum. Vissum við þá, að
þeir mundu hafa farig gamla veginn.
Nokkuð vorum við uggandi um þá,
því að þama eru götur óglöggar, og
þetta ungir menn og ókunnir öllum
staðháttum.
Veðrig herti, er á daginn leið, og
þegar vig komum niður í Hveradali,
var komið ofviðri, og úr'koman eftir
því. Féð bókstaflega hrakti, og regn-
ig lamdist gegnum hlífðarföt okkar,
svo að við urðum holdvotir. Varð mér
nú oft hugsað til peysunnar, sem ég
sendi heim, og óskaði þess, að hún
væri komin. Sannaðist hér á mér
gamli málshátturinn, „að enginn kann
sig í góðu veðri heiman að búa.“ Hét
ég sjálfum mér því, að aldrei skyldi
ég fara fjallvegi oftar, hvorki gang-
andi né ríðandi, öðru vísi en vel bú-
inn.
Þegar vig komum á Vellina fyrir
neðan Kolviðarhól, létum við fég inn
í girðingu. Sáum við, að þar var rekst-
ur í annarri girðingu, og töldum víst,
ag þar væru félagar okkar komnir.
Var ekki laust við, að við öfunduðum
þá af því að vera komnir inn í hlýtt
hús, en við áttum eftir ag berjast á
móti veðrinu alllangan spöl.
En heldur brá okkur illa í brún,
er við komum inn á Kolviðarhóli.
Voru það þá ekki félagar okkar, sem
þarna voru komnir, heldur voru þetta
aðrir rekstrarmenn austan úr Flóa.
Höfðu þeir farig gamla veginn og
ekkert orðið varir við félaga okkar.
Var nú einsýnt, að eitthvað hafði
komig fyrir þá, og þótti nú útlitið
ekki gott. Veðrig var eins og því
hefur verið lýst, niðdimm þoka
grúfði yfir öllu. Byrjað var að bregða
birtu, og brátt myndi koldimm haust-
nóttin leggjast yfir.
Þegar vig vorum að ræða þetta,
kom hópur ríðandi manna til bæjar.
Voru þetta snialar úr Ölfusinu, og
hugðust þeir gista á Kolviðarhóli um
nóttina. En fjallskilafélag þeirra var
einmitt eitt þeirra, sem frestað hafði
smölun þetta haust. Að sjálfsögðu
voru Ölfusingar þaulkunnugir á þess
um slóðum, enda var þetta þeirra af-
réttur. Töldu þeir ekki viðlit að hefja
leit í þessu veðn undir myrkrið, nema
þá með sérstökum útbúnaði, svo sem
kastljósum og þokulúðrum. Varg það
að ráði ag leita til Slysavarnafélagsins
og biðja það um aðstoð.
En um það leyti, sem fulldimmt er
orðið, er barið ag dyrum á Kolviðar-
hóli. Og er lokið var upp, koma inn
úr dyrunum fjórir menn, holdvotir
og veðurbarðir. Voru þarna komnir
fjórir af félögum okkar, og sögðu þeir
sínar farir ekki sléttar. Um morgun-
inn, þegar þeir komu upp Kamba,
var óveðrig ekki skollið á. Ákváðu
þeir því að fara gamla veginn. En
ekki höfðu þeir lengj farið, er niða-
dimm þokan skall á þá. Munu þeir
strax hafa lent of norðarlega, en eins
og áður segir, voru þetta allt ungir
menn og ókunnugir gamla veginum.
Þegar á daginn leið, komu þeir í
dal nokkurn, sem þeir könnuðust ekki
við. Var það þá að ráði, ag tveir færu
að leita hins rétta vegar, en hinir
fjórir skyldu gæta fjárins. Liðu nú
svo nokkrar klukkustundir, að ekki
komu þeir aftur, er veginn áttu að
finna. Kom þar loks, að hinir yfirgáfu
féð líka og vildu freista þess að kom-
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
1003